บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 992
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 992
“เดี๋ยวคุณแม่ก็มาถึงแล้วล่ะ” แจ็คมองไปที่ถนน ทว่าใบหน้าหล่อเหลากลับรู้สึกผิดหวัง “ไม่รู้เมื่อไหร่ แดดดี้จะกลับบ้านนะ”
“แดดดี้? หนูไม่เห็นแดดดี้นานแล้วเหมือนกัน” ลิเลียนหน้ามุ่ย เธอยังคงคิดว่าพ่อของเธอคือเฟลิเป้ ภายในดวงตากลมโตแอบซ่อนความอ้างว้างไว้
แต่ในทันใดนั้นเองดวงตากลมก็กลับมาสดใสเป็นประกายอีกครั้ง
จู่ ๆ ก็มีช่อดอกไม้ที่ทำมาจากลูกกวาดหลากสีปรากฏขึ้นต่อหน้าลิเลียน
“เอ๋?” ลิเลียนสับสน แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงเป็นประกายด้วยความสนใจกับสิ่งตรงหน้า “ว้าว สวยจังเลย!”
แจ็คสันมองไปยังมือที่ถือช่อดอกไม้และเห็นใบหน้าที่ดูเป็นคนเจ้าสำราญ
“คุณเป็นใคร?” แจ็คสันดึงลิเลียนไปข้างหลังและถามฟาเบียนด้วยความระแวง
ฟาเบียนยังคงดูเหมือนเป็นคนขี้เล่นไม่เอาจริงเอาจัง จากนั้นเขาก็มองไปที่แจ็คสันด้วยท่าทางที่ไม่พอใจและพูดอย่างอวดดีว่า “ฉันเป็นเพื่อนของลิลลี่”
แจ็คสันมองฟาเบียนอย่างสงสัย จากนั้นเขาก็ได้ยินลิเลียนตะโกนว่า “นายผมขาว!”
ลิเลียนจำฟาเบียนได้
ฟาเบียนขมวดคิ้ว เขาย้อมผมสีเงินเป็นสีน้ำตาลแล้ว
แจ็คสันจำได้ว่าลิเลียนเคยพูดถึงนายผมขาวคนนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงลดการป้องกันลงเล็กน้อย
“แจ็ดกี้ นายผมขาวเป็นเพื่อนของฉัน ฉันเคยให้โลลิป็อบเขาด้วยนะ”
“ใช่” ฟาเบียนยิ้ม “ฉันจะให้โลลิป็อบทั้งหมดนี้กับลิลลี่ เธอชอบไหม?”
“ทั้งหมดคือของฉันใช่ไหมคะ?” ลิเลียนตื่นเต้น ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายด้วยความยินดี
เนื่องจากการจราจรที่ติดขัด เมเดลีนจึงมาสายเล็กน้อย หลังจากที่เธอจอดรถ เธอก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังคุยกับลูก ๆ ของเธอ ดังนั้นเธอจึงรีบเดินไปหาด้วยความกังวล แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอก็เห็นว่าเป็นฟาเบียน
เมื่อเจอกันฟาเบียนก็ทักทายเมเดลีน อย่างไรก็ตามเธอกลับเพียงมองมาที่เขาและพาเด็ก ๆ ออกไป
“เอวลีน ผมไม่ได้ตั้งใจมารบกวนพวกเขานะ ผมแค่มาเยี่ยมลิลลี่” ฟาเบียนอธิบายด้วยความเศร้า
“ฉันรู้ แต่ฟาเบียน ฉันเป็นเพื่อนคุณไม่ได้อีกแล้ว พี่สาวของคุณชักใยให้เจเรมี่ฆ่าพ่อแม่ฉัน จนถึงตอนนี้การจากไปของพวกท่านก็ยังถูกสรุปให้เป็นอุบัติเหตุอยู่”
เมเดลีนเอ่ยเสียงเรียบ “ฟาเบียน ฉันไม่ได้เกลียดคุณ แต่ฉันเกลียดลาน่าพี่สาวของคุณ แล้วก็เกลียดแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสัน ในฐานะแก๊งที่ผิดกฎหมายด้วย ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องล้างแค้นให้พ่อกับแม่ของฉันแน่”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น หญิงสาวก็เอาช่อโลลิป็อบของลิเลียนคืนให้ฟาเบียน แล้วขับรถออกไป
ฟาเบียนถือช่อโลลิป็อบและหัวเราะเศร้า ๆ แล้วพึมพำ “ฉันใช้เวลาทำมันทั้งคืนเชียวนะ”
เมเดลีนกำลังขับรถพาลูก ๆ กลับบ้าน ก่อนที่จู่ ๆ แจ็คสันก็ถามอย่างเศร้า ๆ ว่า “คุณแม่ครับ ผมคิดถึงแดดดี้จังเลยครับ เกิดอะไรขึ้นกับแดดดี้เหรอครับ? ทำไมแดดดี้ถึงไม่อยู่บ้านล่ะครับ?”
“หนูก็คิดถึงคุณสุดหล่อคนนั้นเหมือนกันค่ะคุณแม่ ตอนนี้คุณแม่จะพาเราไปหาเขาใช่ไหมคะ?”
เมเดลีนกำมือแน่นรอบพวงมาลัย จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “จ้ะ แม่จะพาลูก ๆ ไปหาแดดดี้เดี๋ยวนี้แหละ”
เจเรมี่ถือโทรศัพท์และจ้องมองเบอร์ของเมเดลีนอยู่นาน จนถึงตอนท้ายของวันแล้ว เขาก็ยังไม่มีความกล้าที่จะโทรหาเธอ
เขารู้ว่าเมเดลีนจะไม่รับสายเขาแน่ แต่ขณะที่เขากำลังรู้สึกเศร้า เมเดลีนก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาพร้อมกับแจ็คสันและลิเลียน
เจเรมี่ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเขากำลังจะขยับตัว ขาซ้ายของเขาก็ปวดมากจนเขาขยับไปไม่ได้
“ลินนี่”
สายตาของเขาจับจ้องไปที่เมเดลีนตลอดเวลา
ถึงอย่างไรเมเดลีนก็ยังคงปฏิเสธเขา เธอบอกกับลูกๆ ว่า “อีกห้านาที เดี๋ยวแม่กลับมารับนะ”
เจเรมี่ใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อยืนขึ้น ในตอนที่เมเดลีนกำลังจากไป “ลินนี่ ลินนี่”
เมเดลีนไม่หันกลับมา ไม่ว่าเขาจะเรียกเธอมากเพียงใด
ในทางกลับกัน เมื่อเมเดลีนก้าวออกจากห้อง เธอก็พบกับลาน่า
ลาน่าก็ยังคงวางมาดและเย่อหยิ่งเช่นอย่างเคย
เมื่อเธอเห็นแววตาเย็นชาของเมเดลีน เธอก็ยิ้มในขณะที่รู้สึกพอใจกับตัวเอง “เอวลีน ฉันมีความสุขมากนะเวลาเห็นว่าเธอโกรธ”
เมเดลีนมองเธออย่างเย็นชา “หน้าเธอยังบวมอยู่นะ อยากให้ฉันตบอีกรอบเหรอ?”
“…” ลาน่าหุบยิ้มทันที “เอวลีน สำหรับคนที่ข้ามหัวฉัน ตอนจบของพวกมันมีแค่สองอย่างเท่านั้น ไม่ตายก็ต้องร้องขอความตาย”
“ร้องขอความตามยอย่างนั้นเหรอ?” การจ้องมองของเมเดลีนดูแปลกไป เธอเดินเข้าไปใกล้ลาน่าอีกหนึ่งก้าว “รู้สึกแบบนี้หรือเปล่า?”
“ว่าไงนะ?”