บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 994
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 994
เธอไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอไม่คิดว่าเมเดลีนจะทำอะไรแบบนั้น และนั่นทำให้เธอตกใจมากทีเดียว
หลังจากนั้นไม่นาน เมเดลีนก็ผลักชายหนุ่มออกไปอย่างรู้สึกไม่สบอารมณ์ ปรากฏแววตาดูเหยียดหยามในดวงตาขณะที่เธอพูดว่า “อย่าแตะต้องฉันอีก”
หัวใจของเจเรมี่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เมื่อเขาต้องเผชิญกับความว่างเปล่าเฉยชา เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกกรีดเปิดออก
“ลินนี่”
“ฉันจะให้เวลาคุณห้านาที อีกห้านาทีฉันจะมารับลิลลี่และแจ็คกลับ”
เมเดลีนหันหลังแล้วเดินออกไป ในขณะนี้เด็กทั้งสองโผล่หัวออกมาจากห้อง แจ็คสันถามอย่างเป็นกังวล “คุณแม่ แดดดี้ ทะเลาะกันเหรอครับ?”
เจเรมี่ยิ้มให้ลูกชายอย่างอบอุ่นและจับไหล่ของเมเดลีน “เปล่าเลย แดดดี้ไม่เคยทะเลาะกันครับ อย่าคิดอะไรแบบนั้น”
เมเดลีนมองเจเรมี่ด้วยความรังเกียจ แต่เพื่อที่จะหยุดลูกชายของเธอไม่ให้คิดมากเกินไปจนเกิดความกังวล เธอจึงยิ้มรับ
“ตรงนั้นแดงมากเลยนะคะ คุณสุดหล่อ” ลิเลียนชี้ไปที่น่องซ้ายของเจเรมี่
เมเดลีนก้มลงดูบาดแผลของเจเรมี่ และพบว่ามันฉีกออกจนเลือดสีแดงสดไหลออกมาเปื้อนผ้าก๊อซ
เธออยากจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ในท้ายที่สุดเธอเรียกหาหมอให้เข้ามาดูบาดแผลของเขา
เป็นเวลาใกล้ค่ำและห้านาทีก็ได้ผ่านไปแล้ว แต่เด็ก ๆ ยังไม่อยากจากไปจากเจเรมี่
“แดดดี้ครับ เมื่อไหร่แดดดี้จะกลับบ้านเหรอครับ? ผมคิดถึงแดดดี้มากเลย” แจ็คสันมองเจเรมี่อย่างโหยหา
อาจเป็นเพราะเขาโตมากับเจเรมี่ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผูกพันกันเป็นพิเศษ
เจเรมี่ลูบหัวแจ็คสันอย่างขอโทษ “แดดดี้จะตามกลับไปทีหลัง โอเคไหมครับ?”
“จริงนะครับ?” แจ็คสันถามด้วยความประหลาดใจ
เจเรมี่มองไปยังเมเดลีนซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนที่เธอจะพยักหน้า
เมเดลีนคิดว่าเขาแค่พูดเล่น เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะต้องการออกจากโรงพยาบาล
เคนขับรถมารับเขา
เจเรมี่ยืนยันที่จะออกจากโรงพยาบาลโดยไม่สนใจบาดแผลที่ขาของตนเอง
เด็กสองคนตามเขาไปที่รถและกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนด้วยกัน
เมเดลีนขับรถกลับมาคนเดียว ระหว่างทางเธอได้รับโทรศัพท์จากไรอัน จากนั้นหญิงสาวจึงจำได้ว่าเธอให้สัญญาว่าจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านของเขา
แต่อย่างไรเมเดลีนก็ต้องกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนก่อน
คาเลนดีใจเมื่อได้เห็นเจเรมี่ แต่เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของเขาก็รู้สึกใจสลาย
“เจเรมี่ ลูกจะกลับมาอยู่กับเอวลีนอีกครั้งใช่ไหม?”
“ผมคงอยู่ได้ไม่นาน” คำพูดของเจเรมี่ลึกซึ้ง “ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไป”
ทันใดนั้นความกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคาเลน “เจเรมี่ ลูกเป็นคนจุดไฟจริง ๆ เหรอ?”
เจเรมี่ไม่สามารถปฏิเสธได้ แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นจะเลือนรางอยู่ในหัวของเขาก็ตาม
เขามองไปที่เมเดลีน ตลอดเวลานั้นเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ ว่า “คงจะเป็นอย่างนั้น”
“ทั้งหมดเป็นเพราะยัยแม่มดลาน่าคนนั้น!” คาเลนตะโกนด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนั้นใจร้ายมาก! มันใช้ลูกทำร้ายเอวลีน แล้วตอนนี้ ลูกกับเอวลีนก็…”
ขณะที่คาเลนกำลังพูดอยู่นั้น สาวใช้ก็เข้ามารายงาน “มาดามคะ ข้างนอกมีคุณโจนส์มาขอพบค่ะ”
คุณโจนส์?
ไรอัน โจนส์?
เจเรมี่คาดเดาก่อนที่จะเห็นเมเดลีนหยิบกระเป๋าของเธอเพื่อออกไปข้างนอก
“คุณแม่คะ คืนนี้หนูไม่ทานข้าวเย็น และอาจกลับมาดึกหน่อย รบกวนดูแลพุดดิ้งให้ทีนะคะ”
คาเลนคว้าตัวเมเดลีนไว้หลังจากที่เธอได้ยินแบบนั้น “นั่นไรอันเหรอ? เธอจะไปกินข้าวกับเขาเหรอ”
เมเดลีนพยักหน้า “หนูจะไปทานข้าวที่บ้านของเขาค่ะ”
“อะไรนะ? เธอจะไปทานข้าวที่บ้านเขา? อืม… จริง ๆ แล้วเธอกับไรอันคงไม่ได้…” คาเลนอยากจะพูด แต่ก็หยุดตัวเองในวินาทีต่อมา ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็สามารถเดาได้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แม้จะยังพูดไม่จบประโยคก็ตาม
ไม่เพียงแต่เขาที่ได้เห็นข่าวลือเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเมเดลีนและไรอันเท่านั้น แต่เขายังได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกด้วย
เมเดลีนยิ้ม “คุณโจนส์เป็นคนสุภาพและเรียบร้อย เป็นคนดีที่หาได้ยาก ดูคุณสมบัติของเขาแล้ว หนูไม่คิดว่าเขาจะสนใจผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วมีลูกสามหรอกนะคะ แต่ถ้าเขาจะสนใจจริง ๆ หนูก็คงจะรับไว้พิจารณา” เธอพูดและมองไปที่เจเรมี่อย่างเย็นชา
แม้ว่าหัวใจของเธอจะเดือดดาล แต่ใบหน้าของเธอก็ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “เซ็นใบหย่าให้ฉันให้เร็วที่สุดนะคะ ฉันไม่อยากเป็นมาดามหรือคุณนายวิทแมนอีกต่อไปแล้ว ฉันอยากเป็นตัวเองและเริ่มต้นชีวิตใหม่ รวมถึงการแต่งงานใหม่ของฉันด้วยเช่นกัน”