ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 1054
บทที่ 1054 ผู้ชายของเธอหล่อจริงๆ！
พะ…
เพล้ง…
ชั่วประเดี๋ยว “หน้าจอ” ถูกแรงปะทะของกระสุนสามนัดกระแทกจนแตกละเอียด ราวกับคลื่นที่ใหญ่มหึมาเทลงกองกับพื้น！
กำแพงกระจกที่ทำจากวัสดุที่พิเศษทลายลงมาที่พื้นอย่างรุนแรง พื้นไม้แท้กระเด็นชิ้นส่วนที่แตกออกมาเล็กบ้างใหญ่บ้างนับไม่ถ้วน ชิ้นส่วนจำนวนหนึ่งเพราะว่าน้ำหนักเบามากกระเด็นลอยขึ้นไปบนเพดานตามหน้าจอที่แตกกระจายออก สุดท้ายชนเข้ากับชั้นโชว์สิ่งของแบบโบราณและบนโซฟา
ฉากที่หน้าจอระเบิดออกอย่างรุนแรงเสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวกับเทคนิคพิเศษในหนัง เวลาและช่องว่างหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันขึ้นมาอย่างกะทันหัน สิ่งของบริเวณโดยรอบต่างก็สั่นไหวอย่างสูญเสียการควบคุม ตกสู่ความเสียงดังและชุลมุนวุ่นวายโดยสมบูรณ์แบบ
มีเพียงแค่คนสองคนที่อยู่ตรงกันข้าม สองสายตาประสานเข้าหากัน ข้ามผ่านชิ้นส่วนและเศษแก้วอันแหลมคมที่แตกกระจาย มองดูกันและกันด้วยความรู้สึกอบอุ่นอันเต็มเปี่ยม
หลงเซียวยังคงรักษาท่าทางยิงปืนเอาไว้ ร่างกายออร่าตั้งตรง ไหล่ขวายกราบ ทั้งลำแขนและครึ่งตัวบนประกอบกันเป็นมุมเก้าสิบองศาที่สมบูรณ์แบบ นิ้วมือที่เหนี่ยวไกปืนเอาไว้ยังเห็นหลอดเลือดดำตึงเป็นเส้นๆ ความรู้สึกที่ส่วนใบหน้าเยือกเย็นเด็ดเดี่ยว
และลั่วหานที่อยู่ผนังทางด้านนั้น ปากไม่สามารถพูดอะไรได้ ดวงตากลับลุกโชนเปลวไฟที่สามารถถูกเขาเข้าใจได้ ค่อยๆสร้างความอบอุ่นให้กับความหนาวเย็นของเขา
รอบดวงตาของลั่วหานร้อนผ่าว จมูกแสบร้อน น้ำตาแทบจะเอ่อล้นออกมา
เธอรู้ เขาจะต้องมาอย่างแน่นอน
เธอรู้ เขาจะต้องคิดหาวิธีมาช่วยเธอได้อย่างแน่นอน
เธอรู้ เขาจะต้องไม่ติดกับแน่！
เขาไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ
ลั่วหานมองดูเขาด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอันเต็มเปี่ยม พยักหน้าเล็กน้อย บอกกับเขาว่าตนเองไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง
นิ้วมือของหลงเซียวหมุนทีหนึ่ง นำปืนเก็บกลับเข้ามา ก้าวขายาวๆออก ข้ามผ่านเศษกระจกที่อยู่เต็มพื้น พยายามมุ่งไปหาลั่วหานทางนั้น เงาร่างสีดำม้วนขึ้นเป็นลมเย็นระลอกหนึ่ง ชั่วพริบตาก็ได้นั่งย่อตัวอยู่ที่ข้างปลายเท้าของลั่วหาน
“ขอโทษ ผมมาช้าไป”
หลงเซียวแกะเทปที่อยู่บนปากของเธอออกเบาๆ กลัวจะทำให้เธอเจ็บ ดึงรอยแยกออกทีละนิดๆ ความเจ็บปวดที่แท้จริงสามารถเคลื่อนย้ายมาถึงร่างกายของตนเอง แม้ว่าจะเพิ่มเป็นสิบเท่าร้อยเท่าก็ตาม
ในที่สุดก็พูดได้แล้ว เมื่อครู่นี้จะทำให้เธออัดอั้นตายแล้วจริงๆ！
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ MAXจงใจหยั่งเชิงคุณ คำพูดของพวกคุณเมื่อสักครู่นี้ฉันได้ยินหมดแล้ว เขาก็แค่ต้องการใช้ฉันมาข่มขู่คุณ ดูว่าคุณจะเชื่อฟังหรือเปล่า เมื่อครู่นี้ที่คุณพูดว่าข้อเสนอของเขาดีมาก ฉันแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วคุณรู้ไหมคะ?！”
พระเจ้า！ลั่วหานตอนนี้คิดย้อนกลับไปถึงบทสนทนาระหว่างหลงเซียวกับMAXเมื่อสักครู่นี้ เรียกได้ว่าไม่หนาวก็ยังตัวสั่น
หากเขาจะประนีประนอมให้กับMAXขึ้นมาจริงๆ ลั่วหานจะต้องกัดแขนของเขาออกมาเป็นรอยเลือดอย่างแน่นอน
หลงเซียวแกะเชือกที่อยู่บนข้อเท้าและแขนของเธอออก นวดคลึงรอยแดงที่อยู่บนข้อเท้าของเธอเบาๆด้วยความปวดใจ “ผมรู้ ผมเห็นแล้ว”
ตอนที่เขาพูดถึงคำสำคัญบางส่วน ได้มองเห็นสีหน้าของลั่วหานที่อยู่ด้านใน “หน้าจอ” แม้ว่าเธอจะไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ แต่การส่ายศีรษะและท่าทางถลึงตาอย่างสุดชีวิต แสดงให้เห็นว่าเธอสามารถได้ยินเสียงของตนเอง
ดังนั้นต่อมาเขาไม่กล้ามองลั่วหานอีก
เพื่อลดการเตรียมพร้อมป้องกันของMAXให้ต่ำลง เขาจำเป็นต้องพูดคำพูดที่ขัดต่อเจตจำนงออกมา ไม่เช่นนั้นเขาจะยืมใช้โอกาสแย่งชิงอาวุธมาได้ยังไงกัน?
ลั่วหานสะบัดมือเล็กน้อย ไอ้MAXบ้า ลงมือโหดพอจริงๆ！
“ยังดีคุณไม่ได้ติดกับ คุณสุดยอดมากจริงๆค่ะคุณหลง！” ดวงตาของลั่วหานรวบรวมเป็นแสงแห่งความเลื่อมใสขึ้นมา แขนทั้งสองข้างคล้องคอของเขา กอดเขาเอาไว้แน่น
คุณสุดยอดมากจริงๆ ยอมรับแบบนี้จากใจ
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย แก้ไขให้เธออย่างไม่สบอารมณ์ “เรียกที่รัก”
ลั่วหานหัวเราะพรืด “เวลาไหนแล้วคะยังคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้?”
“นี่คือปัญหาที่จริงจังมาก ไม่ว่าเวลาไหนก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย” หลงเซียวเน้นต่ออย่างไม่เคลือบคลุมเลยแม้แต่น้อย
“ค่ะ ที่รัก！เมื่อครู่นี้คุณกล้าหาญมากแข็งแกร่งมากเด็ดเดี่ยวมากมีท่าทีที่สง่างามเป็นอย่างมากแล้วก็หล่อมากเท่ห์มากมีความเป็นผู้ชายมาก！ฉันรักคุณจะตายอยู่แล้วค่ะ！” ลั่วหานราวกับแฟนคลับหญิงยังไงอย่างงั้นกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เสียงที่อ่อนนุ่มพูดคำสรรเสริญออกมาเป็นชุด
อืม ประโยคสุดท้ายงั้นหรอ ท่านเซียวชอบมาก
“ศีรษะเกิดอะไรขึ้น? ใครทำ?”
หลงเซียวไม่กล้าแตะต้องศีรษะของเธอ กลัวทำเธอเจ็บ แต่ผ้าพันแผลที่อยู่บนศีรษะของเธอทิ่มแทงดวงตาของเขาจนเจ็บแปลบจริงๆ
ลั่วหานเมื่อครู่นี้ตื่นเต้นมากจนเกินไป ลืมบาดแผลที่อยู่บนศีรษะไปเลย พอเขาเอ่ยถึงนึกขึ้นได้ ขณะเดียวกันความรู้สึกเจ็บปวดก็กลับเข้ามา “ไม่ใช่MAX ฉันอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าถูกลอบทำร้าย พวกเขาทำค่ะ”
ดวงตาของหลงเซียวจากอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอีกครั้ง “ใคร？”
คำหนึ่งคำ เยือกเย็นจนสามารถทำให้คนแข็งจนกลายเป็นไอติมแท่งได้
ลั่วหานส่ายศีรษะอย่างสองจิตสองใจ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือใคร แต่ว่าเขาได้ถูกMAXควบคุมเอาไว้แล้ว ก็อยู่ในมือของเขา คิดจะไต่สวนหาผลลัพธ์ออกมาก็ไม่ยาก”
“อืม”
ประคองลั่วหานขึ้นมาอย่างระมัดระวัง โน้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอน ปืนที่อยู่ในมือหลีกเลี่ยงที่จะสัมผัสกับเสื้อผ้าของเธอ ท่าทีสง่างามทั้งยังเด็ดเดี่ยว
“แปะๆๆ”
ด้านหลังสะท้อนเสียงปรบมือขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นก็คือเสียงที่ลึกลับสัมผัสไม่ได้ของMAX “หลงเซียว แกฉลาดกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้เสียอีก แต่แกรู้ได้ยังไงว่านี่คือกระจกด้านหนึ่ง？”
เขายอมรับด้วยตัวเองเลยว่า เทคโนโลยีผนังด้านนี้ผ่านด่านมากถึงระดับที่ต้องการมากก้าวหน้ามาก ไม่มีใครมองออก！
ในตอนแรกที่เขาติดตั้งเสร็จ ตนเองก็ยังไม่สามารถมองออกว่านี่คือหน้าจอปลอม คิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะมองทะลุภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่นาที
อ้อมแขนของหลงเซียวอุ้มภรรยาเอาไว้ ความรู้สึกที่อยู่บนใบหน้ามืดมนไปทั้งแถบ “แกนึกว่าวิธีการของแกฉลาดล้ำมาก?
MAX คิดจะจัดการฉัน วิธีการของแกยังไม่พอ”
MAXสุดท้ายก็ยังไม่ได้ยินคำตอบจากเขา แถมยังถูกประชดประชันแทน จึงหยุดการปรบมือลงอย่างไม่สบอารมณ์ “หลงเซียว เข้ามาในประตูของฉัน แกนึกว่าอยากจะออกไปก็ออกไปได้?”
ลั่วหานลำตัวแข็งทื่อ โอบคอของหลงเซียวเอาไว้แน่นโดยจิตใต้สำนึกในทันที
รู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนกของลั่วหาน หลงเซียวกอดเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างสุขุมเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านว่า
“งั้นก็ลองดู ว่ากระสุนของลูกน้องแกไว หรือว่าของฉันไว”
คำพูดยังไม่ร่วงหล่นลงพื้น ปืนของหลงเซียวก็ได้เล็งแม่นไปที่หัวใจของMAX จ่อตรงไปบนเสื้อผ้าของเขา
บนร่างกายมีพลังกลุ่มหนึ่งเพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน MAXก้มศีรษะลงมองดูปากกระบอกปืนที่ดำขลับ “ฮ่าๆๆๆ น่าสนุก น่าสนุกมาก คิดจะเล่นพินาศไปด้วยกัน”
“พนันไหม? MAX。”
หลงเซียวไม่หวาดกลัวต่อสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าบนหน้าผากของเขาจะยังมีลำแสงเลเซอร์เล็งอยู่ไม่น้อยกว่าห้าลำแสง ไม่ว่าลำแสงไหนต่างก็เพียงพอที่จะยิงเขาตายในทันที
แกร็ก
นิ้วมือของหลงเซียวยกสูงขึ้น ดึงประกันภัยลง มุมริมฝีปากที่บางเฉียบคาบลมหนาวที่มาจากนรกเอาไว้
MAXฮ่าๆๆหัวเราะเสียงดังออกมาหลายที “หลงเซียว แกกล้าพอ มีความเด็ดเดี่ยว…เอาปืนวางลง”
ประโยคครึ่งหลังพูดจบ มือสังหารทั้งหลายที่อยู่ด้านหลังของMAXสองจิตสองใจอยู่ครู่หนึ่ง ลังเลว่าหากพวกเขาวางปืนลงจริงๆ BOSSถูกหลงเซียวยิงตายจะทำยังไง?
MAXย้ำขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “วางลงให้หมด”
คราวนี้ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งอีกต่อไป ทยอยกันนำปืนที่พร้อมโจมตีได้ตลอดเวลาวางลง จุดแสงเลเซอร์สีแดงที่อยู่บนหน้าผากของหลงเซียวก็หายตามไป
ร่างกายที่หดเกร็งของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนในที่สุดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย หัวคิ้วของหลงเซียวก็คลายออกเช่นเดียวกัน
“ที่แกต้องการ ฉันได้ช่วยแกทำสำเร็จ สำหรับที่ฉันต้องการ แกตั้งใจคิดให้ชัดเจน” พูดจบ นิ้วมือของหลงเซียวอ้อมลง นำปืนทิ้งลงบนโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง
MAXเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม “หลงเซียว แกคือเหยื่อที่อยู่ในมือรายแรกที่ฉันปล่อยไป ฉันไม่ยินดีเป็นอย่างมาก”
ลั่วหานเงยศีรษะขึ้นมองดูคางของหลงเซียว รู้สึกถึงมุมริมฝีปากของเขาที่ขยับเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นการหัวเราะอย่างประชดประชัน
“เรื่องทุกเรื่องต่างก็มีครั้งแรก แกควรจะดีใจว่าคนที่ทำลายสถิติของแกเป็นฉัน”
ความหมายแฝงก็คือว่า แพ้ให้กับฉัน แกไม่ถือว่าเสียหน้า
ลั่วหานถูกความเด็ดเดี่ยวของหลงเซียวติดเชื้อเข้าให้ ในใจเกิดความรู้สึกรักที่รุนแรงขึ้นมา ไม่ใช่แค่ความรัก ยังมีความศรัทธา ความชื่นชม ความเลื่อมใส ผู้ชายคนนี้ช่างหล่อจริงๆ！
รู้สึกถึงสายตาที่รักใคร่ชื่นชมของเธอ หลงเซียวก้มศีรษะลงสบตาเข้ากับเธอ “ดูดีไหม?”
ลั่วหาน “..