ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 1188

บทที่ 1188 [ตอนพิเศษเซียวลั่ว] ทำอย่างไรให้เธอรักฉัน3

พนักงานเสิร์ฟหญิงคิดว่าเขาชอบเมนูใดเมนูหนึ่ง กอดเมนูอย่างตื่นเต้น “คุณผู้ชายต้องการsirloin steakไหมคะ? ทางเราเป็นเนื้อออสเตรเลียทั้งหมดเลยนะคะ”

แต่ว่า หลังจากที่ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวต่อ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังสิ่งที่พนักงานเสิร์ฟพูด เพียงแค่จมอยู่ในโลกของตัวเอง

พนักงานเสิร์ฟหญิงมองตามอย่างสงสัย เห็นสาวชาวจีนนั่งอยู่ข้างๆ

หญิงสาวก้มหัวดูโทรศัพท์มือถือ ไม่ขยับ ปล่อยผมยาวลงมาข้างหู จากใบหน้าด้านข้างสามารถเห็นขนตาที่ยาวและหนาของเธอ หญิงสาวไม่แต่งหน้า แสงแดดอ่อนๆ ปกคลุมใบหน้าขาวธรรมชาติ

ใบหน้าที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายเล่นๆ ยังสามารถนำมาตั้งเป็นวอลล์เปเปอร์ได้ ราวกับนางแบบที่ออกมาจากหนังสือเล็กน้อย และเป็นเรื่องราวความรักที่สวยงามและโรแมนติก!

พนักงานเสิร์ฟหญิงอิจฉาเธอเล็กน้อย

ทำไมบางคนไม่ต้องทำอะไร ไม่พูดอะไร แค่นั่งเฉยๆ ก็เหมือนวิวสวยๆ?

ชายหนุ่มพูดเบาๆ “ขอเมนูแบบเธอหนึ่งชุด”

พนักงานเสิร์ฟหญิงพยักหน้าอย่างพ่ายแพ้ “ได้ค่ะคุณผู้ชาย”

ดูเหมือนว่าจะมาจีบสาว

อาหารของลั่วหานมาเสิร์ฟก่อน เธอวางเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารไว้ฝั่งตรงข้ามหนึ่งชุด แบ่งไวน์ครึ่งแก้ววางไว้ข้างๆ เครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร อาหารสำหรับหนึ่งคน ทำเป็นเหมือนกินสองคน

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาเผยความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ที่แท้ มีนัดแล้ว? แต่ว่า ควรสั่งสองชุดไม่ใช่เหรอ?

ฉู่ลั่วหานยกแก้วไวน์ขึ้น นั่งมองที่นั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่าเงียบๆ ดวงตาของเธอแสดงความเศร้าอย่างสุดซึ้งและความแข็งแกร่งที่อวดดี เม้มปากดื่มไปหนึ่งคำ

จากนั้น เริ่มหั่นสเต๊กเงียบๆ

ชายหนุ่มชะงัก แล้วดึงสติกลับมา เธอระลึกถึงใครบางคนสินะ น่าจะเป็นคนที่ไม่อยู่บนโลกแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่อารมณ์ของเธอดูเศร้ามาก

มองเธอแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าคนที่ถือป้ายเมื่อกี้จะเป็นคนเดียวกัน เธอพูดแบบนี้ออกจริงๆ เหรอ?

คาดไม่ถึงจริงๆ

ลั่วหานกินอาหารกลางวันของคนคนหนึ่งเสร็จโดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาไม่ได้มองไปที่ไหน แม้แต่หน้ายังไม่เงย

ชายหนุ่มก็กินอาหารเงียบๆ มองเธอเป็นบางเวลา ที่น่าเสียดายคือ ไม่เคยได้รับการตอบกลับจากเธอ

เขาไม่มีตัวตนขนาดนั้นเลยเหรอ?

กินอาหารเสร็จ ฉู่ลั่วหานไปเช็กบิลที่เคาน์เตอร์

พยักหน้ายิ้มและพูด “คนสวย โต๊ะคุณเช็กบิลไปแล้วค่ะ”

“หืม?”

สีหน้านิ่งมาตลอดของฉู่ลั่วหาน เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ใครจ่ายเหรอ?”

พนักงานกะพริบตาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เป็นหนุ่มชาวจีนที่หล่อมากๆ! สูงมาก! ต้องเป็นผู้ชายที่จีบคุณแน่ๆ!”

ลั่วหานยัดธนบัตรกลับเข้ากระเป๋าสตางค์ “แบบนี้……”

เธอจำไม่ได้ว่ามีคนตามจีบเธอ ในอเมริกาเธอรู้จักผู้ชายเพียงไม่กี่คน ตั้งแต่มหาวิทยาลัยถึงปัจจุบัน ก็โสดมาตลอด ไม่ถูก ตั้งแต่เกิดถึงปัจจุบัน โสดมาตลอด

เธอสงสัย เพราะนิสัยตัวเองเย็นชาเกินไป ทำให้ผู้ชายตกใจจนหนีไปแล้ว

คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมีคนเช็กบิลให้เธอ

ในใจอบอุ่นแปลกๆ

ต่อให้หญิงสาวมีความเป็นอิสระและแข็งแกร่ง ในใจก็ยังหวังให้มีคนใส่ใจตัวเอง ดูแลตัวเองเงียบๆ หวังให้ถูกรัก

ถ้าเป็นไปได้ ผู้หญิงคนไหนไม่หวังให้ถูกใส่ใจถูกรักกัน? แต่ว่าชีวิตคือความจริง โหดร้ายมาก และป่าเถื่อนมาก

เธอไม่เคยมีคนข้างๆ ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว

ช่างเถอะ คิดพวกนี้ทำไม?

ออกจากร้านอาหาร ลั่วหานไปร้านดอกไม้ใกล้ๆ

ชายหนุ่มเมื่อกี้อยู่ที่นอกร้านอาหาร มองเธอจากไหน เว้นระยะห่างเล็กน้อยแล้วตามขึ้นไป

ลั่วหานเข้าร้านดอกไม้ เลือกดอกไม้เสร็จ กำลังจะจ่ายเงิน เห็นดอกกุหลาบสีแดงสดจำนวนมากที่หน้าต่าง

ดอกกุหลาบสีแดง เชื่อมโยงกับความรักที่งดงามเสมอ น่าจะเป็นดอกที่สวยที่สุดแล้ว

เจ้าของร้านเห็นว่าเธอชอบ จึงแนะนำอย่างกระตือรือร้น “นี่คือช่อกุหลาบโคโรลล่าที่เพิ่งมา สวยมากๆ! ชอบก็ซื้อสักช่อสิ ไว้ในบ้านอยู่ได้หนึ่งอาทิตย์เลยนะ!”

ลั่วหานยิ้มบางๆ “ไม่แล้ว ขอบคุณค่ะ”

คิดแล้วก็น่าเศร้า เธอยังไม่เคยได้รับดอกกุหลาบ

อาจารย์พูดล้อเล่น “ในบรรดานักเรียนหญิง เธอสวยที่สุด สาวที่สุด ความสามารถเก่งที่สุด เอาชนะชายทุกคน ไม่มีคนกล้าเข้าใกล้เธอ”

เป็นแบบนี้เหรอ?

ดังนั้นจึงไม่มีใครมอบดอกไม้ให้เธอแม้แต่คนเดียว

แต่ความรักเป็นสิ่งที่หรูหราขนาดนี้ ตอนนี้เธอมีไม่ได้ และไม่ต้องการ ได้รับวุฒิการศึกษาก่อน แล้วเป็นหมอที่ดีให้พ่อภูมิใจเถอะ!

ยิ้มเยาะตัวเอง ลั่วหานผลักประตูกระจกออก

หลังจากลั่วหานออกไป ชายหนุ่มผลักประตู เดินเข้าไป “สวัสดีครับ อยากถามว่าผู้หญิงเมื่อกี้ชอบดอกกุหลาบช่อนี้ใช่ไหม?”

หลังจากที่พนักงานมองใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจนแล้ว เห็นได้ชัดว่าตกตะลึง ไม่เคยเห็นใบหน้าแบบตะวันออกที่หล่อเหลาขนาดนี้มาก่อน ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ โดยเฉพาะดวงตาของเขา ถ้ามองอีกทีเกรงว่าจะโดนดูดเข้าไป!

พนักงานมึนไปชั่วขณะ แล้วอุ้มช่อกุหลาบโคโรลล่าขึ้นมา “ใช่ครับ ช่อนี้เลย เธอมองสักพักแล้ว แต่ว่าไม่ได้ซื้อ”

“ผมเอาแล้ว”

ชายหนุ่มหยิบเงินดอลลาร์จากกระเป๋าสตางค์และส่งให้พนักงาน ขณะที่พนักงานไปหยิบเงินทอน เขาก็เดินจากไปไม่เหลือแม้แต่เงา

พนักงานกุมอกและอุทาน “What a handsome man!”

น่าจะแอบถ่ายรูป! โดยเฉพาะตอนที่เขาอุ้มดอกกุหลาบ ถ้าถ่ายได้ ต้องดึงดูดลูกค้าหญิงได้มากแน่ๆ!

ในมือของลั่วหานถือดอกเดซีหนึ่งช่อ ข้างในมีดอกยิปโซนิดหน่อย สีสวยสะอาดตา นิ่งมาก

เหมือนสีหน้าของเธอในตอนนี้ เหมือนน้ำที่ไม่มีลม ไม่ขยับแรงกระเพื่อม

คนที่ไม่รู้จักเธอมักจะคิดว่าสาวจีนที่แผนกหัวใจมีอาการซึมเศร้า หน้าบึ้งตึงทุกวัน ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่นิด

คนที่รู้จักเธอมักจะพูดว่า “selina เธอต้องมีความสุขหน่อย การเรียนเธอดีขนาดนี้ หน้าตาดี ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆล่ะ?”

มีแค่เธอรู้ตัวเอง หัวใจของเธอดูเหมือนจะกลายเป็นน้ำนิ่งมานานแล้ว ไม่ใช่เธอไม่อยากยิ้ม แต่ไม่มีอะไรทำให้เธอมีความสุขจริงๆ

ถึงสวนสาธารณะแล้ว ลั่วหานย่อตัวลง

พึมพำอะไรบางอย่างคนเดียว จากนั้นลอกดินร่วนด้วยมือเปล่า ฝังดอกลงไป

มือเต็มไปด้วยดิน เล็บเต็มไปด้วยดิน

คุณพ่อ ท่านต้องอยู่ที่นั่นดีๆ ท่านต้องอยู่กับคุณแม่อย่างมีความสุข ฉันก็จะอยู่ดีๆ ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดี

ท่องคำในใจอย่างเงียบๆ ฉู่ลั่วหานยืนขึ้นแล้วเดินกลับหอพัก

ที่เธอไม่รู้คือ กระบวนการนี้อยู่ในสายตาชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกล

ชายหนุ่มถือดอกกุหลาบไว้ ดึงดูดผู้คนพูดคุยกันเป็นจำนวนมาก แต่เขากลับเหมือนเดินอยู่บนถนนที่ไม่มีคน มีเพียงร่างที่เยือกเย็นและเย่อหยิ่งตรงหน้าเท่านั้นที่ชัดเจนในสายตาของเขา

ลั่วหานเดินถึงใต้อาคารของหอพัก ล้างมือข้างอ่างล้างมือ ล้างนิ้วทีละนิ้วอย่างตั้งใจ เล็บของเธอสั้นมาก ดิ้นที่อยู่ข้างในถูกชะล้างออกไปอย่างรวดเร็ว

ล้างมือเสร็จ ลั่วหานหากระดาษทิชชูในกระเป๋า เห็นว่าไม่ได้พก จึงสะบัดมือเพื่อให้แห้งเร็วๆ

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ

นอกอาคารหอพักไม่มีคน เงียบและมีแต่เสียงลม ลั่วหานก้มหน้าหากุญแจ สายตาเผลอเหลือบไปมองเห็นรองเท้าหนังสีดำหนึ่งคู่ ระยะห่างจากเธอไม่ถึงห้าเมตร และดูเหมือนเขายืนมาสักพักแล้ว

ลั่วหานหากุญแจเจอ เปิดประตูเข้าหอพัก เธอก้าวหนึ่งก้าว ขาข้างหลังก็ก้าวตามหนึ่งก้าว

เธอขมวดคิ้วแน่น ผลักประตูเข้าไป จากนั้น “ปัง” ปิดประตูกระจกของหอพัก

ทันทีที่หมุนตัว เธอเห็นดอกกุหลาบสีแดงสดในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ดอกไม้บานอย่างดุเดือด ดูเหมือนว่าจะเผาผลาญความรู้สึกท่วมท้นให้หมดสิ้น

มองขึ้นตามดอกกุหลาบที่ลุกเป็นไฟ ลั่วหานตะลึง

ชายแปลกหน้ากอดดอกกุหลาบสีแดงสด อยู่ใต้แดด ลมพัดผมหน้าม้าบนหน้าผากของเขา ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มมีรอยยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่ไม่กะพริบทั้งหมดจดจ่อมาที่เธอ ดูเหมือนจะอยากเห็นส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจของเธอผ่านสายตาของเธอ

อาจจะรู้ถึงความไม่พอใจของฉู่ลั่วหาน เขาจ้องมองช้าๆ เคาะประตูกระจก

ฉู่ลั่วหานจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง “Who are you”

ชายหนุ่มคิดว่าเธอกำลังล้อเล่น อย่างไรก็ตามวันนี้คนที่ชูป้ายแสดงความรักคือเธอ “เธอไม่รู้จักฉัน?”

หรือเพราะจงใจดึงดูดความสนใจของเขาให้จับได้? วิธีนี้ค่อนข้างได้ผล

ฉู่ลั่วหานกล่าวอย่างเฉยเมยและเย็นชา “ทำไมฉันต้องรู้จักนาย?”

ชายหนุ่มสนใจมากขึ้น “ในเมื่อเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันคือใคร งั้นฉันอยากถาม วันนี้คนที่เธอสารภาพรักคือใคร?”

เธอสารภาพรักตอนไหน?! คนคนนี้แปลกจริงๆ!

“ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร นายเข้าใจผิดคนแล้ว” ฉู่ลั่วหานหมุนตัวจะเดินไป

หน้าตาหล่อก็จริง แต่วิธีการเข้าหานั้นไม่ฉลาดเลย และมันก็ง่ายเกินไปแล้ว หน้ายังไม่เคยเจอ กลับถือดอกกุหลาบมาหาถึงที่

ชายหนุ่มมองร่างของเธอ พูดอย่างไม่รีบ “I want you”