ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 13

ตอนที่ 13 แผลตรงมุมปาก ดูมีเสน่ห์

รสชาติความคาวและความหวานเข้าไปในปากของฉู่ลั่ วหาน ริมฝีปากบางที่ทั้งอ่อนนุ่มและอมชมพูนั้นถูกเขา กัดจนไร้ความรู้สึกในตอนนี้ และเธอก็นอนพิงลงตรง หน้ารถ ผู้ชายที่อยู่เหนือเรือนร่างของเธอ ไม่มีวี่แววว่าจะ ปล่อยเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนอยากจะฉีกและขยี้ ร่างของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาให้เป็นซากๆ จึง จะสาแก่ใจ

“เจ็บ..”

จู่ๆริมฝีปากของเธอก็ถูกฟันของเขากัด จากนั้นก็ทำให้ เธอเจ็บจนต้องร้องทุกข์ออกมาจากลำคอของเขา ทั้งริม ฝีปากของฟันของเธอถูกลมหายใจที่บ้าคลั่งของเขา กลืนกินมันไปทั้งหมด ผ่านไปนานมาก ฉู่ลั่วหานก็ยังไม่ สามารถเปล่งเสียงของตัวเองออกมาได้

ความรุนแรงและท่าทีที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็เหมือนการถูก ลงโทษจากการแก้แค้น ทำให้หลงเซียวหายใจแรงอย่าง บ้าคลั่ง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนกลายเป็นหนึ่ง เดียวกัน การเสียดสีของริมฝีปาก และเสียงที่เธอใช้มือ ใช้เท้าในการดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากเขา เหมือนกำลัง ขอร้องให้เขาหยุดการกระทำนี้

หลงเซียวที่มีเรือนร่างสูงใหญ่ที่อยู่กดทับเรือนร่างของ เธออยู่ได้ยินเสียงโทนต่ำๆที่กำลังร้องขอเขา ทำให้เขาลดความดุเดือดของจูบของเขาลง

สติปัญญาที่ถูกอารมณ์โมโหในการครอบงำ ตอนนี้ก็ เริ่มทำให้เขาได้สติกลับมา… แต่ริมฝีปากของฟันของ เขายังคงประกบริมฝีปากของเธออยู่ เขายังคงใช้ลิ้น หยอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ แล้วยังคงกัดและถูไถ ของริมฝีปากของเธอเหมือนเดิม

จากนั้นตรงหน้าประตูใหญ่ของสถานีบันเทิงที่อยู่ไม่ ไกล ฝีเท้าของโม่หรูเฟยเหมือนดั่งบล็อกตะกั่วที่ถูกตั้ง อยู่ตรงบันได สองตาของเธอจับจ้องไปยังเรือนร่างของ ทั้งสองคนที่บรรจบกันที่ยืนพิงอยู่ตรงหน้ารถโดยที่ลืม บทบาทหน้าที่ของตัวเอง เธอจึงกัดฟันไว้แน่นๆ!

จากนั้นเธอจึงเอามือถือขึ้น พอหน้าจอสว่าง ในนั้นก็ ปรากฏข้อความแจ้งเตือนที่ต้องโทรหาหลงเซียว เธอ โทรหาเขามาหลายสาย แต่หลงเซี่ยวก็ไม่ได้รับสักสาย เหมือนตั้งใจไม่ได้ยิน

เธอไม่เชื่อว่าหลงเซียวจะทิ้งเธอไป แค่เพื่อฉู่ลั่วหานที่ เป็นผู้หญิงเลือดเย็นเหมือนดั่งภูเขาน้ำแข็ง

ฉู่ ลั่วหาน ต้องเป็นฉู่ลั่วหานที่ใช้มารยาของตัวเองมา ยั่วยวนหลงเซียวแน่ๆ นางผู้หญิงหน้าด้าน ถูกผู้ชายของ ตัวเองเพิกเฉยมาสามปี กลับยังมีหน้ากลับมายั่วยวนเขา อีก?

และฝั่งหลงจื่อเอง รถของเขาก็ไม่ได้ขับไปไหนไกล เขาแค่กลับรถกลับมาแล้วจอดอยู่ตรงข้ามลานจอดรถฉากจูบของทั้งสองคนจึงทำให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจน

จากนั้นฝ่ามือที่เห็นข้อต่อกระดูกของนิ้วมืออย่าง ชัดเจนก็จับพวงมาลัยไว้แน่นๆ ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่ามันเกิด อะไรขึ้นก็ค่อยๆแสดงอาการออกมา

จากนั้นเขาจึงละสายตาจากการมองพวกเขาสองคน อยู่ แล้วก็ได้สตาร์ทรถ และขับเคลื่อนรถออกไปด้วย ความโมโห

ตอนนี้ สายไฟตรงตึกหลักก็ถูกซ่อมแซมเสร็จหมดแล้ว

แสงไฟที่แยงตาจึงได้สอดส่องค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความ

มืดมัวอีกครั้ง เรือนร่างของทั้งสองคนจึงถูกแสงไฟสอด ส่อง จากนั้นจึงปรากฎตัวต่อหน้าผู้คนมากมาย ในใจของฉู่ลั่วหานจึงรู้สึกกระวนกระวาย จากนั้นจึง

ยื่นมือไปผลักหลงเซียวออก!

เป้าหมายของเธอชัดเจนเกินไป ก็คือรู้สึกอึดอัดเกินไป ตอนที่ถูกคนอื่นเห็น

มือใหญ่ของหลงเซียวได้จับตรงไหปลาร้าของเธอไว้ เขาที่ยังคงโน้มตัวลงอยู่ กลับเห็นผู้หญิงที่ถูกประกบจูบ ยังมีแรงที่จะต่อต้านเขา เขาจึงอุทานขึ้นอย่างเย็นชา

ในใจของฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนวุ่นวายมากๆ เธอไม่ อยากจะเชื่อว่าตอนที่เห็นใบหน้าของหล่อเหลาของหลง เซียว เธอก็ได้ขยับริมฝีปากที่บวมแดงขึ้น “คุณ…

เธอที่กำลังจะพูดว่า เมื่อกี้คุณหมายความว่าอะไร แต่กลับถูกหลงเชียวพูดแทรกขึ้นก่อน

“อย่าคิดมาก! ผมไม่ได้สนใจคุณเลยสักนิด!”

เมื่อกี้เธอยังรู้สึกตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย และก็ถูกดับไฟ แค่ความหวังอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานจึงรู้สึกเกลียดตัวเองที่ ทำไมถึงไม่ได้เรื่องขนาดนี้ ในขณะเดียวกัน เธอก็แสยะ ยิ้มขึ้นด้วย “งั้นก็ดีมาก ฉันก็เหมือนกัน”

คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนไม่ง่ายที่ จะสังเกตเห็น จากนั้นเขาจึงทำหน้าเกร็งขึ้นมาทันที “ไสหัวไป”

มือของฉู่ลั่วหานที่จับชายเสื้อไว้ เธอที่พยายามอด กลั้นนัยน์ตาที่ทั้งโมโหและทั้งเจ็บใจที่ถูกรังแก แค่ ว่า…..ตอนที่เธอเตรียมตัวที่จะเถียงกลับ ปลายหางตา ของเธอจึงเห็นโม่หรูเฟยที่กำลังรอชมฉากที่มันสนุกๆอยู่ ความเคียดแค้นเมื่อกี้จึงหายไปทันที จากนั้นเธอจึง เปลี่ยนสีหน้าไปเป็นการแสยะยิ้มขึ้นดูไม่หนักและไม่เบา มากนัก จากนั้นเธอก็ยกส้นเท้าของตัวเองขึ้น แล้วจับริม ฝีปากของหลงเซียวไปหนึ่งที่!

คนที่มองอยู่ก็รู้สึกตกตะลึง ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร อยู่?! ฉู่ลั่วหานจึงถอนจูบจากริมฝีปากของเขา ดั่งที่คาด

ตอนนี้สีหน้าของโม่หรูเฟยเครียดจนขาวซีด จากนั้นก็

ตบตรงหน้าอกของเขาเบาๆ ฉู่ลั่วหานจึงยิ้มขึ้นเหมือน

เจ้าหญิงที่ดูเย่อหยิ่ง “ผู้หญิงทั้งประเทศอยากจะแต่งงานกับเศรษฐีที่ยังเป็นหนุ่มโสด ความรู้สึกก็แค่เป็นแบบนี้ เท่านั้นเอง”

เธอจึงทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เลือดเย็นและเต็มไปด้วย การเยาะเย้ย ฉู่ลั่วหานจึงถอยห่างจากหลงเซียว แล้ว รักษาระยะห่างกับเขาเล็กน้อย ลมเย็นๆพัดผ่าน จึง ทำให้ผมยาวๆกระโปรงของเธอปลิวขึ้นมา

สายตาอันโกรธเคืองของหลงเซียวจึงเหลือบไปมอง ข้างๆ จากนั้นก็เห็นผ้าก๊อซที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดแดง สีของเลือดที่แดงสดนั้นเป็นที่สะดุดตาจริงๆ

“พี่เซียว!

เสียงอ่อนหวานจึงดังขึ้นจากที่ไม่ไกล จึงได้มา ขัดจังหวะที่พวกเขาสองคนกำลังมีความรู้สึกอันแปลก ประหลาดอย่างหนึ่ง เสียงฝีเท้าที่โม่หรูเฟยใส่ส้นสูง เหมือนกำลังจะเหยียบฉู่ลั่วหานให้ตายไป

คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ละ สายตาจากเข่าของฉู่ลั่วหานที่เมื่อกี้เขามองอยู่

“พี่เซียวคะ ไฟซ่อมเสร็จแล้วนะคะ แขกรออยู่ข้างใน หมดแล้ว คืนนี้พี่เป็นเจ้าภาพ อย่าได้ทิ้งแขกกลางคัน แบบนี้ อย่าไปเสียเวลากับคนที่ชอบทำตัวยุ่งวุ่นวายเลย ค่ะ”

ฉู่ลั่วหานจึงกอดอกตัวเองไว้แล้วมองโม่หรูเฟยที่ทำท่า ทางเยาะเย้ยคนอื่นอยู่ จากนั้นก็กระตุกมุมปากขึ้น “ดูๆแล้ว ฉันที่เป็นคุณผู้หญิงได้เจอคุณผู้หญิงในคืนนี้แล้ว สินะ? คุณว่า ฉันสมควรที่จะขอร้องให้คุณดูแลคุณ ผู้ชายของฉันหน่อยไหม? หรือว่าจะขอให้คุณควบคุมตัว เองไว้ดีๆ อย่ามาหาเรื่องฉันดี?”

โม่หรูเฟยจึงกระตุกมุมปากแล้วแสยะยิ้มพลางพูดขึ้น ไม่กี่คำ “ฉู่ ลั่วหาน เธอโกรธอะไรอยู่หรอ? เธอนึกว่าเธอมี ฐานะเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลหลงแล้ว เธอจะมา โวยวายได้สินะ? ฉันแค่พูดคำว่าพี่เซียว เธอก็จะได้ลง จากตำแหน่งที่เธอมีอยู่แล้ว!”

ฉู่ลั่วหานจึงได้มองหลงเซียวที่ไม่สบอารมณ์ใดๆทั้งนั้น ในใจจึงรู้สึกไม่สบายใจไปสักพัก “ฟังจากคำพูดที่มงคล ของเธอแล้ว ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นใจจะขาด”

ความมีใจรักในศักดิ์ศรีของตัวเองยังคงสามารถคง ศักดิ์ศรีชิ้นสุดท้ายที่ฉู่ลั่วหานมี ในการแข่งขันระหว่าง คนสามคน เธอยอมเป็นหยกแหลกลาญ ไม่ขอเป็นกระ เบื้องสมบูรณ์

หลงเซียวได้ยินคำๆนี้ของฉู่ ลั่วหาน สีหน้าของเขาจึง หม่นหมองขึ้นมาทันที

ฉ่ลั่วหานไม่สนใจสายตาของหลงเซียว และไม่สนใจ คำดูถูกของโม่หรูเฟย เธอจึงได้ยืดตัวตรงอย่างมั่นใจ และอดกลั้นความเจ็บปวดตรงหัวเข่า จากนั้นก็เดินก้าว ใหญ่ออกจากที่นั่น

ใจที่ลุกโชนเป็นไฟก็ถูกเธอลุกขึ้นมาอย่างง่ายดายสายตาของคุณชายหลงกลับจับจ้องไปยังข้างหลังของ เธอที่เดินไปที่ไกลๆแล้ว การขยับของทุกจังหวะการเดิน ทำให้เข่าของฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บและหนักเข่ามาก!

แขนของเรียวเล็กของโม่หรูเฟย ก็เข้าไปคล้องแขน ของหลงเซียว จากนั้นก็ยิ้มขึ้น “พี่เซียว ทำไมผู้หญิงคนนี้ มายุ่งกับพี่อีกล่ะ? พี่เซียว พี่ดูจากสีหน้าที่เย่อหยิ่งและ เลือดเย็นของเธอเมื่อกี้นี้สิ คิดว่าตัวเองเป็นบุคคลสำคัญ หรือไง! พี่ไปทนกับการกระทำที่เกินหน้าเกินตาของเธอ ผู้ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน?

“พี่เซียว พี่ทิ้งเธอเลยเถอะ!”

คำพูดไม่กี่คำข้างหน้า หลงเชียวก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ คำพูดสุดท้าย นัยน์ตาที่เลือดเย็นของเขาจึงกวาดมอง ไปยังโม่หรูเฟย ผ่านไปสักพัก โม่หรูเฟยก็ถูกทำให้ตกใจ สีหน้าทั้งเขียวและขาวซีด

“ระวังคำพูดของตัวเองหน่อย”

“ฉัน….แค่เห็นใจพี่….”

“เธอคิดว่าพี่ต้องการไหม?” น้ำเสียงของหลงเซียว ทั้ง เย็นชาและแข็งกระด้าง

นิ้วมือยาวๆของเขาได้ดึงมือของโม่หรูเฟยออกด้วย ความใจร้าย “คืนนี้เป็นงานของเธอ เธอยังไม่เข้าไปอีก หรอ?”

นัยน์ตาแววใสของโม่หรูเฟยจึงได้เบิกกว้าง “พี่เซียวพี่…พี่ไม่ใช่ว่าจะไปกับฉันหรอ?”

มือข้างหนึ่งของหลงเชียวดึงประตูรถไว้ “คำพูดที่ เหมือนเดิม อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง”

โม่หรูเฟยจึงปิดปากตัวเองทันที จากนั้นก็ไม่กล้าพูด

มากอีกเลย

หลงเซียวโมโหแล้วจริงๆ แล้วเธอเองก็ไม่กล้าไปมีเรื่อง กับการโมโหของเขาครั้งนี้ เธอไม่ได้เป็นคนโง่ เวลาที่ ควรเข้าใกล้ เวลาที่ควรออกห่าง เธอต้องแยกแยะให้ ออก

จากนั้นจึงได้ถอยออกจากลานจอดรถทีละก้าว ในใจ ของเธอกำลังคิดแผนที่ใหญ่กว่านี้

หลงเซียวจึงก้มหน้าลงแล้วมองตัวหนังสือและรูปตรง บานกระจกหน้ารถของเขา จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น

ทำให้ไฟดับ แล้วยังมาเขียนรถของเขา นี่เป็นวิธีที่ฉู่ลั่ วหานต้องการแก้แค้น?

ผู้หญิงคนนี้เป็นแมวป่าที่ขาดการได้รับการสั่งสอน จึง ทำให้หลงเชียวรู้สึกตื่นเต้นและสนุกกับอะไรบางอย่าง ขึ้นมา

ตอนที่เธอหลุดพ้นจากสายตาของหลงเซี่ยวไป และ แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็น ฉู่ลั่วหานจึงจะหยุดฝีเท้าลง เธอ จึงนั่งลงตรงฟุตบาทข้างถนน จากนั้นก็กระตุกชาย

กระโปรงขึ้น พอเห็นแผลที่มีเลือดสีแดงหลั่งออกมาจากหัวเข่า จึงรู้สึกเจ็บจนต้องหายใจเข้าแรงๆ

ล็อกของคอนโดไม่รู้ว่าซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ ตอนที่เธอ ออกจากประตูก็ไม่ได้เอาบัตรประชาชนติดตัวมาด้วย แม้แต่โรงแรมก็ยังเข้าพักไม่ได้ คืนนี้เธอต้องนอนข้าง ถนนจริงๆหรอ?

คุณหมอฉู่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงข้างถนน ครั้งแรกที่เธอ ได้สัมผัสถึงคำว่าไม่มีบ้านให้กลับแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจ แบบนี้นี่เอง

สิ่งที่ยิ่งเจ็บปวดก็คือ ฉู่ลั่วหานที่กำลังจะควักมือถือ แล้วตามหาคนที่ช่วยเหลือได้ มือถือกลับไม่มีแบตเลย เพราะว่ารู้สึกเครียดเกินไป กลับทำให้ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้น ฟ้าสวรรค์ต้องการทำให้ใครตาย ก็ต้องทำให้คนๆนั้น เป็นบ้าก่อน

ตอนนี้ ก็มีไฟส่องรถได้ส่องมาทางเธอ แสงไฟที่สว่าง จนแยงตาเกินไป ฉู่ลั่วหานจึงยื่นมือมาปิดตาของตัวเอง ไว้ และทันใดนั้น รถก็จอดอยู่ตรงข้างเธอ

คู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นใน ละครดราม่ากำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเธอหรอ?

ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอคิดมากเกินไป

กระจกรถจึงค่อยๆลดลง จากนั้นก็เห็นสีหน้าที่เลือด เย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีของหลงเชียวโผล่ออกมา เขาใช้มือข้างหนึ่งวางพาดลงบนหน้าต่างรถ แสงไฟตามถนนและแสงไฟของรถทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นกว่า เก่า แต่ก็ทำให้คนที่เข้าไปใกล้ก็ได้สัมผัสถึงความเย็นชา ของเขาอยู่ดี

“ทำให้รถผมสกปรก เช็ดให้สะอาดเลย!”

มุมปากของฉู่ลั่วหานจึงได้กระตุกขึ้น “คุณมีหลักฐาน อะไรมาหาว่าฉันทำมันสกปรก!”

หลงเซียวจึงแสยะยิ้มขึ้นอย่างทนไม่ได้ “ผมจะเตือน คุณหน่อยว่าอย่ามาพูดเรื่องที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาเจรจา กับผมเลย”

ฉู่ลั่วหานจึงกัดฟันไว้แน่นๆ การกัดฟันไว้แน่นๆครั้งนี้ ของเธอ ทำให้กัดโดนส่วนที่เขากัดจนเธอรู้สึกเจ็บแสบ ขึ้นมาอีกครั้ง และความเจ็บตรงหัวเข่าก็จะปลุกขึ้นให้ เธอตื่นตัว

หลงเซียว คุณเป็นบุคคลสำคัญที่ฟ้ากำหนดโชคชะตา ของฉันจริงๆ เจอคุณที่ไร ฉันก็มักจะเฮงซวยทุกที

มือข้างนึงของฉู่ลั่วหานก็วางอยู่บนเข่าของเธอข้างที่ ไม่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็หันข้างไปมองเขา

แสงไฟบนถนนที่สอดส่องลงบนใบหน้าของเธอ ทำให้ ไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าที่เย็นชา เพราะระยะทางมันไกล หน่อย จึงทำให้เธอมีความเป็นผู้หญิงขึ้นเล็กน้อย

หลงเซียวจึงได้เผยสีหน้าที่ดูเสียดายออกมาอย่างไม่รู้ ตัว แต่ก็มีเผยอาการแบบนั้นออกมาเล็กน้อยเท่านั้น
“เช็ดรถใช่ไหม? ได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอุปกรณ์ ถ้าไม่ ระวัง เดี่ยวเช็ดไปแล้วทำให้รถของคุณพังแล้วจะทำยัง ไง..”

“งั้นก็เช็ดให้ระวังสิ”

ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกจุกกับคำๆเดียวของเขา แต่ก็ไม่ได้ อยากจะสนใจอะไร จึงลุกขึ้น แล้วยืนให้ดี “ได้!”

จากนั้นก็ได้เปิดประตูรถข้างเบาะที่นั่งคนขับ ฉู่ลั่วหา นก็ได้นั่งเข้าไป แล้วคาดเข็มขัดนิรภัย “รบกวนพี่เซียว นำทางด้วย คุณอยากให้ไปเช็ดที่ไหน ฉันจะให้ความ ร่วมมือเป็นอย่างดี”

มันเย็นชาจนไม่มีความเป็นผู้หญิงของเธอทำให้หลง เซียวโมโหขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้สตาร์ทขึ้น แล้วเสียงเร่ง คันเร่งดังขึ้นดังมากๆ ฉู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนหัวของตัวเอง เหวี่ยงไปอยู่ข้างหลัง

รถ ก็ได้จอดลงตรงรีสอร์ทหยีจิ่ง

ทันใดนั้น บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ฉู่ลั่ วหานตั้งใจทำเป็นไม่เห็น หลงเซียวกำลังจะมาไม้ไหน?

“ลงรถ”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา

ฉูลั่วหานจึงยกขาขึ้น

“ฉีก!”
ทันใดที่เธอขยับไปโดนแผลของเธอ ทำให้เธอรู้สึก เจ็บจนต้องล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง

ไม่รอให้เธอตอบกลับ หลงเซียวก็ได้ลงจากรถแล้ว แล้วเดินอ้อมมาทางนี้ จากนั้นก็ดึงตัวเธอลงจากรถอย่าง รุนแรง แล้วก็ได้อุ้มเธอขึ้นโดยที่ไม่ให้สัญญาณเธอเลย!

ทันใดนั้นสมองของเธอก็เหมือนมีระเบิดทำให้สมอง ระเบิดขึ้นมาทันที มันรุนแรงกว่าความรุนแรงที่เมื่อกี้เขา จูบเธอ ตอนนี้ทำให้สมองของฉู่ลั่วหานถูกระเบิดจนมึน

ทันใดนั้นใบหน้าที่ขาวซีดก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้น มาทันที และแดงไปจนถึงปลายหู จากนั้นทั้งหน้าของ เธอร้อนเหมือนถูกเผา

ดังนั้น นี่เขากำลังเจ็บปวดใจเพราะเธออยู่หรอ?

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด จู่ๆก็เกร็งแผ่นหลังของตัวเอง ทำให้หลงเซียวรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขากลัวว่าฉู่ลั่ วหานจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

“อย่าได้คิดอะไรไปเอง ผมแค่ไม่อยากจะเสียพนักงาน ที่จะมาเช็ดรถให้ผมแบบฟรีๆไป”

ดั่งที่คาด เธอคิดมากไปเอง ยังไงหลงเซียวก็ยังคงเป็น หลงเซียววันยังค่ำ ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนใส่เธอแม้แต่ เพียงน้อย

“ต้องขอโทษด้วยนะ สติปัญญาที่ฉันมีการถือว่าดีพอ สมควร ฉันคงทำเรื่องอนุบาลๆที่ไร้สาระอย่างที่คุณเข้าใจแบบนั้นไม่ได้หรอก”