ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 168

ตอนที่ 168 ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผมตลอดไป

ทั้งสองต้นหากระทั่งเวลาเย็น แต่นอกเหนือจากเสื้อและ รองเท้าแล้วไม่มีร่องรอยอื่น

ทำไมถึงหาไม่เจอ?

ใต้หน้าผามีน้ำตกไหลเชี่ยวอยู่ ทั้งคู่ตกตะลึง

น้ำตกอยู่ริมผาที่กว้างขวาง น้ำกำลังไหลแรงและเหมือน การไหลจะรุนแรงมากขึ้นเมื่อฝนตกหนัก!

หรือว่า…

ไม่ได้การ พวกเขาคล้ายกับถูกเทพแห่งความตายบีบรัด คอเอาไว้ แสงแดดส่องลงมายังทั้งสอง พวกเขายังคงยืน ตะลึงอยู่หน้าน้ำตก ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

หากเธอลอยตามกระแสน้ำนี้ไปลงสู่มหาสมุทรแล้วล่ะ ก็…คงไม่รู้จะหาเจอได้อย่างไร

ลมพัดผมปลิว และพัดเสื้อที่เปียกแล้วแห้ง แห้งแล้วเปียก ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เงียบ นิ่งคล้ายวันอวสานของโลกมาถึง

หลังฝนตกหนักอากาศในแอฟริกาจะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงอาทิตย์ร้อนอบอ้าวแต่นิ้วมือของทั้งสองช่างเย็นยะเยือก และสั่นสะท้าน

หลงจื้อกอดเสื้อและรองเท้าของคู่ลั่วหาน ถังจิ้นเหยียนกำ กุญแจของเธอไว้แน่น

หลงจืออ้าปาก ดวงตาแดง กำ น้ำตาไหลออกมาอย่าง บังคับไม่ได้ “แม่งเอ๊ย! ผมไม่เชื่อ! ”

ถังจิ้นเหยียนหลับตาลงอย่างไร้ความหวัง เขานำกุญแจมา แนบไว้ที่อก “ผมก็ไม่เชื่อ คุณชายรองหลง ผมไม่อาจเชื่อได้ มากกว่าคุณเสียอีก”

หลงจื่อน้ำตาไหลไม่หยุด เขาเช็ดมันยังไงก็ไหลออกมา เจ็บจนยืนไม่ไหว เขาคุกเข่าลงแล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวด

“ทำไม! ! ! ทำไม! ! ! อ้า! ! ! ”

ถังจิ้นเหยียนน้ำตาไหล หยาดน้ำตาแต่ละหยดนำพาไออุ่น

ไปจากร่างกายเขา ตอนนี้เขาหนาวสั่น ขาไม่มีแรงกระทั่งยืน ไม่ไหว เข่าข้างหนึ่งทรุดลงที่หินอันแข็ง

เมื่อก้มหน้าลง น้ำตาก็ไหลลงไปยังหินนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่ สั่วหาน เขาจะยอมตายอยู่ที่นี่เพื่อเป็น

เพื่อนเธอ

ทั้งสองคนค้นหาจนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน แต่ก็ยังไม่เจอ อะไร ทุกอย่างมีดลงดวงดาวถูกปกคลุมไปด้วยท้องฟ้า สีน้ำเงินเข้ม มันส่องแสงใส อ่อนแอเหมือนเทียนในสายลม

“ขึ้นไปเถอะ ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าเธอตกลงมา จริงๆ เราต้องส่งคนมาค้นหาและช่วยเหลือมากขึ้น กำลังของ เราสองคนอ่อนแอเกินไปและเราไม่เห็นความเคลื่อนไหวได้ น้ำตกได้”

ถังจิ้นเหยียนรวบรวมสติที่เหลืออยู่พูดแล้วพยุงหลงจื้อขึ้น มา “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ ! ลุกขึ้น! ”

หลงจื้อผลักเขาออก “ผมแม่งเสียใจไม่ได้เหรอ! ”

เมื่อทั้งสองขึ้นมาถึงข้างบน ก็รายงานสถานการณ์ด้านล่าง อย่างละเอียด และต้องการหารือกับหลงเชียว

จี้ตงหมิงห้ามพวกเขาไว้ “ตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหน ห้ามพูดให้เจ้านายฟังเด็ด ชาด แผลผ่าตัดที่หัวใจเขาฉีกอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ตลอดเวลา ตอนนี้ทีมแพทย์จากเมืองหลวงกำลังเดินทางมา ก่อนที่ร่างกายเขาจะดีขึ้น ห้ามได้รับแรงกดดันใดๆ”

หลงจื้อกำมือแน่น “แม่งเอ๊ย! สองสามีภรรยาคู่นี้ทำไม เป็นแบบนี้หะ ! ”

จี้ตงหมิงมองไปที่ถังจิ้นเหยียนและโค้งตัวเป็นครั้งแรก “คุณถัง เรื่องคุณหญิงผมจะค้นหาอย่างเต็มที่ ทีมค้นหาและ ช่วยเหลือกำลังรวบรวมผู้คนในสถานทูตเคนยาระดมกำลัง ทั้งหมดออกค้นหาและช่วยเหลือ คุณสามารถระบุข้อกำหนด ได้มากเท่าที่คุณต้องการ ”

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าแล้วนิ่งไป เขากำลังต่อสู้กับความ เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตนี้ แม้ว่าเขาจะไม่มีวันยอมรับว่าู่ล วหานตายแล้ว แต่ชีวิตของเธอก็ไม่รู้ว่า..”

“พี่ผมตื่นหรือยัง? “หลงจือปาดน้ำตาแล้วถามออกไป

ดวงตาของเขาบวมเป่งอีกทั้งรอยขีดข่วนบนใบหน้ามากมาย “ยัง” จี้ตงหมิงพูดอย่างช้าๆชัดเจน แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

หลงจือกัดฟันแน่น “แม่งเอ๊ย! !! ”

เขาเตะหินก้อนหนึ่งออกไป หลงจื้อในตอนนี้โมโห โกรธ บ้าคลั่ง แต่อารมณ์เหล่านี้ปกปิดความเจ็บปวดไว้ไม่ได้เลย!

ใจ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้?

ก็แค่ฉู่ลั่วหานไม่ใช่เหรอ? ก็แค่ผู้หญิงที่หยิ่งผยองคน หนึ่ง!

ผู้หญิงที่คำพูดมักทิ่มแทงจิตใจคนอื่น!

เข้มแข็งเสียจนไม่เหมือนผู้หญิง! ผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่มัก ถูกรังแกเสมอ!

เธอมีอะไรให้รู้สึกเป็นห่วงขนาดนี้ !

แต่ว่ามันไม่ได้! เขาทำไม่ได้! หัวใจมันเจ็บปวดเหลือ เกิน! เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก!

เกาหยิ่งจือช่วยพยุงถังจิ้นเหยียนขึ้นมาและพูดอย่างนุ่ม นวลว่า “ตอนนี้ฉันรู้ว่าพูดอะไรไปคุณก็คงไม่ฟังเลย แต่ถ้า คุณต้องการช่วยชีวิตคน คุณต้องดูแลตัวเองก่อน คุณแค่ปืน หน้าผาสูงขนาดนั้นร่างกายออกแรงมากเกินไปและต้องการ พักผ่อน ”
ถังจิ้นเหยียนแกะมือของเธอออก แล้วพูดว่า “ไป”

เขาหมายถึงว่าให้เธอไป อย่ามาเข้าใกล้เขา

เกาหยิ่งจือหรี่ตาลง สายตาคู่นั้นมองเขาอยู่นานและแรง

ไปด้วยแรงอาฆาต

จินเสี่ยวเย็นพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “ท่านรองอธิการบดี เกาวางใจได้ค่ะ จัดการเรียบร้อยแล้ว”

เธอพยักหน้าและยิ้ม “ดีมาก”

ทีมค้นหาและกู้ภัยออกค้นหาในหุบเขาตลอดทั้งคืนทั้งวัน ข้ามน้ำตกไปเป็นพันไมล์อีกทั้งตามชายหาดใกล้เคียง

นอกเหนือจากรองเท้าอีกข้างหนึ่งแล้ว ไม่พบอะไรเพิ่มเติม

การกู้หาตรงชายฝั่งกินเวลาสามวันสามคืน นักดำน้ำ หลายพันคนใช้เวลาสิบสองชั่วโมงอยู่ในทะเลแต่ผลที่ได้

คือ…ไม่เป็นผล

คนทั้งคน หายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากนั้นสิบวัน

ทีมแพทย์ทั้งหมดที่ประจำการในเคนยาเดินทางกลับประเทศจีน ถังจิ้นเหยียนและคนในครอบครัวหลง ยังคงยืนอยู่ริมหน้าผา ยืนกรานในความคิดสุดท้ายของพวก เขา และไม่ยอมปล่อยมือ!

“คุณถัง คุณชายรองหลง ดูจากสถานการณ์ตอนนี้คุณนาย คงไม่รอดแน่ หนึ่งคือพื้นที่บริเวณนี้ซับซ้อน ในตอนนั้นฝน ตกหนักอีกทั้งเกิดอาฟเตอร์ช็อกตลอดเวลา ร่างกายธรรมดา

ทั่วไปไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน”

หัวหน้าทีมค้นหาเอ่ยรายงานตามความเป็นจริง

“เพียะ!

หลงจือต่อยเข้าที่หน้าของผู้รายงาน “แกพูดว่าอะไรนะ! แกอยากตายใช่ไหม? พี่สะใภ้ฉันไม่ตาย! เธอ! ไม่ตาย แน่นอน! ”

“คุณชายรองหลง ขอให้คุณสงบสติอารมณ์หน่อย..”

“ไป! ไสหัวไป!

หลังจากนั้นสิบห้าวัน

หลงเชียวซึ่งอยู่ในอาการโคม่าในที่สุดก็ตื่นขึ้น

ในห้องผู้ป่วย ICU
“บอกความจริงมา” หลงเซียวฝืนถอดหน้ากากออกซิเจน เสียงของเขาอ่อนแรงหายใจลำบาก คล้ายแทบจะหายใจไม่

ออก

หลงจื้อ จี้ตงหมิง ถังจิ้นเหยียนและกู้เยนเซ็นยืนอยู่ในห้อง โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา

หลงเชียวชมวดคิ้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“พูด! ”

“เธอไม่อยู่แล้ว”

ถังจิ้นเหยียนนิ่งอยู่นานกระทั่งตัดสินใจพูดออกมา

ความเงียบครอบงำอีกครั้ง ท้องฟ้าชัดเจนและสดใสด้าน นอก กลับมีเมฆมืดมนอยู่ภายใน

หลงเขียวหลับตาลง

“ข่าวล่าสุดฉู่ลั่วหานคุณหญิงของตระกูลหลงตกจาก หน้าผาขณะเข้าร่วมในกระบวนการช่วยเหลือแผ่นดินไหวที่ เคนยาหลังจากครึ่งเดือนของการค้นหาและช่วยเหลือยังไม่ พบศพ แต่เกรงว่าอาจเกิดเหตุไม่ดีขึ้น”

บ้านตระกูลลู่

“ไม่จริง! นางฟ้าของฉันจะตายไม่ได้! เธอไม่ตาย! ฉันไม่เชื่อ! ทำไมไม่หาต่อ! ทำไมถึงไม่หาเธอต่อ! ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะตาย! ไม่เชื่อ! ”

สู่ขวัญวงกวาดของที่อยู่ตรงหน้าทิ้งไป เธออาละวาด เหมือนฟ้าผ่าเมื่อเห็นข่าวนี้ คล้ายกับถูกปืนจ่อยิงเข้าที่สมอง จนแทบขาดใจ!

“ชวงซวง อย่าทำแบบนี้ คนตายไปแล้วฟื้นคืนมาไม่ได้ นี่ก็

ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้วยังไม่มีรายงานคืบหน้าเลย ลูกคิด ว่าจะมีปาฏิหาริย์จริงๆไหม? แม่รู้ว่าลูกเจ็บปวด..” “แม่ไม่เข้าใจ! แม่ไม่รู้ว่าเธอลำบากแค่ไหน! ฮือๆๆ ลั่วลั่ว! ทำไมเธอต้องมาเจอชีวิตที่ร้ายๆแบบนี้ด้วย!

ทำไม! ฮือๆๆ! ! !

ไม่!

! ! ”

หลงเชียว ใช่แล้ว! หลงเชียว! เธอต้องไปหาหลงเซียว

เพื่อถามทุกอย่าง!

ลู่ซวงซวงก็นึกถึงกล่องผ้าที่ฉู่ลั่วหานให้เธอไว้ก่อนออก จากประเทศ เธอถือมันไว้ในมือและขับรถเร็วราวเครื่องบิน มายังคฤหาสน์ตระกูลหลง แต่เมื่อมาถึงเธอกลับถูกรั้งเอาไว้

ลู่ซวงซวงสะบัดแขนออกร้องว่า “หลงเชียว! ออกมาเดี๋ยว

นี้นะ! หลงเชียว”
เมื่อเห็นว่าเป็นลู่ขวงวง หลงเชียวจึงให้เข้ามาได้

สู่ชวงชวงตั้งใจจะต่อว่าเขาทันทีที่พบ แต่เมื่อเธอเจอเข้า

จริงๆกลับพูดไม่ออก

หลงเชียวนอนอยู่บนเตียง ด้านข้างมีเครื่องมือทางการ แพทย์ขนาดใหญ่ แสดงอัตราการเต้นของหัวใจและชีพจร ใบหน้าของเขาขาวซีด

เปรียบเทียบกันครั้งก่อนที่เจอ เขาซูบผอมลงเยอะเหลือ

เกิน

ลู่ซวงซวงจุกอก ให้ตายเหอะ! คู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน

แน่!

หลงเซียวโบกมือให้จัดงหมิงออกไป “นั่งก่อน”

ลู่ซวงซวงนั่งลงตามที่เขาบอก

อาจเป็นเพราะคิดถึงเธอหรืออยากทำดีต่อคนที่เธอรักและ เป็นห่วง ดังนั้นการกระทำที่มีต่อลู่ซวงซวงจึงไม่แย่นัก

ลู่ซวงซวงกำมือแน่น “ฉันมา เพราะอยาก..”

ต่าทอต่อว่าทุบตีคุณ!
“เอาของมาให้คุณ ลั่วลั่ว..ก่อนจากไปเธอให้ฉันเอาไว้ ฝากส่งให้คุณ”

“ถั่วพาน ! ? ขอผมดู!

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เขาอยากจะนำมันมาเก็บ รักษาไว้ไม่อยากให้ใครได้แตะต้อง

เพียงแต่เมื่อเปิดออก หัวใจของหลงเชียวก็คล้ายตกลงไป

ในหุบเหว

กล่องสีดำ ด้านในมีฟองน้ำ บนฟองน้ำมีแหวนวงหนึ่งส่อง ประกาย

นิ้วเรียวของเขาลูบไปที่แหวน คล้ายกับกำลังจับมือของ

เธออยู่

ไม่มีความรู้สึกใดจากดวงตาของชายผู้นี้ ไม่มีอารมณ์บน ใบหน้าเขาและไม่มีการเคลื่อนไหวจากเขา

เขามองไปที่แหวนอย่างเงียบสงบ

เขาถามขึ้นว่า “เธอพูดว่าอะไรหรือเปล่า? ”

ลู่ซวงชวงดวงตาแดงก่ำ เธอปาดน้ำตานึกในใจว่า โธ่เอ้ย ทำไมต้องมาเจอหลงเซียวในสภาพนี้ด้วยนะ เธอสงสารเขา อย่างจับใจ
“เธอบอกว่า…เธอบอกว่าถ้าคุณเห็นมันแล้วจะเข้าใจ ไม่

ได้พูดอะไรอย่างอื่นอีก”

เห็นมันแล้วจะเข้าใจ?

หลงเชียววางแหวนลงที่เดิม “ขอบคุณที่เดินทางมามอบ สิ่งนี้กับผม”

เขาขอบคุณเธอ!

พระเจ้า! เขาคือหลงเชียวนะ! หลงเชียวพูดคำว่า ลู่ซวงซวงไม่รู้จะพูดออกไปยังไง

ขอบคุณกับคนอื่น!

“เอ่อ..เธอ….

หลงเชียวกำกล่องใส่แหวนไว้แน่น แล้วตอบอย่างไร้ เรี่ยวแรงว่า “ผมจะหาเธอต่อไป”

สู่ซวงซวงยืนขึ้น โค้งแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากคุณหลง! ขอบคุณ!

ชายผู้นอนอยู่บนเตียงพยักหน้า จากนั้นสั่งคนส่งลู่ซวงซวง กลับไป

“จู่ลั่วหานบังเอิญพลัดตกจากหน้าผาสูง ตระกูลหลงได้ ระดมกำลังทหารในพื้นที่ เรือยอทซ์ส่วนตัว เครื่องบินเจ็ต ส่วนตัว กองกำลังพิเศษและกองกำลังอื่นๆ เพื่อดำเนินการ ค้นหาแบบปูพรมทั้งวันทั้งคืน ซึ่งบัดนี้มีค่าใช้จ่าย มากกว่า10,000ล้านหยวน แต่ผ่านมาแล้วสามสิบวันยังไม่มี

รายงานคืบหน้า..”

เมื่อเห็นข่าวนี้หลงเชียวจึงได้รู้ว่าเวลาผ่านมานานขนาดนี้ แล้ว เขาไม่ได้กินไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน เขาใช้ยากล่อม ประสาทในปริมาณมากเสียจนทำให้ลืมวันลืมคืน

เวลายังดำเนินต่อไป การค้นหายังไม่สิ้นสุดลง

หลงเชียวไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะต้องใช้เงินทองเท่าไหร่ เขา จะต้องหาเธอให้พบ แม้จะเป็น..เพียงร่างไร้วิญญาณ ก็ตาม

ผ่านไปสองเดือน การค้นหาชายฝั่งและที่ดินอย่างละเอียด และการกู้ซากต้องหยุดลง

ในตอนค่ำหลังฝนตก คฤหาสน์ร้างและว่างเปล่า

หลงเชียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ กู้เยนเซินอยู่ข้างกายเขา พูดว่า “สิ่งที่คุณต้องการ ผมหามาให้แล้ว”

หลงเชียวไม่ได้พูดอะไร ดวงตาที่อ่อนล้าของเขาไม่รู้ว่า กำลังมองไปทางไหน ท่าทีแปลกไปจากเดิมมาก

กู้เยนเซินพูดว่า “เมื่อห้าปีก่อนตอนที่คุณอยู่อเมริกาและ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คนที่ทำการผ่าตัดและช่วยชีวิตคุณ ไว้ก็คือภรรยาของคุณ หลงเชียว1”

สำหรับเรื่องที่มีอของเธอได้รับบาดเจ็บอย่างไร และเธอ ต้องถูกย้ายไปที่แผนกอายุรกรรม กู้เยนเซินไม่อยากพูดถึง มัน

หลงเซียวหลับตาลงโดยไม่ได้พูดอะไร มันน่าจะเป็นเรื่องที่ ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง เพราะการจากไปที่ไม่คาดคิดของฉู่ลั่ วหานเขาไม่มีเวลาเอามาสาใจอีกต่อไป เพียงขนตาที่สั่น ไหวแสดงถึงความอดทนความเศร้าโศกและความอ้างว้าง อย่างเต็มที่

เป็นเวลาเนิ่นนาน ในขณะที่กู้เยนเซินคิดว่าเขาจะไม่ยอม เปิดปากใดๆออกมา ชายบนรถเข็นก็พูดอย่างอ่อนแรงว่า “เธอมักพูดถึงการหย่าร้างอยู่บ่อยๆ ผมบอกกับเธอว่า ใน ชีวิตของหลงเชียวผมจะไม่มีคำว่าหย่าร้าง จะมีก็ต่อเมื่อใคร คนใดคนหนึ่งไม่อยู่แล้วเท่านั้น….

แสงอาทิตย์ส่องมายังใบหน้าของเขา เขามองไปตามแสงนั้น “เธอทั้งผมไว้แบบนี้จริงๆ”

ชายหนุ่มมองออกไปที่ท้องฟ้า เมฆสีฟ้าขาว บริสุทธิ์ เหมือนคนในใจที่เดินจากไป บินจากไป.

ลั่วหาน ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ชีวิตนี้คุณก็คือภรรยาของผม

“คู่ลั่วหานภรรยาของหลงเชียวเจ้าสังหาริมทรัพย์ใน ประเทศได้รับการตัดสินอย่างเป็นทางการว่าเสียชีวิตจาก อุบัติเหตุ ตระกูลหลงจะดำเนินจัดงานศพเพื่อส่งเธอสู่สุขคติ หลงเชียวใช้เงินหลายร้อยล้านเพื่อซื้อสุสาน 10,000 ตาราง เมตรให้กับภรรยาที่รักของเขา…”

บนหลุมฝังศพหินอ่อนสีขาว เขาเขียนบทความอย่างเป็น ทางการด้วยลายมือที่เป็นอมตะของเขาว่า ฉู่ลั่วหานภรรยา ที่รักขอให้นอนพักผ่อนที่นี่อย่างสงบ