ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 172

ตอนที่ 172 คุณผู้ชาย คุณจำเป็นต้องชดใช้ด้วยอาหาร หนึ่งมื้อ

shit!

การเดินทางในประเทศจีนของแอนน่า เพราะรถติดและอุบ ติเหตุทางรถยนต์ เปิดประสบการณ์ครั้งใหญ่ให้เธอ

เบื่อ เกลียด โมโห

เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ต้องการบินกลับ นิวยอร์กเดี่ยวนี้

เธอเก็บกระเป๋าเดินทางที่ถูกชนปลิว แอนน่าอารมณ์เสีย เป็นที่สุด ระบบกฎหมาย ขับเคลื่อนด้วยความเอาแต่ใจ แถม ยังไร้มารยาท

ไม่ขอโทษ แถมยังไม่ช่วยเก็บกระเป๋าที่ชนปลิวอีกต่างหาก

ไม่รู้ว่าเจ้าของรถเป็นใคร แต่เธอจำป้ายทะเบียนรถได้ คราวหน้าอย่าให้ได้เจออีกเลย ไม่เช่นนั้นเธอจะเอาเรื่องให้ ถึงที่สุด

หลังถึงโรงแรม โทรศัพท์ของแอนน่าดังขึ้น

เมื่อเห็นตัวอักษรยุกยิกบนหน้าจอ แอนน่ากลับขมวดคิ้ว แน่น ก่อนรับสายหลังผ่านไปหลายวินาที
น้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยน กั้นกลางด้วยแผ่นฟ้าและแผ่นน้ำ แต่กลับอบอุ่นราวอยู่ข้างกาย เจ้าของน้ำเสียงนี้ เป็นว่าที่คู่ หมั่นของเธอ

“ถึงประเทศจีนหรือยัง?”

แอนน่าเหน็บ โทรศัพท์เอาไว้ พร้อมเปิดหน้าต่างออก ห้อง ที่หรูหรากว้างใหญ่ ที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของเมืองกว่า ครึ่ง ยืนอยู่บนที่สูง ถึงได้เห็นว่าหลายเมืองมีความคลับ คล้ายกัน

“ถึงแล้ว”

เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออก จัดการแขวนเสื้อผ้าทั้งหมด ไว้ในตู้เธอสมควรต้องชำระล้างร่างกายสักหน่อย ล้างความ

ซวยออกจากตัว

“ไปประเทศจีนครั้งแรก เป็นอย่างไรบ้าง? ชอบไหม?”

คำถามเรียบง่าย เขาไม่รู้หรือไงว่าเพราะอะไรเธอถึงบิน ไกลจากนิวยอร์กมาที่นี่

หรือว่าคุณพ่อไม่ได้บอกเขา?

“รู้สึก…ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่ถึงกับซอบ จบงาน อยู่อีกหลายวันแล้วจะกลับไป ไม่อยู่นานหลอก” บอกตามตรง ไม่ชอบ เพียงแต่ไม่อยากให้เขาได้รู้ความ

จริง
“ก่อนกลับมาบอกผมด้วย ผมจะจัดการทุกอย่าง”

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้”

เธอปฏิเสธไปตามตรง ว่าในวินาทีนั้นชายหนุ่มตรง หน้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับเธอ

“แอนน่า….” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนสูดลมหายใจเข้า “ผมเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นสามีเธอในอนาคต บางเรื่อง ผม ต้องเป็นคนทำ เข้าใจไหม?”

“โทษที ฉันขอรับค่าเมื่อกี้คืน”

“เอาล่ะ คุณเดินทางมาเหนื่อย พักผ่อนเถอะ….คิดถึงนะ

ชายหนุ่มไม่ได้วางสายในทันที เขารอเธอตอบกลับ แต่ ผ่านไปหลายวินาที

ไร้การตอบโต้จากแอนน่าแต่อย่างใด

ก่อนวางสายไป

จากแฟนหนุ่มถึงคู่หมั้น แอนน่าซาบซึ้งกระทั่งยอมเป็น แฟนกับชายหนุ่ม หลังจากที่เขาเข้ามาในชีวิตตน เธอไร้ ความทรงจำใดกับเขาเลย

แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียว พวกเขาคู่กัน ฟ้าดิน ประธาน กิ่งทองใบหยก คู่สร้างคู่สม

ไม่หวั่นไหว ไร้ความรู้สึกรักแรกพบ ไม่สั่นคลอนแม้อุปสรรคใดก็ตาม ความรักใคร่ที่เขามีต่อเธอนั้นเป็น ธรรมชาติ ลึกซึ้ง เอาใจใส่ แต่กลับส่งไปไม่ถึงขั้วหัวใจของ

150

หัว รู้สึกปวดนิดหน่อย

ตกดึก แอนน่าเปลี่ยนชุดสบายตัว สวมใส่รองเท้าผ้าใบ ก่อนหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ออกจากห้อง มาที่นี่ครั้ง แรก ต้องทำการคุ้นชินกับสถานที่ก่อน

อีกอย่าง เธอไม่ชอบอาหารของโรงแรม อาหารของ โรงแรมต่างคล้ายกันทั้งนั้น เธอจึงต้องการหาร้านอาหารจีน ที่ขึ้นชื่อแถวนี้ ให้ได้รสชาติของอาหารจีน

ถนนเพิ่งเฉียวเป็นถนนใจกลางเมือง ส่วนใหญ่เป็นบริษัท ศูนย์การค้า และร้าน และร้านอาหารระดับห้าดาวสุดหรู

เธอเดินเท้าราว20นาที ก่อนหยุดฝีเท้าลงที่ร้านอาหารจีน “ร้านอาหารหรงเหยียน”

ร้านดังในโลกออนไลน์ ร้านอาหารหรงเหยียนมีสาขาทั่ว ประเทศ ที่มีสาขาหลักอยู่ที่เมืองA ซึ่งเมืองหลวงมีเพียงสาขา เดียวเท่านั้น เป็นร้านอาหารระดับต้นๆของประเทศ สำหรับ สมาชิกเท่านั้น มีการกำจัดจำนวนคนในทุกวัน ใช้หลัก สถานะ หรูหรา ในการเป็นเกณฑ์

แอนน่าหยุดลงที่หน้าประตู ที่มีหญิงสาวรูปร่างดีในชุดกี่เพ้ายืนต้อนรับ “สวัสดีค่ะ ขอบัตรสมาชิกด้วยค่ะ” แอนน่าขมวดคิ้วแน่น “ไม่ใช่สมาชิกของที่นี่”

พนักงานสาวยิ้มอย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้หญิง เราบริการเฉพาะสมาชิกเท่านั้น”

“ฉันสามารถสมัครได้ตอนนี้เลย” เธอควักกระเป๋าดังค์ ออกมา หยิบบัตรเครดิตออกมาหนึ่งใบ สามารถใช้ได้ทั่ว โลก เธอไม่เชื่อว่าจะต้องให้เงินกับเหลยเฟิงอีก

แต่พนักงานกลับยิ้มด้วยความเกรงใจเช่นเดิม “ขอโทษ จริงๆค่ะคุณผู้หญิง เราจะรับสมาชิกใหม่วันนึงแค่10ท่าน เท่านั้น วันนี้เต็มแล้ว กรุณามาใหม่ในวันพรุ่งนี้นะคะ”

Shit

มีร้านอาหารแบบนี้ด้วย!

แม้อาหารสักมื้อยังไม่มีจะรับประทานหรือ?

แอนน่าเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋าเช่นเดิม ใบหน้าเล็ก แหลมเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมหันหลังกลับด้วย ความโมโห

“ตุ๊บ!”

ไม่คาดคิด เพิ่งก้าวขาเดิน กลับชนถลาเข้าที่อ้อมอกใคร

บางคน
ปวดหัวนิดหน่อย แอนน่านวดขมับด้วยความโกรธ ทั้งคู่ สบสายตา ชายหนุ่มในรองเท้าหนังสีดำที่ตูสะอาดสะอ้าน คอลเลคชั่นใหม่ของอาร์มานี่ ของดีไซน์เนอร์ชาวอิตาลี่

จำนวนจำกัดทั่วโลก ราคาสูงใช่เล่น

เหอะ ตามคาด มาทานที่นี่ได้มีแต่พวกเศรษฐีทั้งนั้น

“โทษที” ทิ้งไว้สองพยางค์ ก่อนแอนน่า ก้าวขาเดินไปทาง

อื่น

หากแต่ข้อแขนเธอกลับถูกชายปริศนารั้งเอาไว้

ความเจ็บแล่นเข้ามา เธอเกือบสบถด้วยเสียงเย็น ไม่เพียง ตรงหน้า แถมยังการใช้กำลังนั่นอีก เศรษฐีชาวจีน หรือจะ เป็นอย่างในFacebookว่าเอาไว้

“ลั่วหาน!” บนหัวของเธอ น้ำเสียงเย็นยะเยือกของชาย หนุ่ม ลอยเข้ามาตรงหน้า เขาตะโกนชื่อของหญิงสาวคนหนึ่ง ร้อนรน ตื่นเต้น

ตระหนก!

แอนน่าขมวดคิ้ว แหงนหน้าขึ้น ก่อนเผยสีหน้าประหลาด ใจ ริมฝีปากสั่นเทา โมโหจนใบหน้าขาวซีด!

โลกของเรานี่มันเล็กเสียจริง เป็นเขานี้เอง ตอนเช้าเพิ่งชน เธอ ตกค่ำกลับพบเธอเข้าอีกครั้ง บังเอิญเสียจริง

“คุณผู้ชาย กรุณาปล่อยมือด้วย” น้ำเสียงเธอสงบผิดปกติมืออันเล็กเรียวถูกเขาบีบรัด ด้วยแรงอันมหาศาลที่สามารถ บีบข้อมือเธอจนแหลกละเอียด

เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาว ไฟอัคคีของหลงเชียวที่ปะทุขึ้น เมื่อครู่ถูกลมฝนดับมอดลง ไม่หลงเหลือแม้สักนิด ดับสนิท

ไม่ใช่เธอ….แม้เสียงเธอจะเหมือนมาก แต่…ไม่ใช่เธอ

“โทษที”

เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ น้ำเสียงหลงเชียวเย็นชาราวน้ำ แข็ง ด้วยความหมายหลากหลาย

แอนน่านวดข้อมือที่ถูกเขาบีบรัด ก่อนแหงนหน้าขึ้นเผชิญ กับชายหนุ่ม อดยอมรับเสียไม่ได้ เธอตกตะลึง เมื่อได้เห็นใบ หน้าเต็มๆของเขา

สีผิวที่ขาวผ่อง หากแต่ไม่ใช่ขาวซีดราวโรคร้าย สีผิวของ เขาดูแข็งแรง มีออร่ากว่าผู้หญิงเสียอีก

แถมยัง คิ้วที่คมเข้มนั่น ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ได้รูป โดย เฉพาะดวงตา ที่ดูลึกซึ้งราวมหาสมุทร จมูกที่โด่งเป็นสัน

“คุณผู้ชาย ฉันไม่รับคำขอโทษของคุณ”

ริมฝีปากบางเบาของหลงเชียวผิดแน่น ไม่คิดที่จะพูดพร่ำ อะไรกับเธออีก เขาห้ามหลงกลกับความคิดและรูปลักษณ์ โดยเด็ดขาด เขาใช้เวลาสองปีในการออกจากฝันร้ายที่สูญ เสียเธอไป หากตกหลุมพรางนี้ คงออกมาไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

แอนน่าจับจ้องใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ไม่เอ่ยใดๆอีก แต่เขาไม่ตอบโต้เธอ แถมยังเดินเข้าไปด้านในคนเดียว

อีก

แอ่นน่ารั้งมือเขาเอาไว้ก่อนออกแรงลาก เผยให้เห็นเสื้อ เชิ้ตสีขาวที่ซ่อนอยู่ภายในชุดสูทสีดำ เผยกระดุมเพรชระยับ วับวาว

ที่ดึงดูดสายตาได้ดีนัก

“คุณผู้ชาย ตอนเช้าชนฉัน เมื่อกี้บีบข้อมือฉันแน่น ตอน นี้ จะใช้ความเย็นซาดูถูกฉันอย่างนั้นหรือ? เหอะ ไม่คิดเลย สมัยนี้ยังมีคนแบบนี้หลงเหลืออยู่ “สามเหตุการณ์รวมกัน ฉัน ต้องการคำขอโทษอย่างเป็นทางการ

แอนน่าจริงจังขึ้นมา เอาเรื่องเลยล่ะ

นิสัยเช่นนี้ ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร

หลงเชียวขมวดคิ้วแน่น หว่าง คิ้วปรากฏสิ้นริ้วสามเส้น เขาไม่มีอาการนี้มานานแล้ว เพราะสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์ เปลี่ยนได้ ในสองปีนี้ไม่มีเลย

หลงเสี่ยวไม่มองเธออีก เพียงแต่กาชับกับยามข้างๆ “พา เธอออกไป”
แอนน่าระเบิดหัวเราะ เธอปล่อยมือจากเขา “คุณผู้ชาย ชีพจรของคุณเมื่อครู่เต้นนาทีละ150ครั้ง อารมณ์คุณไม่สงบ นึ่ง แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยสงบนิ่ง คุณคงแสร้งเก่ง อีก อย่าง จังหวะการเต้นของหัวใจคุณมีแต่แปดเก้าสิบ หาก ไม่ใช่เพราะคุณควบคุมอารมณ์ได้ดี ก็เพราะหัวใจคุณมี ปัญหา”

หญิงสาวที่ปากคอเราะราย!

แต่…

หากไม่มองรูปลักษณ์ของเธอ เพียงแค่ฟังเนื้อหาและน้ำ เสียง ทำไม….ทำไมคุ้นเคยเช่นนี้ คุ้น! คุ้นเคย ราวกับ….หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอคอยอยู่ข้างกาย!

ประหลาดนัก! โลหิตในหัวไหลเวียน เกือบเสียการควบคุม

ราวฟ้ากลั่นแกล้ง ทำนเชียวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

แอนน่าไร้ปฏิกิริยาใดๆ เพียงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “เลี้ยงฉัน สักมื้อ ไม่สิ ที่ถูกต้องต้องบอกว่าร้านที่ฉันจองไว้ ฉันจะทาน อาหารที่นี่”

เขาต้องเป็นสมาชิกอย่างแน่นอน ค่ำคืนนี้เธอจะรับ ประทานอาหารที่นี่ ตามน้ำไป คืนนี้เธอจะเอาเปรียบเขา

“ได้”

ท่านเซียวกลับถอยหลังไปอีกก้าว! เพราะหญิงแปลกหน้าตรงหน้า!

ท่านเซียวควักบัตรสมาชิกออกมา จัดการเรียบร้อย ภายในไม่กี่วินาที พนักงานยิ้มให้กับแอนน่าก่อนเชื้อเชิญเธอ เข้าร้าน พร้อมความนับถือในตัวเธอ มาจากไหนกัน ช่างกล้า พูดจาแบบนี้กับท่านเซียว ช่างกล้าเสียจริง!

แอนน่านั่งลงบนโต๊ะติดหน้าต่าง เธอแหงนมองโต๊ะหน้า ของเธอ ชายหนุ่มเมื่อครู่หยุดลงข้างโต๊ะ ก่อนหย่อนกันนั่งลง

“พี่เซียว ฉันรอพี่ครึ่งชั่วโมงแล้ว”

น้ำเสียงออดอ้อนของหญิงสาวลอยเข้ามา อ่อนโยนหวาน

ฉ่ำ แปลกนัก

เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ พี่น้อย? ฉายาของคู่รักหรือไง?

แอนน่าไล่มองเมนูอาหาร ทุกเมนูในที่นี่ดึงดูดเสียจริง เธอ

ต้องการลิ้มลองหมดนี่เลย

เธอเลือกสี่เมนู เมนูหนึ่งคือ ปลาเปรี้ยว

หลงเขียวนั่งนิ่ง ทิศทางของเขา เลยผ่านบ่าของหรูเฟย สามารถมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวพอดิบพอดี เธอสั่ง

อาหาร ก่อนกัมหน้าเล่นโทรศัพท์

ใบหน้าเล็กแหลม ไม่เหมือน
จมูกโด่งเป็นสัน ไม่เหมือน

ดวงตาที่โตกว่า ตาสองชั้นได้รูป ไม่เหมือน

เขาส่ายหน้า หลงเซียวบังคับตนเอง เลิกเปรียบเทียบ เสียที

“พี่เขียว เราหมั้นมาได้หลายเดือนแล้ว ความหมายของ พ่อแม่ฉัน เราจัดงานแต่งกันได้แล้ว ยังไงซะ..”

“หรูเฟย” ชายหนุ่มขัดขึ้น

“ตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก เพิ่งผ่านวิกฤตไปหมาดๆ บริษัท เสียหายไปมาก รอผ่านช่วงนี้ไปก่อน”

หรูเฟยกัดริมฝีปากแน่น เอื้อมมือกุมทับมือหนา “พี่เชียว ฉันเคยบอกแล้วตอนหมั้น ฉัน ตระกูลโม่ เราจะสนับสนุนพี่ ช่วยพี่ผ่านด่านนี้ไปได้ด้วยดี หลังเราแต่งงาน สองตระกูลไม่ แยกของใครของมันอีก….”

หลงเชียวแหงนหน้าขึ้นอย่างนิ่งเรียบ “ฉันต้องการความ ช่วยเหลือจากผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากเผชิญหน้า ไปกับพี่ ฉันกำลังจะกลายเป็นภรรยาพี่ เป็นคนรัก”

หลงเชียวไม่อยากอาหารขึ้นมา “หรูเฟย เธอล้ำเส้นแล้ว ตอนหมั้น ฉันบอกแล้ว ฉันให้สถานะ ชื่อเสียง ตำแหน่งเธอ ใต้ ส่วนความรัก ฉันให้ไม่ได้”
เพราะความรักของเขาได้มอบให้แก่หญิงสาวที่ไม่มีวัน

หวนกลับมาอีก

แอนน่ากำตะเกียบ คืบเนื้อปลาขาวนวล ไม่ทันได้เอาเข้า

ปาก “เพี้ยะ” หล่นลงบนจาน