ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 209

ตอนที่ 209 ใช้จูบเป็นการพิสูจน์ สถานะของเธอ

แอนน่า?

ลั่วลั่ว?

เล่นเปียโน

เป็นเสียงเดียวกันโดยสิ้นเชิง

ตกหน้าผาเหมือนกัน สูญเสียความทรงจำ..

ระหว่างพวกเธอไม่ได้มีความพัวพันอะไรกันเลยเหรอ? ไม่ ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ เลยเหรอ?

หน้าตาไม่เหมือนกัน โดยสิ้นเชิง ลายมือก็หาร่องรอยไม่ได้ มือขวาฟื้นฟูความมีสัญชาตญาณ.

ตกลงว่าอันไหนถึงจะเป็นความจริง?

แอนน่าคือคนรักที่เขาสูญเสียไป? ใช่ไม่ใช่

นิ้วมือที่แบ่งข้อต่อกระดูกไว้ของหลงเชียวกดทับไปยังขมับ อย่างโหดเหี้ยม เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป ข้อต่อนิ้วมีสีขาว ซีดบาดตายื่นออกมา เสียงสองชนิดลั่นดังขึ้นมาที่หนังศีรษะพร้อมกัน ราวกับว่าแรงสองแรงนี้ดึงยื้อเชือกเส้นไว้อยู่ เอา ตัวเขาเป็นจุดศูนย์กลาง แล้วดึงไปสองทาง

ราวกับว่าเอาคนมารัดเอวแล้วสับทิ้ง

กู้เยนเซินไม่ได้ยินเสียงตอบรับของหลงเชียวมาโดย ตลอด จึงกระแอมออกมาด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อย “คุณชายใหญ่หลง นี่เป็นอะไรไปเนี่ย? ได้ยินว่าศัตรูหัวใจคน ก่อนจะกลับมา ตื่นเต้นเหรอ? ตื่นเต้นอะไร? พวกคุณทั้งสอง เคยเป็นศัตรูกัน นั่นก็เพราะว่ามีเป้าหมายการแข่งขันร่วมกัน ตอนนี้ก็ไม่มีแล้วไม่ใช่เหรอ? ดังนั้น พวกคุณทั้งสองก็ควรจะ กลายมาเป็นเพื่อนสนิทรู้ใจกันสิถึงจะถูก”

สติปัญญาของหลงเชียวโอนเอนไปอีกครั้ง ถังจิ้นเหยียน เคยตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่กลับประเทศ ตอนนี้กลับทำลาย การตัดสินใจของตนเอง ต้องเป็นเพราะว่าในประเทศมีพลัง แรงที่ทำให้เขาเบี่ยงเบนการตัดสินใจ

หากว่าโทรศัพท์เป็นแอนนาที่โทรไป ถ้าอย่างนั้น เสียง ของเธอก็ต้องเป็นการโจมตีถึงขั้นปางตายสุดๆ ครั้งหนึ่ง
เสียงที่หนักแน่นดั่งคลื่นกระทบโขดหินของหลงเชียว พูด เป็นคำๆ ว่า ฉันสงสัยว่า “แอนน่าก็คือลั่วลั่ว”

คำพูดคำเดียวก็จุดชนวนกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ กู้ เยนเซินรู้สึกว่าตัวเองกลืนแมลงวันไป ติดคอจนไอออกมา เสียงดังหลายครั้งถึงจะรู้สึกโล่งหน่อย “ไม่ใช่หรอก พี่สุด หล่อของผม บิ๊กบอส ท่านประธาน คุณชายใหญ่ ข้อมูลก็ บอกไว้อย่างชัดเจนแล้ว เธอชื่อเฉียวแอนน่า โอเค? คุณหนู มั่งคั่งจากตระกูลเฉียวแท้ๆ อาศัยอยู่ที่อเมริกามายี่สิบกว่าปี ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน แม้แต่ข้อมูลที่ตรวจคนเข้าเมืองยังมี อยู่ เธอไม่เคยมาจีนเลยแม้แต่น้อย โอเค? รายละเอียด ทั้งหมดได้ระบุไว้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง แกยังสงสัยว่าเธอเป็น เมียแกเหรอ? แกคิดถึงเมียแกจนเป็นบ้าไปแล้วมั้ง?”

เขาไม่ได้บ้า แม้ว่าเอกสารที่วางไว้อยู่ตรงหน้าที่มีกระดาษ สีขาวตัวหนังสือสีดำเขียนแยกไว้ แต่ในใจเขาก็มีความคิดที่ สลัดทิ้งไปไม่ได้อยู่ตลอด ทุกครั้งที่เขาจะปฏิเสธความพัวพัน ระหว่างแอนน่าและลั่วลั่ว มักจะรู้สึกกระวนกระวายใจ กระวนกระวายอย่างเป็นที่สุด
“ผมมีสติมาก ข้อมูลสามารถปลอมแปลงขึ้นมาได้ แต่บาง ความรู้สึก ไม่มีทางปลอมแปลงขึ้นมาได้”

กลับไปนึกย้อนตอนที่อยู่กับแอนน่าทีละเล็กทีละน้อย แม้ว่าร่างกายของเธอเกิดการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป แต่ ทุกครั้งที่เข้าใกล้เธอ มักจะมีความรู้สึกปลอดภัยอย่างบอก ไม่ถูกเสมอๆ ตอนที่กินข้าวด้วยกันกับเธอ บรรยากาศก็ เปลี่ยนเป็นสนิทสนม สบายๆ ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แม้แต่ตอน ที่ทะเลาะกับเธอ เขาก็ไม่มีแม้แต่จะรู้สึกเบื่อหน่าย เขา สามารถที่จะนอนหนุนในอ้อมอกของเธอ แล้วเกิดปฏิกิริยา ทางร่างกายอย่างดุเดือด ยังมี

ปางตายเล็กน้อยก็คือ จูบของเธอไม่มีทางหลอกเขาได้

กู้เยนเซินแอบด่าในใจไปประโยคหนึ่ง “ฉันบอกว่า…ฉัน บอกว่าหลงเชียว ท่านเชียวแกมีสติหน่อยสิ ฉันหวังอยากให้ แกได้พบกับผู้หญิงที่ตัวเองรักจริงๆสักที แต่ไม่ได้ หมายความว่าคนตายจะฟื้นคืนชีพมาได้นี่ ผ่านไปสองปีกว่า แล้ว แกลองคิดดูเอง นี่ก็สองปีครึ่งแล้วสินะ?”

หลงเชียวเซยิบเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืนฝ่ามือกำเศษกระจกแก้วที่ตกลงบนพื้นไว้อยู่ มองดูเมืองเมือง นี้ที่ได้ตายไปในใจของเขามาสองปีกว่าแล้ว หลับตาลง เสียงต่ำลงไปแปดเท่า “คนตายไม่มีทางคืนฟื้นขีพไต้อย่าง แน่ๆ แต่ว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ เหรอ? หาศพไม่พบ นอกจากสิ่งที่เธอพกติดตัวไป ก็ไม่มีสิ่งใดที่เป็นหลักฐานว่า เธอได้ตายไปแล้ว”

กู้เยนเซินแหงนหน้ามองฟ้า ลูบหน้าผากของดนเองเบาๆ ไม่ใช่ว่าหลงเชียวไข้ขึ้นหรอก งั้นก็ต้องเป็นตัวเขาที่ใช้ขึ้นแล้ว “แกรีบเอาทะเลไกลโพ้นพันลี้พลิกมาเดี๋ยวนี้ ที่กว้างๆ พื้นนั้น ก็คงโดนแกท่าเละเทะไปแล้วสินะ? ถ้าหากว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ จริงๆ จะหาไม่เจอเหรอ? จะว่าไปอีก ขนาดนั้นยังหาไม่เจอ ตัวเธอยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”

ไอ้หมอนี่บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ

หลงเชียวกลับยืนหยัดมากขึ้นกับการคาดการณ์ของ ตนเอง ไม่สนใจการโยงประเด็นที่น่าสงสัยขอกู้เยนเซินอีก ต่อไป แทบจะพูดอย่างหัวรั้นและจำใจต้องฟังอย่างไม่มี เงื่อนไขว่า “ฉันสามารถพิสูจน์ได้”

“เฮ้ยเฮ้ย แกจะพิสูจน์ยังไง? ไม่ใช่ว่าแกคิดอยากจะแหกสมองของเธอออกหรอกนะ? แกอย่ารนไปสิ เช้ย

เฮ้ยเฮ้ย พูดสี พูด”

กู้เยนเซินยังคงร้องเสียงโหยหวน หลงเชียววางสายไป อย่างรีบร้อน กำกุญแจรถบนโต๊ะแล้วพุ่งออกไปข้างนอก

“ท่านประธาน ได้เวลาประชุมแล้ว”

เลขาฯ กอดแฟ้มเอกสารอยู่แล้วเดินเข้ามาเดือนให้หลง เชียวประชุมพอดี หลงไม่แม้แต่จะเหลียวมอง “ยกเลิก”

เลขาฯ มองดูหลงเชียวที่พุ่งไปยังหน้าประตูลิฟต์ราวกับ พายุหมุน ผมก็ม้วนขึ้นให้เขาราวกับถูกลมพัดมาแล้วแปะไว้ บนใบหน้า มองจนอึ้งไปเลย ท่านประธานนี่เป็นอะไรไปเนี่ย?

สีหน้าเมื่อกี้ ราวกับว่า…ราวกับว่าจะกลืนกินคนลงไปได้ เลย

เขารอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว ตอนนี้ ขณะนี้ ทันที เขาต้องแน่ใจว่า แอนน่าเป็นใครกันแน่ เธอเป็นใครกันแน่ ในสมองมีภาพที่จูบกับเธอลอยเข้ามา ทุกๆ รายละเอียดถูกขยายอย่างบ้าคลั่ง เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ใด้ สำคัญ ฝังลึกลงไปในกระดูก นอกจากเธอแล้ว ยังจะเป็นใคร ไปได้?

ลั่วลั่ว รอผม รอผมก่อน

Rolls-Royce คันสีดำดั่งหนัง Sci-fi พุ่งออกจากลานจอด รถไปแล้วสามแยก ขับแซงรถไปไม่รู้กี่พันคัน เหมือนกับบ้า ไปแล้วพุ่งไปยังไฟแดง

เส้นเลือดบนหน้าผากของหลงเซียวค่อยๆ ขมวดขึ้น เส้นเลือดแทบจะแตกทะลุออกมาจากผิวหนัง เลือดกำลังไหล ขึ้นลง เผาไหม้ ความทรงจำยิ่งเป็นรูปเป็นร่าง เผาไหม้ยิ่งบ้า คลั่ง ยิ่งไปคิดถึงเรื่องต่างๆ นานาของเธอ ความสงสัยในใจ ก็ยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ

บันทึกบนกระดาษสีขาวตัวหนังสือสีดำ รูปภาพวิดีโอที่ เป็นหลักฐานประกอบ การขุดค้นที่ไม่ได้หยุดพักตลอดสอง ปีกว่าที่ผ่านมา.พวกนี้ก็สู้ตอนที่เขาไปพบหน้าเธอแล้วเกิด ความรู้สึกไม่ได้หรอก

ถอยมาหมื่นก้าว ถึงแม้เธอจะไม่ใช่ลั่วลั่ว ผู้หญิงที่ทำให้ เขาแทบจะสูญสิ้นสติปัญญาใจร้อนแบบนี้ เขาก็จะไม่รามือ ง่ายๆ แล้ว
แอนน่า

ลั่วลั่ว

ชื่อสองชื่อ การรับรู้เป็นสองเท่า ท่านเซียวจะระเบิดแล้ว

–

โทรไปหาถังจิ้นเหยียนเสร็จแล้ว แอนน่ากางกระดาษออก หยิบพู่กันมาคัดลอกโคลงกลอนที่หลงเชียวฝึกเขียนอักษร ฝึกเขียนอักษรเรื่องนี้เปลืองแรงกายแรงใจ เธอเขียนไปสัก พัก แขนที่ได้รับบาดเจ็บก็รู้สึกจะรับไว้ไม่ไหวแล้ว

ตลอดทั้งบ่ายเอาแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก พอ เบื่อแล้วก็ไปเดินเล่นในสวนหย่อมด้านนอก หรือไม่ก็นั่งอยู่ หน้าเปียโนแล้วใช้มือเดียวเล่นเพลงที่เกือบจะโดนหลงเชียว ไอสารเลวนี่บีบคอจนตาย

เล่นไปเล่นมา นิ้วของก็แอนน่าหยุดเล่นลง ในสมองมีภาพ ที่หลงเชียวเสียสติลอยเข้ามา วันนั้น ตอนที่เขาได้ยินเพลงนี้ กลายเป็นสิงโตตัวหนึ่งไปเลยอย่างสิ้นเชิง ไม่มีสติปัญญา เลยแม้แต่น้อย ไม่มีความคิดที่ปกติ

เพลงเพลงนี้ เกี่ยวข้องกับภรรยาของเขา ที่ตายไปแล้ว เป็นช่องโหว่ในชีวิตเขาจุดหนึ่ง ต้องมีความหมาย

เป็นพิเศษแน่ๆ

แต่ว่า เธอจะเป็นอีกครั้งได้อย่างไรล่ะ?

ในความทรงจำที่เหลืออยู่ของเธอนั้น ทำไมถึงมีเพลงเพลง

นี้ล่ะ?

หรือว่ามันจะเป็นความบังเอิญ? เธอบังเอิญซอบเพลง

เดียวกันกับภรรยาของเขาพอดี?

คู่ลั่วหานเป็นแพทย์ศัลยกรรมหัวใจ ในความทรงจำของ เธอก็มีความรู้เกี่ยวกับการศัลยกรรมภายใน แม้ว่าจะลืมไป พอสมควรแล้ว แต่เธอก็จำศัพท์เฉพาะทางศัลยกรรมภายใน มากมายได้แม่น หรือว่า…

แอนน่าหลับตาลง มือทั้งสองกดลงบนแป้นเปียโน ในหัว สมองสับสนไปจนเป็นโจ๊กไปหมดแล้ว

คิดจนหัวแทบจะระเบิด ปิดฝาครอบเปียโนแล้วเดินไปที่ ห้องรับแขก

หลงเซียวจอดรถลง กางเกงสแล็คสีดำ สักพักก็โดนลมพัด เข้ามาในห้องโถงคฤหาสน์ “ปิ้ง” ผลักประตูไม้หนาๆ หนักๆ ออก

แอนนำเงยหัวมาอย่างตะลึง ลูกตามองทะลุเข้าไปในสายตาที่วิตกกังวลของหลงเชียวพอดิบพอดี กำ หนังสือในมือแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากสั้น ทำไม ผู้ชายคนนี้ถึงกลายมาเป็นเสือดาวที่ดุดันอีกแล้วล่ะ?

“หลงเชียว…”

เธอเพิ่งจะตะโกนเรียกชื่อเขา หลงเชียวย่างก้าวใหญ่มา อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ขายาวๆ ย่อเล็กน้อย แล้วโน้มตัวลง เข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ “ลั่วลั่ว ใช่เธอหรือเปล่า?”

เส้นดำๆ แถบหนึ่งบนใบหน้าของแอนน่า “หลงเซียว นาย จะพอได้หรือยัง? ไม่ต้องมาทำบ้าแล้ว ได้มั้ย?”

เน้นไปไม่รู้กี่รอบแล้ว เธอคือแอนน่า! แอนน่า!

หลงเชียวกลับยืนกรานจับหัวไหล่เธอไว้มั่น นิ้วทีละนิ้ว ค่อยๆ ไล่ฝังไปตามกระดูกหัวไหล่ของเธอ พริบตานั้นก็สะกด สายตาของเธอไว้ได้ แล้วพลิกมือมาดึงฝ่ามือของเธอประทับ ไว้ที่หัวใจของตัวเอง “ความถี่แบบนี้ ยังจ่ได้มั้ย?”

ใต้ฝ่ามือนั้น อัตราการเต้นหัวใจของเขา..
หัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง ถ้าไม่ใช่ว่าเจอคนรักแล้วหัวใจเต้น

ก็คือต้องเป็นโรคหัวใจร้ายแรง หรือไม่ก็ตกใจสุดขีด เห็นได้ชัดว่า สองอันหลังนั้นต่างไม่ใช่

แอนน่าดิ้นรนกระวนกระวาย “หลงเชียว โรคพฤติกรรม ดื้อต่อต้านทางจิตของนายกำเริบหนักเกินไปแล้ว คิดถึงเมีย ก็ไปหาคุณโม่สิ แล้วมาเป็นบ้าอะไรต่อหน้าฉัน?”

“คิดไม่ออกเหรอ? ได้ ผมสามารถพิสูจน์ไต้”

มือใหญ่ๆ ผลักท้ายทอยของเธอไว้แน่น แทบจะใช้แรงขึ้น ให้ริมฝีปากของเธอประทับลงริมฝีปากของตนเอง ค่อยๆ บดขยี้ตามอำเภอใจ ฉกฉวยจนราวกับมลายหายไปจนหมด สิ้นเสมือนพายุหอบเอาเศษปุยเมฆ คาดว่าต้องการทิ้งรอย ประทับที่เป็นของตัวเองบนริมฝีปากของเธอเป็นแน่

รอยฟันบนหน้าอกหายไปแล้ว สิ่งที่เกี่ยวข้องกับความทรง จำทั้งหมดได้หายไปแล้ว แต่เขาเชื่อว่า อย่างน้อยก็มีสิ่งที่ เหมือนกัน สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอคือใคร

ฟัน กัดริมฝีปากของเธอ ไม่ว่าจะเป็นการหายใจหรือลม หายใจ ไม่ว่าจะเป็นอัตราการเต้นของหัวใจที่ไม่สม่ำเสมอหรืออาการใจร้อน ความรู้สึกที่เธอมีให้เขานั้น

เหมือนกันไม่มีผิด

ปากที่กักขังเธออย่างรุนแรง ไม่สนใจการต้านทานของ เธอ การรุกรานที่ทารุณ เพิ่มทวีคูณไปตามแรง มือที่มีแรง เหี้ยมโหดเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ปากที่กัดกร่อนก็กลายเป็นมี การชี้นำเป็นขั้นเป็นตอน ค่อยๆ วาดเค้าโครง พรรณนา

ผู้หญิงที่ตัวแข็งที่อเป็นท่อนไม้ไปแล้วในอ้อมกอด ในที่สุด ก็อ่อนยวบลงไปอย่างหมดแรง

แอนน่าล้มลงไปในอ้อมกอดของเขา ได้รับไฟที่ร้อนกรุ่น ของเขาเข้าไป ค่อยๆ ถูกความอ่อนโยนของเขาแทรกซึม เข้าไป ความหอมกรุ่นที่อบอวลออกมาจากปาก คล้าย เหมือนฝันไป

รสชาติที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เหมือนกับว่าถูกยาพิษ เข้าไปแล้ว

มือที่ดิ้นรนร่วงหล่นลงไป หลับตาที่โกรธลงไป เธอถูกเขา ต้องมนตร์สะกดจนสูญเสียความมีเหตุผลทั้งหมดไป ได้แต่ พึ่งความตอบสนองของร่างกาย ค่อยๆ ลดลงไป

นานเข้า ปากบวมๆ แดงๆ ถูกเขาปล่อยออก ลมหายใจ หอบแฮกๆ เกินไป ใบหน้าน้อยๆ ซีดหมองไปทั้งหน้า

หลงเชียวยิ้มแล้ว

รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานนับพันวัน ก็กลับมาปรากฏบน ใบหน้าของเขาอีกครั้ง ไม่ต้องพิสูจน์ระบุตัวตนอีกแล้ว เขา สามารถเชื่อมั่นได้ว่า ผู้หญิงที่น่าสงสัยมากๆ ข้างหน้าคนนี้ ก็ คือคนที่เขาต้องรอ

แอนน่าถูกเขาจูบจนตะลึงไปหนึ่งนาทีเต็ม เห็นเขายิ้มอยู่ เห็นเขายิ้มอยู่จนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

แม่ง ผู้ชายแบบนี้ สมองทึบไปแล้วหรือไง?

ในที่สุด เธอก็ได้สติกลับมา

“เพี้ยะ”

สะบัดมือตบไปหนึ่งครั้ง แอนนารวบรวมแรงทั้งหมดแล้ว สะบัดมือฟาดเข้าไปที่หน้าของหลงเชียว “หลงเชียว แก ไอ สารเลว แกท่าอะไรนะ”

ท่านเซียวที่โดนตบเข้าไปที่บ้องหูไม่โกรธแต่หัวเราะ หัวเราะอย่างสำราญใจ ใช่ ฉันมันสารเลว ฉันควรโดนตบ”

ใช่ เขาควรโดนตบ กล้าเสียเวลามากมายขนาดนี้ถึงจะจำเธอได้ เขาสมควรโดนตบจริงๆ แต่ฝ่ามือเดียวไม่พอ ด้วยซ้ำ

ท่านเซียวรวบมือของเธอขึ้นมา แล้วมาจ่อไว้ที่หน้าอีกข้าง ของตัวเอง “ตบแรงๆ ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องออมมือ ตบจน หายโกรธถึงจะพอ”

แอนน่า: “…แก… โรคจิต”

เขายกมือของเธอขึ้นมา มาวางไว้ข้างริมฝีปากแล้วจูบลง ไป ผมมันโรคจิต ผมตาบอดไป ดูคุณไม่ออก ผมมันใจไม่้ใส้ ระกำ ไม่รู้สึกเลยว่าเป็นคุณ ผมสมองมีนไปหมดแล้ว ที่แท้ก็ ไม่กล้าเชื่อมาตลอดว่าเป็นคุณ”

แอนน่าถูกเขาพูดพิจารณาตัวเองอย่างลึกซึ้งแบบนี้จน ตะลึงไปสักพัก “หลงเชียว นาย…ไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่มั้ย?”

“ลั่วลั่ว คิดมาโดยตลอดว่า หากได้พบหน้าคุณอีกครั้ง จะ ดีมากแค่ไหน คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีวันนี้ขึ้นมาจริงๆ ผมไม่คิด เลยว่าจะได้พบหน้าคุณอีกครั้ง”

แม่ง หรือว่าเธอจำคนผิดไปแล้ว

ผลัวะ
แอนน่ายกมืออีกข้างขึ้นมา แล้วฟาดเข้าไปที่หน้าของเขา หนึ่งที่ “ฉันไม่ใช่ลั่วลั่ว ฉันคือเฉียวแอนน่า แอนน่า ! ”

“ปล่อยนะ”

เป็นไปไม่ได้ เขาจะไม่ปล่อยอีกต่อไปแล้ว

ตบเมื่อตะกี้ ฉันตบเพราะนายบังคับจูบฉัน ตบครั้งนี้ ฉัน

ตบเพราะแกตาบอดไปจริงๆแล้ว มองให้ชัดๆ ฉันคือแอนน่า

ถ้าเอาฉันเป็นภรรยาของนายที่ตายไปแล้ว ฉันก็จะไม่เกรงใจ เธอโต้แย้งไปไม่รู้กี่ประโยค แต่ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

อดทนรอถึงเธอหายโกรธ ริมฝีปากท่านเซียวขมุบขมิบเล็ก

น้อย

ท่านเซียวโดนตบไปสองที โดนตบจนในใจกลับรู้สึกสะใจ ไปแล้ว แต่สติปัญญาก็กลับมาแล้ว ไม่ผิด ถึงแม้ว่าเธอจะเป็น ถั่วลั่ว แต่ว่าเธอที่สูญเสียความทรงจำไปทั้งหมดแล้วในตอน นี้ อีกทั้งนิสัยองอาจกล้าหาญ องอาจจนเหมือนกับม้าตัวหนึ่ง จะให้เธอฟื้นคืนสถานะเดิมของตัวเองมาให้ได้ภายในครั้ง เดียวคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
เอาชนะใจเธอได้ มีแค่สองวิธีเท่านั้น

หนึ่ง ช่วยเธอฟื้นฟูความทรงจำ แต่ระดับความยากสูงมาก

สอง เอาชนะใจเธอใหม่อีกครั้ง ให้เธอตกหลุมรักเขาใน

ฐานะ แอนน่า แต่ระดับความยาก เหมือนว่าจะยิ่งยากไปอีก เขาทั้งร่ำรวย อดทน และมีความมั่นใจ ท่านเชียวจะไป กลัวระดับความยากสูงๆ ไปทำไม?

หลงเชียวชมวดคิ้ว ยิ้มเล็กน้อย ได้ แอนน่ามองผู้ชายตรง หน้าของคุณให้ชัดๆ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เตรียมตัวเป็นผู้ หญิงของเขาให้ดี”