ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 507
ตอนที่ 507 อะไรคือดีใจจนพูดไม่ถูก
สายตาระยิบระยับเหมือนแสงดาว เต็มไปด้วยความอบอุ่น จากนั้นก็เม้มปาก ริมฝีปากสวยสีชมพูเม้มเป็นรูปสวย
หลงเซียวมองหน้าเธอนิ่งไปทันที หัวใจเต้นเร็ว “คุณพูดอะไรนะ?”
เขาไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง นึกว่าตัวเองฟังผิด มองเธอแน่นิ่ง ไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว
ลั่วหานยิ้มอย่างเขิน มือข้างหนึ่งจับไหล่เขาไว้ อีกข้างหนึ่งลูบหน้าท้องตัวเอง เสมือนจะประกาศอะไรให้เขารู้ “คุณหลงที่รัก ยินดีด้วย เมียคุณท้องแล้ว”
เธอทำท่าแบบหมอ ฉีกยิ้มแบบอ่อนโยน สายตาสว่างเป็นแวว
หลงเซียวหัวเราะออกมาอย่างดีใจ แบบควบคุมไม่ได้ ยิ้มอย่างเบิกบาน อ้าปากค้าง ยิ่งอยู่ยิ่งกว้าง “ที่รัก ผมรักคุณ”
แขนที่แข็งแรงนั้นดึงเธอมากอดไว้แน่น ความดีใจจากก้นลึกในหัวใจทะลุออกมา ทุกลมหายใจ ทุกเส้นประสาท สมอง เหมือนระเบิดออกมาเป็นดอกไม้ไฟ เขาดีใจมาก ดีใจที่สุด
“ลั่วลั่ว ผมรักคุณ ผมรักคุณ” หลงเซียวกลั้นความดีใจความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งอยู่ยิ่งบาน จากมุมปากไปถึงหางตา จนควบคุมไปทั้งร่าง
สายตาเขาจดจ่ออยู่ที่เธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปจูบเธอ เบาจนไม่รู้จะเบายังไง และลึกซึ้งที่สุด แทนคำพูดแสนล้านคำในจูบอันยาวนานนั้น นานจนไม่อยากห่างออก
เขาดีใจและตื่นเต้นมาก
“ลั่วลั่ว นี่เป็นข่าวดีที่สุดในโลก คุณรู้ไหม?” คำพูดมากมายก็แสดงความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่ได้ หัวใจที่เต้นแรงและหายใจแรงทำให้หน้าอกเขานูนขึ้น เหมือนทดแทนสิ่งที่เขาอยากพูด
ลั่วหานก็ตื่นเต้นจากอาการดีใจจนพูดอะไรไม่ถูกของเขา หัวเราะคิกๆกลางอกเขา “ค่ะ จะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว ใจเย็นหน่อยค่ะ”
เขาก้มตัวไปจูบเธออีกครั้ง เสมือนอยากดูดร่างนี้เข้าร่างตัวเอง ลมหายใจเขาพ่นอยู่ที่หน้าเธอ หน้าผากเขาติดกับหน้าผากเธอ จมูกชนกับจมูกเธอ เสียงเข้มขรึมน่าฟัง “ลั่วลั่ว ขอบคุณ ขอบคุณมาก”
ลั่วหานยื่นแขนไปกอดคอเขา เงยหน้าจูบจมูกของเธอ “ที่รัก เรามีลูกแล้ว”
“ใช่ เรามีลูกแล้ว ผมจะเป็นพ่อแล้ว ลั่วลั่ว ผมจะได้เป็นพ่อแล้ว” เขาอุ้มลั่วหานขึ้นกะทันหัน แล้วหมุนร่างอยู่กับที่ ร่างสูงรอยขึ้นท่ามกลางบรรยากาศยามราตรี “ฮาๆ ผมจะได้เป็นพ่อจริงๆแล้ว”
เขาเหมือนเด็กที่ได้รับของขวัญที่ตกจากสวรรค์ ปราศจากความสูงส่ง มีแต่ความดีใจ หัวเราะอย่างร่าเริง
ร่างสวยในอ้อมกอดเขาปลิวขึ้นและหมุนตามแรงหมุนของเขา “พอแล้วๆ กว่าลูกจะเกิดยังอีกนานค่ะ”
ลั่วหานเห็นเขาดีใจขนาดนี้ ก็หัวเราะดีใจตามเขา เขาดีใจ เธอก็ดีใจ ดีใจที่เขารอการมาถึงของลูกคนนี้ เขาชอบเด็กแบบนี้ ดีที่สุดเลย
หลงเซียวหยุดหมุนตัว ดึงผู้หญิงในอ้อมกอดขึ้นมา เพื่อให้ชิดยิ่งขึ้น “ลั่วลั่ว ผมจะดูแลคุณและลูก และรักคุณกับลูกอย่างดีที่สุด เชื่อผม ผมจะดูและพวกคุณเป็นอย่างดี”
คำพูดอย่างเชื่อมั่นของเขา ประทับลงในใจเธอ ทุกคำพูด มันหนักแน่นและน่าเชื่อถือ
ลั่วหานพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ เชื่อคุณตลอด”
หลงเซียวยังคงตื่นเต้นอยู่ จูบเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งปากเธอ ตาเธอ จมูกเธอ “ลั่วลั่ว คุณฟังเสียงหัวใจผม”
ลั่วหานหัวเราะ ใช้นิ้วจิ้มจมูกเขา “คุณหลง ดีใจขนาดนี้จริงเหรอคะ?”
“ไม่ ที่จริงดีใจกว่าที่คุณเห็นอีก” เขาไม่รู้จะแสดงความดีใจออกมายังไง จึงใช้วิธีกอดเธอจูบเธอแทนคำพูด อยากยื่นหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งที่กั้นระหว่างเนื้อหนังนี้ให้เธอ
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็ดีใจ แต่เห็นคุณดีใจ ฉันยิ่งดีใจ หลงเซียว ฉันรอวันนี้มานานมาก รอมาเจ็ดปี คุณรู้ ว่าฉันอยากได้ลูกของเรานานมากแล้ว”
หลงเซียวจูบที่จมูกของเธอ พูดเสียงขรึม “ลั่วลั่ว เรากลับบ้านกัน”
“อืม เรากลับบ้านกัน”
หลงเซียวอุ้มลั่วหานขึ้นรถอย่างระมัดระวัง โน้มตัวรัดเข็มขัดให้เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว
“ยังไม่สบายอยู่ไหม?”
สายตาลั่วหานมองตามท่าทางของเขา “ที่รัก คุณต้องระวังขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันเป็นคนท้อง ไม่ใช่คนพิการ”
เธอรู้สึกละลายกับความระมัดระวังของเขา ต้องขนาดนี้เลยเหรอ
หลงเซียวรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว ดึงอีกครั้งหนึ่ง “แน่นไปไหม?”
ลั่วหานทนไม่ไหวจนหัวเราะเสียงดัง หัวเราะจนตัวสั่น “ไม่แน่น ไม่แน่น คุณชายหลง คุณอย่าตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันอยากหัวเราะ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ได้ไหมคะ? ตั้งครรภ์ตั้งเก้าเดือนนะคะ ฟังฉัน หายใจลึกๆ”
ปากสวยของหลงเซียวโค้งสวย ใช้นิ้วจับจมูกเธอ “เก้าเดือนที่จะถึงนี้ ผมจะตื่นเต้นแบบนี้ทุกวัน”
ลั่วหานหัวเราะ “ก็ได้ ก็ได้ ท่านเซียวของเราจะเป็นพ่อคนแล้ว ตื่นเต้นได้ แต่ตอนนี้คุณพ่อของเราต้องขับรถ ควรที่จะปรับลมหายใจหน่อยไหมคะ?”
หลงเซียวไม่ฟัง ใช้มือจับคางเธอ จูบเธอ ลึกซึ้งและยาวนาน “แบบนี้เร็วกว่า”
ลั่วหานถูกท่าทางของเขาทำให้รู้สึกทั้งขำทั้งตื่นเต้น “ขับรถเถอะค่ะคุณพ่อ เรายังต้องกลับบ้านนะคะ”
เขาพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี ดึงคางเธอขึ้นอย่างรักใคร่ “ครับ คุณแม่”
รถขับออกไปอย่างมั่นคง และช้าๆ ตลอดทางมีแรงสะเทือนแค่เล็กน้อย บรรยากาศยามค่ำคืนนอกรถสวยงาม ในรถอบอุ่นไปด้วยความรัก
ลั่วหานเอียงคอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ยิ้มบางๆ มองอย่างลึกซึ้ง “หลงเซียว ลูกคนนี้ เป็นของขวัญที่สวรรค์ให้เรา เวลาที่เขามาเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด”
หลงเซียวส่ายหัว “ไม่ ลูกของเรา ไม่ว่าจะมาเมื่อไหร่ ก็เป็นเวลาที่ดีที่สุด”
ได้ยินคำหวานของเขา ลั่วหานหัวเราะ “ฉันหมายถึง ตอนนี้แม่ต้องทำเคมีบำบัด ถ้ามีลูก แม่จะได้มีกำลังใจ ทำเคมีบำบัดมันลำบาก ถ้าทำให้แม่มีความหวัง แม่จะได้มีกำลังใจไง”
หลงเซียวอยากจับมือเธอมาก แต่ขับรถอยู่ต้องจับพวงมาลัย เมื่อก่อนเขายังกล้าขับรถด้วยมือข้างเดียว แต่ตอนนี้ไม่กล้า เขาต้องระวังที่สุด
“ลั่วลั่ว แต่งงานกับคุณ เป็นบุญที่สุดสำหรับผม”
“เด็กโง่ แต่งงานกันมาตั้งนานแล้ว ยังพูดแบบนี้” ปากพูดแบบนี้ แต่ในใจเธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขที่สุด
สายตาหลงเซียวมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าจะแต่งงานนานแค่ไหน ผมก็จะรักคุณเหมือนรักครั้งแรก”
ลั่วหานรู้สึกว่าตัวเองกำลังมึนเมากับคำหวานของเขา ไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่ยิ้ม
รถขับมาถึงคฤหาสน์ หลงเซียวจอดรถ ลงไปเปิดประตูรถฝั่งที่ลั่วหานนั่ง ก้มลงไป “มา”
ลั่วหานตกใจ “อะไรคะ?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมอุ้มคุณลงไป มา”
ลั่วหานทั้งงงทั้งแปลกใจ ส่ายหัว “เกินไปแล้วคุณ ฉันเดินเองได้ ฉันลงไปเอง”
หลงเซียวไม่สน อุ้มเธอขึ้นมา “คุณตั้งครรภ์อยู่ ช่วงนี้ต้องฟังผม”
ลั่วหานเงยหน้ามองฟ้า แสงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า สวยจนหาคำบรรยายไม่ได้ “สามีทุกคนที่ภรรยาตั้งครรภ์เป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่าคะ?”
หลงเซียวอุ้มลั่วหานเดินเข้าบ้านทีละก้าว “คนอื่นเป็นยังไงผมไม่สน แม่เมียของผม ต้องได้รับการดูแลที่ดีที่สุด”
ก็ได้ ก็ได้ การดูแลที่ดีที่สุด ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่ามันเกินไปหน่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอชอบ
อุ้มลั่วหานจนถึงห้องนอนชั้นสอง วางลงบนโซฟา ยังรู้สึกว่าตรงไหนไม่ดีพอ “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ยังอยากอาเจียนไหม?”
หลงเซียวเอาผมที่อยู่บนหน้าเธอไปไว้หลังหูอย่างอ่อนโยน มองเธออย่างกับของรักของหวง
ลั่วหานถูกเขามองจนรู้สึกหน้าร้อน ไม่กล้าสบตากับเขา จึงหันไปมองทางอื่น “ไม่เป็นไรแล้ว แน่ใจและมั่นใจ วางใจได้รึยัง?”
หลงเซียวหมุนหน้าเธอกลับมา ให้เธอมองเขา “เป็นอะไร? กับผมยังรู้สึกเขิน? ในท้องมีลูกของเราแล้ว รู้สึกเขินแล้ว?”
ลั่วหานทั้งเขินทั้งโมโห ไม่รู้จะพูดยังไงกับเขา “คุณหลง วันนี้คุณไม่ค่อยปกติ ตื่นเต้นจนโง่ไปแล้วเหรอคะ?”
หลงเซียวปล่อยคางเธอ จูบอย่างทะนุถนอม “อืม โง่แล้ว เพื่อรักษาให้อยู่ในระดับเดียวกับคุณ ผมโง่หน่อยไม่เป็นไร”
ลั่วหานเข้าใจความหมายเขาทันที หลับตา “ตอนนี้ก็เริ่มว่าฉันท้องหนึ่งครั้งโง่สามปีแล้วเหรอ?”
“คิกคิก” เขาหัวเราะ “ปกติคุณฉลาดเกินไป โง่หน่อยก็ดีเหมือนกัน จะได้โอ๋ง่ายหน่อย”
ได้ยินว่าอารมณ์คนท้องแปรปรวน จากระดับไอคิวหมอฉู่แล้ว ความยากก็จะสูงหน่อย โง่นิดหนึ่งก็…อืม ไม่เลวเหมือนกัน
ลั่วหานหยิบหมอนตีเขา แกล้งทำเป็นโกรธ “คุณไม่ไปอาบน้ำ?”
พูดถึงอาบน้ำ หลงเซียวก็ยิ้ม “ได้ เราไปอาบน้ำ”
ผู้หญิงบนโซฟางง “เรา? อะไรเรา?”
หลงเซียวไม่รอตอบเริ่มแก้ผ้าแล้ว ถอดเสื้อสูทวางบนโซฟา ถอดเนกไทดึงออกวางไว้บนเสื้อสูท
“ง่ายนิดเดียว เราอาบด้วยกัน วันนี้คุณอาเจียนหนัก ผมไม่ไว้ใจให้คุณอยู่ในห้องน้ำคนเดียว เพราะฉะนั้นเราอาบด้วยกัน”
GOD！
ลั่วหานหลบเขา “อันนี้……ไม่ต้องจริงๆ ฉันทำเองได้”
อาบน้ำด้วยกัน เธอไม่กล้าคิดภาพนั้นเลย
หลงเซียวตัดสินใจแล้ว ถอดรองเท้าของลั่วหาน แล้วก็ถอดเสื้อหนาวเธอออก จนเหลือแค่เสื้อซับใน
หุ่นสวยเข้ารูป และกลิ่นหอมบางๆ
“ฟังผมนะ วันนี้ผมอาบให้คุณ”
ลั่วหานหน้าแดง “ฉัน……”
หลงเซียวอุ้มเธอขึ้นมา เดินเข้าห้องน้ำ ยกขาขึ้นถีบประตูออก “ปล่อยเป็นหน้าที่ผม คุณไม่ต้องทำอะไร คิดอะไรทั้งนั้น ปล่อยตัวให้สบาย ได้ไหม?”
ฝีมือปลอบผู้หญิงระดับเซียนเลย
“ก็ได้……” ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
หลงเซียวยิ้มจนตาโค้งขึ้นสวยงาม “กลัวผมอะไร? ตอนนี้คุณมีของป้องกันตัว ผมทำอะไรคุณไม่ได้”
ลั่วหานมองเขาแล้วถาม “คุณจะใช้ฝักบัวหรืออ่าง?”
หลงเซียวมองเธอไม่ละสายตา “แล้วแต่คุณ”