ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 624
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 624 ลั่วหานเป็นเทพธิดาตัวน้อย
ไม่ใช่ว่าเกาจิ่งอานเป็นบ้า แต่เป็นเด็กน้อยโจวโร่หลินที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับตนต่างหาก
เรื่องพวกนี้ คู่กรณีมักไม่รู้เรื่องแต่คนรอบข้างกลับชัดเจนกว่าใคร เช่นลั่วหานและหลงเซียว
“เกาจิ่งอานอาจจะบ้าจริง ๆ ก็ได้ ไม่งั้นเขาจะมาชอบคนโง่ขนาดนี้ได้ยังไงเนอะ?” ลั่วหานคิดและพูดสิ่งที่คิดกับโจวโร่หลินทั้งสองมองหน้ากัน คนหนึ่งทำหน้าเหมือนยิ้มๆ ส่วนอีกคนยังงงและไม่รู้อะไร
โจวโร่หลินกัดริมฝีปากอยู่หลายครั้ง และถามลั่วหานด้วยความไม่แน่ใจ “เธอธิดาคะ คุณคงไม่ได้จะบอกว่าคนโง่คนนั้นคือฉันหรอกนะ? ?”
เธอใช้นิ้วไปที่จมูกตัวเอง และเธอไม่สามารถดึงสติจากเรื่องที่รุนแรงเช่นนี้ได้ มันกะทันหันไป? จู่ ๆ ก็ทำให้ต้องตกใจแทบตาย!
“อยากรู้เหรอ?” ลั่วหานจ้องมองเธออย่างลึกลับและยิ้ม
ในใจของโจวโร่หลินนั้นสับสน อยากรู้ไหม? หึ ๆ ๆ ใคร ๆ ก็มีความอยากได้ใคร่รู้ มีนิสัยช่างสงสัยติดตัว แล้วทำไมจะไม่อยากรู้ล่ะ!
โจวโร่หลินกระแอม “เทพธิดาคะอย่าแกล้งฉันสิคะ ทุกคนกำลังมองฉันอยู่นะ”
ทุกคนต่างพากันหลบสายตา มองไปทางอื่น จี้ตงหมิงกับแอนดี้สบตากันโดยบังเอิญเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นปะทุระหว่างพวกเขา ให้ต่างฝ่ายต่างรีบผละออกจากกันแล้วไม่เข้าใกล้กันอีก
“เอาล่ะ ฉันจะช่วยเธอดูนะ!”
ลั่วหานดึงมือของโจวโร่หลินมา ลูบไปมาราวกับกำลังสำรวจลายมือบนฝ่ามือของเธอ แล้วยิ้มเหมือนดังเป็นเทพธิดาพยากรณ์ “โร่หลิน จ๊ะ ฉันว่าลายมือเธอ…การงานไม่แย่ แต่ว่านะ เส้นเนื้อคู่ดูโดดเด่นดีกว่าเส้นการงานของเธอมาก ถึงแม้ว่าระหว่างทางจะเกิดปัญหาเล็กน้อย แต่โดยรวมแสดงให้เห็นถึงแนวโน้มขาขึ้นอย่างตรงไปตรงมา”
โจวโร่หลินไม่รู้เรื่องการดูลายมืออะไร แต่เมื่อได้ฟังคนอื่นพูดก็รู้สึกว่ามันช่างมีความหมาย ถึงทุกคนจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องสนุก ๆ แต่เธอกลับถามอย่างสนใจ “จริงหรือเปล่าคะ? เรื่องเนื้อคู่คุณก็รู้หรอ? คุณบอกฉันสิ ฮิ ๆ เส้นเนื้อคู่มันดียังไง?”
ลั่วหานพูดมั่วต่อไป “เส้นการงานบอกว่าตอนอายุยี่สิบกว่าเธอจะได้เธอจะเจอผู้มีเกียรติคนหนึ่ง คนคนนั้นจะช่วยให้คุณประกอบอาชีพได้ง่ายขึ้น…”
“ว๊าว! จริง! คุณเป็นผู้มีเกียรติคนนั้น คุณเป็นเทพธิดาของฉัน มันตรงมากเลย!”
โจวโร่หลินตะโกนด้วยความยินดี ทำให้ทุกคนต่างอดหัวเราะด้วยความดีใจไม่ได้ โจวโร่หลินนี่โง่จริง ตื่นเต้นเสียจนสูญเสียความสามารถในการตัดสินใจแล้วเหรอ?
ลั่วหานพูดต่อ “มาดูที่เส้นความรักเส้นแต่งงานของเธอ ตรงนี้เป็นรอยแยกเล็ก ๆ บอกว่าชีวิตนี้เธอตกหลุมรักคนผิด ในชีวิตคนผิดจะถ่วงเวลาคุณไว้สักพัก แต่โชคดีที่คุณออกมาทันเวลาและไม่ได้เดินผิดทางนานเกินไป”
คนที่ว่าผิดนั่น ไม่ใช่อากวาง ที่เธอเอาแต่พูดถึงบ่อย ๆ เหรอ?
ถึงแม้จะไม่เคยเจอคนคนนั้น ลั่วหานก็บอกได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ใช่คนดีเด่นอะไร
โจวโร่หลินไม่ได้ตอบตรง ๆ แม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดในความสัมพันธ์และต้องทนทุกข์ทรมานมานานก็ตาม แต่เธอก็ยังยืนยัน ว่าคนที่เธอเลือกนั้นไม่ผิด
“จากนั้น จุดสำคัญอยู่ตรงนี้ เส้นความรักของเธอพุ่งขึ้นสูง ตายแล้วโร่หลิน เจ๋งมากเลย ในชีวิตเธอจะได้เจอเจ้าชายขี่ม้าขาว เธอรู้ไหมว่านิสัยหงส์คืออะไร? ในสมัยโบราณผู้หญิงที่สามารถเป็นราชินีและเจ้าหญิงได้ เธอจะได้โบยบินขึ้นไปเพื่อเป็นนกฟีนิกซ์! ชีวิตเธอมันดีมากเลยนะโร่หลิน!”
หลงเซียว “…”
เขาทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว เคยเห็นอะไรที่หลอกง่ายแบบนี้ไหม?
โชคดีนะที่เธอเป็นหมอ เรียนเรื่องวัตถุนิยมมาตั้งนานหลายปี จู่ ๆ ก็จะมาเป็นเทพธิดาพยากรณ์ ยิ่งกว่านั้น พูดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ เก่งจริง ๆ!
กู้เยนเซินถูจมูกแล้วพึมพำ “บัดซบ พูดเก่งจริง ๆ ตอนนั้นใช้ไม้นี้เพื่อหลอกให้คุณชายหลงหลงกลรึเปล่านะ? พูดเป็นตุเป็นตะเชียว!”
ไป๋เวยยกนิ้วให้อย่างเงียบ ๆ “เก่ง นับถือเลย!”
คู่กรณีอย่างโจวโร่หลินทำหน้าอึ้งแล้วมองไปที่ฝ่ามือตัวเองซ้ายทีขวาที ทั้งบนและล่าง แต่เธอกลับไม่เห็นรู้สึกว่าเธอมีชีวิตที่ดีตรงไหน ตอนนี้เธออยู่ในช่วงที่ยากลำบากด้วยซ้ำ
นิสัยหงส์? ฮ่า ๆ ๆ
“เทพธิดาคะ คุณพูดจริงเหรอ? คุณไม่ได้หลอกฉันนะ?”
ลั่วหานพูดด้วยสีหน้าจริงจังต่ออีก “ไม่เชื่อฉันเหรอ? ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ว่านะ ชีวิตของเธอในตอนนี้ สามารถแต่งเข้าตระกูลใหญ่ได้ ชีวิตของเธอจะดีมาก เทียบกับคนทั่วไปไม่ได้เลย ถ้าเธอแต่งเข้าบ้านคนธรรมดาจะโชคร้าย ผู้ชายที่เธอเลือกจะต้องมั่นใจในพื้นฐานความมั่งคั่งของอีกฝ่ายและอย่าทำร้ายครอบครัวตัวเอง”
“อ๊ะ? !” โจวโร่หลินตกใจกลัวจนอึ้งไป “งะ…งั้นฉันก็คงคบกับอากวาง ต่อไปไม่ได้แล้วเหรอ? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เลว แต่ว่า…แต่ว่าก็ยังห่างไกลจากคำว่าตระกูลใหญ่มาก”
หลงเซียวกำมือตีหน้าผากตัวเองแล้วอยากจะหัวเราะออกมา
ลั่วหานพยักหน้า “อืม อย่างน้อยเธอก็ต้องเลือกคนที่เหมือนกับคุณชายกู้ ตัวอย่างนะ…อ่อ ใช่แล้ว เกาจิ่งอานก็ได้นะ เขาเป็นประธานของบริษัทอึนเคอ อีกทั้งยังเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลเกา พวกเธอคนนึงธาตุไฟ คนนึงธาตุไม้ เรียกว่า ไม้เฟื่องไฟ จะช่วยหนุนนำกัน”
ตายแล้วแม่เจ้า!
กู้เยนเซินขำกลิ้ง คิดไม่ถึงเลยว่าหมอฉู่ที่จริงจังจะพูดเรื่องไร้สาระขนาดนี้!
เมารึไง!
โจวโร่หลินฟังแล้วอึ้ง ยังคงคิดเรื่องนี้อยู่นาน ไม้? ไฟ?
เธอจะหนุนนำ?
อ๊ะ?
หลงเซียวพยุงลั่วหานลุกขึ้น นั่งนานไม่ดีกับหญิงท้อง ดังนั้นลั่วหานจึงขยับตัวเล็กน้อยก่อน แล้วลูบผมโจวโร่หลินอย่างเบามือเหมือนพี่สาวแล้วพูด “โร่หลิน เธอมันเป็นยัยเด็กโง่จริง ๆ เข้าใจรึยัง?”
หลังจากพูดจบนิ้วเรียวของลั่วหานก็กดที่ดั้งจมูกของเธอและกดให้จมูกบุ๋มเล็กน้อย
โจวโร่หลิน“…”
หลงเซียวพาลั่วหานเดินลงทางลาดไป ตอนนี้ใกล้เวลาพระอาทิตย์ตกแล้ว หลายคนที่ไปล่องเรือก็กลับมาแล้ว และยังมีอีกหลายคนเดินแบกถือปลาที่ตกได้มาอย่างยินดีปรีดา
หลงเซียวสุดท้ายแล้วอดไม่ได้หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและน่าฟัง “ลั่วลั่ว ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่คุณง่วนอยู่กับการเรียนหมอ แล้วยังมีเวลาไปเรียนห้าคัมภีร์ปากั้วด้วย แถมยังเรียนซะลึกซึ้งเล่นเอาสามีเปิดโลกเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ” ลั่วหานหัวเราะร่วน “เรียนมาที่ไหนกัน ฉันพูดมั่วทั้งนั้น เรื่องพวกนี้ เชื่อก็แม่น ไม่เชื่อก็ไม่แม่น โร่หลิน กำลังสับสนอยู่ในใจ ฉันก็แค่อยากจะพูดกับเธอในอีกรูปแบบหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ”
ดวงอาทิตย์ตกสาดแสงสีทองและสายัณห์เป็นเหมือนผ้าโปร่งสีทองที่พาดอยู่บนร่างกายของทุกคนหลงเซียวและลั่วหานเดินจับมือกัน อาบอยู่ในความงดงามสีทองไร้ขอบเขตสวยงามราวกับเทพบินอยู่นอกท้องฟ้า
“ความสามารถเฉพาะตัวของโจวโร่หลินดีอยู่ ฉันเคยเห็นผลงานของเธอใน บริษัท ไอคิวของเธอไม่ต่ำ แต่อีคิวของเธอนั้นน้อยนิด…เหมาะที่จะอยู่กับเกาจิ่งอาน”
ลั่วหานเม้มปากไม่ให้ตัวเองหัวเราะ “เกาจิ่งอาน หมอนี่ จู่ ๆ ก็ตกไปอยู่ในมือโร่หลิน ฉันคิดไม่ถึงเลย”
“ฮะ ๆ นั่นสิ เรื่องของบุพเพสันนิวาส ใครจะคาดคิดได้” หลงเซียวพยักหน้าเห็นด้วย
แต่ว่าเกาจิ่งอานไปมาเก๊าครั้งนี้จะกลับมาได้อย่างปลอดภัยไหม ยังต้องรอดูว่าเขามีโชคไหม
เสียงสั่นครืน ๆ โทรศัพท์ของหลงเซียวมีข้อความเข้ามา
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นข้อความจากเกาจิ่งอาน
“พี่ชาย เชื่อใจผม ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง ผมขึ้นเครื่องแล้ว รอผมกลับมา”
มุมของริมฝีปากแคบยกขึ้นและรอยยิ้มของหลงเซียวมีความหมายอย่างไม่อาจคาดเดาได้
“รอนายกลับมา”
หลงเซียวส่งกลับไปสี่คำ
ลั่วหานสูดหายใจอย่างสบาย มองย้อนกลับไปที่พระอาทิตย์ตกที่สวยงามด้านหลังเขา “แสงพระอาทิตย์ตกที่งดงาม พระอาทิตย์ตกดินสวยจัง!”
หลงเซียวยืนเคียงข้างเธอ ดวงอาทิตย์ตกและทะเลสาบในระยะไกลสะท้อนภาพของบทกวี
“ใช่ ดีจริง ๆ สายัณห์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดเช่นนี้ให้เธอเก็บมัน” เขาจับไหล่ของเธอและจูบที่ด้านบนของเส้นผมของเธอ ภาพเงาในยามพระอาทิตย์ตกช่างเหมือนฝัน
โจวโร่หลินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วหยุดหน้าจอ “ท่านประธาน เทพธิดา ฉันจะใช้รูปพวกคุณเป็นรูปภาพหน้าจอ! คงไม่เรียกเก็บค่าธรรมเนียมลิขสิทธิ์จากฉันนะ?”
ด้วยการคลิกลั่วหานก็หันศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว “เก็บ!”
คลิก!
โจวโร่หลินถ่ายอีกรูป การกระทำของคนสองคนที่มองย้อนกลับไปในเวลาเดียวกันดูสวยงามกว่าเมื่อกี้!
“รูปนี้ใช้เป็นรูปพักหน้าจอ อีกรูปใช้เป็นภาพหน้าจอ ฮ่า ๆ เป็นการตัดสินใจที่มีความสุขมาก!”
ลั่วหานร้องเรียก “โร่หลิน เธอกล้ามากนะ!”
“ที่ไหนกัน! คุณบอกนะ ว่าต่อไปฉันจะแต่งงานกับตระกูลใหญ่!”
ลั่วหานกับหลงเซียวหันมามองหน้ากันแล้วยิ้ม “ฮ่า ๆ ยัยเด็กคนนี้นี่!”
เครื่องบินลำหนึ่งบินอยู่เหนือศีรษะเลื่อนไปตามทางยาวสีขาวบนท้องฟ้าและละอองเมฆยังคงอยู่เป็นเวลานาน
โจวโร่หลินเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เที่ยวบินที่อยู่ไกลออกไปโดยไม่รู้ตัว
เกาจิ่งอาน…เขาจะอยู่บนนั้นไหมนะ?
เรื่องที่เขาพูดในโทรศัพท์นั่น เป็นการสารภาพรักกับเธอจริง ๆ ใช่ไหม?
ว้า ๆ ๆ ! น่าปวดหัว! ไม่คิดแล้ว ๆ!
“ประธานกู้! ฉันหิวข้าวแล้ว!” โจวโร่หลินรีบวิ่งไล่ตามกู้เยนเซินและจี้ตงหมิง ในไม่ช้าคนหลายสิบคนก็มารวมตัวกันในร้านอาหาร
ในตอนเย็นรับประทานอาหารเย็นอย่างมีชีวิตชีวาในร้านอาหารของคฤหาสน์ อาหารจากธรรมชาตินั้นประณีตถึงกระดูกอาหารทุกจานได้รับการสร้างสรรค์อย่างพิถีพิถันอาหารง่ายๆที่ทำขึ้นจากงานฝีมือที่สมบูรณ์แบบซึ่งนอกจากจะสวยงามและอร่อยแล้วยังพิถีพิถันอีกด้วย
กู้เยนเซินบีบตะเกียบเพลิดเพลินกับการกระตุ้นอันแสนอร่อยในปากของเขาและพูดช้า ๆ “เพื่อน ๆ ที่รัก เพื่อนร่วมงานที่น่ารัก เจ้านายที่เคารพ ค่ำคืนอันแสนสุขของพวกเราจะหมดไปแล้ว”
ลากเสียงยาว ความหมายไม่มีที่สิ้นสุด
จี้ตงหมิงไออย่างบ้าคลั่งกับไข่ตุ๋นเต็มปาก “โธ่ ประธานกู้ คุณอยากจะแสดงเต้น ก็เต้นไปสิ อย่าดึงคนอื่นไปด้วยสิ!”
กู้เยนเซินใช้ตะเกียบเคาะจานชาม “ทุกคน คืนนี้ ตัวละครหลักไม่ใช่ผม เมื่อตอนบ่ายเล่นไพ่แล้วว่าไงนะ? คนที่แพ้ ต้องเต้น แล้วมีอะไรอีก? ใช่ไหม?”
กู้เยนเซินเต็มใจที่จะเป็นนกตัวแรกและคนด้านล่างส่งเสียงดังขณะที่กำลังร้อนแรง “ใช่! เต้น! เต้น! เต้น!”
ลั่วหานกระแอมและจับหน้าผากและแสดงความเห็นอกเห็นใจกับหลงเซียว “สามีคะ ดูแล้วคืนนี้คุณคงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ? ทำไงดี? คุณคงเต้นไม่ได้…ถอดไหม?”
ท่านเซียวต้องปวดหัวแล้ว แต่ทุกคนยังคงร้องตะโกนเสียงดัง ถ้าเขาปฏิเสธคงไม่เหมาะ
กู้เยนเซินยักคิ้วและยิ้มเยาะบนใบหน้าของเขา “ฮ่า ๆ ๆ คุณชายหลง เป็นอะไร? เต้นหน่อยสิ?”
ท่านเซียวทานอาหารเสร็จแล้ว ใช้ผ้าเช็ดปากอันหรูหราเช็ดมุมปาก “ก็แค่เต้นไม่ใช่เหรอ? มีคุณชายกู้เต้นเป็นเพื่อน ผมเต็มใจสุด ๆ”
“เยี่ยม! ฉันชอบคุณชาย! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
แฮปปี้สุด ๆ!
ให้คุณขรึม วันนี้ก็ทำลายความสำเร็จของคุณ！
หลงเซียวยืนขึ้นโดยไม่เร่งรีบ “ฉันไปเตรียมตัวก่อน อีกยี่สิบนาทีเจอกันที่สวนด้านหลัง