ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 625
ตอนที่ 625 เล่นฉันแบบนี้ได้ยังไง
หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที ช่วงเวลาที่ทุกคนตื่นเต้นก็มาถึง หลายคนต่างตื่นเต้นคึกคัก และล้อมสวนด้านหลังไว้
ไป๋เวยจับแขนของลั่วหาน รู้ว่าเธอท้อง ตอนนี้ความปลอดภัยของเธอสำคัญกว่าหลงเซียวในเวลานี้ ตั้งแต่ท่านเซียวเดินจากไปเธอก็อยู่เคียงข้างลั่วหาน
โจวโร่หลินกับแอนดี้ยืนอยู่ข้าง ๆ คิดเล็กน้อยและพูดออกมา “ทำไมฉันรู้สึกว่า ท่านประธานจะไม่เป็นอย่างที่คิด? การให้ประธานเต้นได้ท้าทายขีดจำกัดแล้ว แต่ถึงกับขอให้เขาเปลื้องผ้า? ฉันเดิมพันหนึ่งร้อยเหรียญเลยเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
“เฮ้ย! หนึ่งร้อยเหรียญพนันท่านเซียว? เธอพูดออกมาได้ยังไง? ฉันพนันชายามบ่ายทั้งวีคเลย ร้านกาแฟร้านไหนก็ได้ด้วย กาแฟขนาดไหนก็ได้วันละแก้วเลย ไม่มีทางทิ้ง ท่านเซียวถอดแน่ เอาไหมล่ะ?”
ไป๋เวยยั่วยุแอนดี้ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเธอดูภูมิใจกับชัยชนะของเธอมาก
แอนดี้คิด “ ประธานคะ พนันของคุณไม่เห็นสูงเลย ฉันเลี้ยงคุณทำเล็บบวกเสริมสวยทั้งเดือน ท่านเซียวไม่มีทางทำเรื่องขายหน้าแน่!”
ไป๋เวยส่งเสียงยกนิ้วขึ้นแล้วโบกไปมา “เป็นไปไม่ได้ เท่าที่ฉันรู้จักท่านเซียวมา เขาจะต้องสวยแน่นอน ถ้าฉันแพ้ ฉันให้กระเป๋าเธอใบหนึ่งเลย ฉันให้กระเป๋าสะพายใบเล็กของChloe เลย เอาปะ?”
นี่มัน…แอนดี้ลังเลครู่หนึ่ง นี่มันกระเป๋าสะพายรุ่นใหม่ของChloe ราคาหลักหมื่น ถ้าแพ้ขึ้นมาล่ะ? แต่บุคลิกของท่านเซียวจะขับเคลื่อนโดยคนอื่นได้อย่างไร?
“ได้ ฉันเอาด้วย ขอเพียงท่านเซียวถอด ฉันรับรองวันที่คุณไปทำงานกระเป๋าจะวางอยู่บนโต๊ะคุณเลย!”
กระเป๋าใบหนึ่ง ถ้าแพ้ก็ช่างมัน อย่างน้อยแพ้ก็ได้เห็นท่านเซียว ฮ่า ๆ ๆ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็คุ้มแล้วล่ะ
ลั่วหานได้ยินที่พวกเธอทั้งสองคนกำลังพนันเกี่ยวกับสามีของตัวเองอย่างเมามัน ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา “ทั้งคู่ พวกเธอทำแบบนี้จะดีเหรอ?”
ไป๋เวยลูบท้องน้อย ๆ ของลั่วหาน “ทำไมจะไม่ดีล่ะ? น่าตื่นเต้น เร้าใจ น่าสนใจจะตายไป!”
แอนดี้เห็นด้วยทั้งสองมือ “คุณหมอฉู่ก็รู้ ปกติพวกเราทำงานตรากตรำลำบาก ไม่ง่ายเลยกว่าพวกเราจะได้มีช่วงเวลาสนุก ๆ มันช่วยเติมเต็มจิตใจได้มากเลยนะคะ”
ไป๋เวยกับแอนดี้พนันกัน ส่วนอีกหลายคนก็ตามกันไป บางคนก็พนันชายามบ่ายทั้งเดือน บางคนก็ลงสองร้อยบ้างสามร้อยบ้าง สร้างให้บรรยากาศคึกคักขึ้นมา
ลั่วหานทำได้เพียงกุมขมับ ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกเหมือนว่าผู้ชายของเธอกดดันมาก
กู้เยนเซินกับจี้ตงหมิงกอดคอกัน “เหล่าจี้ อีกเดี๋ยวนายว่าคุณชายหลงจะทำยังไง?”
จี้ตงหมิงถูคาง “เดี๋ยวเจ้านายก็ออกมาแล้ว คำตอบจะเปิดเผยเร็ว ๆ นี้ รีบทำไม?”
กู้เยนเซินเต๊าะลิ้น “จากที่ฉันรู้จักคุณชายหลง หึ ๆ แทบจะหมดหวัง”
เทียบกับหน้าฉากที่คึกคัก ท่านเซียวรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อยในขณะนี้
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ติดกระดุมเสื้อตัวสุดท้าย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ที่หน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์เบอร์หนึ่ง เป็นบุคคลที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน
ท่านเซียวรับสายด้วยสีหน้าเรียบเฉยหันหน้าไปมองนอกกระจก ที่ด้านนอกเป็นพุ่มไม้ แสงสว่างในยามค่ำลดทัศนวิสัยลง นกบินสองสามตัวสะบัดข้ามขอบฟ้าโดยไม่ทิ้งร่องรอย
“คุณหลง ตอนนี้คุณกำลังกลัวอยู่ใช่ไหม?” ปลายสายน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและคุกคาม
หลงเซียวสะบัดมือซ้ายและปรับหน้าปัดที่แขน เวลาใกล้จะหมดแล้ว เขาก็สายไปแล้ว
“คุณเหลียงพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ข่มขู่ผมเหรอ?” หลงเซียวยิ้มเล็กน้อยน้ำเสียงหนักแน่นและเย็นชา
เหลียงหยู้คุนนั่งอยู่บนชั้นบนสุดของกาสิโนที่มาเก๊า ถือซิการ์ไว้ในมือ แล้วจับซิการ์เข้าปากไป จากนั้นก็พ่นควันหนาสีขาวออกมา
“คุณหลง พวกเราไม่ว่ายังไงก็ทำธุรกิจ ยังไงก็ถือว่าเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน คุณปฏิบัติกับผมเหมือนไม่ค่อยจะมีความหมาย หึหึ!” เหลียงหยู้คุนเล่นกับซิการ์และเป่าขี้เถ้าออกจากก้นบุหรี่ทำให้ไฟแรงขึ้น
นิ้วหัวแม่มือซ้ายของหลงเซียวยื่นออกมาจากฝ่ามือถึงนิ้วนางถูแหวนแต่งงานอย่างระมัดระวัง “คุณเหลียงรอบก่อนคุณทำงานผมเสียตามอำเภอใจ ไม่ได้ไปเยี่ยมด้วยตัวเอง แต่พบว่าคนของคุณเหลียงกลับต้อนรับ คุณเหลียงดูสนใจผมเสียมากกว่า!”
หลงเซียวฆ่าเขาด้วยประโยคสุดท้าย แต่นิ้วของเขายังแผ่วเบา
เหลียงหยู้คุนจ้องมองผู้คุ้มกันชุดดำที่ยืนอยู่ในห้องและกัดฟันอย่างเย็นชา “หลงเซียว คุณอย่าทำอะไรให้มันมากไป ทำอะไรน่าเกลียดมาก ๆ พวกเราจะซวยเอา! คุณอย่าลืมสิ ของของคุณในอดีตยังอยู่ที่ผม คุณอยากลากผมให้จมดิน คุณเองก็ต้องตาย”
หลงเซียวไม่ขยับตัวแล้วยังคงสงบจิตใจพูดว่า “คุณเหลียงตื่นเต้นอะไรกัน? ช่วงนี้ค้าขายอะไรดีงั้นเหรอ ทำกำไรได้ดีไหมล่ะ? ไม่อย่างนั้นจะพูดจาเป็นคนรวยอวดเบ่งแบบนี้เหรอ?”
ปัง!
จู่ ๆ เหลียงหยู้คุนก็ยืนขึ้นจากโซฟาหนังและยืดพุงอ้วนของเขาไขมันทั้งสองสั่นระริกและกำแหวนเพชรเม็ดโตบนนิ้วของเขาแน่น “หลงเซียว! แกอย่ามาเสือกเรื่องของฉัน! แกกล้าเข้ามายุ่ง ฉันเอาแกตาย!”
หึ ๆ!
เหลียงหยู้คุนตื่นเต้นขนาดนี้ ดูแล้วจางหย่งคงจะถึงมาเก๊าแล้ว ยิ่งกว่านั้นคงจะราบรื่นดีด้วย ดีมาก!
“คุณเหลียง มันไม่ดีสำหรับทุกคนที่จะสร้างรายได้ด้วยกันหรอกเหรอ? ฉีกหน้ากันคงไม่ดีสำหรับคุณ อ่อ ลืมเตือนคุณไว้อย่าง พอดีว่าผมมีของดีในมือ ถ้าหากส่งให้ตำรวจ วันดี ๆ ของคุณมันคงไม่เหลือดีแน่”
ไม่เปิดโอกาสให้เหลียงหยู้คุนได้พูดอะไร หลงเซียวพูดขึ้นอีก “ยังมีอีก คุณเหลียงธุรกิจของคุณมีกี่คนที่เห็น? ถ้าหากว่าเรื่องแดงไปเกรงว่าคงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกเป็นแน่ แต่ก็อย่ามั่นใจไปเลยแม้ว่าคุณจะมอบสิ่งของที่อยู่ในมือ ก็ยังจะปลอดภัยได้”
“แกพูดจาเหลวไหล! หลงเซียว เมื่อฉันปล่อยของในมือออกไป ฮ่า ๆ ๆ ๆ บริษัทฉู่ซื่อในมือแก รวมถึงบริษัทโม่ซื่อกรู๊ปเสร็จแน่! ถึงเวลานั้น ฉันจะให้แกลิ้มรสการสูญเสียทุกอย่าง! ยังมีดีมากที่ได้ออกจากMBK ฉันไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”
ดวงตาของหลงเซียวพุ่งเข้าสู่พายุที่อันตรายและทรงพลังอย่างรวดเร็วและพายุสีดำก็แผ่ออก!
“คุณเหลียง ปลาตายตาข่ายขาด หรือจะให้ฉลาด คุณก็เลือกดู ยังมี ธุรกิจที่คุณทำตอนนี้หากตำรวจรู้เข้าล่ะก็ คุณจบเห่แน่”
“แกไม่ต้องมายุ่งเว้ย! เชี่ย!”
เหลียงหยู้คุนโยนโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโกรธแล้วสายตัดไป
หลงเซียวขมวดคิ้วและนาฬิกาแสดงเวลาว่าทุ่มกว่าแล้ว
ไม่ต้องคิดอีกต่อไปหลงเซียวเดินลงบันไดไปที่สวนด้านหลัง
เหลียงหยู้คุนถอนหายใจอย่างยากลำบากและซิการ์ก็ไหม้อยู่นาน “แม่งเอ๊ย! หลงเซียวคิดจะเข้ามายุ่งกับธุรกิจของฉัน ถือดีอะไรกัน! สั่งการไป สินค้าล็อตนี้ฉันพร้อมแล้ว!”
“ครับ ลูกพี่!”
เหลียงหยู้คุนเดินไปที่หน้าต่าง ร่างใหญ่สั่นสะท้าน “ยังมี คนของหลงเซียวมาถึงมาเก๊าแล้ว พวกมันจะต้องทำเสียเรื่องแน่ ไปดูให้ชัด เจอหมาขวางทาง จัดการเลย!”
เขายื่นมือออกมาจับต้นคอ
“ครับ!”
—
“ท่านประธาน! ท่านประธาน! ท่านประธาน!”
“ท่านเทพ! ท่านเทพ! ท่านเทพ!”
“ท่านเซียว! ท่านเซียว! ท่านเซียว!”
ทุกคนเริ่มเสียงดังและกระตือรือร้น ทุกคนเพิ่มความคึกคักและเฝ้ารอ!
ต่างเรียกร้องเสียงดัง! ในที่สุดหลงเซียวค่อย ๆ เดินออกมา เขาสวมแจ็คเก็ตลำลองที่ดูเรียบร้อย เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำบริสุทธิ์ที่มีอารมณ์พิเศษ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง เผยให้เห็นสายนาฬิกาข้อมือสีเงิน ดูแล้วมีความสุขสงบและหรูหรา
ลั่วหานตาลุกวาว เธอตะโกนออกมาอย่างชัดเจนและอบอุ่น “สามี”
เอ่อ…
เธอเรียกสามี สรรพนามนี้ฆ่ากองเชียร์ตายในพริบตา
หลงเซียวตอบเธอด้วยการกอดที่รุนแรงจนคนรอบข้างต้องอิจฉาตาร้อน เหม็นความรักมาก!
กู้เยนเซินกระแอม “คุณชายหลง ทุกคนรอคุณอยู่ พวกเราเริ่มเลยเถอะ”
หลงเซียวยิ้มอย่างเกียจคร้าน “แน่นอนต้องเริ่มแล้ว ไม่ทราบว่าคุณชายกู้พร้อมรึยัง จะถอดยังไง ถอดถึงแค่ไหน? มีลิมิตรึเปล่า?”
ให้ตายสิ! ลิมิต?
น่าหลงใหลเกินไปแล้ว!
“ไม่มีลิมิต! ไม่มีลิมิตเลย! พวกเรารับได้หมด! เอาให้เกินลิมิตไปเลย!”
ขนาดของกลุ่มคนใหญ่มาก
ลั่วหานไม่มีอะไรจะพูด กลุ่มพนักงานนี่ช่าง…เก็บกดมานานแล้วสิ ฮ่า ๆ ๆ!
ไม่ว่าอย่างไรกู้เยนเซินก็มีศีลธรรมดังนั้นเขาหัวเราะขึ้นแล้วปรามทุกคน “อย่า ๆ ๆ ลิมิตต้องมีสิ เอางี้ อนุญาตให้มีของติดตัวหนึ่งชิ้น เป็นไง?”
หนึ่งชิ้น?
มันก็คือ…
นี่ก็น่าจะลิมิตแล้วไหม?
ไป๋เวยเอามือกุมหน้า เจ้ากู้เยนเซินบ้า!
ลั่วหานปิดตา อีตากู้เยนเซิน!
เพื่อนร่วมงานระเบิดเสียงหัวเราะ “ประธานกู้ดีมาก! เราอยู่ข้างคุณ!”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างสบาย ๆ “ดีมาก เอาตามที่นายว่า ชิ้นเดียวก็ชิ้นเดียว”
จี้ตงหมิงเอามือปิดหน้า “ประธานกู้ ชิ้นเดียว…วันนี้ผมไม่ได้สวมกางเกงแบบมีขาด้วย ผมใส่แบบธรรมดา”
กู้เยนเซินเลิกคิ้ว “ใส่ธรรมดาแล้วกลัวไร? ฉันใส่ขาสั้นมา”
“ไอ้บ้าเอ๊ย! นายเจ๋ง!”
หลงเซียวยิ้มแล้วพูด “งั้น เอาเพลงอะไร เต้นอะไร ฉันนำ เป็นไง?”
“แน่นอน!” กู้เยนเซินรับปากเต็มปากเต็มคำ
เรื่องสำคัญคือถอด เรื่องอื่นยังไงก็ได้!
“ดีมาก” หลงเซียวยิ้มคำใบ้ของความหมายลึกซึ้งปรากฏขึ้นจากมุมปาก
สิ่งที่ทำให้ทุกคนตาแตกคือ เพลงที่หลงเซียวเปิดคือ 《Blue Danube Waltz》! โธ่เอ๊ย เพลงแบบนี้หมดกัน”
เอฟเฟกต์เสียงของDolby Surround และดนตรีร่วมกันนำฉากไปสู่เวทีสากล
กู้เยนเซินยกนิ้วให้ “นายเจ๋ง! ถอดเสื้อ การเต้นรำสามารถกลายเป็นรูปแบบสากลได้ ได้ ๆ ๆ เต้นสิ ๆ เต้นยังไง?”
ดนตรีแบบนี้ มันก็ต้องวอลทซ์!
ลั่วหานตกตะลึง “แบบนี้ก็ได้?”
หลงเซียวท่าทางสง่างามและยื่นมือออกไปเพื่อเชิญ “คุณชายกู้ เชิญครับ”
ท่านเซียวกับคุณชายกู้เต้นวอลทซ์? !
คุณชายกู้เต้นฝั่งผู้หญิง?
ตายแล้ว เร่าร้อนจริง ๆ!
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
“ฮ่า ๆ! คุณชายกู้ ขุดหลุมฝังตัวเอง ร้องไห้ไปแล้วหลุมจะเต็มไหมนะ! ดูแลตัวเองด้วยนะ!”
“คุณชายกู้ เลิฟ! เลิฟ! เลิฟ!”
กู้เยนเซินยิ้มแห้ง ๆ “คุณชายหลง อย่าเอาไปเล่นสนุก ๆ สิ?”
ท่านเซียวอดไม่ได้ที่จะลากกู้เยนเซินเข้ามาในอ้อมแขนโอบมือขวารอบเอวของกู้เยนเซินและมือซ้ายจับมือกู้เยนเซิน “คุณชายกู้ เต้นจังหวะผู้หญิงได้ไหม?”
กู้เยนเซิน: “…”
ท่านเซียวเลิกคิ้วสง่างาม “เต้นไม่ได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมนำ แต่ว่าถอด…ไม่ต้องให้ผมสอนใช่ไหม?”
“โธ่เอ๊ย! เล่นฉันแล้ว!” กู้เยนเซินพูดแล้วก็ถูกหลงเซียวเดินนำไปหนึ่งก้าว
หลงเซียวก้าวหนึ่งก้าวแล้วยิ่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใครเล่นใครก่อนกันแน่? ฉันก็แค่มีแค้นต้องชำระ”
“โอ้ย! นายอย่าได้ใจไป นายเองก็ต้องถอดนะ” กู้เยนเซินกัดฟันแล้วเต้นจังหวะผู้หญิง เกลียดจริง ๆ
“แคว้ก!”
หลงเซียวยกคอเสื้อของกู้เยนเซินด้วยมือใหญ่และโบกมืออย่างง่ายดายเสื้อของกู้เยนเซินหายไป … บิน … บินไ