ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 733
ตอนที่ 733 เห้อ น่าอับอาย
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกว่า……หรือจะแกล้งทำเป็นเป็นลมดีไหม?
เจิ้งซิ่วหยาบดขยี้ใบหน้าของเขาจนมั่วไปหมด แทบจะขยี้หน้าของเขารวมเป็นก้อนเดียวกัน“คุณผอมลงแล้วนะ อาหารที่อเมริกาไม่อร่อยสินะ? คุณดูคุณสิผอมจนสภาพเป็นแบบนี้ ตอนนี้กลับมาแล้ว ต่อไปต้องทำอาหารให้ดีๆสักหน่อยแล้ว จะได้กินเยอะๆหน่อย”
ถังจิ้นเหยียนยังนึกว่าพวกเขาทั้งสองคนจะรู้สึกอึดอัดจนทำอะไรไม่ถูกเสียอีก ใครจะไปรู้ว่าเธอจะพูดเรื่องพวกนี้เพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ได้อย่างราบรื่นซะอย่างนั้น ตนเองก็เลยพูดยิ้มๆตามเธอไป“อื้อ กลับประเทศมาก็ต้องกินอาหารจีนให้มากๆสักหน่อยแล้วล่ะ”
เจิ้งซิ่วหยาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองอย่างนิ่งสงบ พอเห็นตัวเองเป็นแบบนี้ เธอก็พอจะรู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แก้มเริ่มร้อนเล็กน้อย เม้มปากพูดขึ้น“เอ่อ……เมื่อคืนคงจะทำให้คุณตกใจแย่เลยสินะ คุณเป็นคุณหมอที่สุภาพอ่อนโยน แต่คนเมื่อวานเป็นคนร้ายที่ฆ่าคนด้วยใจโหดเหี้ยม แล้วหลังจากนั้นคุณช่วยฉันยังไงเหรอ? มีตำรวจมา?”
ถังจิ้นเหยียนรินน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้กับเธอ“ยังดีที่เพื่อนร่วมงานของคุณมาทันเวลาพอดี ช่วยพวกเราเอาไว้ได้ ตอนนี้คุณยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือเปล่า? เมื่อวานคุณมีไข้ ผมเลยช่วยลดอุณหภูมิของคุณลงให้……”
ทำไมฟังดูแล้วมันทะแม่งๆกันนะ?
เจิ้งซิ่วหยาเขินจนหน้าแดงแล้ว ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มช้าๆ น้ำเสียงอ่อนนุ่มราวกับผ้ากำมะหยี่ชั้นเยี่ยม“คุณ……ช่วยลดอุณหภูมิของฉัน?”
ไฟแบบนั้น ความร้อนแบบนั้น นอกจากอะไรแบบนั้นแล้ว ยังจะมีอะไรที่ทำให้อุณหภูมิลดลงได้อีก? ชิ แค่บอกว่าหลับนอนด้วยกันแล้วก็ได้นี่ เธอก็ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย
ถังจิ้นเหยียนนึกว่าที่เธอกำลังคิดอยู่คือการลดไข้ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย จึงพยักหน้าไปตรงๆ“อื้อ คุณเป็นไข้หนักมาก ผมไม่สามารถออกไปซื้อยาได้ ก็เลยช่วยลดอุณหภูมิของคุณในโรงแรมซะเลย”
เกลียด！
พิษประเภทนั้นมันจะมียาแก้พิษที่ไหนกันล่ะ ยาแก้พิษของผู้หญิงก็คือผู้ชาย ยาแก้พิษของผู้ชายคือผู้ชาย！บ๊องจริงๆ！
เจิ้งซิ่วหยาจิบน้ำร้อนไปหนึ่งคำ จากปากลงมาที่ลำคอ จากลำไส้ลงมาที่ช่วงท้อง ทุกจุดล้วนแต่ร้อนผ่าวๆ“แล้ว……ฉันมีปฏิกิริยายังไง?”
แม้ว่าจะน่าอับอาย แต่ก็อยากรู้มากเหมือนกัน！คนเขาบอกว่าครั้งแรกของผู้หญิงจะ……อะแฮ่มๆๆ เมื่อวานเธอเหมือนกับหมาตายไม่ส่งเสียงร้องอะไร ขนาดขนก็ยังไม่รู้สึกเลย！
“หือ?”ถังจิ้นเหยียนอึ้งตะลึงสักพัก“คุณ? คุณสลบอยู่ยังไม่ฟื้นเลย ผมเรียกคุณตั้งหลายครั้งคุณก็ไม่ตอบสนองกลับมา พอผมลดอุณหภูมิเสร็จ คุณก็หลับไปแล้ว ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณตอนกลางคืน ก็เลยอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”
เจิ้งซิ่วหยากัดริมฝีปากแรงขึ้นไปอีก เรียกอยู่หลายครั้งแต่ไม่ได้ตอบสนองกลับ? ทำเสร็จ……ก็หลับไปเลย?
ให้ตายสิ น่าอับอายที่สุด！หญิงแกร่งก็รับมือไม่ไหวกับบทสนทนาที่เป็นส่วนตั๊วส่วนตัวแบบนี้เหมือนกันนะ
เจิ้งซิ่วหยาเงยหน้าขึ้นอย่างเขินอาย ถังจิ้นเหยียนตรงหน้าสวมชุดคลุมอาบน้ำของโรงแรม ที่เอวคาดเข็มขัดเอาไว้ เผยให้เห็นแขนและขาเล็กๆ พอคิดว่าเมื่อคืนเข้าใช้ร่างกายนี้ในการช่วยเธอถอนพิษ เจิ้งซิ่วหยาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเลือดสูบฉีดขึ้นมา
“คุณล่ะ? คุณไม่เป็นไรสินะ”เจิ้งซิ่วหยาเลียๆริมฝีปาก ถึงแม้ว่าจะดื่มน้ำไปแล้ว แต่ริมฝีปากก็ยังแห้งอยู่ดี
ถังจิ้นเหยียนส่ายหัว“ผมไม่เป็นไร เพียงแต่……เสื้อผ้าของผมเปียก พออาบน้ำเสร็จไม่มีเสื้อเปลี่ยน สภาพก็เลยเป็นแบบนี้ หวังว่าคุณจะไม่ใส่ใจนะ”
“ไม่ๆๆ！ไม่ใส่ใจ！ฉันไม่ใส่ใจเลยสักนิด！”เจิ้งซิ่วหยาส่ายหัวไปมาเหมือนกับป๋องแป๋ง แต่ในใจกลับตอบว่าต่อให้ไม่ใส่ฉันก็ไม่ใส่ใจอยู่ดี ถ้าให้ดีคุณไม่ต้องใส่ดีกว่า
อะแฮ่มๆ！
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า“ตอนเช้าทางตำรวจโทรศัพท์มาหาคุณน่ะ ผมรับสาย เพื่อนร่วมงานผู้หญิงของคุณจะส่งชุดมาให้ เดี๋ยวพอคุณเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วไปโรงพยาบาลกับผม ไปตรวจดูสักหน่อยว่ามีปัญหาอะไรอื่นอีกบ้างไหม”
เจิ้งซิ่วหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง สีแดงระเรื่อทั้งสองข้างเริ่มละเอียดอ่อนมากขึ้น“อื้อ ฉันเชื่อฟังคุณแล้วกัน”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน“เพราะว่าผมเป็นหมอเหรอ?”
เจิ้งซิ่วหยาพูดตำหนิ“ยังมาทำเป็นไม่รู้อีก！ตอนนี้คุณไม่ใช่แค่หมอแล้วนะ แต่ยังเป็นผู้ชายของฉันด้วย”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ“เอ่อ……อีกสักเดี๋ยวผมขับรถไปส่งคุณ คุณนอนพักลงก่อนสักหน่อย เพื่อนร่วมงานของคุณน่าจะใกล้มาแล้ว”
พูดพลางเสียงกริ่งของโรงแรมก็ดังขึ้น ถังจิ้นเหยียนลุกขึ้นไปเปิดประตู เป็นตำรวจหญิงฝ่ายอาชญากรรมจากกองตำรวจอย่างที่คิดไว้ ในมือของเธอถือถุงกระดาษขนาดใหญ่สองใบ พอเห็นคนที่มาเปิดประตูคือถังจิ้นเหยียน แถมเป็นถังจิ้นเหยียนที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ในหัวก็มโนถึงฉากในละครหลังข่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันที
ถังจิ้นเหยียนรับเอามา พูดยิ้มเล็กน้อย“ดีมากเลย ขอบคุณคุณมาก”
“ไม่เป็นไร！เอ่อ……พิษที่หัวหน้าของพวกเราโดนค่อนข้างจะพิเศษมาก เมื่อคืนต้องขอบคุณหมอถังจริงๆนะคะ ถ้ายังไงพวกเราก็จะรอกินเหล้าและลูกอมมงคลนะคะ ฮ่าๆๆ หมอถังเชิญคุณต่อตามสบายเลยค่ะ……หัวหน้าของพวกเราพละกำลังดีมากๆเลยล่ะ！”
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกมึนงงไม่น้อย“……”
ตำรวจหญิงฝ่ายอาชญากรรมยิ้มๆอย่างอบอุ่น ก่อนจะโบกมือวิ่งกลับไปแล้ว
ส่วนข้างใน
เจิ้งซิ่วหยาอาศัยจังหวะที่ถังจิ้นเหยียนไปเปิดประตู ถกผ้าห่มออก แล้วมองสำรวจดูเตียงนอนที่ขาวสะอาดหนึ่งรอบด้วยความตื่นเต้น แต่แปลกมาก คิดไม่ถึงว่าจะไม่เห็นมีเลือดจากการเสียพรหมจรรย์เหมือนในนิยายเลย
บอกไว้ว่าผู้หญิงมีกันทุกคนไม่ใช่เหรอ? ของสิ่งนั้นมันตัดสินได้ว่าผู้หญิงยังซิงอยู่อีกหรือไม่ ทำไมเธอถึงไม่มี? แถมทำไมเธอถึงไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด?
ถังจิ้นเหยียนถือถุงกระดาษกลับมา เจิ้งซิ่วหยารีบเอาผ้าห่มกลับมาคลุมตัวเองไว้เหมือนเดิม“เสื้อผ้ามาถึงแล้วเหรอ?”
“อื้อ คุณไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อซะสิ”
เจิ้งซิ่วหยาดึงผ้าขนหนู นิ้วมือกำแน่น ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นอย่างยากลำบาก“เอ่อ……ฉันขอถามคุณสักคำถามนะ เมื่อหวานฉันมีเลือดออกไหม?”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว“เลือดออก? คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนเหรอ?”
เป็นไปไม่ได้ เขาตรวจสอบทั้งร่างกายของเธอไปหนึ่งรอบแล้ว ไม่มีบาดแผลเลยสักจุดนี่นา
เจิ้งซิ่วหยากัดฟันด้วยความอับอาย“ฉันไม่ได้หมายถึงบาดแผลภายนอก！！”
จู่ๆถังจิ้นเหยียนก็รู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา“คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนใช่ไหม? หัวใจ? กระเพาะอาหาร?”
“ไม่ใช่！”เจิ้งซิ่วหยารู้สึกหดหู่จะตายอยู่แล้ว“คุณเข้าใจที่ฉันพูดไหมเนี่ย！คุณ……มันตาทึ่ม！”เจิ้งซิ่วหยาพูดคำนั้นไม่ออกจริงๆ ทำได้แค่กัดฟันบอกเป็นนัย ระบายความโกรธออกมา
ถังจิ้นเหยียนสับสนมึนงงกับคำพูดของเธอ“ไม่ได้บาดเจ็บภายนอก แล้วก็ไม่ใช่บาดเจ็บภายในด้วย แล้วมันเป็นอะไร? รู้สึกไม่สบายตรงไหนคุณบอกผมมาเลย ผมจะพาคุณไปตรวจ หลังจากที่คุณโดนพิษแล้ว ผมรู้ว่าวิธีการแก้พิษนั้นมันทำร้ายคุณไม่น้อย แต่ว่า ผมขอโทษ”
สีหน้าครึ้มฟ้าครึ้มฝนของเจิ้งซิ่วหยาก็เปลี่ยนเป็นสว่างสดใสขึ้นมา“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ จริงๆฉันก็อยากทำแบบนี้ตั้งนานแล้วล่ะ ระหว่างพวกเรา……มันทำได้ตั้งนานแล้ว”
ถังจิ้นเหยียน“……”
จากคำพูด สีหน้า แววตาของเจิ้งซิ่วหยา ถังจิ้นเหยียนเหมือนจะรับรู้ว่าได้ว่าเธอเข้าใจอะไรผิดไป
“ซิ่วหยา คุณเข้าใจอะไรผิดแล้วใช่ไหม?”ถังจิ้นเหยียนวางเสื้อผ้าลง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เข้าใจผิดอะไร? ไม่ใช่ว่าคุณ……”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มแห้ง“เมื่อวานคุณโดนพิษ ผมกลัวว่าคุณจะรับไม่ไหว ก็เลยเอาน้ำเย็นอาบให้คุณ คุณแช่อยู่ในนั้นตั้งครึ่งชั่วโมง ตอนค่ำก็เลยเป็นไข้น่ะ ผมจึงช่วยคุณลดอุณหภูมิให้ ใช้เหล้าขาวในการช่วยลด”
เจิ้งซิ่วหยากระพริบตาโตๆหนึ่งที แล้วก็กระพริบอีกหนึ่งที“ตะกี้คุณว่าอะไรนะ?！คุณว่าอะไรนะ?！！คุณอาบน้ำให้ฉัน！คุณ……ถังจิ้นเหยียน！ไอ้คนเลว！ไอ้ปอดแหก！”เจิ้งซิ่วหยาร้องตะโกนเสียงดัง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้ พูดต่อว่าอยู่ภายในผ้าห่ม“ไอ้คนชั่ว！ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว！”
ถังจิ้นเหยียน“……”
“ฉันมันไม่มีเสน่ห์！ฉันมันง่อย！ขนาดฉันเป็นแบบนั้นแล้วคุณยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง！ถังจิ้นเหยียน คุณกลับมาเพื่ออะไร กลับมาทำให้ฉันโกรธโดยเฉพาะเลยใช่ไหม！คุณไสหัวกลับอเมริกาไปเลยนะ อย่ากลับมาอีก！”
เจิ้งซิ่วหยาทั้งโกรธทั้งไม่เต็มใจ อารมณ์ความรู้สึกมากมายแปรเปลี่ยนเป็นถ้อยคำหยาบคาย ทั้งหมดทั้งมวลสาดใส่มาที่ถังจิ้นเหยียน
ถังจิ้นเหยียนถูกเธอตอบสนองกลับอย่างรุนแรงมากเกินไปจนไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี เข้าไปใกล้ๆผ้าห่ม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ“คุณไม่อยากให้ผมวางคุณไว้ในน้ำเหรอ? แล้วมันยังมีวิธีอื่นอีกงั้นเหรอ?”
เจิ้งซิ่วหยาดึงผ้าห่มออก ขอบตาแดง“ไอ้คนเลว！ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคุณกลับมาโดยตลอด คุณรู้ว่าฉันรักคุณ คุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคืออะไร แล้วยังมาถามฉันอีกเหรอ！”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มๆอย่างนิ่งๆ“หือ คุณอยากได้อะไร?”
เจิ้งซิ่วหยากลับเหม่อไป มองหน้าของเขาด้วยขอบตาแดงๆที่คลอไปด้วยน้ำตา“ฉัน……อยากได้คุณ！เป็นยังไงล่ะ！ฉันไม่ต้องการอาบน้ำเย็นอะไรทั้งนั้น！ฉันแค่อยากเป็นของคุณ แต่ขนาดฉันเปลือยเปล่าแล้ว คุณยังไม่เอา！ฉันเป็นสภาพแบบนั้นแล้วคุณยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิด！คุณไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยเหรอ?”
เจิ้งซิ่วหยาพูดมาถึงจุดที่กระตุ้นอารมณ์ที่สุด น้ำตาน้ำมูกไหลออกมาหมด
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้ายอมรับผิด“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ?”
เจิ้งซิ่วหยา“……”
ถังจิ้นเหยียนสางผมยาวๆของเธอ เครื่องสำอางเข้มๆบนใบหน้าของเธอจางไป ใบหน้าขาวใสสะอาด“ซิ่วหยา ผมมีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่คุณสลบอยู่ ผมต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ ก็เพื่อรับผิดชอบต่อคุณ”
“รับผิดชอบกับผีน่ะสิ！ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉัน！”เจิ้งซิ่วหยาโมโหลนลานสุดๆ พูดออกไปโดยไม่ต้องคิด
ถังจิ้นเหยียนเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“ไม่อยากให้ผมรับผิดชอบจริงๆเหรอ? จากนี้ไปพวกเราก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วสินะ?”
เจิ้งซิ่วหยารู้สึกว่าตัวเองโดนเล่นกลับซะแล้ว“คุณจะพูดอะไรกันแน่? ตอนนี้ไอคิวของฉันมีไม่มากพอ คุณพูดมาตรงๆเลยดีกว่า มัวแต่พูดอ้อมค้อมอยู่ได้”
ถังจิ้นเหยียนตอบ“เป็นแฟนของผม ผ่านไปสักพักก็ไปพบกับทางฝั่งพ่อแม่ของผม จากนั้นพวกเราก็แต่งงานกัน แม้ว่าผมจะไม่ได้ทำอะไรกับคุณมากมาย แต่ร่างกายของคุณผมเห็นมาหมดแล้ว ดังนั้นผมต้องรับผิดชอบคุณ คุณจะเอาไม่เอา?”
เจิ้งซิ่วหยามองเขาด้วยสายตาสับสนมึนงงราวกับกำลังมองมนุษย์ต่างดาวอยู่อย่างไรอย่างนั้น เจิ้งซิ่วหยาผู้ที่ฝีปากดีมีคารมคมคายกลับพูดอะไรไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว“คุณ……”
“พอผ่านเรื่องเมื่อวานมาแล้ว ผมเริ่มเข้าใจจิตใจของตัวเองแล้ว ผมรักคุณ ซิ่วหยา แม้ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรก็ตาม แต่ผมยืนยันได้ว่าผมรักคุณจริงๆ”
ถังจิ้นเหยียนคว้ามือของเธอหนึ่งข้างมาวางไว้ในฝ่ามือของตนเอง“ผมต้องขอบคุณสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้นะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าผมรักคุณจริงๆ”
เจิ้งซิ่วหยาหลุดขำออกมา เธอเพิ่งจะน้ำมูกไหล พอขำแบบนี้ น้ำมูกก็เลยเป่าออกมาเป็นฟอง
“……”ให้ตายสิ！
ถังจิ้นเหยียนก็ขำแล้ว พร้อมกับใช้หลังมือของตนเองช่วยเช็ดจมูกให้กับเธอ น้ำมูกน้ำตาของเธอติดหนึบอยู่บนหลังมือของเขา
เจิ้งซิ่วหยาทำท่าอ้วกอย่างขยะแขยง“สกปรกมาก！”
ถังจิ้นเหยียนเช็ดมือจนสะอาด ก่อนจะเอาเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน พูดขึ้นอย่างรู้สึกติดๆขัดๆไม่เป็นธรรมชาติ“ซิ่วหยา ขอโทษนะ”
“ช่างมันเถอะ แค่คำว่าขอโทษคำเดียวก็จบแล้วเหรอ? ฉันไม่ได้ปล่อยไปง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะ”เจิ้งซิ่วหยาเชิดหน้าไม่สนใจอย่างเย้ยหยัน
“แล้วคุณจะเอายังไง? ผมยอมคุณหมดเลย”นิ้วมือเรียวยาวสะอาดสะอ้านของถังจิ้นเหยียนมาจับที่ไหล่ของเธอ ก่อนจะถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
เจิ้งซิ่วหยาหันสายตา ไปมองนิ้วมือของตัวเอง“แม่ฉันบอกว่า นิ้วนางของฉันสวยที่สุด เหมาะกับการสวมแหวนทองขาวมาก แต่ยังไม่มีใครให้มันกับฉันเลย”
ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมา“ผมเข้าใจแล้ว นิ้วมือนี้ของคุณผมจองแล้ว จากนี้ไปเป็นของผม”
เจิ้งซิ่วหยาน้ำตาหยดลง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงคัดจมูก“ถังจิ้นเหยียน คุณรู้ไหมว่าฉันรอคอยคุณอย่างยากลำบากขนาดไหน? ฉันน้อยใจจะตายอยู่แล้ว คุณต้องชดใช้ให้ฉัน คุณต้องเติมเต็มให้กับฉันนะ！”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วอย่างหมดหนทาง“แต่ผมทั้งจนและไม่มีอะไรเลย จะทำยังไง? หรือว่าให้ผมเอาตัวเองชดใช้ให้กับคุณแทนดีไหม?”
เจิ้งซิ่วหยายิ้มโง่ๆ น้ำตาหยดลงอีกครั้ง“ได้！ฉันยอมรับ！”
ในเวลานี้ มือถือของถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้น
เป็นสายจากทางโรงพยาบาล
“หมอหวัง ว่าไง”
หมอหวังพูดขึ้น“หมอถัง คุณสะดวกกลับมาไหม? คณบดีหาตัวคุณอยู่”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มๆ มองเจิ้งซิ่วหยาพร้อมกับพูดขึ้น“บอกกับรองคณบดีไปว่า ทางผมมีคนไข้ที่สำคัญมากอยู่หนึ่งคนยังกลับไปไม่ได้ตอนนี้ ตอนบ่ายผมค่อยไปหาเขาเอง”
“โอ้ คนไข้อะไรสำคัญขนาดนี้? ? คณบดีรู้ว่าคุณจะกลับหวาเซี่ย ก็เลยเตรียมพรมแดงยาวหลายเมตรมาคอยต้อนรับคุณเชียวนะ คุณอย่าปล่อยช่วงเวลาสำคัญๆแบบนี้ไปจะดีกว่านะ”
เจิ้งซิ่วหยาแย่งมือถือของถังจิ้นเหยียนมา“คุณหมอหวังคะ ผู้ชายของฉันบอกไปแล้วว่าติดคนไข้สำคัญอยู่ แล้วมันจะยังไง? เป็นหมอแล้วจะมีภรรยาไม่ได้หรือไง? ใช้เวลาอยู่กับภรรยาไม่ได้เลยเหรอ? มีปัญหาอะไรคุณก็ไปหาหมอฉู่สิ ส่วนทางนี้ไม่รับธุระกงการอะไรของโรงพยาบาลทั้งสิ้นในตอนนี้ ก่อนบ่ายสามโมงไม่ต้องโทรมาแล้วนะคะ”
ติ๊ด เจิ้งซิ่วหยากดวางสายลง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างภูมิอกภูมิใจ“หมอถัง คุณจองนิ้วมือของฉัน ฉันจองตัวคุณ！คุณเป็นของฉันแล้ว！”
หมอหวังสีหน้าหยุดชะงัก“หวาเทียน หมอถังแต่งงานแล้วเหรอ? ตะกี้มีผู้หญิงบอกว่าเป็นภรรยาของเขา? เมื่อวานจู่ๆหมอถังก็หายไป คงจะไม่ถูกคนปล้นทรัพย์สินปล้นสวาทไปหรอกใช่ไหม? ให้ตายสิ หมอถังเสียสละขนาดนี้เชียว? รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมลองโทรไปอีกที！”
หวาเทียนกับหลินซีเหวินเบะปาก“หมอหวัง ถ้าคุณอยากตายอย่างอนาถอยู่แทบเท้าของตำรวจหญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลวงล่ะก็ ลองโทรไปสิ”