ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 843
ตอนที่ 843 กินของดีๆ มื้อหนึ่งอิ่มไปสามมื้อ
เช้าตรู่วันถัดมา
เมื่อคืนเขาคลุกคลีกันอย่างหนัก พอตื่นมาตอนเช้าลั่วหานก็หมดเรี่ยวหมดแรง ข้อกระดูกอ่อนปวกเปียกไปหมด
ลืมตาขึ้นอย่างขี้เกียจ นอนฟุบที่อ้อมแขนของหลงเซียวด้วยร่างที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัว บนตัวมีผ้าห่มที่เขาห่มให้อย่างใส่ใจ
ลั่วหานดึงแขนของเขาที่ห้อยลงมาที่ตัวเอง “ตอนนี้ ฟังฉันพูดให้จบอย่างละเอียด ถ้าขยับอีก คืนนี้ไปนอนห้องหนังสือ”
หลงเซียวตื่นแล้ว เพราะเพิ่งตื่นนอน เสียงของเขาต่ำแหบแห้งเซ็กซี่ กลิ่นอันกลมกล่อมของไวน์เมื่อคืนยังไม่หายไป “โอเค คืนนี้ฉันไปนอนที่ห้องหนังสือ”
ลั่วหานบิดแขนของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณนี่ช่างทำให้ฉันมีน้ำโหจริงๆ!”
หลงเซียวหันตัวมาจูบหน้าผากของเธอ ทำหน้าวางมาดเหมือนดื่มพอใจกินเต็มอิ่ม “กินของดีๆ มื้อหนึ่งอิ่มไปสามมื้อ คืนนี้นอนห้องหนังสือก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร”
ลั่วหานมองบนอย่างเคืองขุ่น “ไม่ได้ ฟังฉันพูดจบก่อน แล้วก็ กินของคนอื่นเขาปากสั้น（หมายความว่ากินของเค้า รับของเค้า ปฏิเสธไม่ได้） อย่าเพิ่งมาเถียง ห้ามแย้งความคิดเห็น ต้องทำเดียวดีๆ ฟังฉันพูด”
หลงเซียวดึงมือของเธอมาวางบนอกเนียน “ฉันไม่ได้กินของใครเขา คุณเป็นของฉัน ฉันไม่ได้ปากสั้น”
ลั่วหานโมโหไม่หยุด มือข้างหนึ่งกลายเป็นขวานและทุบลงไปบนหลังของเขากี่ครั้ง “หลงเซียว จริงจังหน่อย ฉันไม่ได้มาล้อเล่นกับคุณนะ”
พูดว่าไม่ล้อเล่น แต่ทั้งคู่ก็ทำเหมือนเป็นเกียรติยังคงไม่เหมือนคุยเรื่องจริงจัง
หลงเซียวนอนอย่างสบายใจ ลูบผมของเธอที่นอนบนไหล่ของตัวเอง เมื่อคืนเขาได้ยินชื่อเจมส์อย่างชัดเจน ดูท่าจะมีละครกำลังจะเริ่มแล้ว
“โอเค คุณพูดมา”
ลั่วหานขยี้ขมับสองสามรอบ เอ่ยปากอย่างยากลําบาก “เจมส์จะมาที่จีนแล้ว”
“อืม” หลงเซียวตอบกลับเสียงเรียบ ตัวละครนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับตัวเอง
นิ้วของลั่วหานกลายเป็นหนวดของปลาหมึกคลานไปบนผิวหนังของหลงเซียว “เจมส์มาที่จีนไม่ได้เยี่ยมเยือนอย่างเป็นทางการ แต่เพียงแค่มาที่ประเทศจีนเพื่อตรวจพักฟื้น จะไม่ทำให้ผู้นำทั้งสองประเทศตกใจ”
คำใบ้นี้ชัดเจนหรือยัง?
หลงเซียวเอนจอยกับนิ้วของเธอที่สัมผัสไปมาบนร่างกายตนเอง เอ่ยช้าๆ เนิบนาบ “ในเมื่อมาตรวจพักฟื้นร่างกาย ให้เขาไปที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยก็ได้ กลับไปจัดห้องคนไข้ VIP ถ้าเขาไม่ชอบอยู่ห้องพักคนป่วย ก็จัดห้องบำรุง มีลานบ้านเดี่ยวปลอดภัย และเก็บความลับล้วนดีมาก”
ลั่วหานแบะปาก ท่านเซียวคิดได้อย่างรอบคอบดี แต่สิ่งที่เจมส์ต้องการไม่ใช่เรื่องนี้!
“โรงพยาบาลคนเยอะวุ่นวาย สถานะของเจมส์พิเศษเกินไป ไม่เหมาะจะอยู่ในโรงพยาบาล” ลั่วหานรุดหน้าอย่างระมัดระวัง
“ตอนแรกแม่อยู่ที่ห้องบำรุงก็ยังไม่มีนักข่าวรู้ เจมส์ก็ไม่เป็นปัญหา ฉันจะส่งคนไปคุ้มครองตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” หลงเซียวตีแตกทุกอัน
ลั่วหานกัดริมฝีปาก กะพริบตาสะลึมสะลือ “แบบนี้ยุ่งยากเกินไปรึเปล่า? ฉันคิดว่าเปลี่ยนวิธีได้ เอาอย่างนี้ ฉันจะเป็นแพทย์ส่วนตัวของเจมส์
ตามหลักแล้ว แพทย์ส่วนตัวล้วนไปรักษาถึงตัว ฉันไม่สะดวกออกนอกประเทศ ในเมื่อเจมส์มาประเทศจีนด้วยตัวเองแล้ว ก็มาพักรักษาอยู่บ้านของพวกเราจะสะดวกที่สุด คุณคิดว่าไง?”
“พักที่บ้าน?” หลงเซียวพลันขมวดคิ้วในทันที “ลั่วลั่ว ดอกไม้สดกับไวน์แดงเมื่อคืนแถมคุณยังตั้งใจใส่ชุดเซ็กซี่ขนาดนั้น ก็เพื่อขอร้องให้ฉันอนุญาตให้เจมส์มาอยู่ที่บ้านของเรางั้นเหรอ?”
ลั่วหานยืดอก สายตาเย็นชาไม่ถ่อมตัวไม่เอาแต่ใจ “คิดว่าไง? คุณนายหลงอย่างฉันไม่มีสิทธิ์เชิญแขกมาที่บ้านเหรอ?”
หลงเซียวมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง “คุณติดหนี้เขาไปเท่าไหร่? สองหมื่นสองพันล้าน?”
ลั่วหาน “……”
ความแตกเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
“จะว่าไป คุณเอาเงินก้อนนั้นให้ฉัน คือเงินของเขา? เพื่อเอาเงินเขา คุณตอบรับเจมส์ว่าให้เขาอยู่ที่บ้านของพวกเราเป็นการส่วนตัว แล้วคุณจะตรวจร่างกายเขาด้วยตัวเอง?”
นิ้วเรียวบางของลั่วหานจับมุมของผ้าห่มไว้ แล้วฟึ้บ เอาคลุมหัวของตัวเอง “นี่……สารภาพตอนนี้แล้วใจให้อภัยกันไหม?”
หลงเซียวเดาสีหน้าของลั่วหานผ่านผ้าห่ม รู้สึกหัวเราะไม่ได้ขำไม่ออกเล็กน้อย “คุณคิดว่าไง?”
ลั่วหานกัดฟัน “ฉันไม่ได้บอกคุณก่อน เป็นความผิดของฉัน แต่ถ้าฉันบอกคุณ คุณจะต้องไม่เอาเงินก้อนนั้นแน่ๆ บริษัทฉู่ซื่อลำบาก ในฐานะที่เป็นเจ้านายฉันต้องหาวิธีจัดการ ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำไม่ผิด”
หลงเซียวเลิกคิ้วข้างซ้ายขึ้นสูง “ที่พูดมานี่ เป็นเหตุผลทั้งหมดของคุณ?”
ลั่วหานมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม เสียงกลัดกลุ้มเล็กน้อย แต่ก็ยังมีความเคอะเขินอยู่บ้าง “ไม่ใช่ ไม่ใช่ คุณเป็นผู้ชาย คุณตัดสินใจ ถ้าคุณไม่เห็นด้วย……”
“ฉันไม่เห็นด้วย”
ลั่วหาน: “……”
ปฏิเสธได้ตรงเกินไปแล้ว!
“เจมส์เคยอยากให้คุณเป็นชายาของเขา ตอนนี้ยังไม่ถอดใจเปลี่ยนใจจากคุณ คุณให้ผมเชิญเขามาเป็นแขก แถมยังพักที่นี่ เรื่องดึงดูดหมาป่าเข้าห้องแบบนี้ คุณคิดว่าผมจะทำเหรอ?”
พูดได้มีเหตุผลมาก ลั่วหานถูกโน้มน้าวแล้ว แต่ว่า……เธอตอบรับเจมส์ไปแล้ว จะปฏิเสธยังไง? เขาใกล้จะมาจีนแล้ว! ฟึ่บ!
ลั่วหานเปิดผ้าห่มออก ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วว่องไว หยิบชุดนอนขึ้นมาสวม นิ้วมือจัดการเอาชุดห่อตัวเองด้วยความเร็วยากจะมองเห็น การขอร้องอ้อนวอนเปลี่ยนแปรเป็นการโต้กลับที่ทรงพลัง
“หลงเซียว พวกเรามาวิเคราะห์กันหน่อย เจ้าของบ้านหลังนี้คือใคร?”
หลงเซียวที่ถูกยืนก้มมองใบหน้ามืดครึ้ม “อยากพูดอะไร?”
ลั่วหานไล้มือวนไปรอบๆ คางของเขา “อสังหาริมทรัพย์รีสอร์ทหยีจิ่งอยู่ภายใต้ชื่อของฉัน นี่เป็นทรัพย์สมบัติส่วนตัวของฉัน บ้านของฉัน เพราะงั้นฉันจะเชิญใครมาอยู่ ก็เป็นอิสระของฉัน คุณสามารถเสนอข้อโต้แย้งได้ แต่ว่า……ฉันก็สามารถโหวตไม่ให้ผ่านได้เหมือนกัน”
หลงเซียวใช้แขนหนุนรองหัว “ลั่วลั่ว คุณเล่นเล่ห์เพทุบายกับฉันเหรอ?”
ลั่วหานไหวไหล่ “แค่ครั้งเดียว ฉันจะหาข้ออ้างมาไล่เขาออกไปเอง โอเคไหม?”
เมื่อกี้ยังทำเผด็จการอยู่เลย ตอนที่เขาจะโมโหระเบิดออกมาจริงๆ ท่าทีเธอก็อ่อนลงอีก ทำให้เขาต้องกดความโกรธตัวเองลง
“อยู่นานแค่ไหน?” ในที่สุดหลงเซียวก็ถอนหายใจเอ่ย
ลั่วหานทำหน้าตื่นตกใจ “มากสุดห้าวัน ทดลอง ตรวจผล ติดตามดูอาการ ให้ยา ห้าวันก็พอแล้ว”
ห้าวัน? เอาระเบิดที่ไม่รู้ตั้งเวลาไว้เท่าไหร่ติดตัวไว้ตั้งห้าวัน?
“ไม่ได้” อย่าแม้แต่จะคิด
ลั่วหานยื่นนิ้วหน้านิ้ว และหักนิ้วโป้งเข้า “สี่วัน?”
ดวงตาสีดำลึกล้ำไร้จุดสิ้นสุดของหลงเซียวราวจะพ่นไฟ “สามวัน เส้นตายของฉัน”
“สามวันจะพอให้ทำอะไรได้เล่า? หัวใจของเขามันซับซ้อนมาก ตอนนั้นฉันยื้อสุดชีวิตกว่าจะช่วยกลับมาได้ แค่ขั้นตอนการตรวจสอบผลซ้ำครั้งเดียวก็ซับซ้อนมาก อีกทั้งเขากำลังอยู่ระหว่างการตรวจร่างกายหลังผ่านมาหนึ่งปี รอผลออกมาอย่างน้อยก็สามวัน……”
ลั่วหานยังคงเอ่ยอธิบายอย่างเป็นการเป็นงาน ใบหน้าหล่อเหลารูปงามบนเตียงนั้นเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีถ่าน ถ้าเธอยังพูดอีกเกรงว่าสามวันคงไม่เหลือแล้ว
ลั่วหานเบรกอย่างแรง ยอมประนีประนอมแล้ว “โอเค สามวันก็สามวัน”
หัวจะระเบิด เวลาสามวัน ไม่กินไม่นอนตรวจสอบวัดผลทั้งวันก็คงพอสินะ? แต่ถ้าถึงตอนนั้นแล้วเจมส์ไม่ยอมกลับจะทำยังไง?
ช่างมันแล้ว ทหารมาใช้ขุนพลต้าน น้ำมาก็ใช้ดินต้าน!
คุยเรื่องนั้นเสร็จ ลั่วหานก็ทิ้งตัวลงอย่างหมดอ่อนแรงไปทั้งตัว “สามี ฉันปวดตัว ลุกไม่ขึ้นแล้ว คุณอุ้มฉันไปอาบน้ำที”
หลงเซียวจิ้มคิ้วของเธอ “เมื่อกี้ลุกขึ้นยังไงล่ะ?”
“คุณไม่เคยได้ยินเรื่องสีหน้าดูสดใสก่อนจะสิ้นลมเหรอ?”
“พูดไปเรื่อย!”
——
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
“ว้าว! หมอถัง คุณกลับมาแล้ว!”
“คุณพระคุณเจ้า! ในที่สุดเทพบุตรก็กลับมาแล้ว! สาวๆ แผนกศัลยกรรมหัวใจดอกไม้จะโรยหมดแล้ว!”
“หมอถัง อเมริกาหนาวรึเปล่า ของกินที่นั่นไม่อร่อยเลยใช่ไหม?”
“คุณผอมลงเยอะเลย ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานของโรงอาหารโรงพยาบาลเราอร่อยมาก ตอนเที่ยงจะสั่งมาให้ชุดนึงนะ!”
“หมอถัง พวกเราคิดถึงคุณมาก! ไม่เห็นคุณก็ไม่มีแรงจะทำงานเลย!”
ถังจิ้นเหยียนเพิ่งจะเหยียบเข้าหวาเซี่ย โถงผู้ป่วยนอกถูกหมอพยาบาลล้อมทางไว้ หมอห้องฉุกเฉินเพิ่งประชุมกลับมาพอดี ก็มาล้อมเขาคุยเสียงดังไม่หยุด
ถังจิ้นเหยียนตอบทีละคำถามอย่างเป็นมิตร “ยังโอเคดี ฉันก็คิดถึงทุกคน”
ขึ้นไปชั้นบนจากลิฟต์ของแผนกฉุกเฉิน ถังจิ้นเหยียนปรับเวลาบนนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาของประเทศจีน จัดระเบียบชุดสูท หลับตาหายใจเข้าลึก
ข่าวการกลับมาของถังจิ้นเหยียนกระจายไปอย่างรวดเร็ว แพทย์แผนกศัลยกรรมหัวใจล้วนมาอออยู่หน้าลิฟต์รอต้อนรับเขา พอเขาเดินออกมาหมอซุนและหมอหวังก็เข้ากอดเต็มรัก
“หมอถัง! หมอถัง! พวกเราคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว!”
ถังจิ้นเหยียนไม่ทันคาดคิด นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ขยับแว่นที่กำลังร่วงหล่นจากสันจมูก “สวัสดีทุกคน ฉันกลับมาแล้ว”
หลินซีเหวินกอดสมุดประวัติคนไข้เดินเบียดเข้าไปในฝูงชน “หมอถัง คนพวกนี้มาจ้องรอคุณกลับทุกวันเลยค่ะ รอให้คุณกลับมาช่วยรับแบ่งงานของพวกเขากลับไป คุณอย่าได้ถูกความเป็นมิตรเบื้องหน้าของพวกเขาหลอกเชียว!”
หวาเทียนที่อยู่ข้างหลังดันไหล่ของหลินซีเหวิน “คนไข้ของหมอถังส่วนใหญ่เหมือนจะอยู่กับเธอใช่ไหม?”
“แค่กแค่กแค่ก! มีที่ไหน! ฉันเต็มใจช่วยเทพบุตรทำงานต่างหาก!” หลินซีเหวินเหน็บหวาเทียน
ถังจิ้นเหยียนยกยิ้มเล็กน้อย “ต้องขอโทษด้วย ช่วงที่ผ่านมาลำบากทุกคนแล้ว อีกสองวันผมจะเลี้ยงทุกคน”
เห็นหลินซีเหวินถอดแว่นออก ถังจิ้นเหยียนก็เอ่ยชมอย่างกรุณา “หมอหลินไม่ใส่แว่นแล้วสวยมากครับ”
“โอ้โห! ถ้ารู้ว่าเทพบุตรจะชอบฉันแบบนี้ ฉันจะถอดแว่นตั้งนานแล้ว ไม่แน่อาจคว้าใจเทพบุตรได้!” หลินซีเหวินหยอกล้อกับเขาอย่างใจกว้าง
ดึงดูดเสียงหัวเราะจากหมอและพยาบาลที่อยู่รอบๆ บรรยากาศครึกครื้นอย่างมาก
หลังทักทายเพื่อนร่วมงานแล้ว ถังจิ้นเหยียนก็กลับเข้าออฟฟิศของตัวเอง
เกินจากที่คาดไว้คือ ห้องทำงานของเขายังคงไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียวเหมือนตอนที่เขาไปจากที่นี่ ต้นบอนไซยังคงสดใส เห็นได้ชัดว่ามีคนคอยช่วยเขาดูแล
หมอเฉินห้องข้างๆ กำลังยกแก้วชาไปเติมชา เห็นถังจิ้นเหยียนกลับมาแล้วก็รีบเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น “พระเจ้า! ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว! ถ้าคุณยังไม่กลับมาอีกฉันก็คิดว่าหมอฉู่กลายเป็นเลขาของคุณไปแล้วซะอีก! หมอฉู่ยุ่งกับงานเป็นหมื่นๆ งาน ทำไมคุณถึงไม่เกรงใจที่ให้เธอดูแลดอกไม้และต้นไม้ให้คุณเลยล่ะ?”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่แท้ลั่วหานเป็นคนดูแลหรอกเหรอ?
“ใช่ เพราะงั้นฉันถึงรีบกลับมา หลังจากนี้จะไม่ให้ลำบากเธอแล้ว”
หมอเฉินควงแก้ว “ดื่มชาไหม? เพื่อต้องรับการกลับมาของคุณ ฉันจะเป็นช่างชงชาให้คุณฟรีๆ วันนึง”
“ขอบคุณ”
หมอเฉินไปเทน้ำชา ในใจของถังจิ้นเหยียนยังคงไม่สามารถนิ่งสงบได้ สายตาถูกดึงดูดด้วยใบมันๆ สะท้อนแสงของใบพลูด่างดึงดูด คล้ายจะจินตนาการถึงเงาร่างของลั่วหานที่มารดน้ำที่นี่ได้
คลึงขมับไปครู่ ถังจิ้นเหยียนก็ปรับอารมณ์แล้วไปหาหมอฉู่
ออกจากประตูมาก็เจอกับหมอเฉินพอดี เขากำลังใจกระสับกระส่าย เดินชนเข้ากับแก้วชาในมือของหมอเฉิน น้ำสาดซ่าลงกับพื้น
“โถ่เอ๊ย ขอโทษที! รีบเช็ดเร็ว เช็ดเช็ด!” หมอเฉินพูดพลางจะไปดึงทิชชู่
ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ไม่เป็นไร วางแก้วไว้บนโต๊ะก็ได้ครับ”
“เสื้อเปียกเลยหมอถัง”
“ไม่เป็นไร เธอไม่ถือสาหรอก”
เธอ? หมอฉู่เหรอ?
หมอเฉินมองแผ่นหลังของถังจิ้นเหยียนอย่างกลัดกลุ้ม พูดคุยกับตัวเอง “ทำไมหมอถังกลายเป็นเจ้าชายซึมเศร้าไปซะแล้วล่ะ? ตอนอยู่อเมริกาถูกรังแกมาเหรอ?”