ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 848
ตอนที่ 848 แอนน่า ฉันอยากเลื้อยไปกับคุณ
รถธุรกิจสีดำขับลอยหน้าลอยตาออกไปภายใต้สายตาของกู้เยนเซิน ฉากนี้กระตุ้นโจมตีกู้เยนเซินอย่างมาก
“แม่ง มาเล่นหายตัววับในเขตของคุณชายอย่างฉัน คิดว่าคุณชายอย่างฉันกินเจหรือไง?”
กู้เยนเซินยืดแขนยาวๆ ออกไป “ตามไป!”
ตอนที่กู้เยนเซินขับรถมุ่งออกไป คนที่จี้ตงหมิงส่งมาก็ส่งข่าวไปหาเขา
“ผู้ช่วยจี้ ประธานกู้ตามไปแล้ว พวกเราทำอะไร?”
จี้ตงหมิงตอบกลับพวกเขาตามที่หลงเซียวสั่ง “แยกย้าย”
ทางนี้ กู้เยนเซินจ้องรถคันนั้นไม่วางตา แต่เหมือนรถคันนั้นจะรู้เส้นทางในเมืองหลวง ออกจากสนามบินก็ตรงไปถนนสายหลัก อีกทั้งยังขับด้วยความเร็วเกินกำหนดตลอดทาง ไม่ได้คำนึงถึงขีดจำกัดความเร็วและกฎจราจรของเมืองหลวงเลย
ที่น่าโมโหกว่านั้นคือ รถของเจมส์เป็นรถที่มาจากประเทศM ทะเบียนรถเป็นของต่างประเทศ วิ่งโลดแล่นอยู่บนถนนอย่างกับม้าป่า กำเริบไม่เกรงกลัวกฎหมาย
กู้เยนเซินขับตามตลอดทาง มีหลายครั้งที่เกือบจะแซงเขาได้ แต่รถของเจมส์อย่างกับปลาไหลในน้ำอย่างไรอย่างนั้น ขับหนีออกมาอย่างคล่องแคล่วว่องไว
กู้เยนเซินโกรธจนอยากจะระเบิดออกมาเลยจริงๆ นี่แม่งไม่ใช่การรังแกคนทำงานธรรมดาๆ เพราะเขาเป็นเจ้าชายจากต่างแดนใช่ไหม?
กู้เยนเซินเหยียบคันเร่งมิด สายตามองขวับราวมีดน้ำแข็ง “ปี๊นๆๆ” บีบแตรรถไปสองสามครั้ง
สุดท้าย รถด้านหน้าไม่ได้ลดความเร็วลงเลย กลับกันรถของเขาถูกตำรวจจับตาแล้ว กู้เยนเซินมองกระจกมองหลัง ไม่คิดเลยว่าจะมีรถมอเตอร์ไซค์ของตำรวจจราจรอยู่หลายคันตามมา
“นี่แม่งสองมาตรฐานชัดๆ เลยป้ะ? ทำไมรถทะเบียนต่างประเทศกำเริบผยองได้ ฉันก็จำเป็นต้องหนีบหางตัวเองเหรอ?”
ถึงกู้เยนเซินจะบ่นยังไงจะแขวะยังไงจะไม่พอใจยังไง เขาก็ยังกลายเป็นคู่กรณีที่ตำรวจกำลังตามจับ
กู้เยนเซินจ้องมองรถธุรกิจสีดำไม่วางตา ถึงตำรวจจะจับเขา ยังไงเขาก็ต้องตามคนมารับโทษร่วมกันให้ได้!
วิ่งถนนสายหลักไปหลายสาย แล้วลงทางยาวกว่าร้อยกิโลเมตร กู้เยนเซินก็เริ่มพบว่ามันผิดปกติ เพราะอ้อมไปอ้อมมา รถคันนั้นก็อ้อมมาถึงใกล้โรงพยาบาลหวาเซี่ย
เชี่ย!
เจมส์ไอ้หน้าหนา ไปก่อความวุ่นวายหมอฉู่ถึงโรงพยาบาล นี่คงไม่ใช่การเลื่อยขาเก้าอี้ใช่ไหม?
เอี๊ยด!!
พลันรถธุรกิจสีดำก็หยุดลง กู้เยนเซินปลดเข็มขัดนิรภัย กระโดดลงรถตามไป เตรียมยืนขวางเจมส์ตอนที่เขาเปิดประตูรถออกมา
แต่ว่า……
ตอนที่กู้เยนเซินเห็นประตูรถเปิดออกก็นิ่งอึ้ง ด้านในไม่มีเจมส์ แต่เป็นผู้ชายที่สวมชุดสไตล์เดียวกับเจมส์ เห็นได้ชัดว่านี่น่าจะเป็นผู้ช่วยของเจมส์อะไรอย่างนี้
อีกฝ่ายโผล่หัวออกมาทักทายกู้เยนเซินอย่างมีมารยาท “hello”
กู้เยนเซินพังทลาย
“ติดกับแล้ว!”
กู้เยนเซินรู้ตัวว่าตัวเองทำผิดพลาดซะแล้ว รีบตามมากเกินไปไม่ได้ดูให้ดีๆ
เจมส์ให้ผู้ช่วยของตัวเองแต่งตัวแบบเดียวกับเขา เพราะงั้น ทั้งคู่เดินทางแทนกัน คนหนึ่งขึ้นรถธุรกิจไป อีกคนหนึ่งขึ้นรถเบนซ์ซีดานข้างๆ ตอนที่รถธุรกิจขับออกไป จริงๆ แล้วคันข้างหลังไม่ได้ขยับเลย
ปู่เอ๊ย! พอกลับมาคิดตอนนี้แล้ว คันนั้นน่าสงสัยกว่ามาก
กู้เยนเซินไม่มีหน้าโทรไปหาหลงเซียว แต่โทรศัพท์ที่จับแน่นไว้ดังขึ้น
บนหน้าจอมีคำว่า” คุณชายหลง” สามพยางค์เด้งขึ้นมา สั่นจนใจของกู้เยนเซินจะกลับมาเป็นโรคหัวใจ
“คุณชายหลง ฉันกำลังอยากคุยกับคุณพอดี ฉันตามเขาไม่ทันแล้ว” กู้เยนเซินคิดในใจ เพชรชมพูยังให้ฉันรึเปล่า? คุณชายคนนี้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ
“ฉันรู้ เจมส์ถึงบ้านของฉันแล้ว” หลงเซียวสวมเสื้อสูท มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างหนึ่งกลัดกระดุม เดินก้าวใหญ่ราวเมฆลอย
“หา? บ้านคุณ? คุณรู้ได้ไง?”
กู้เยนเซินพูดจบ ก็เห็นรถไมบัคสีขาวเงินออกมาจากลานจอดรถชั้นใต้ดิน เป็นรถของลั่วหาน
“หมอฉู่ก็รู้แล้วใช่ไหม? ฉันเห็นรถของเธอแล้ว”
หลงเซียวกดลิฟต์ “อืม เธอรู้แล้ว พวกเรากำลังจะกลับ”
“ฉันล่ะ? ฉัน……ชิท!” กู้เยนเซินยังไม่ทันหายใจ รถตำรวจด้านหลังก็ตามมา
เสียงไซเรนแสบหูดังเข้ามาในสาย หลงเซียวก็เดาสถานการณ์ตอนนี้ของกู้เยนเซินได้ “คุณคงจะต้องไปสถานีตำรวจสักรอบสินะ”
“นี่ นี่นี่ ไม่หรอกน่า เวลาสำคัญแบบนี้คุณกลับให้ฉันไปกับตำรวจจราจร? ฉันไม่ยอม!”
กู้เยนเซินหมุนตัวเหมือนถูกไฟช็อตกลับไปที่รถตัวเอง แต่รถถูกล้อมรอบไว้แล้ว ประสิทธิภาพของตำรวจจราจรสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“นั่งรถของลั่วลั่ว”
“โอ้! ได้!”
ลั่วหานจอดรถ กู้เยนเซินตาไวเท้าไว กระโดดขึ้นเบาะคนขับเหมือนหลีฮื้อกระโดดผ่านประตูมังกร
“คุณชายคนนี้ตกใจแทบแย่ นึกว่าจะตายก่อนวัยอันควรซะแล้ว หมอฉู่ รีบไปเถอะๆ” กู้เยนเซินลูบหน้าอกตัวเอง ถูกตำรวจตามตัว เรื่องใหญ่เกินไป เหมือนแบบทดสอบความอดทนของจิตใจนิดหน่อยแฮะ
ลั่วหานลอยหน้าลอยตา “นั่งดีๆ”
“โอเคแล้วๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่…..อ๊า!”
นั่งรถของลั่วหาน กู้เยนเซินเชื่อสนิทใจว่าเธอเป็นนักขับมือสมัครเล่น เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วดริฟไปตามโค้งหักศอก หลบหลีกตำรวจได้อย่างสมบูรณ์แบบ แล้วยังหลีกไฟแดงได้อย่างสมบูรณ์แบบอีก
ขับแซงตลอดทาง ไม่มีช่องโหว่ให้โจมตีได้ ช่างเทพจริงๆ
บ้านของหลงเซียวค่อนข้างไกล เขาไม่ได้ขับรถเร็วเท่าลั่วหานขนาดนั้น ลั่วหานถึงบ้านแล้วเขายังอยู่บนถนนอยู่
เพราะงั้น หลงเซียวพลาดฉากกู้เยนเซินกอดเสาไฟอ้วกจนลืมแม้แต่พ่อของตัวเอง
“อุ๊บ……” กู้เยนเซินอ้วกจนฟ้าเริ่มสลัว สั่นสะเทือนตลอดทางแทบจะเอาตับม้ามตับอ่อนและไตในของเขาออกมาหมด
“หมอฉู่……อุ๊บ!”
ลั่วหานตบหลังของเขา “ยังโอเคไหม?”
กู้เยนเซินปัดมืออย่างอ่อนแรง “ยังโอเค คุณรีบเข้าไปดูเถอะ”
นอกวิลล่ามีรถเบนซ์ซีดานสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ฝาหลังรถเปิดอยู่ ด้านในยังมีกล่องใบใหญ่หลายกล่อง
ลั่วหานลูบหน้าผาก “เจ้าหายนะนี่”
กู้เยนเซินเช็ดปาก “หายนะไหน คือนายน้อยนี่เหรอ?”
ลั่วหานเข้าประตูมา ก็เห็นชายร่างใหญ่สองคนออกมาพอดี เมื่อเห็นลั่วหาน แขกสองคนก็ผงกหัวอย่างเกรงใจ หนึ่งในนั้นคือคนที่เข้าร่วมงานครบรอบหนึ่งเดือนของชูชู แม้แต่ชุดก็ยังไม่เปลี่ยน
“เจ้าชายอยู่ด้านใน เชิญคุณแอนน่า”
ลั่วหาน “……”
สรุปแล้วใครเป็นแขกใครเป็นเจ้าบ้านกันแน่?
ลั่วหานขึ้นบันไดไปทีละก้าว ยังไม่ทันถึงห้างรับแขกก็ได้ยินเสียงของเจมส์ ภาษาจีนของเขาแย่มาก พูดไม่ชัดเจน สำนวนก็ใช้มั่ว
ตอนนี้ก็ใช้ภาษาจีนงูๆ ปลาๆ คุยกับชูชู
“เด๊กนอย (เด็กน้อย) ，ฉันคือเฉมส์ (เจมส์) ，เป็นพ่อบุนทามของคุณ (พ่อบุญธรรม) ，คุณฉอบ (ชอบ) ฉันไหม?”
ลั่วหานยิ้มขืนยืนพิงประตูด้วยความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “เจ้าชายเจมส์ คุณจะพูดภาษาอังกฤษกับลูกสาวฉันก็ได้ กรุณาไม่สอนอะไรผิดๆ ได้ไหม?”
เสียงใสดังเข้ามาในห้องนั่งเล่นโดยไม่มีสัญญาณเตือน ดวงตาสีฟ้าของเจมส์กะพริบปริบๆ อย่างตื่นเต้น “แอนน่า คุณตั้งใจกลับมาเพราะว่าฉันเหรอ? ต้องใช่แน่ๆ!”
ขนาดภาษาจีนยังพูดไม่ชัด พอพูดภาษาอังกฤษก็ถามเองตอบเองอีก
ลั่วหานเห็นเขาอุ้มชูชูอยู่ จากสัญชาตญาณความเป็นแม่ ลั่วหานรีบพุ่งเข้าไปแย่งด้วยลูกอย่างกำลมพัด “เจ้าชายเจมส์ คุณเดินทางมาไกล ไม่ต้องลำบากช่วยฉันอุ้มลูกหรอก ฉันทำเอง”
ชูชูที่อยู่ในอ้อมแขนของเจมส์กลับนิ่งเกินคาด ไม่ร้องไห้ ไม่งอแง ดวงตาที่พูดได้มองลุงท่าทางประหลาด อารมณ์ไม่เลว
ลั่วหาน: “……”
ลูกสาวชอบคนที่หน้าตาเหรอ? แต่ถ้าชอบคนที่หน้าตาจริงๆ ทำไมไม่เป็นกับหน้าตาพ่อตัวเองล่ะ?
เจมส์ยิ่งได้ใจขึ้นเรื่อยๆ “หมอแอนน่า ลูกสาวบุญธรรมของฉันชอบฉันมากเลย เธอชอบถูกฉันอุ้ม”
ใครอนุญาตให้คุณเป็นพ่อบุญธรรมของเด็ก? อย่าหลงตัวเอง
ลั่วหานกำหมัดดังเอี๊ยด “เจ้าชายเจมส์ กรุณาวางเด็กลง”
“อะไร! แย่งเด็ก! วางเด็กลง!”
กู้เยนเซินอ้วกเสร็จแล้ว เข้าประตูมาก็ได้ยินคำพูดเหมือนบทละครแย่งเด็ก ไม่รีรอเขาก็เอ่ยประกาศสงคราม
ตะโกนคำขวัญจบ เขาถึงสังเกตว่าคนที่นั่งอยู่บนโซฟาคือเจ้าชาย
เขามีบางส่วนไม่เหมือนในไป๋ตู้วิกิพีเดีย สายตาของเจมส์ตัวจริงดูเป็นสามมิติมากกว่า แล้วก็ดูหล่อมากกว่า
เขาสวมเสื้อกระดุมเรียงยาวสีแดงตัวใหญ่ บนเสื้อปักด้วยลวดลายและลวดลายที่ซับซ้อนอันเป็นเอกลักษณ์ของแอฟริกา ปกเสื้อคอตั้งเล็ก เอวแคบ ทำให้ร่างกายส่วนบนของเขาดูแข็งแรงและแข็งแกร่ง
มองตามคอเสื้อขึ้นไป ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นหล่อเหลา ใบหน้าเชิงมุมที่โดดเด่นของลูกครึ่ง ดวงตาสีฟ้าเข้มเป็นพิเศษ จมูกปากเหยี่ยวโด่งสูง
เชื้อสายรัสเซียครึ่งหนึ่งไม่เพียงทำให้เขามีผิวขาว ยังทำให้ใบหน้าของเขาดูดีราวรูปปั้นแกะสลัก
ฟัค……
หน้าตาดีจนทำคนเปลี่ยนไปเป็นเกย์ได้ง่ายๆ เกินไปแล้ว
ดังนั้น กู้เยนเซินก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมชูชูถึงชอบให้เขาอุ้มขนาดนี้
“ไฮ เจ้าชายเจมส์”
ลั่วหาน “……” เปลี่ยนลายเร็วไปแล้วมั้ง?
เจมส์ก็สังเกตเห็นกู้เยนเซินแล้ว
เขาดูเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาแบบค่านิยมตะวันออก โดดเด่นออกมาจากกลุ่มคน แววตาเสน่หาและมุมปากเซ็กซี่ล้วนทำให้คนเห็นเพ้อฝัน
กู้เยนเซินสูงร้อยแปดสิบกว่าเซ็นฯ ไม่ว่าจะร่างกายหรือรูปลักษณ์ก็ล้วนไม่ธรรมดา
เจมส์เป็นพวกชอบคนที่หน้าตาอย่างชัดเจน “ไฮ สะหวาดดี (สวัสดี) !”
ลั่วหานลูบหน้าผาก “เจ้าชายเจมส์ คุณพูดภาษาอังกฤษเถอะ”
ภาษาอังกฤษไม่จำเป็นต้องแปล คุณพูดภาษาอังกฤษกลับต้องแปล!
กู้เยนเซินวิ่งเข้าไปหา “หมอฉู่ อย่าพูดแบบนี้กับเจ้าชาย เขาตกใจหมด”
ลั่วหานตึงหน้า “คุณชายกู้ คุณจะช่วยใคร?”
กู้เยนเซินพาเจมส์นั่งลง จับไหล่เขาท่าทางสนิทสนม “หมอฉู่ ใบหน้าคือความยุติธรรม คุณไม่รู้เหรอ?”
ลั่วหานเหลือบมองบน “คุณชายกู้?”
กู้เยนเซินถูกเปิดเส้นเลือดในทันที เมื่อนึกหน้าที่ตัวเองได้ “เจ้าชายเจมส์ คุณเพิ่งมาเมืองหลวง ขนบธรรมเนียมท้องถิ่นและแสงสีธรรมชาติของพวกเราสินะ? อาหารของจีนมีวิชาความรู้ลึกซึ้ง ฉันจะพาเจ้าชายไปกินของอร่อย!”
เจมส์ไม่คล้อยตาม “ประเพณีดีขนาดไหนดีเท่าชูชูรึเปล่า?”
กู้เยนเซิน “……ไม่ควรพูดอย่างนี้น่า? ชูชูเป็นเด็ก คุณปล่อยเธอไปเถอะ?”
“งั้นแอนน่าล่ะ?”
กู้เยนเซินสูดลมหายใจเย็น มิน่าล่ะทำไมหลงเซียวถึงใช้เพชรชมพูมายั่วให้เขาช่วย เจมส์กำลังงัดมุมกำแพงอยู่ชัดๆ
“แอนน่าเป็นภรรยาของเขา คุณอย่าได้คิดเลย ประพฤติตัวดีๆ หน่อยน่า เห็นว่าคุณหน้าตาไม่เลว พี่ชายพาคุณออกไปเลื้อยเอง”
ประโยคครึ่งหลังกู้เยนเซินพูดเป็นภาษาจีน เพราะงั้นเจมส์เบิกตากว้างอย่างงุนงง ตอนแรกก็ตาโตอยู่แล้ว พอเบิกตากว้างอีกก็ยิ่งน่าทึ่ง
“แอนน่า เขาพูดว่าอะไร?”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “เขาชมว่าคุณหน้าตาดี บอกว่าชอบคุณ”
เจมส์พยักหน้าเห็นด้วยอย่างตั้งใจ “what is เลื้อย?”
ลั่วหานมุมปากกระตุก “เลื้อย……ก็คือพาคุณไปกินอะไรอร่อยๆ เที่ยวสนุกๆ ดูอะไรดีๆ”
เจมส์พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “แอนน่า ฉันอยากเลื้อยไปกับคุณ!”
หลงเซียวเดินก้าวเข้าประตูห้องโถงก้าวหนึ่ง หูก็พลันถูกโยนระเบิดมาอย่างไม่ทันตั้งตัว สายตาราวเหยี่ยวภูเขากวาดตามองไปที่เจมส์