ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 888
ตอนที่ 888 อยากให้บ้านคุณ รักคุณ ปกป้องคุณ
เพลงที่เขาเล่นนั้น เป็นเพลงที่หลงเซียวเคยมอบให้เธอ อีกทั้งยังเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเธอ
เพลง《EternalLove》เพลงเปียโนโซโลเพลงหนึ่งของ GuidoNegraszus ราวกับมือข้างหนึ่ง ลูบแก้มเบาๆ สัมผัสแก้วหูเบาๆภายใต้การบรรยายเกินจริงของเสียงเซอร์ราวด์ สวยงามจนไม่เหมือนโลกมนุษย์
มุมปากของเจมส์ยกขึ้น สายตาลึกซึ้งด้วยความเสน่หา จดจำทุกพยางค์ได้ เพราะเพลงนี้เขาคุ้นเคยอย่างมาก
นางฟ้าแอนน่าของเขา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นวันละหลายรอบ มันง่ายมากสำหรับฝีมือการเล่นเปียโนระดับเกรดแปดอย่างเจมส์
แต่ว่า สามารถบรรเลงได้อย่างเชี่ยวชาญนั้น แสดงว่าปกติเขาได้บรรเลงไม่น้อย
เจิ้งซินแอบปิดปาก ตื่นเต้นจนน้ำตาคลออยู่รอบดวงตา น้ำตาที่ดูเหมือนจะไหลลงแต่ก็ไม่ได้ไหลลงมา
ลั่วหานกลืนลมหายใจเย็นๆ ดึงสติกลับมาจากเสียงเพลง ตระหนักถึงความลำบากใจและความอึดอัดของสถานการณ์ได้อย่างมีสติ
ทำได้เพียงแค่แอบอธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ เจมส์ คุณเล่นเปียโนเฉยๆก็พอ อย่าเล่นลูกเล่นอะไรใหม่อีกเลย！
ถังจิ้นเหยียนคิดว่าเป็นการเซอร์ไพรส์ที่ลั่วหานตั้งใจจัดไว้ให้เป็นพิเศษ จึงมีความคาดหวังเล็กน้อยอยู่ในใจ แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะทำให้เขาประหลาดใจเช่นกัน
เมื่อเสียงดนตรีดังขึ้น แสงไฟนีออนเล็กๆเหล่านั้นก็จะกะพริบราวกับดวงดาวที่กะพริบอยู่ทั้งสี่ด้านของร้านอาหาร แสงหลากสีที่เปลี่ยนไปตามเสียงดนตรี หลอดไฟอัจฉริยะเปลี่ยนตามจังหวะเพลงเปียโนให้ความสวยงามราวกับพระอาทิตย์ตกดินบนทะเล
ในที่สุดแขกในร้านอาหารก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เหมือนว่าใครบางคนจะสารภาพรักที่นี่ในคืนนี้！
ดังนั้นทุกคนจึงรอคอย ให้ตัวเอกปรากฏตัวขึ้นบนเวที
เสียงดนตรีช้าลง ลั่วหานหันไปพยักหน้าให้กับบริกร จากนั้นบริกรก็กดสวิตช์……
กู้เยนเซินรอให้เจิ้งซินปรากฏตัวอย่างใจจดใจจ่อ กังวลจนในมือชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหี้ยเอ๊ย ตอนที่ตัวเองสารภาพรักยังไม่รู้สึกประหม่าขนาดนี้เลย จริงๆเลย
คุณชายหลงยอมลงทุนมาก จุ๊จุ๊จุ๊ จับเจิ้งซินให้อยู่หมัดได้ง่ายๆเลย
ผู้เชี่ยวชาญ ผู้เชี่ยวชาญด้านการจีบสาว！
ท่ามกลางแสงดวงดาวที่แจ่มจ้า กลีบกุหลาบสีแดงลอยลงราวกับสายฝนในฤดูใบไม้ผลิ……
กลีบดอกกุหลาบที่สวยงาม บ้างลอยเข้าไปในจานอาหาร บ้างลอยเข้าไปในแก้วไวน์ บ้างลอยไปตกอยู่บนไหล่ บนศีรษะ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบกระจายไปทั่ว ทำให้ห้องโถงกลายเป็นทะเลดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ
ในที่สุดน้ำตาของเจิ้งซินก็ไหลลง！
นี่เป็นครั้งแรก ครั้งแรกเลยนะ！
เธอไม่เคยเห็นผู้ชายโรแมนติกแบบนี้มาก่อน สภาพแวดล้อมที่ดีขนาดนี้ เธอเต็มใจที่จะใช้ทุกอย่างเพื่อรักษามันไว้！
ถังจิ้นเหยียนหายใจ สูทลมหายใจ ภายใต้บรรยากาศที่เหมือนดั่งความฝัน ในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ……
เตาะแตะ เตาะแตะ เตาะแตะ
ทันใดนั้นเสียงของรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้นสลับกับเสียงเปียโนอันไพเราะ ถังจิ้นเหยียนและเจิ้งซิ่วหยาหันศีรษะพร้อมกัน……
ลั่วหานก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ！
เจิ้งซิน！
คนที่ก้าวขึ้นไปบนเวทีด้วยรองเท้าส้นสูงคือเจิ้งซิน！
สวรรค์！แผ่นดิน！
ไม่หรอกมั้ง？นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน？
หัวใจของลั่วหานถูกกำไว้อย่างแน่น อ่อนแรงอย่างมาก
ถังจิ้นเหยียนเพิ่งยืนขึ้นได้ครึ่งหนึ่ง แล้วก็นั่งลงอีกครั้ง
เจิ้งซิ่วหยาหยิบกลีบดอกไม้ที่ตกลงมาบนไหล่หนึ่งกลีบ“สวยจริงๆ……คู่รักบนเวทีโรแมนติกมาก คนที่เล่นเปียโน คือพระเอกของคืนนี้สินะ？ผู้หญิงคนนั้นก็สวยเหมือนกัน”
ถังจิ้นเหยียนอ้าปาก อยากจะพูดว่าคุณต่างหากที่เป็นนางเอกในคืนนี้ แต่ว่า……
ฉากที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงปรากฏขึ้น
แม้แต่กู้เยนเซินซึ่งวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลาก็ไม่คาดคิด ทำให้มือที่กำลังส่งข้อความให้กับหลงเซียวก็หยุดลง ข้อความถูกเขียนเพียงครึ่งเดียว“ไอ้เด็กนี่เล่น……”
เจิ้งซินนั่งลง ยื่นมือออกอย่างเป็นธรรมชาติและอ่อนโยนข้างๆเจมส์ วางนิ้วมือลงบนแป้นเปียโนพร้อมกับ เล่นต่อไปตามพยางค์ที่เขาเล่นเมื่อกี้
เธอมองเห็นใบหน้าของเจมส์ไม่ชัด ภายใต้กลีบดอกไม้ราวสายฝนที่จรรโลงใจ หลงใหลอยู่ในจินตนาการของตัวเอง ครั้งนี้สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือ เพลงเพลงนี้
เธอจำได้ว่าหลงเซียวชอบมาก！
ดังนั้นเธอก็สามารถเล่นได้
เพื่อนต่างชาติเจมส์ไม่รู้สึกแปลกกับการเล่นเปียโนสี่มืออยู่แล้ว อย่างไรก็ตามเพียงแค่เล่นเพลงนี้จบเขาก็จะสามารถขอให้เจ้านายให้เวลาเขาหนึ่งวันเพื่อเชิญแอนน่ามารับทานอาหาร！
ดังนั้น เจมส์จึงให้ความร่วมมืออย่างดีกับนิ้วของเจิ้งซิน
ลั่วหาน：“……”
กู้เยนเซิน：“……”
ถังจิ้นเหยียน：“……”
ใครสามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้น？
ลั่วหานแอบหยิบเมนูออกไปอย่างเงียบๆ อารมณ์ของเธอไม่สามารถอธิบายได้เพียงแค่คำว่าหมดคำพูดได้อีกต่อไป
ไม่กี่สิบวินาทีต่อมา แสงเจิดจ้าก็แกว่งไปมาช้าๆอีกครั้ง ตามแผนเดิมแล้ว แสงนี้จะไปจับอยู่ตรงที่นั่งของเจิ้งซิ่วหยาอย่างแม่นยำ ภายใต้แสงสว่าง กลีบดอกไม้เต้นระบำ ราวกับผีเสื้อทุกกลีบ
แก้วของเจิ้งซิ่วหยาเอียงอย่างกะทันหัน เครื่องดื่มก็เกือบจะหกออกมา“นี่……”
แสงอ่อนๆส่องให้บนใบหน้าที่สะอาดของหญิงสาว ขนตายาวงอนขยับขึ้นลงด้วยความตกใจ
ในที่สุดหัวใจที่เป็นกังวลอยู่ของถังจิ้นเหยียนก็สามารถเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งได้แล้ว！
ลั่วหานพนมมือ สู้สู้……สู้สู้นะจิ้นเหยียน！
ใบหน้าของกู้เยนเซินกลับเต็มไปด้วยความตกใจ เหี้ย……ทำไมถังจิ้นเหยียนและเจิ้งซิ่วหยาถึงมาอยู่ที่นี่？
แล้วทำไมไอ้แสงไฟบ้านี่……คงจะไม่ใช่……นะ？
กู้เยนเซินกุมศีรษะของตัวเองอย่างกลุ้มใจ คิดในใจว่าเจมส์ คุณภาวนาให้ตัวเองโชคดีเถอะ
บนเวที กลีบดอกไม้ยังคงร่วงหล่น กลีบดอกไม้สีแดงสด คีย์เปียโนขาวดำสลับกัน และมือเรียวยาวคู่หนึ่ง ทั้งหมดนี้ล้วนกลายเป็นความฝันที่สวยงาม ซึ่งดึงให้เจิ้งซินตกลงเหวอย่างสมบูรณ์
อีกอย่าง เธอสังเกตเห็นว่า“หลงเซียว”ในคืนนี้ไม่ได้สวมแหวน การแสดงเป็นนัยๆนี้ ชัดเจนมากแล้ว
เจิ้งซินเม้มริมฝีปาก เพิ่มความกล้า เมื่อเพลงหนึ่งท่อนกำลังจะจบลง ปล่อยมือ ค่อยๆขยับ ขยับเข้าไปที่มือข้างที่อยู่ใกล้กับตัวเอง อยากจะสัมผัส อยากจะกุมไว้
ต้องการมากขึ้น มากขึ้น
ถังจิ้นเหยียนหยิบกล่องผ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง จับไว้แน่นด้วยความประหม่า แล้วฝืนยิ้มนิ่งๆอย่างสง่างาม“ซิ่วหยา คืนนี้คุณสวยมาก”
เจิ้งซิ่วหยากัดริมฝีปากอย่างเขินอาย ปัดผมข้างหูอย่างทำอะไรไม่ถูก“ขอบคุณ……คืนนี้คุณก็หล่อมาก”
พูดตามตรง
ตอนเธอเดินเข้ามาก็สังเกตเห็นแล้ว แต่เกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นเรื่อยๆจึงไม่ทันได้พูดชม
ถังจิ้นเหยียนหน้าร้อนผ่าว“เราคบหากันมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้ว ตลอดมาไม่ค่อยได้ให้ของขวัญอะไรคุณเลย คุณไม่มีความสุขใช่มั้ย？”
ลั่วหานสอดนิ้วเข้าด้วยกัน รองคณบดีถัง คุณอย่าเปลี่ยนบทพูดกะทันหันนะ
ถังจิ้นเหยียนก็ไม่อยาก แต่เมื่อจะพูดก็ทำให้คำพูดเปลี่ยนไปในทิศทางอื่น
เจิ้งซิ่วหยายิ้มแฮร่แฮร่“ความจริง……ก็ไม่เป็นไร ไม่ได้ยึดติดขนาดนั้น อย่างไร ก็ยังไม่ถึงเทศกาลพิเศษอะไร”
“ไม่เกี่ยวกับเทศกาล……ซิ่วหยา ผมอยากจะดูแลคุณดีๆ ปกป้องคุณให้ดีในอนาคต เป็นที่พึ่งของคุณ……”ในที่สุดถังจิ้นเหยียนก็กลับมาในลู่ทางที่ถูกต้อง จำคำพูดที่ควรจะพูดได้แล้ว
ลั่วหานถอนหายใจอย่างโล่งอก
ดวงตาทั้งสองข้างของเจิ้งซิ่วหยาสดใส ดวงตาที่ใสกว่าใส่คอนแทคเลนส์มองไปที่เขา“คุณ……เป็นอะไรไป？”
ถังจิ้นเหยียนหยิบแหวนจากด้านหลังออกมาด้านหน้า“ตอนนี้ผมเป็นรองคณบดีของโรงพยาบาลหวาเซี่ยแล้ว ต่อไปนี้ผมจะมีกำลังเพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของคุณมั่นคงและไร้กังวล ผมจะให้บ้านกับคุณ”
เจิ้งซิ่วหยาเม้มริมฝีปากแน่นขึ้น“……”
……
นิ้วของเจิ้งซินระมัดระวังราวกับหอยทาก กลัวว่าจะรบกวน“หลงเซียว”กลัวว่าจะขัดขวางการเล่นเปียโนของเขา ในที่สุด นิ้วก้อยก็สัมผัสกับอุณหภูมิร่างกายของเขา
เจมส์ขมวดคิ้ว มีแบบนี้ด้วยเหรอ？
เห็นว่าเขาไม่ได้สะบัดทิ้ง เจิ้งซินก็กล้ามากขึ้น วางมือข้างหนึ่งทับไว้บนหลังมือของเขา
คิ้วของเจมส์ขมวดเป็นปมอย่างแรง และก้มลงไปเหล่มองเธอ“เฮ้ คุณรบกวนผมเล่นเปียโน”
พ่าม！
เจิ้งซินดึงมือกลับราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่หนึ่ง และใบหน้าที่แปลกหน้าไม่รู้จักเลย！
“เพี้ยะ！”
ปฏิกิริยาตอบโต้ของเจิ้งซินรวดเร็วและไร้ความปรานี ง้างมือและตบลงไปบนใบหน้าของเจมส์เต็มแรง
กู้เยนเซินลุกขึ้นอย่างว่องไว！
ลั่วหานก็ลุกขึ้นอย่างว่องไว！
ดังนั้น เป็นผลให้ทั้งสองกลายเป็นจุดสนใจในทันที
ดังนั้น กู้เยนเซินจึงมองเห็นลั่วหาน
ติ๊ง——ตอง！
ถังจิ้นเหยียนเพิ่งหยิบแหวนไว้ในมือ เสียงโดนตบที่ดังอยู่ข้างหลังเหมือนกับเสียงคำรามดังสนั่น เดิมทีเขารู้สึกประหม่าอยู่แล้ว มือสั่น แหวนวงเล็กที่สามารถหยิบได้ด้วยนิ้วเท่านั้น ก็ตกลงไปบนพื้นแบบนี้……
กลิ้งไปไม่รู้กี่รอบ กลิ้งไปที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว