ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 16

บทที่ 16 คุณไม่ชอบฉันถึงขนาดสะอิดสะเอียนเหรอ

“ฉัน……ขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ”

เธอบอกเสียงเรียบ คลำมุมโต๊ะจนถึงเก้าอี้ เธอไม่คิดจะอยู่ต่อ เมื่อเธอยกขา ก็เตะเข้ากับขาโต๊ะและอุทานออกมา ก่อนจะล้มลงเธอรีบคว้า “บางสิ่ง” ที่อยู่ใกล้ตัวเธอโดยไม่รู้ตัว

และ “บางสิ่ง” นั้น ก็ยื่นมือมาพยุงเธอด้วยเหมือนกัน

หลังจากที่เธอยืนได้แล้วถึงตระหนักได้ ว่าสิ่งที่เธอคว้ามานั้นเป็นมือของเฟิงเฉิน

ความอุ่นที่มาจากฝ่ามือนั้น ส่งความอบอุ่นมาที่มือเย็นของเธอ เธอไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ และจิตใต้สำนึกบอกให้ดึงมือกลับมา แต่ในขณะที่เธอกำลังดึงมือกลับมานั้น ก็กลับถูกกุมมือไว้ และใช้แรงดึงเธอเข้าไปในอกเขา จมูกของเธอจนเข้าอย่างจัง แต่ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่นัก

ใกล้เกินไป รอบๆ ตัวตกอยู่ในความนิ่งเงียบ จนได้ยินจังหวะเต้นของหัวใจอันทรงพลังของเขา

“ปล่อย……ปล่อยฉัน” เธอพูดด้วยเสียงติดขัด

เฟิงเฉินก้มศีรษะลง กลิ่นหอมออกมาจากปลายจมูกของเขา คิ้วขมวดแน่น

ให้ตายเถอะ ในที่สุดก็มีปฏิกิริยาแล้ว

ลั่วมั่นทำอะไรไม่ถูก นอกจากดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“อย่าขยับ”

เสียงหายใจหนักดังมาจากเหนือหัวของเธอ

เธอหยุดนิ่ง ทันใดนั้นก็รับรู้ถึงความร้อนบางอย่าง ในความมืด ลมหายใจของเฟิงเฉินก็หนักขึ้นเรื่อยๆ มือของเขาเลื่อนลงไปที่เอวของลั่วมั่น

ลั่วมั่นได้สติกลับมา เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ในทันใดก็ตื่นตระหนก และดีดดิ้นอย่างรุนแรง

เฟิงเฉินถอนหายใจหนักและกดเธอลงบนโต๊ะ มือของเธอถูกจับเข้าหากันและยกสูงขึ้นเหนือศีรษะและกดลงกับโต๊ะ เฟิงเฉินดมกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำที่สดชื่น และเอนกายลง จูบที่ลำคอของเธอ

เหมือนกระแสไฟฟ้าได้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วร่างกาย ลั่วมั่นสูญเสียความคิด จนลืมที่จะต่อสู้

เหมือนว่าเขาจะไม่เคยมีช่วงเวลาที่อ่อนโยนเช่นนี้มาก่อน ใกล้ชิดและอ่อนโยนกับเธอ

จูบของเฟิงเฉินไม่ได้รีบร้อน เขาจูบจากลำคอ ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาที่คาง การเคลื่อนไหวทุกอย่างทำให้ร่างกายเธอสั่นเทา เมื่อเลื่อนจากคางถึงริมฝีปาก ก็มีกลิ่นน้ำหอมลอยออกมา เป็นกลิ่นที่คุ้นเคย……

ใบหน้าของลั่วมั่นซีดขาว เมื่อเขาเข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ เธอก็หันศีรษะหนีอย่างรวดเร็ว หลีกเลี่ยงจูบที่น่ารังเกียจนั้น

เธอจำได้ดี ว่าน้ำหอมนั้นมาจากหลัวแมนจี

ทันทีที่เธอได้กลิ่นนี้ เธอก็อดคิดไม่ได้ถึงเสียงที่เธอเพิ่งได้ยินในห้องเมื่อครู่ ทันใดนั้นท้องของเธอก็กลับมาปวดอีกครั้ง เธอไม่ทันได้คิดอะไรก็ใช้แรงผลักเขาออกไป

เขาทำสิ่งนี้กับเธอได้อย่างไร หลังจากที่นอนกับหลัวแมนจี?

เฟิงเฉินพ้นเสียงหายใจออกมา ยังไม่ทันได้ทำอะไร เขาก็ถูกผลักออกไปด้านข้าง ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เว้นระยะห่างกับเขาผ่านความมืดสลัวนี้

ลั่วมั่นยืนพิงกำแพง หายใจติดขัด ก่อนจะพูดขึ้น

“คุณรังเกียจฉันและไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันไม่ใช่เหรอคะ? ตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เฟิงเฉินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง และไม่มีปฏิกิริยาอยู่สักพัก

ลั่วมั่นไม่รอให้เขาตอบสนอง เธอใช้ความมืดปกปิดใบหน้าที่อับอายและอารมณ์ปั่นป่วน ใช้จังหวะที่เขาเผลอ คลำบันไดและหลบหนีมา

ก่อนปิดประตู ก็ได้ยินเสียงของตกแตกดังมาจากห้องนั่งเล่นชั้นล่าง รุนแรงกว่าเมื่อครู่นี้ที่ห้องข้างๆ

“เพล้ง” เสียงดังขึ้นไม่หยุด ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนรับใช้ช่วงกลางคืนสองสามคน

ลั่วมั่นนั่งกอดเข่าลงบนพื้นพิงประตูห้องนอน อุณหภูมิในร่างกายเธอค่อยๆ ลดลง เธอพิงประตูและได้ยินเสียงเฟิงเฉินตะโกนใส่คนรับใช้