ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 233

บทที่ 233 เห็นชัดๆ ว่าเป็นนิทรรศการคอสเพย์

ผมสีดำและเสื้อสีขาวปลิวไหวในสายลมนั่นทำให้ลั่วมั่นตกใจ ไม่นานก็ได้สติกลับมา พูดเสียงสั่น

“คุณฝู้ไม่อยู่หรือ? เรื่องเวลาแถลงการณ์ ฉันอยากจะสอบถามหน่อยจะระบุได้เมื่อไหร่”

หนุ่มน้อยที่อยู่บนระเบียง ลูปคางมองเธอสักพัก ไม่รู้ว่าได้ยินที่เธอพูดไหม แววตาส่องประกายขึ้นมาทันใด และโบกมือมาทางเธอ

“พอดีเลย คุณขึ้นมา”

ลั่วมั่นก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เพราะมีคนขอร้องก็เลยทำตาม เดินขึ้นไปที่ระเบียง

เมื่อขึ้นไปยืนบนระเบียงถึงได้รู้ว่าบนตัวของชายหนุ่มไม่ได้สวมเสื้อคลุมอะไรแปลกๆ แค่มีผ้าสีขาวผืนหนึ่งคลุมร่างไว้ บนโต๊ะชาฝั่งตรงข้ามมีกระจกบานใหญ่วางไว้ บนพื้นมีเศษเส้นผมกองอยู่ ดูเหมือนกำลังตัดผมตัวเองอยู่

“มา มา” หนุ่มน้อยกวักมือ หลังจากพาเธอเข้าไป ก็ยื่นปัตตาเลี่ยนตัดผมใส่เข้ามาในมือเธอ “พอดีเลยช่วยโกนผมด้านหลังฉันให้หน่อย”

“ฮะ?” ลั่วมั่นตะลึง มือด้านที่ถือปัตตาเลี่ยนอยู่ยกไม่ขึ้นในทันที “ฉันไม่เคยตัดผมให้ใคร”

“ไม่ใช่ตัด แต่โกน” ชายหนุ่มมองเธออย่างรังเกียจแวบหนึ่ง และนั่งลงบนเก้าอี้ “กดปุ่มเปิดปิด โกนผมออก แค่นี้ก็ทำไม่ได้หรือไง?”

ความรู้สึกที่ถูกเด็กน้อยดูถูกเรื่องนี้จริงแล้วๆ ก็รับไม่ค่อยได้ “งั้นฉันจะลองดู”

“คนเพี้ยนยังทำเป็นเลย รีบๆ เข้า โกนเสร็จแล้วฉันยังต้องออกไปด้านนอกอีก”

ลั่วมั่นยอมกดปุ่มเปิดปิด ปัตตาเลี่ยนในมือส่งเสียงดังครืด หนุ่มน้อยยังคงเร่งไม่หยุด เธอทำได้แค่กัดฟันและลงมือ

“เสร็จรึยัง?”

“เสร็จ…เสร็จแล้วแหละ…”

มือด้านหนึ่งของลั่วมั่นจับข้อมืออีกด้านที่ถือปัตตาเลี่ยนไว้ พยายามหยุดไม่ให้ตัวเองสั่น สายตามองไปที่ด้านหลังศีรษะล้านๆ ของเด็กชาย ไม่กล้ามองตรงๆ

“คุณจะดูก่อนไหม?” เธอถามอย่างระมัดระวัง

หนุ่มน้อยขยับแขนขาถอดผ้าคลุมสีขาวออกเรียบร้อยแล้ว “ดูอะไรล่ะ จะดูยัง ที่ศีรษะด้านหลังฉันไม่มีตาหลังสักหน่อย พอแล้วนะ ต่อให้น่าเกลียดจะน่าเกลียดได้ขนาดไหน ฉันจะออกไปด้านนอกแล้ว”

“ออกไปด้านนอก?” ลั่วมั่นจ้องศีรษะล้านๆ ด้านหลัง หัวใจเต้นเหมือนกลอง “เอิ่ม คุณออกไปทำอะไรด้านนอกล่ะ?”

“มีงานนิทรรศการหนึ่ง”

ตามความสัมพันธ์ของชายหนุ่มกับคุณฝู้ น่าจะเป็นประเภทงานนิทรรศการศิลปะต่างๆ งานที่เป็นทางการอย่างนี้ไปหัวล้านไปนี้น่ะ? ลั่วมั่นคิดอยู่หลายวินาที และเริ่มกังวล

“ไม่งั้นออกไปกับฉันเถอะ ฉันรู้จักช่างตัดผมคนหนึ่ง ผมที่เธอทำผมดูดีมาก ฉันรู้สึกว่าเมื่อกี้ที่ตัดให้คุณไม่ค่อยดี ให้เธอช่วยแก้ให้สักหน่อย”

“คุณไปกับฉัน?”

หนุ่มน้อยมองสำรวจเธอ แววตาส่องประกาย “งั้นก็ได้ ฉันขาดคู่ผู้หญิงพอดี”

คู่ผู้หญิง!

ลั่วมั่นยิ่งมั่นใจว่าเป็นนิทรรศการที่สำคัญมาก

เรื่องนี้จะปิดบังตามใจตัวเองไม่ได้ ถ้าหากทำให้งานสำคัญของคนอื่นเสียหาย ตัวเองรับผิดชอบไม่ไหวนะ

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ประทางเข้า A หอนิทรรศการศูนย์นานาชาติเมืองเจียง

หน้าจอคอสเพย์ขนาดใหญ่สีสันสดใสฉายรายชื่อผู้เข้าร่วมงานวันนี้และลำดับขึ้นตอนกิจกรรม

“ฮะ ด้านนั่นมีคอสเพย์ AthenaกับSaint Seiya เหมือนมากเลย! อุปกรณ์ประกอบฉากสวยมาก”

กลุ่มคนที่ยืนต่อแถวเข้างานส่งเสียงถอนหายใจออกมา

และAthenaที่อยู่ในสายตาทุกคนกำลังหาเอาร่มขึ้นมาพยายามปิดบังหน้าอกตัวเองไว้ อีกมือดึงแขนเสื้อของ Saint Seiyaไว้และพูดอย่างไม่พอใจว่า

“นิ ฉันว่าชุดนี้มันโป๊ไปหน่อยน่ะ อีกอย่างคุณไม่ได้ไปร่วมงานนิทรรศการศิลปะหรือไง?นี่มันงานนิทรรศการศิลปะอะไร?”

ลั่วมั่นแทบจะระเบิด

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่เด็กบ้านั่นกดเธอให้นั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้งและใส่วิกให้เธอ หลังจากนั้นให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็รู้สึกว่างานนิทรรศการนี้มีปัญหาแล้ว

งานนิทรรศการศิลปะที่ไหนกัน? งานคอสเพย์ชัดๆ!