ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 234

บทที่ 234 รีบร้อนอะไร หนีไม่พ้นหรอก

“คุณอยากจะมากับฉันเองนะ ฉันไม่ได้บังคับคุณ”

ลั่วมั่นกัดฟันเงียบๆ “คุณไม่ได้บังคับฉันมาหรือ?”

หลังจากที่ฉันแต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ใครที่พูดว่าถ้าฉันไม่มา งั้นก็ไม่ต้องคิดจะรู้จากฉันว่าคุณฝู้ไปไหน?

นี้ยังไม่บังคับอีกหรือไง?

“อย่าลืมสิว่าใครเป็นคนโกนหัวฉัน ทำจนฉันไม่สามารถเจอคนได้”

“คุณเจอคนไม่ได้?” สายตาของลั่วมั่นมองวิกผมของเขาหนึ่งครั้ง “คุณใส่วิกอยู่ไม่ใช่หรือไง? ใครจะเห็นหัวล้านล่ะ!”

Saint Seiya ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ไปได้แล้ว เข้างานแล้ว อย่าทำให้ฉันขายหน้าสิ! วันนี้เป็นงานหลักของฉัน”

ใครทำให้ใครขายหน้า?

ลั่วมั่นมาที่ศูนย์นานาชาติเมืองเจียงบ่อย งานแสดงรถยนต์จัดที่นี่บ่อย หลายปีก่อนหน้านี้ที่เธอยังไม่ทำงานทุกวันมีเวลาว่างเยอะมาก มีนิทรรศการที่ไหนก็จะไปที่นั่น เวลานานไปบวกกับ “ชื่อเสียงที่โด่งดัง” ของเฟิงเฉิน พนักงานในนี้ทุกคนรู้จักเธอหมด

ดังนั้นเธอจึงหลบอยู่ด้านหลัง Saint Seiya ตลอดเวลา กลัวว่าจะเจอคนคุ้นเคย

“คุณหลบอะไรล่ะ? Athenaสมควรจะดึงเอาความสง่างามและศักดิ์ศรีออกมา ทำไมต้องหลบอย่างกับเป็นโจร?”

Saint Seiyaดึงเธอออกมาจนกระทั่งมาถึงตำแหน่งที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันกับตัวเอง

ในใจลั่วมั่นโกรธมาก แต่เพราะเด็กคนนี้เป็นญาติสนิทกับคุณฝู้ถ้าทำอะไรไม่ดี เขาไม่พอใจขึ้นมา และไปบอกคุณฝู้ สัญญายังไม่ได้เซ็นเลย งั้นก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง

จริงแล้วงานคอสเพย์ง่ายมาก นอกจากการปรากฏตามลำดับแล้ว ที่เหลือก็แค่เดินไปเดินมาในงาน จะมีคนมาขอถ่ายรูปไปทั่ว และก็มีตากล้องวิ่งไปวิ่งมา เห็นคอสเพย์สวยๆ ก็ถ่ายรูปไว้

เริ่มแรกลั่วมั่นรู้สึกไม่น่าสนใจเอามากๆ จากนั้นเห็นในงานคอสเพลย์มีการแต่งตัวคอสเพย์แบบต่างมากมาย เป็นการเปิดหูเปิดตาในโลกใหม่จริงๆ มองซ้ายมองขวา พยายามระบุตัวการ์ตูนที่ตัวเองรู้จักอยู่ไม่มาก

“นี่ ผู้หญิงคนนั้นแต่งคอสเพย์ตัวอะไรนะ?” เธอดึงSaint Seiya นิ้วอีกข้างชี้ไปที่ผู้หญิงใส่แว่นตาสีดำสวมเสื้อลายสก็อต

แต่งตัวปกติมาก? นี่แต่งคอสเพย์ตัวอะไร

Saint Seiyaชำเลืองมองเธอ “แต่งตัวเป็นพวกผู้หญิงติดบ้าน”

“ผู้หญิงติดบ้าน?”

ดูคล้ายอยู่เหมือนกัน

“อีกอย่าง นั่นไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นผู้ชาย”

ลั่วมั่นสีหน้าตกตะลึง มองไปทางSaint Seiya อย่างอึ้งๆ หลังจากมั่นใจว่าในตาเขาไม่ได้มีความหมายว่ากำลังล้อเธอเล่น หันกลับไปมอง ‘ผู้หญิง’ คนนั้น ดูไม่ออกจริงๆ ว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง!

ขณะที่กำลังจ้องเขาอยู่ ‘ผู้หญิง’ คนนั้นก็เดินหาเธอกะทันหัน เดินมาตรงหน้าเธออย่างเขินอายเล็กน้อย “Athena Saint Seiya! ขอถ่ายรูปกับพวกคุณได้ไหม?”

Saint Seiyaมองลั่วมั่นอย่างมีความหมายแวบหนึ่ง

ลั่วมั่นเข้าใจ กระแอมแห้งออกมาครั้งหนึ่งเพื่อปกปิดความลำบากใจ

“ผู้หญิงติดบ้าน” เส้นเสียงหนาหยาบอย่างนี้ ก็ได้ เธอเชื่อว่านี้คือผู้ชายคนหนึ่ง

“ตกลงคุณฝู้อยู่ที่ไหน ตอนนี้คุณจะบอกฉันได้รึยัง?”

Saint Seiyaถือโทรศัพท์ไว้ในมือ จดจ่ออยู่กับการรีทัชรูปอย่างสวยงาม “รอให้เสร็จงานก่อนฉันจะบอก รีบอะไร เขาหนีไม่พ้นหรอก”

ลั่วมั่นไม่ได้โกรธแค่เรื่องเดียว

“เขาจะอยู่ในงานนิทรรศการไหม?”

“ก็ไม่แน่น่ะ?”

ลั่วมั่นรู้สึกว่าเด็กบ้าคนนี้มีความสามารถในการพูด นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครสามารถหาทางติดต่อคุณฝู้ได้ ทำได้แค่ทนเก็บความโกรธไว้ในท้องและถ่ายรูปกับเขาตามคำขอร้องทุกคน

ไม่ง่ายเลยกว่าจะจบงานนิทรรศการ และกลับมาที่เขาหลงหู่อีกครั้ง

“คุณฝู้ล่ะ? คุณไม่ได้บอกว่าเขาจะกลับมาตอนค่ำไม่ใช่หรือไง?” ลั่วมั่นยืนกอดอกอยู่ในห้องรับแขก ดูยังไงในห้องก็ไม่เหมือนมีคนอยู่