ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 246

บทที่ 246 เลือด เลือดเยอะมาก

เมื่อลั่วมั่นขับรถไปถึงคฤหาสน์เฟิงฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะฝนตกหรือไง ยามรักษาประตูของคฤหาสน์เฟิงถึงไม่เห็นเงาเลย ลั่วมั่นเดินตามทางหินกรวดอย่างระมัดระวัง ยังหลบโคลนไม่ได้อีกทำเปื้อนนิดหน่อย

ระหว่างเดินผ่านสวนดอกไม้เห็นคนใช้คนหนึ่งสวมเสื้อกันฝนยุ่งอยู่กับการย้ายดอกไม้เข้าไปในห้อง ดอกไม้พวกนั้นเป็นลูกรักของลู่จิ่งจู ฝนตกหนักอย่างนี้ยังไม่มีใครรู้จักเก็บเข้าไปในห้องก่อน เธอรีบเดินเข้าไป

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีคุณคนเดียว?”

ใบหน้าของคนใช้เต็มไปด้วยหยาดน้ำฝน เห็นว่าเป็นลั่วมั่นรีบอธิบายว่า “วันนี้จู่คุณชายรองกลับมาอาละวาด บอกว่าวันนี้เป็นวันอวยพรอะไร ต้องการจะอวยพรให้ลูกที่อยู่ที่บนฟ้า ไล่ให้คนใช้ทุกคนไปที่โบสถ์ บอกว่าไปกล่าวคำอธิษฐานให้…เด็กคนนั้น…”

เด็กคนนั้น ต้องหมายถึงเฮ่าเฮ่าแน่นอน

ใจลั่วมั่นรู้สึกตื่นเต้น ถอนหายใจออกมา “ทุกคนในบ้านอยู่ที่โบสถ์ไหม?”

“คุณนายไม่ไป แม่บ้านหลีที่ดูแลคุณนายก็เหมือนจะไม่ไป คนอื่นน่าจะไปกันหมดแล้ว”

ลั่วมั่นคิดอยู่สักพักและไปหาแม่สามีที่ห้องโถงใหญ่

เธอไม่ได้คิดจะไปโบสถ์ ป้องกันการได้รับบาดเจ็บ

“นายหญิง มีดอกไม้กระถางหนึ่งโดนฝนนานแล้ว ไม่รู้จะเสียไหม ถ้าช่วยไว้ไม่ได้ นายต้องลงโทษแน่ๆ คุณช่วยดูหน่อยได้ไหม?”

คนใช้ที่น่าสงสารอยู่ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก ลั่วมั่นเคยเรียนเทคนิคการทำสวนนิดหน่อยจากแม่สามี และไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าตอบตกลง

“กระถางดอกไม้สีม่วงที่เพิ่งจะย้ายเข้ามาในห้องเมื่อกี้ อยู่ด้านในสุด ฉันไปย้ายกระถางดอกไม้ก่อน คุณเข้าไปหลบฝนก่อน”

ลั่วมั่นถือร่มเข้าไปในห้องดอกไม้ จากนั้นเก็บร่มลง และวางไว้บนที่เก็บร่มอีกด้านหนึ่ง ไปหากระถางดอกไม้สีม่วงตามคำอธิบายของคนใช้

ห้องดอกไม้ใหญ่มาก เดินมาจนถึงที่ลึกที่สุดก็ยังไม่เจอกระถางดอกไม้นั่น เม็ดฝนปะทะบนกระจก ส่งเสียงเปาะแปะออกมา ยิ่งส่งเสียงมา ยิ่งทำให้หนาวที่คอ

ลั่วมั่นรู้สึกหนาวอย่างอธิบายไม่ได้ กอดแขนตัวเองไว้ และหยุดเดินกะทันหัน

จากช่องว่างประมาณหนึ่งช่วงตัวคนของชั้นวางดอกไม้ เห็นคนคนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นฝั่งตรงข้าม ลั่วมั่นตกใจ แต่กลับเห็นย่างชัดเจนว่าคนคนนั้นขยับนิดหน่อย ยังมีชีวิต? ความคิดแปลกๆ นี้ทำให้เธอโล่งอกขึ้นมาหน่อย เธอรีบเดินอ้อมชั้นวางดอกไม้ไปด้านหน้า

เห็นกระโปรงสีเขียวเข้มปักมุมกระโปรงด้วยลายกลีบดอกบัวสีชมพูจากระยะไกล พอดีกับที่แม่สามีของเธอลู่จิ่งจูปกติชอบใส่ชุดนี้มาที่ห้องดอกไม้นี้มากที่สุด

“แม่!” ลั่วมั่นรีบคุกเข่าลงพยุงร่างลู่จิ่งจูที่ดิ้นรนอยู่กับพื้นขึ้นมา “คุณเป็นอะไรไป ฉันจะไปเรียกหมอให้”

ลู่จิ่งจูกลับดึงข้อมือเธอไว้ ดวงตาคู่นั่นสูญเสียการโฟกัสไปแล้ว

เลือด…

จู่ๆ ลั่วมั่นก็เห็นว่าบนมือและร่างกายของเธอเธอไปด้วยเลือด มองอย่างตกใจ เห็นเลือดสีแดงสดไหลออกจากร่างกายของลู่จิ่งจู เปื้อนดินสีดำ

ด้านข้างมีสิ่งของที่สะท้อนแสงปรากฏในสายตาเธอ เห็นของสิ่งนั้นในพริบตาเดียว

เกิดฟ้าผ่าขึ้นมากะทันหันในสมองของลั่วมั่น เธอตัวสั่นและลุกขึ้นมากะทันหัน คนทั้งคนชนเข้าให้กับชั้นวางดอกไม้ด้านหลัง กระถางดอกไม้ตกพรวดลงมาทั้งแถว แตกกระจายบนพื้น กิ่งก้านใบรากแตกกระจายหลุดออกจากดิน

เธอไม่เคยตื่นตระหนกแบบนี้มาก่อน ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกลัวจะโดนสิ่งของบาดเข้า ตะโดนออกไปด้านนอกอย่างไม่มีสติ “มีคนไหม? มีคน…”

หญิงสาวที่ให้เธอเข้ามาเมื่อกี้หายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย

กับดักขนาดใหญ่เหมือนวังวน ทำให้เธอตกลงมาอยู่ในใจกลาง เธอสังเกตอะไรบางอย่าง แต่กลับทำได้แค่มองตัวเองเดินเข้าไปในนั้น ไม่มีทางสลัดออกได้