ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 433 จะเป็นแม่คนแล้ว ยังจะร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้อีก?

ในคืนวันนั้น ซูสือจิ่นกับหยานชิงเจ๋อกลับมาถึงเรือนหอแล้ว ทั้งสองคนค่อนข้างเหนื่อยเล็กน้อย

เพียงแต่ซูสือจิ่นผลักเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของพวกเขา ชั่วขณะก็ตะลึงงัน

เธอเงยหน้าขึ้นมองหยานชิงเจ๋อ : “ชิงเจ๋อ เป็นการตกแต่งของคุณเหรอ?” นี่ช่างเหมือนกับคืนส่งตัวเข้าหอของจีนโบราณจริงๆเลย!

องค์ประกอบในห้องเต็มไปด้วยสีแดงทั้งหมด ผ้าห่มสีแดงแปร๊ด ตัดกับหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น……

สิ่งที่เหมาะที่สุด ก็คือเทียนสีแดงสองเล่มและภาชนะใส่เหล้าบนโต๊ะ

หยานชิงเจ๋อยิ้มให้เธอ หลังจากนั้นก็จูงเธอไปนั่งลงตรงโต๊ะด้านหน้า : “คุณภรรยา เดี๋ยวเรามาดื่มฉลองกันนะ!”

ซูสือจิ่นยิ้ม : “คาดไม่ถึงว่าคุณจะมีลูกเล่นเยอะขนาดนี้!”

เขาโน้มลงไปจูบเธอหนึ่งที : “จะแต่งภรรยาทั้งที แน่นอนว่าจะต้องใช้ฝีมือให้เต็มที่!”

ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้ว หยานชิงเจ๋อก็เทเหล้าให้ เพราะซูสือจิ่นยังไม่สามารถดื่มเหล้าที่มีดีกรีสูงๆได้ ฉะนั้นด้านในจึงเป็นเหล้าสาเกที่มีดีกรีต่ำแทน

คล้องข้อมือของกันและกัน แล้วดื่มเหล้าในแก้วลงไป จากนั้นหยานชิงเจ๋อก็ก้มลงไปจูบที่แก้มของซูสือจิ่น : “เสี่ยวจิ่น มีความสุขในวันแต่งงานนะ!”

ภายใต้แสงเทียน ใบหน้าของเขายิ่งประณีตสวยงาม ซูสือจิ่นเห็นแล้วก็หน้าแดงใจสั่น รู้สึกได้ว่าบริเวณที่หยานชิงเจ๋อจูบลงไปเมื่อกี้นี้ ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ใบหูแดงไปหมด

เขาหยิบแก้วเหล้าในมือเธอออกไป จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินตรงไปที่เตียงนอนสีแดงหลังใหญ่นั่น

ซูสือจิ่นเห็นอารมณ์ในแววตาของหยานชิงเจ๋อที่ไม่ได้ปิดบังเลยแม้แต่น้อย ก็ขาอ่อนแรงไปหมด : “เมื่อตอนกลางวัน ที่สะพานกระจกของบริษัทพวกคุณ……”

เธอเอ่ยถึงตรงนี้ก็โกรธขึ้นมา เขาคิดว่าเธอกลัวความสูง เดิมทีจึงไม่กล้าขยับเคลื่อนไหว ฉะนั้นจึงใช้ลูกไม้ต่างๆหลอกล่อมากมาย แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่ปลายนิ้ว

ในที่สุด เขายังแกล้งทำเป็นลากเธอขึ้นมา แต่ผลปรากฏว่าเพราะขาของเธออ่อนแรง เขาจึงได้อุ้มเธอกลับไป

โชคดีที่ตึกไม่ได้เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชม และไม่ได้เปิดกล้องวงจรปิด จึงไม่มีใครเห็น

แต่เรื่องใจกล้าอย่างนี้ เป็นครั้งแรกเลยที่เธอทำ ทั้งรู้สึกดีและไม่ดี!

“เสี่ยวจิ่น คืนนี้เป็นคืนส่งตัวเข้าหอของเรานะ หรือว่าคุณต้องการจะให้สามีของคุณอดอยาก?” หยานชิงเจ๋อพูดจบ ก็ก้มลงไปถอดรองเท้าให้ซูสือจิ่น

เธอมองเขาอย่างน้อยใจ : “คุณกลายเป็นคนกินจุไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ก็ตั้งแต่ถูกคุณค้นหาความสามารถเจอนั่นแหละ” หยานชิงเจ๋อพูดอย่างไม่รู้สึกผิดว่า : “เมื่อก่อนก็ไม่เคยลิ้มรส จึงไม่รู้ว่าคุณอร่อยขนาดนี้!”

พูดจบ เขาก็โผเข้าไปหา……

เสื้อผ้าที่ซ้อนกันอยู่ก็ร่วงหล่นลงมา เดิมทีซูสือจิ่นคิดจะต่อต้าน แต่หยานชิงเจ๋อดูเหมือนว่าจะมีเทคนิคดียิ่งขึ้น จึงทำให้ร่างกายของเธอค่อยๆเร่าร้อนขึ้นมา เคลิบเคลิ้มมากยิ่งขึ้น คาดไม่ถึงว่าอยากจะจูบกับเขาอย่างมาก

เมื่อเขาเข้าไปทุกๆครั้งก็จะกระทำอย่างอ่อนโยน ขยับไปพลาง จูบบริเวณที่อ่อนไหวของเธอไปด้วย

ในห้อง แสงเปลวเทียนสีแดงโดดเด่นขึ้นมา เกิดเงาที่สวยงามตกลงบนกำแพงผ่านม่านโปร่งแสง

อุณหภูมิของบรรยากาศสูงขึ้นเรื่อยๆ ในท้ายที่สุด ซูสือจิ่นก็เกือบลืมไปเลยว่าตนเองอยู่ที่ไหน และทำได้เพียงทำตามสัญชาตญาณเท่านั้น ประสานกับจังหวะของกระแสน้ำ ทุกๆครั้งก็เหมือนกับคลื่นที่ไหลอย่างเชี่ยวกราก

ในที่สุดพวกเขาก็ถึงจุดสุดยอดพร้อมกัน เป็นเวลานานจึงค่อยๆได้สติกลับมา

ซูสือจิ่นหายใจหอบเหนื่อย มองชายที่อยู่บนร่าง ยื่นมือออกไปจิ้มที่หน้าอกของหยานชิงเจ๋อ : “คุณใช้อย่างฟุ่มเฟือยแบบนี้ มันจะเสื่อมเร็วหรือเปล่า?

หยานชิงเจ๋อจับมือของเธอไว้ : “นี่ไม่ได้เรียกว่าใช้อย่างฟุ่มเฟือย แต่เป็นความสมดุลระหว่างอุปสงค์กับอุปทาน คุณภรรยา วางใจเถอะ ฉันจะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน! อายุสี่สิบไปแล้วก็จะเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน!”

เธอทุบไปที่เขา จากนั้นก็เอื้อมมือไปโอบกอดเขา : “ฉันเดินไม่ไหวแล้ว คุณอุ้มฉันไปอาบน้ำหน่อยสิ!”

“รับทราบครับ!” หยานชิงเจ๋อยื่นมือออกไปอุ้มซูสือจิ่นขึ้นมา เพียงแต่เมื่อเห็นของเหลวระหว่างขาของเธอ ทันใดก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ซูสือจิ่นสังเกตได้ถึงความผิดปกติ ด้วยเหตุนี้จึงถามว่า : “ชิงเจ๋อ ทำไมเหรอ?”

“เสี่ยวจิ่น คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” หยานชิงเจ๋อพูดอย่างตึงเครียด : “ตรงนั้นทำไมถึงมีเลือดออกมาได้ล่ะ?”

ซูสือจิ่นได้ยินก็ตกใจ : “เลือดออกตรงไหนเหรอ?”

พูดจบ เธอก็ยื่นมือเข้าไปลูบๆดู ก็เห็นว่ามีเลือดออกเล็กน้อยจริงๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่สีแดงๆบนของเหลวสีขาว ก็เด่นเป็นพิเศษ

“ฮือๆ พี่ชิงเจ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?” ซูสือจิ่นตกใจกลัว ชั่วพริบตาก็มีน้ำตาคลอขึ้นมา : “เลือดออกมาจากมดลูกเหรอ? หรือว่าประจำเดือนมา?”

เธอพูดจบก็คิดคำนวณเล็กน้อย หลังจากนั้นสีหน้าก็แข็งทื่อ!

คำนวณดูแล้ว ประจำเดือนน่าจะมาตั้งแต่เมื่อ 5 วันก่อน แต่เพราะเรื่องงานแต่งงาน เธอจึงเคร่งเครียด และลืมไปเลยว่าประจำเดือนจะต้องมา!

ในสถานการณ์ตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้วคือประจำเดือนหรือเปล่านะ?

“เสี่ยวจิ่น คุณอย่ากลัวไปเลย เราไปลองล้างดูก่อน ดูสิว่าเลือดจะหยุดไหลไหม?” หยานชิงเจ๋อกล่าว

“โอเค” ซูสือจิ่นก็หวั่นใจ ทั้งสองคนจึงไปห้องน้ำด้วยกัน

หลังจากที่ล้างออกไปแล้ว ซูสือจิ่นก็ไม่ได้มีเลือดไหลออกมาอีก เธอจึงรู้สึกแปลกใจ : “ไม่เหมือนประจำเดือนเลยนะ? ปกติไม่ใช่แบบนี้ที่จู่ๆก็ไหลออกมาไม่กี่หยดแล้วหยุดไป!”

“เสี่ยวจิ่น เราไปโรงพยาบาลกันเถอะ!”หยานชิงเจ๋อกล่าว

ด้วยเหตุนี้ คนทั้งสองสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว จึงไปโรงพยาบาลกลางดึก

ทำเรื่องเข้ารับการรักษาแผนกนรีเวชแล้ว ซูสือจิ่นก็เล่าถึงปัญหาของตนเองอย่างเขินอาย คุณหมอก็ได้ทำใบตรวจให้เธอโดยตรง: “ไปเจาะเลือดก่อน ดูว่าตั้งครรภ์หรือเปล่า!”

ซูสือจิ่นกะพริบตาปริบๆ: “ตั้งครรภ์?”

ตั้งครรภ์สามารถมีเลือดออกได้เหรอ?

เธอหยิบใบตรวจแล้วเดินออกมาอย่างช้าๆ ด้านนอก หยานชิงเจ๋อที่กำลังรอเธออยู่ เห็นการแสดงออกของเธอผิดปกติ จึงรีบเข้าไป: “เสี่ยวจิ่น หมอบอกว่ายังไงบ้าง?”

ซูสือจิ่นเงยหน้ามองเขา น้ำตาไหลรินออกมาในทันที: “หมอให้ฉันไปเจาะเลือดตรวจการตั้งครรภ์…..”

หยานชิงเจ๋อเห็นซูสือจิ่นร้องไห้ จึงรีบโอบกอดเธอเพื่อปลอบโยน: “ท้องก็ดีมากเลยสิ เสี่ยวจิ่น คุณชอบหวันหว่านกับลูกของฟู่สีเกอไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมเลยนะ…..” ซูสือจิ่นกล่าวอย่างรู้สึกเสียใจ

“ไม่เป็นไร บางทีอาจจะไม่ได้ท้องก็ได้นะ!” ถึงแม้หยานชิงเจ๋อจะพูดแบบนี้ แต่ภายในใจก็เริ่มคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเอง

เขาทำตามวิธีที่ฟู่สีเกอบอก ซึ่งเป็นวิธีที่บอกกันมาปากต่อปาก หรือว่า มันจะได้ผลจริงๆ?

แต่เขาไม่สามารถแสดงออกมาได้ แต่แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม แล้วจูงซูสือจิ่นไปยังแผนกเจาะเลือด

เจาะเลือดเสร็จอย่างรวดเร็ว คนทั้งสองรอผลอยู่ด้านนอก

ซูสือจิ่นรู้สึกเพียงว่าหัวใจสับสนวุ่นวาย เธอชอบเด็กก็จริง แต่เธอยังไม่ได้คิดว่าจะมีลูกเร็วขนาดนี้

เพื่อนร่วมชั้นของเธอไม่น้อยเลยที่ยังไม่ได้แต่งงาน และเหมือนกับว่าจะไม่มีใครมีลูกเลยสักคน ถ้าเธอท้อง เพื่อนๆก็คงจะหัวเราะเยาะเธอใช่ไหม?

อีกอย่าง เธอคิดว่าดูแลตัวเองก็เป็นเรื่องที่ลำบากแล้ว แล้วนี่ยังจะต้องดูแลชีวิตน้อยๆอีก…..

ภายในใจของเธอยิ่งเกิดความกังวล อิงหน้าอกของหยานชิงเจ๋อ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า: “ชิงเจ๋อ ถ้าฉันท้องจริงๆ บางทีฉันอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอด……”

หยานชิงเจ๋อโอบกอดเธอเอาไว้แน่น: “เสี่ยวจิ่น ถ้ามีลูกแล้ว พวกเราจะเป็นเพื่อนเล่นกับเขา ฉันจะดูแลพวกคุณอย่างดี อีกอย่างตอนนี้พ่อแม่ของฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเขาสามารถเข้ามาช่วยดูแลลูกได้ ถ้าคุณคิดว่ายังไม่พอ พวกเรายังสามารถจ้างพี่เลี้ยงได้อีก ดังนั้น คุณไม่ต้องกังวลไปนะ มีเรื่องอะไรฉันสามารถตัดสินใจได้ทั้งนั้น……”

“คุณไม่รู้หรอก……” ซูสือจิ่นเบ้ปาก: “เพื่อนของฉันยังไม่มีใครมีลูกเลย”

“บางทีพวกเขาอาจจะอิจฉาคุณก็ได้นะ!” หยานชิงเจ๋อจูบลงบนขนตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของซูสือจิ่น: “เสี่ยวจิ่น ถ้ามีลูกจริงๆ คุณก็จะได้เป็นแม่เร็วขึ้น จะร้องไห้ไปทำไมล่ะ?”

ซูสือจิ่นรู้สึกไม่สบายใจ เธอซื้ดจมูก แล้วซุกเข้าไปในอ้อมกอดของหยานชิงเจ๋อ: “ฉันจะดูแลลูกได้จริงๆเหรอ?”

“แม้แต่เว็บไซต์onlyoneคุณยังทำได้พิเศษขนาดนั้นเลย สามารถเปิดเผยความสามารถของตัวเองออกมาในห้องทำงานได้มากขนาดนั้น ทำไมถึงจะดูแลลูกให้ดีไม่ได้ล่ะ?” หยานชิงเจ๋อตบหลังเธอเบาๆ: “เสี่ยวจิ่น ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณ”

เพียงแต่เวลาต่อมา ทางช่องเคาน์เตอร์ก็เรียกชื่อของซูสือจิ่น หัวใจเธอตึงเครียด: “ผลออกมาแล้ว พี่ชิงเจ๋อ ฉันไม่กล้าไป คุณไปรับให้หน่อยสิ!”

“โอเค คุณรอฉันอยู่ตรงนี้นะ” หยานชิงเจ๋อยิ้มปลอบโยนซูสือจิ่น จากนั้น ก็ลุกขึ้นไปรับผลตรวจ

สายตาของเขา ค้นหาคีย์เวิร์ดด้านบนอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นด้านบนแสดง’ผลบวก’อย่างชัดเจน เขาก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ทันที

ฉะนั้น เสี่ยวจิ่นของเขาก็ท้องแล้วใช่ไหม? เขาจะมีลูกของตัวเองแล้วใช่ไหม?!

เดิมทีการรอคอยและความสิ้นหวังที่มีมานาน คิดว่าชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่กลับมาแล้ว แต่เธอไม่เพียงแค่กลับมา กลับยังให้อภัยเขา แต่งงานกับเขา อีกทั้งยังตั้งท้องลูกของเขาอีกด้วย?

หยานชิงเจ๋อรู้สึกเพียงว่าตนเองถูกเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ ชั่วพริบตา ขอบตาก็ร้อนผ่าว

ทางด้านซูสือจิ่น เห็นหยานชิงเจ๋อยืนไม่ขยับเขยื้อน จึงอดไม่ได้ที่จะเรียกเขา: “พี่ชิงเจ๋อ ฉันเป็นโรคอะไรใช่ไหม?”

หยานชิงเจ๋อตอบสนองกลับมาทันที เขารีบเดินเข้าไปยังตรงหน้าของซูสือจิ่น พูดจาติดอ่างเล็กน้อย: “เสี่ยวจิ่น คุณ พวกเรามีลูกแล้ว!”

รูม่านตาของซูสือจิ่นขยายในทันที เธอถูกข่าวนี้ทำให้ช็อกไป พูดไม่ออกเป็นเวลานาน

หยานชิงเจ๋อนั่งลงข้างๆเธอ แล้วโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด: “เสี่ยวจิ่น คุณจะได้เป็นแม่แล้ว! ฉันก็จะได้เป็นพ่อแล้ว!”

หัวใจของซูสือจิ่น เต้นกลับคืนมาทีละน้อยๆ

เธอพูดอย่างช้าๆว่า: “ฉันท้องแล้วจริงๆเหรอ?”

หยานชิงเจ๋อพยักหน้า: “อื้ม” เขาพูดพลาง นำมือไปกุมบนท้องน้อยของเธอ: “ในนี้ มีชีวิตน้อยๆหนึ่งชีวิต ที่เป็นผลงานของพวกเรา”

ซูสือจิ่นได้ฟังคำพูดของเขา ด้วยเหตุนี้จึงค่อยๆเคลื่อนมือเข้าไป

ราบเรียบขนาดนี้ ราวกับว่า ไม่มีอะไรเลย

แต่ภายในใจมีความรู้สึกหนึ่ง เหมือนกับว่า ทุกอย่างช่างแตกต่างกันจริงๆ

“เสี่ยวจิ่น ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณถามคุณหมอว่าต้องระมัดระวังอะไรบ้าง?” หยานชิงเจ๋อกล่าวปรึกษา

ซูสือจิ่นพยักหน้า: “อื้ม”

เขาประคองเธออย่างระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะชนอะไร จนกระทั่ง มาถึงหน้าประตูแผนกนรีเวช

ที่นั่นผู้ชายห้ามเข้า หยานชิงเจ๋อจึงกล่าวกับซูสือจิ่นด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า: “เสี่ยวจิ่น คุณเอาใบรายงานผลให้คุณหมอดูนะ แล้วก็ถามเธอว่า ทำไมเมื่อกี้ถึงมีเลือดออก ฉันจะรอคุณอยู่ข้างนอก”

ซูสือจิ่นพยักหน้า ไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไร อาจเพราะสมองว่างเปล่า จากนั้นจึงเดินเข้าไป

เธอนำใบรายงานผลให้คุณหมอ คุณหมอรับไปแล้วกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติว่า: “ตั้งครรภ์แล้วค่ะ เพิ่งได้สองสัปดาห์ มีโอกาสแท้งคุกคามได้ ดังนั้นคุณจึงเห็นว่ามีเลือดออกเล็กน้อย เพียงแต่นี่เป็นสถานการณ์ปกติ มีคนจำนวนมากที่เป็น คุณไม่ต้องเป็นกังวล ฉันจ่ายยาให้คุณแล้ว ทานยาตรงเวลาก็จะดีเองค่ะ ครั้งหน้าคุณเข้ามา ให้มาที่แผนกสูตินรีเวชได้เลย เมื่อถึง12สัปดาห์ อย่าลืมมาทำประวัติด้วยนะคะ”