ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1834 ปาร์ตี้ขึ้นบ้านใหม่

ฉินสือโอวหันกลับไปมองทีหนึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ชาร์คที่อยู่ข้างๆ อธิบายว่า “เธอกลับไปหาคนมาช่วยน่ะครับ คุณดูพรมนั่นสิครับขนาดใหญ่เกินไป แถมเธอยังพาเด็กมาด้วยอีก จะเอาไปได้อย่างไรครับ?”

ผู้หญิงพาเด็กชายคนหนึ่งหญิงคนหนึ่ง พวกเขานั่งยองๆ ดูเครื่องครัวที่วางอยู่บนพื้น จากนั้นกลิ่นหอมของปลาย่างก็ถูกลมพัดออกไป พวกเขาเอียงคอมองไปทางเตาย่าง ดวงตาเปล่งประกาย มุมปากก็เปล่งประกายเช่นกัน

ฉินสือโอวกวักมือ เด็กสองคนวิ่งหลุนๆ เข้ามา เด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าตัวประมาณเถียนกวา เด็กผู้หญิงเป็นพี่สาว น่าจะอายุประมาณหกขวบ เขาตัดเนื้อปลาวางไว้บนจานแล้วยื่นให้พวกเขา เด็กทั้งสองคนพูดขอบคุณอย่างดีใจ พอรับไปแล้วก็ใช้มือหยิบเนื้อปลากินกันอย่างมีความสุข

จงต้าจวิ้นมองดูท่าทางการกินปลาย่างของเด็กทั้งสองคนแล้ว ก็ยิ่งเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ พูดว่า “ธุรกิจนี้ฉันพี่จวิ้นของพวกนายทำแน่แล้ว ส่งไปประเทศจีนต้องกำไรแน่นอน”

เหมาเหว่ยหลงชอบแกล้งแหย่เขา พูดว่า “นายแน่ใจเหรอ ว่าแผงขายปิ้งย่างในประเทศจีนจะทำอร่อยสู้แบรนด์ต้าฉินได้? ดูสิว่าเขาใช้น้ำมันไปเท่าไร? ไหนยังมีน้ำมะนาวกลบกลิ่นคาวอีก ปิ้งย่างที่ประเทศจีนมีใช้น้ำมะนาวด้วยเหรอ?”

จงต้าจวิ้นปัดมือพูดว่า “เรื่องนั้นไม่กลัว มากสุดฉันก็แค่ไปทำร้านปิ้งย่างมาร้านหนึ่ง ขายเองไปด้วยทำเป็นอาหารกึ่งสำเร็จรูปส่งตามบ้านด้วย ฉันหาคนมาย่างเป็นอาหารกึ่งสำเร็จรูป ดีไม่ดีอาจจะสามารถขายราคาแพงขึ้นได้ด้วยนะ”

ฉินสือโอวพยักหน้าพูดว่า “เฮ้ย นี่เป็นความคิดที่ดี ทำได้จริงนั่นแหละ ที่นายทำเป็นกึ่งสำเร็จรูปน่ะ นอกเหนือจากนี้หากรู้สึกว่ากลิ่นคาวปลาแรงเกินไปนะ นั่นน่ะง่าย ก่อนหน้าที่ฉันจะใส่เข้าไปในเครื่องแยกน้ำ ก็เอาไปแช่ในน้ำมะนาวก่อนก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

เด็กสองคนกินเนื้อปลาเฉาฮื้อไปครึ่งตัว สุดท้ายตอนที่แม่ของพวกเขามา มือทั้งสองคนเต็มไปด้วยน้ำมัน แตะท้องไว้แล้วเรอออกมาไม่หยุด

แม่ของเด็กพาผู้ชายร่างใหญ่มาสองคน หลังจากทั้งสองคนได้กลิ่นหอมของปลาย่างที่ลอยมากับอากาศแล้วก็ถามว่า “คุณผู้ชายครับ ปลาย่างของคุณขายได้ไหมครับ? พูดจริงนะครับ กลิ่นนี่ช่างดึงดูดคนเสียจริง”

ฉินสือโอวดีใจเสียจนใจกว้างขึ้นมา เขาดูแล้วทั้งสองคนน่าจะพักอยู่ไม่ไกลมาก สามารถผูกมิตรไว้ได้ ดังนั้นจึงเก็บปลาแห้งไว้จำนวนหนึ่งไว้กินตอนดึก ที่เหลือยกให้ทั้งสองคนไป บอกว่าไม่คิดเงิน

ชายร่างใหญ่หนึ่งในนั้นมองดูฉินสือโอวทีหนึ่ง มองดูปลาแห้งในมือแล้วก็หัวเราะขึ้นมา พูดว่า “เป็นคุณฉินคนจีนจากเกาะแฟร์เวลใช่ไหมครับ? มิน่าล่ะ อาหารทะเลที่ฟาร์มปลาของคุณผลิตออกมาน่ะดีจริงๆ เสียดายแพงเกินไป”

ชายหนุ่มอีกคนก็เผยสีหน้านึกออกขึ้นมา หัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ครับ ถ้าอ้างอิงจากราคาของอาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินแล้ว ปลาแห้งพวกนี้คงเป็นเงินไม่น้อยเลย ขอบคุณมากนะครับ”

คนในครอบครัวนี้ซื้อพรมปูพื้นกับกาต้มน้ำไป หลังจากนั้นจนถึงตอนที่พวกเขากินข้าวเสร็จ ก็ไม่มีใครมาซื้อของอีกเลย หลักๆ ก็เพราะบนถนนเส้นนี้มีคนสัญจรค่อนข้างน้อย

จงต้าจวิ้นนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนดื่มเบียร์อย่างมีความสุข พูดว่า “ให้ตายเถอะ พี่จวิ้นกลับไปต้องไปตั้งใจทำธุรกิจนี้แล้วล่ะ ต่อไปก็มาซื้อบ้านเดี่ยวที่เซนต์จอห์นด้วย ทำเลแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ ที่ประเทศจีนเงินมากแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้หรอก”

เหมาเหว่ยหลงพูดเสริมว่า “ห้าหกล้านดอลลาร์แคนาดาเลยนะ คิดเป็นเงินหยวนแล้ว ก็คือสามสิบล้านหยวน บวกกับค่าภาษีที่ดินในอนาคตเข้าไป นี่พี่จวิ้นนายคิดจะซื้อบ้านจริงๆ เหรอ? ตอนซื้อก็อย่าลืมเรียกฉันไปด้วยนะ ฉันจะเช่าห้องของนายห้องหนึ่ง”

“ไปไกลเลย” จงต้าจวิ้นหัวเราะขึ้นมา “ฉันจะซื้อหลังเล็กหรอกนะโอเคไหม?”

ฉินสือโอวหัวเราะด้วย แต่เขารู้สึกว่าถ้าหากตั้งใจทำธุรกิจปลาน้ำจืดแห้งดีๆ แล้วล่ะก็ จงต้าจวิ้นหาเงินได้แน่นอนไม่มีปัญหา และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ ถ้าหากตลาดปลาแห้งในประเทศจีนไม่เลวแล้วล่ะก็ เขาสามารถส่งปลาทะเลแห้งให้จงต้าจวิ้นไปขายได้ด้วย แต่แน่นอนว่าราคาจะไม่เหมือนกับปลาน้ำจืดที่ต้นทุนเป็นศูนย์พวกนี้

ช่วงเย็น ร้านขายอุปกรณ์ในครัวเรือนได้ส่งพวกเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่สั่งไว้มาให้ ในมือมีลูกน้องนี่ไม่เหมือนกันเลยจริงๆ พวกชาวประมงมาช่วยกัน ชาร์คกับซีมอนสเตอร์พาชายฉกรรจ์ห้าหกคนมาด้วย ไม่นานก็จัดการเครื่องใช้ไฟฟ้าและเฟอร์นิเจอร์กองเบ้อเริ่มจนเสร็จ

ฉินสือโอวปัดมือ พูดว่า “ถือโอกาสที่วินนี่ยังไม่ย้ายมา คืนนี้พวกเรามาจัดปาร์ตี้ขึ้นบ้านใหม่ดีกว่า ทุกคนอยากกินอยากดื่มอะไรรีบบอกมาได้เลย คืนนี้มาสุดเหวี่ยงกัน!”

คนแคนาดามีธรรมเนียมการจัดปาร์ตี้ย้ายบ้านใหม่ เป็นหลักการเดียวกันเหมือนงานเลี้ยงพิธีขึ้นบ้านใหม่ของคนจีนนั่นแหละ บวกกับที่จงต้าจวิ้นเพิ่งมาถึงแคนาดาด้วย ฉินสือโอวเองก็อยากให้เขาได้สัมผัสกับความครื้นเครงของการรวมตัวกันในสไตล์อเมริกาด้วย

เหล่าชาวประมงดีใจกันขึ้นมา ชาร์คเอาเงินแบงค์ย่อยออกมาแบ่งให้พวกเขา ทุกคนพากันแยกย้ายไปซื้อของที่จำเป็นในงานปาร์ตี้คืนนี้กันที่ร้านสะดวกซื้อและห้างซูเปอร์มาร์เก็ต ส่วนฮิวจ์ก็ติดต่อกับเพื่อนสนิทในท้องที่เพื่อจะหาชุดเครื่องเสียงสักชุด

ฉินสือโอวพาพาวลิสและเชอร์ลีย์ไปเชิญเพื่อนบ้านละแวกเดียวกันให้มาร่วมปาร์ตี้ด้วย ตอนนี้เขาเป็นคนดังของเมืองนี้ แค่แนะนำตัวเองไม่กี่คำ พอเพื่อนบ้านได้ยินว่าเป็นฉินคนจีน ก็พากันดีใจแล้วก็รับปากว่าจะมาร่วมงานปาร์ตี้ของเขาด้วย

พอถึงช่วงพลบค่ำ เพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงก็มากัน แทบจะทุกบ้านเลย พวกเขานำจานชามมากันเอง ในนั้นมีอาหารและสลัดหลากหลายรูปแบบ ยังมีคนนำเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาด้วย เพื่อแสดงออกถึงความเป็นมิตรอย่างที่สุด

จงต้าจวิ้นมองดูสักพักแล้วก็พูดว่า “ใครกันที่บอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนบ้านของประเทศทุนนิยมนั้นเย็นชา? ฉันดูแล้วนี่น่ะดูเป็นมิตรกว่าเพื่อนบ้านในประเทศจีนอีกนะ”

เหมาเหว่ยหลงพูดว่า “เฮ้อ เรื่องเป็นอย่างนี้ นายว่าถ้าเกิดหม่าหยินย้ายไปที่ชุมชนหนึ่งในเมืองของพวกนาย จากนั้นก็ประกาศให้กับคนในละแวกนั้นว่าจะจัดปาร์ตี้ พวกเพื่อนบ้านจะเย็นชาเหรอ?”

จงต้าจวิ้นกำลังจะเถียงกลับ แต่เหมาเหว่ยหลงได้พูดดักเขาไว้ก่อนว่า “เชื่อฉัน ตาฉินในตอนนี้น่ะสุดยอดมาก ชื่อเสียงและฐานะของเขาในเซนต์จอห์นนั้น สูงกว่าที่หม่าหยินมีในประเทศจีนมาก! นี่น่ะเป็นถึงเมืองแห่งอุตสาหกรรมการประมงนะ แบรนด์ต้าฉินในตอนนี้ดูแลจัดการฟาร์มปลาของเมืองในละแวกนี้หลายแห่งเลย!”

ความจริงเหมาเหว่ยหลงยังไม่ได้พูดถึงอีกจุดหนึ่ง นั่นก็คือชุมชนนี้เป็นหนึ่งในชุมชนระดับสูงของเซนต์จอห์น ผู้คนในนี้จึงค่อนข้างมีระดับ และก็ยอมรับวิธีการในการใช้งานปาร์ตี้สร้างมนุษย์สัมพันธ์แบบนี้ด้วย อีกอย่างก็คือวัฒนธรรมปาร์ตี้ของประเทศนี้ค่อนข้างแพร่หลายมาก แม้จะเป็นคนแปลกหน้ากันก็ไม่มีการปฎิเสธคำเชิญที่ส่งไปถึงบ้าน

ฉินสือโอวทำการคัดเลือกอาหารทะเลที่เป็นเอกลักษณ์จากร้านอาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินมา มีทั้งปูดันเจเนสส์ที่ราคาแพง ปลาลิ้นหมาจากทะเลลึก ปลาค็อดคุณภาพสูงหลากหลายพันธุ์ ปลาทูน่าครีบเหลืองทั้งตัว แล้วก็ยังมีปลาลิ้นหมาพันธุ์มินิที่กำลังนำเข้าไปในตลาด มีแม้กระทั่งกุ้งมังกรเจ็ดสีด้วย แค่วัตถุดิบอาหารก็มูลค่ากว่าหนึ่งแสนเหรียญแล้ว!

ความจริงแล้วไม่เพียงแต่จงต้าจวิ้นเท่านั้นที่ตกใจ ตัวท่านชายฉินเองก็ตกใจด้วย พลังในการเรียกรวมพลนี้มากมายเกินไปแล้ว

สวนดอกไม้ของตึกอพาร์ทเม้นท์ค่อนข้างใหญ่ มีพื้นที่ถึงห้าร้อยห้าสิบกว่าตารางเมตร เกือบจะหนึ่งหมู่เลย แต่เพื่อนบ้านที่มามีค่อนข้างมาก ถึงขนาดว่าทำให้พื้นที่ๆ กว้างขวางดูแล้วอึดอัดไปเลย

ช่วงเวลาพลบค่ำ เสียงดนตรีที่ไพเราะดังขึ้นมา เพราะว่าอยู่ใกล้โรงพยาบาล เสียงดนตรีจึงดังมากไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกฟ้องข้อหาสร้างความรำคาญให้ผู้คนได้ ดังนั้นฮิวจ์จึงทำการปรับระดับเสียงอยู่หลายครั้ง เพื่อปรับให้เสียงดนตรีอยู่ในระดับที่สามารถครอบคลุมไปทั่วงานปาร์ตี้ แต่ก็ไม่ไปรบกวนเพื่อนบ้าน

ชาร์คได้สั่งเบียร์จากซูเปอร์มาร์เก็ตมาจำนวนมาก ก่อนจะเริ่มงานปาร์ตี้ เหล่าชาวประมงพากันถือเบียร์ขวดยาวกันคนละขวด ทุกคนรวมกันเป็นกลุ่มแล้วก็ลากฉินสือโอวเข้าไป จงต้าจวิ้นก็อยากเข้าไปร่วมด้วย เหมาเหว่ยหลงรีบดึงเขาไว้ พูดเสียงเบาว่า “ท่านหัวหน้าห้อง ถ้าพวกเราเข้าไปได้กลายเป็นเถ้าระเบิดแน่!”

…………………………………