ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1069

เซียวฉางเฉียนก็โมโหจนหน้ามืด

เขาออกแรงเขย่งตัวด่าออกไปว่า “หม่าหลัน อีสารเลว รนหาที่ตายนะมึงอะ? ”

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะพูดว่า “พี่ใหญ่ อย่าเพิ่งโมโหสิ หมวกเขียวกองนี้ฉันเสียเงินซื้อมาตั้งหลายร้อย จะเอามาให้พี่อยู่นะเนี่ย”

พูดไป หม่าหลันก็ไม่รู้ว่าไปหยิงตุ๊กตานินจาเต่าสีเขียวออกมาจากไหน แล้วก็พูดเสียงดังว่า “พี่ใหญ่ พี่ดูตุ๊กตานินจาเต่านี้สิ มันเหมือนพี่รึเปล่า ไม่เพียงมีหัวสีเขียวนะ แถมยังอดทนเก่งด้วย มันดูสื่อถึงพี่ดีจริงๆ ฮ่าๆๆ …….”

เซียวฉางเฉียนก็โมโหจนแทบบ้า ตัวสั่นไปทั้งตัว แม้กระทั่งเสียงก็สั่นไปด้วย “อีชั่ว ทำไมไม่ตายไปซะวะ มึงไร้คุณธรรมแบบนี้ สมควรตกนรก”

หม่าหลันก็หัวเราะ “พี่ใหญ่ ฉันก็อุตส่าห์จะให้หมวกพี่ พี่ยังจะมาแช่งให้ฉันตกนรกอีก ฉันนี่ทำคุณบูชาโทษจริงๆ เลย แต่ว่านะ ฉันเป็นคนที่เอาเรื่องกับคนกระจอกงอกง่อย หมวก20ใบนี้ก็ให้พี่แล้วกัน พี่จะได้ใส่ไม่ซ้ำกัน20วันเลย”

เซียวฉางเฉียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่กัดฟันพูดว่า “หน็อยแหนะอีหม่าหลัน มึงคอยดูเถอะ กูจะไปโทรหานิติบุคคล ร้องเรียนมึง！”

พูดจบ ก็รีบโทรหานิติบุคคลของคฤหาสน์Tomson Riviera พูดว่า “ผมคือเจ้าของบ้านa04 ผมขอร้องเรียนว่าบ้านa05 แขวนสิ่งของที่ไม่เป็นอารยะที่ระเบียงบ้าน พวกคุณรีบมาจัดการหน่อย！”

ไม่นาน รถไฟฟ้าของนิติบุคคลก็ขับมาอย่างเร็ว

จากนั้น ก็มีพนักงานนิติบุคคลลงมาจากรถ4คน แล้วถามว่า “คุณคือคนที่โทรร้องเรียนใช่ไหม? ”

เซียวฉางเฉียนตอบว่า “ใช่แล้ว ผมเอง ร้องเรียนผู้หญิงที่อยู่บนตึกนั่น คุณดูสิว่าบนระเบียงมันแขวนอะไรไว้！”

หม่าหลันก็พูดเสียงนิ่งว่า “ทำไมล่ะ ฉันแขวนหมวกของฉันเองที่ระเบียง พวกคุณจะมายุ่งด้วยหรือ? ”

พนักงานนิติบุคคล4คนเห็นแล้วก็พูดอย่างทำอะไรไม่ได้ว่า “คุณผู้ชายครับ ระเบียงของเจ้าบ้านเป็นพื้นที่ส่วนตัว ตามหลักแล้ว ไม่ว่าจะแขวนอะไรไว้ พวกเราก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ นอกจากเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่เธอได้แขวนหมวกไว้ มันไม่ผิดกฎหมายน่ะสิครับ มันเป็นสิทธิ์ของเธอ”

“สิทธิบ้าบออะไร！” เซียวฉางเฉียนโมโหจนเดินวนไปมา！

ถ้าหมวกเขียว20ใบนี้ มันแขวนอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน ตนเองคงจะถูกหม่าหลันหัวเราะเยาะตายพอดีน่ะสิ

พนักงานนิติบุคคลก็ถูกเขาด่าไปเหมือนกัน ในใจก็ไม่พอใจอย่างมาก แต่ปากก็ยังพูดอย่างมีมารยาทว่า “ขออภัยด้วยนะครับคุณผู้ชาย เรื่องนี้ไม่ใช่ขอบเขตที่พวกเราสามารถดูแลได้”

พูดจบ ก็ขึ้นรถไฟฟ้า แล้วขับออกไป

หม่าหลันก็หัวเราะอยู่ที่ระเบียงหนักกว่าเดิม “ฮ่าๆๆ เซียวฉางเฉียน ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะสิ จะบอกให้นะ หมวกเขียวของฉัน จะแขวนอยู่ที่นี่ไปตลอด แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อมาเพิ่มอีก20ใบมาแขวนเพิ่มที่นี่ ฉันจะให้พี่ตื่นเช้าขึ้นมา แล้วเห็นหมวกสีเขียวกองใหญ่ ปลิวไสวรับลมอยู่ที่นี่！”

“นี่มึง..มึ…..มึง…….” เซียวฉางเฉียนโมโหจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

ในตอนนี้ เย่เฉินและเซียวชูหรันก็เดินออกมาดูที่ระเบียงชั้นสอง พอหลังจากทั้งสองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ก็มองหน้ากัน แล้วถอนหายใจ

เซียวชูหรันถอนหายใจพูดว่า “เย่เฉิน คุณว่าแม่ทำแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยเนาะ”

เย่เฉินก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก เมื่อก่อนนี้พวกเขาก็ทำไม่ดีกับเราไว้เยอะไม่ใช่หรือ? ”

“พอพวกเขารู้ว่าพวกเรามีปัญหาอะไร ก็มาหัวเราะเยาะพวกเราเหมือนกัน”

“คุณลืมไปแล้วหรือ ที่ห้องซื้อขายTomson Riviera พวกเขาเยาะเย้ยพวกเราไว้อย่างไร? ”

“แล้วก็ตอนที่คุณเปิดกิจการ พวกเขาก็มาเยาะเย้ยพวกเราไม่ใช่หรือ? ”

—–