ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1125
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
สำหรับซ่งหวั่นถิง เย่เฉินรู้สึกหมดหนทาง
คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอจะรักตัวเองได้ขนาดนี้ และในขณะเดียวกัน ก็ไม่คิดว่านิสัยของเธอจะดื้อรั้นขนาดนี้
ตนเองไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยุเธอ สิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดแต่กลับเกิดขึ้น
ตอนนี้เธอมีความรักที่ลึกซึ้งกับตัวเองขนาดนี้ ตนเองก็มีส่วนเกี่ยวข้อง
แต่เขาก็รู้ดีว่า เรื่องเช่นความรู้สึก ไม่สามารถแก้ไขได้ในชั่วข้ามคืน
ดังนั้น เย่เฉินจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมเธอให้ว่า “เรื่องนี้ เราค่อยคุยกันทีหลัง ให้เวลากันและกัน”
ซ่งหวั่นถิงมองมาที่เขาอย่างประหม่าและถามอย่างแผ่วเบาว่า “ต่อจากนี้คุณจะไม่ยอมสนใจหวั่นถิงใช่ไหม?ต่อไปคุณจะจงใจออกห่างจากหวั่นถิงใช่ไหม?”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทำแบบนั้นได้ไง? ผมไม่ใช่คนแบบนั้น มันเป็นไปไม่ได้เพราะคุณบอกว่าคุณชอบผม ผมก็จะออกห่างจากคุณ”
ซ่งหวั่นถิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “อันที่จริงหวั่นถิงได้ตัดสินใจแล้ว ใช้เวลานานกว่าจะบรรลุความฝันนี้ อย่าบอกว่า 10 ปี 8 ปีเลย แม้แต่ 20 ปีก็ไม่นานในสายตาของหวั่นถิง หวั่นถิงขอเพียงคำขอเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จงอย่าห่างเหินกับหวั่นถิง แม้ว่าคุณจะไม่ชอบหวั่นถิงก็ตาม โปรดถือว่าหวั่นถิงเป็นเพื่อนของคุณเหมือนเมื่อก่อน”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำตัวห่างเหินกับคุณ เราเคยเป็นเช่นไร ตอนนี้เรายังคงเป็นเช่นนั้น”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเบาๆ
เย่เฉินถอนหายใจและพูดว่า “เอาล่ะ นี่มันก็ดึกแล้ว ผมต้องกลับบ้านแล้ว คุณก็รีบกลับไปเถอะ”
ซ่งหวั่นถิงตอบอืม พูดว่า “ราตรีสวัสดิ์อาจารย์เย่ ขอบคุณสำหรับการมาพบในวันนี้ และยาอายุวัฒนะที่คุณมอบให้กับหวั่นถิง!”
เย่เฉินยิ้มและโบกมือ“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ผมกลับไปก่อนนะ คุณก็ค่อยๆขับกลับไป”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็เปิดประตูเพื่อลงจากรถ
ซ่งหวั่นถิงรีบหยุดเขา “อาจารย์เย่!”
เย่เฉินหันศีรษะและมองดูเธอ “มีอะไรอีกไหม?”
ใบหน้าที่สวยงามของซ่งหวั่นถิงแดงก่ำ พูดอย่างเขินอาย “ไม่มีอะไรแล้ว หวั่นถิงแค่อยากจะบอกว่าเมื่อกี้มันเป็นจูบแรกของหวั่นถิง…”
แม้แต่เย่เฉินก็หน้าแดงเล็กน้อยด้วยคำพูดของเธอ
เขาคิดไม่ถึงว่า หวั่นถิงจะยังเก็บจูบแรกไว้ได้ และยังมอบจูบแรกให้ตัวเองด้วย
ตามคำกล่าวที่ว่า ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนอย่างเขาที่รักใคร่ในความชอบธรรม
เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อตอบซ่งหวั่นถิง เงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณ … ”
ซ่งหวั่นถิงยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นหวั่นถิงไปแล้วนะ…”
“ครับ