ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1222
ฉินกางพูดเสียงเย็นว่า “ก็แค่โค้ชซานดาเท่านั้น พูดจาใหญ่โตไปไหม? คนอย่างผมฉินกาง ถึงจะไม่ได้เป็นหนึ่งในกลุ่มท็อปพวกนั้นของจินหลิง แต่ก็มีฝีมือพอตัวอยู่ ผมไม่เชื่อหรอกว่า แค่คำพูดเดียวของคุณ จะดองลูกสาวของคนอย่างฉินกางไว้ได้!”
“ฉินกาง?!”
เจ้าไห่เฉาอุทานอย่างตกใจ ละล่ำละลักถามว่า “คุณคือฉินกาง เจ้าตระกูลฉิน?”
ฉินกางตอบเสียงเย็นว่า “ผมเอง ทำไม? มีปัญหาอะไรไหม?”
“ไม่กล้าครับไม่กล้า!” เจ้าไห่เฉารีบปั้นหน้ายิ้มประจบประแจงว่า “ประธานฉิน ขอโทษจริงๆครับ ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นพ่อของเอ้าเสวี่ยน ผมชื่นชมคุณมานานแล้ว เห็นว่าคุณเป็นคนบริจาคเงินสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของมหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิงเราด้วย…”
ฉินกางรังเกียจเขามาก พูดเสียงเย็นว่า “ช่างเถอะ ตอนนี้คุณไม่ใช่โค้ชของเอ้าเสวี่ยนแล้ว ผมกับคุณไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
เจ้าไห่เฉาแอบหัวเสีย ไม่คิดว่าเมื่อกี้ตนเองกล้าทำกร่างต่อหน้าฉินกางที่มีชื่อคนนั้น และสิ่งที่ทำให้เขายิ่งรับไม่ได้คือ ตนเองกลับสูญเสียสิทธิ์ที่จะเป็นโค้ชของฉินเอ้าเสวี่ยนไปเลย
คราวนี้เสียหายหลายแสนนัก ถ้าตนสามารถแนะแนวจนฉินเอ้าเสวี่ยนได้ผลงานดี งั้นฉินกางไม่มีทางไม่ตอบแทนเขาแน่
ในวงการลือว่า ฉินกางเป็นคนใจกว้าง ดูจากที่เขาบริจาคเงินสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของมหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิงก็รู้แล้ว เงินสิบล้านสามารถสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ระดับประเทศได้เลยทีเดียว ฉินกางกลับบริจาคเงิน27ล้านเพื่อสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ระดับท็อปของประเทศออกมาเลย
เมื่อก่อนเขายังคิดเลยว่านายฉินกางนี่ต้องรวยมากแน่ วันนี้ถึงได้รู้ว่า ที่แท้ลูกสาวฉินกางก็คือฉินเอ้าเสวี่ยน
เห็นได้ชัดเลยว่า เพื่อให้ลูกสาวฝึกซ้อมซานดาได้ดีขึ้น ฉินกางถึงกับบริจาคเงิน27ล้านให้กับมหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิงเพื่อสร้างหอการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ ถ้าตนสามารถทำให้ลูกสาวเขาได้ผลงานดี อย่างน้อยเขาน่าจะได้รางวัลหลายล้านอยู่นะ?
พอคิดถึงตรงนี้เขาพยายามหาทางกลับใจ พูดอ้อนวอนอย่างจริงจังว่า “ประธานฉิน ไม่ปิดบังคุณเลยนะ เอ้าเสวี่ยนน่ะเป็นนักกีฬาซานดาที่มีพรสวรรค์มากเลยคนหนึ่ง แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอคือ ต้องมีโค้ชที่เป็นมืออาชีพ มาแนะแนวการฝึกอย่างเป็นระบบรวมถึงกลยุทธ์ให้เธอนะครับ”
พูดจบ เขามองเย่เฉินอย่างเย้ยหยัน พลางว่า “ประธานฉิน เหมือนหนุ่มน้อยนี่จะดีแต่พูด ไม่มีฝีมือหรือประสบการณ์จริงอะไรเลย คุณมอบเอ้าเสวี่ยนให้เขาดูแล มีแต่จะตัดอนาคตเอ้าเสวี่ยนเปล่าๆ! นักกีฬามีพรสวรรค์อย่างเอ้าเสวี่ยนน่ะ ยกให้โค้ชมืออาชีพอย่างผมดีกว่า ถึงจะสามารถงัดพรสวรรค์เธอได้ถึงขีดสุดออกมา!”
พอฉินกางได้ยินเขาพูดลบหลู่เย่เฉินหลายครั้ง ก็หันไปตะคอกอย่างโกรธจัดว่า “โค้ชเจ้า ผมเห็นแก่ที่คุณแนะแนวเอ้าเสวี่ยนมาปีกว่า ไม่อยากถือสาคุณ แต่ถ้าคุณยังพูดจาดูถูกอาจารย์เย่ไม่เลิกล่ะก็ อย่าหาผมไม่เกรงใจแล้วนะ!”
เจ้าไห่เฉาโกรธเลือดพล่านในใจ นายฉินกางโดนป้ายยาอะไรใส่เนี่ย? เชื่อใจไอ้หมอนี่ขนาดนี้ ถ้าเขายังลุ่มหลงไม่เลิก งั้นตนจะหมดโอกาสแล้วหรือไง?
พอคิดถึงตรงนี้ เขารีบหาทางพิสูจน์ฝีมือตนต่อหน้าฉินกาง ดังนั้นเขาเลยพูดเสียงเข้มว่า “ประธานฉิน ซานดาน่ะเป็นวิชาหมัดมวย จะมาพูดอย่างเดียวไม่ได้ แต่ต้องดูกันที่หมัดเท้า คนบางคนเก่งแต่พูด แต่พอลงมือจริง กลับเป็นเสือกระดาษก็เท่านั้น! คุณอย่าหลงกลคนแบบนี้สิ!”
พอพูดจบ เขามองเย่เฉินอย่างมาดร้าย จากนั้นก็พุ่งหมัดเข้าใส่หน้าเย่เฉินอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาทันตั้งตัว!
เจ้าไห่เฉาคิดง่ายมาก ตนต้องแสดงฝีมือออกมาต่อหน้าฉินกาง เพื่อพิสูจน์ว่าตนเก่งกว่ายาจกแซ่เย่นี่มากนัก มีแต่แบบนี้ ถึงจะเป็นไปได้กับการให้ฉินเอ้าเสวี่ยนกลับมายอมฝึกกับตนต่อ
และมีแต่แบบนี้ ตนถึงจะสามารถกระโดดเกาะเรือใหญ่ของตระกูลฉินได้!
———