ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 149
บทที่ 149 เรื่องปวดหัวของลูกสาวมหาเศรษฐี (1)
พอได้ยินเย่เฉินเสนอมาอย่างนั้น ซ่งหวั่นถิงก็ยิ้มตอบว่า “ได้สิคะ ในเมื่อเป็นแก้วแรก งั้นก็ให้ฉันเป็นคนเล่าก่อนก็แล้วกัน ว่าดื่มทำไม”
พูดไป เธอก็กระแอมวอร์มคอ แล้วยิ้มๆ “แก้วแรกนี้ก็เพื่อเป็นการขอบคุณคุณ ที่วันนี้ช่วยชีวิตปู่ฉันไว้ ช่วยฉันไว้ได้เยอะมากเลย！”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วยิ้มพูดว่า “ได้ครับ งั้นก็หมดแก้วนี้เลยแล้วกัน！”
พูดจบ ก็ยกแก้วไวน์ขึ้น แล้วก็ชนแก้วในมือของซ่งหวั่นถิงเบาๆ จากนั้นก็กระดกดื่มจนหมด
ซ่งหวั่นถิงเองก็ดื่มจนหมดแก้วอย่างสะใจ จากนั้นก็ยิ้มถามเย่เฉินว่า “คุณเย่คะ คุณพูดเหตุผลในการดื่มแก้วที่สองเลยค่ะ ว่าคืออะไร?”
“ได้สิครับ” เย่เฉินก็ยิ้มๆ พูดว่า “แก้วที่สองนี้ ก็เพื่อวาสนาก็แล้วกัน ในโลกนี้ คนที่จะมารู้จักกันได้ ก็คงจะเป็นวาสนา ที่มีต่อกันมานับพันปี คุณกับผมมีวาสนาต่อกัน แก้วนี้ผมก็ขอดื่มให้กับวาสนาแล้วกัน！”
“ดีค่ะ！” ซ่งหวั่นถิงยิ้มพูด “ดื่มให้กับวาสนา！”
จากนั้น แก้วที่สาม ใบหน้าของซ่งหวั่นถิงก็เริ่มแดงๆ พูดว่า “แก้วนี้ ดื่มให้กับฝีมืออันสุดยอดของคุณเย่ค่ะ วันนี้ได้เห็นวิธีการรักษาของคุณเย่ ก็ทำให้ยิ่งสรุปได้ว่า ตอนนั้นที่คุณล่อสายฟ้ามาฟาดลงที่วีจิ้งไห่จนตาย ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ คุณเย่จะเล่าเองเลยไหมคะ?”
เย่เฉินก็ยิ้มตอบไปอย่างนั้น แล้วพูดอย่างล้ำลึกว่า “จะบังเอิญหรือไม่นั้น สวรรค์รู้ดี ส่วนคนธรรมดาอย่างผมกับคุณ ก็บอกได้เพียงอย่างเดียว ความลับสวรรค์ไม่อาจเปิดเผยได้”
ซ่งหวั่นถิงก็พยักหน้ายิ้ม แล้วมองหน้าตาอันหล่อเหลาของเย่เฉินไม่หยุด ตั้งใจพูดว่า “ดื่มให้กับ ความลับสวรรค์ที่ไม่อาจเปิดเผยได้！”
“ดื่ม ！”
ดื่มไปหลายแก้ว สีหน้าของซ่งหวั่นถิงเริ่มเมา
ถึงแม้เธอจะคอแข็ง แต่กระดกไปรวดเดียวหลายแก้ว ก็เริ่มมึนเอาเหมือนกัน
ในตอนนั้นเอง ก็ถึงตาที่เธอต้องพูดอะไรบางอย่าง รวมทั้งพูดเหตุผลที่ต้องดื่ม
ซ่งหวั่นถิงใช้สายตาเมาๆ จ้องมองเย่เฉิน แล้วก็พูดเอื่อยๆ ว่า “จริงแล้วนะ คุณเย่ ช่วงนี้ฉันเห็นว่า คุณเองก็โอเคเหมือนกันนะ”
“อะไรโอเคครับ?” เย่เฉินหัวเราะออกมา แล้วถามอย่างสงสัยว่า “ที่คุณบอกว่าโอเค หมายถึงด้านไหนครับ?”
“ก็หลายด้านนะ” ซ่งหวั่นถิงตั้งใจพูด “คุณมีอะไรมากกว่าคนทั่วไปที่ฉันเคยสัมผัส ปกติคนที่ฉันสัมผัสด้วย ถ้าไม่ใช่เป็นพวก ชมเชยฉัน เอาใจฉัน ตามใจฉัน แล้วก็พวกที่จะมาหาผลประโยชน์อะไรบางอย่างที่ฉันบอกไม่ถูก บอกได้เลยว่าไม่ได้เรื่องสักคน”
“ทำไมละครับ?” เย่เฉินถามอย่างสงสัยอีก “คุณคิดว่าผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณหรือครับ?”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า แล้วพูดว่า “ฉันคิดว่า คุณมีความก้าวล่วงเรื่องพวกทางโลกไปหมดแล้ว”