ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1561

นางาฮิโกะ อิโตะไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฉินถึงมาที่นี่ได้ ทานากะโคอิจิยิ่งไม่เข้าใจ

เพราะไม่ว่ายังไง ในความทรงจำของเขา ตัวตนของเย่เฉินก็คือครูฝึกของฉินเอ้าเสวี่ยน ปรมาจารย์ของเมืองจินหลิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่นเลย แต่ทำไมจู่ๆเขาถึงปรากฎตัวที่โตเกียวได้ แล้วยังปรากฏตัวในห้องประชุมของบริษัทผลิตยาโคบายา?

สิ่งที่ทำให้สับสนยิ่งกว่าคือ ทำไมเย่เฉินบอกว่าเขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทผลิตยาโคบายา? !

ตอนนี้ สีหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะดูแย่เล็กน้อย

ระหว่างทางที่เขามา เขาได้ยินทานากะโคอิจิพูดถึงเย่เฉิน ที่จริงแล้ว เขาดูถูกพวกปรมาจารย์เช่นนี้มาก ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

ดังนั้นเขาจึงจ้องไปที่เย่เฉิน และตะโกนอย่างเย็นชา:”ไอ้หนู ควรพิจารณาถึงผลที่จะตามมาก่อนที่จะพูด ค่าของการพูดไม่คิด นายแบกรับไม่ไหว!”

เย่เฉินไม่รู้จักนางาฮิโกะ อิโตะ คนญี่ปุ่นคนนี้ดูเหมือนเขาอายุประมาณห้าสิบปี ผมเสยขึ้น สีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เย่อหยิ่งมาก และจู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาจ้องไปที่นางาฮิโกะ อิโตะ และพูดอย่างเย็นชา:”อย่าคิดว่าคุณอายุมากก็จะเที่ยวอวดดีได้ กวนผมจนโมโห ผมก็ทำ”

นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่เคยโดนว่าแบบนี้เลย?

แม้แต่ทีมยามากุจิรุ่นเจ็ด ในปัจจุบัน ก็ต้องให้เกียรติเมื่อเห็นเขา ในประเทศนี้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนั้น

เป็นผล ทำให้นางาฮิโกะ อิโตะโกรธจัดทันที ชี้ไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนข้างๆเขา แล้วตะโกนอย่างโกรธจัด:”สั่งสอนมันซะ!”

ทันทีที่เสียงหายไป คนสองคนที่นิ่งเฉยราวกับภูเขารีบวิ่งไปหาเย่เฉินทันที

พวกเขาล้วนเป็นสุดยอดปรมาจารย์ และไม่เหมือนกับผู้เล่นประเภทการแข่งขันอย่างยามาโมโตะ คาซึกิ พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เล่นต่อสู้ที่แท้จริง ถ้าสู้จริงๆ อาจจะไม่มีทริคและท่าทางที่หล่อเหลาใดๆ แต่มันอันตรายถึงตายอย่างแน่นอน!

ทั้งสองคนส่งเสียงต่ำ ความแข็งแกร่งทั้งหมดของร่างกายของพวกเขาเพิ่มขึ้น โจมตีเย่เฉินทันที

เมื่อเห็นสองคนนี้วิ่งเข้าหาเย่เฉิน ทานากะโคอิจิก็เครียด

เขาไม่เป็นห่วงเย่เฉิน แต่เป็นห่วงบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสองของนางาฮิโกะ อิโตะ

ตอนนั้นเขาเห็นกับตาว่า เย่เฉินใช้ฝ่ามือเดียวทำลายยามาโมโตะ คาซึกิยังไง และยามาโมโตะ คาซึกิเป็นขยะที่ไร้พลังต่อสู้ต่อหน้าเขา!

ไม่ว่าบอดี้การ์ดสองคนนี้จะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็ไม่อาจแข็งแกร่งกว่า ยามาโมโตะ คาซึกิ อยู่แล้ว?

สำหรับเย่เฉิน สามารถทำได้เพียงไม่กี่ฝ่ามือ…

ในเวลานี้ บอดี้การ์ดทั้งสองรีบวิ่งไปหาเย่เฉิน คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนอยู่ทางขวา หมัดหนักพุ่งไปที่ซี่โครงทั้งสองข้างของเย่เฉิน

ซี่โครงทั้งสองข้างเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดส่วนหนึ่งของร่างกายผู้ใหญ่ ซี่โครงไม่แข็งเท่ากะโหลกศีรษะ และมักจะแตกหักได้ง่ายเมื่อถูกกระแทกจากด้านข้าง หากซี่โครงหักจากด้านข้าง งั้นซี่โครงที่หักก็จะกลายเป็น มีดที่แหลมคมแทงร่างกายของผู้ถูกกระทำ

ซี่โครงปกป้องอวัยวะภายในที่สำคัญที่สุด เมื่อซี่โครงหักทะลุอวัยวะภายใน มันง่ายมากที่จะทำให้เลือดออกภายในอย่างรุนแรง ซึ่งอาจฆ่าอีกฝ่ายโดยตรงได้เลย!

กลอุบายโหดร้ายแบบนี้ แทบจะตายได้เลย!

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา

การต่อสู้โดยทั่วไป น้อยคนนักที่จะออกมาใช้เล่ห์อุบายร้ายกาจเช่นนี้ ไม่เข้าหน้า ก็เข้าแขนขา แม้ว่าแขนขาทั้งหมดจะพัง แต่ก็ไม่ตาย

แต่เขาไม่คิดเลยว่า ญี่ปุ่นสองคนนี้จะร้ายกาจถึงขนาด เอะอะก็คิดจะฆ่าเลย ถ้าเป็นเช่นนี้ ไม่รู้จะมีคนตายไปกี่คนแล้วในมือของเขา!

ยิ่งกว่านั้น คนสองคนนี้รู้วิธีใช้ชี่จิน และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นผู้ฝึกหัดที่ฝึกมาดีแล้วด้วย

ดังนั้น เย่เฉินจึงเยาะเย้ย และในขณะที่กำปั้นทั้งสองกำลังจะกระทบซี่โครงทั้งสองข้าง จู่ๆเขาก็เอื้อมมือออกไป และจับข้อมือทั้งสองไว้อย่างรวดเร็ว