ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 168
บทที่168 ตั้งใจตีเธออีกครั้ง ก็เพื่อกำจัดพวกเขา（2）
เย่เฉินมองดูเซียวฉางควนมั่นใจกับเส้นทางนี้ ทำได้เพียงแต่พยักหน้ารับคำ เดินกลับไปห้องนอน
ครั้นเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องนอน เซียวชูหรับอาบน้ำเสร็จพอดี สวมชุดนอนผ้าไหมแท้สีม่วงอ่อน
หัวไหล่ขาวนวลราวกับหิมะ เรียวแขนเรียบเนียนดั่งหยก เผยแผ่นหลังที่ขาวนวลชวนหลงใหล เย่เฉินจ้องมองจนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก สายตาเพ่งมองไปที่เรือนร่างของนาง
ชุดนอนที่บางดุจขนปีกจักจั่น ท่านอนตะแคงของเธอทำให้เห็นส่วนว้าวส่วนโค้งเรือนร่างอันงดงามของเธอ ชายกระโปรงคลุมถึงหัวเข่าเธอ ขาทั้งสองขาวนวลราวกับหยกแนบชิดติดกันเล็กน้อยแสดงส่วนโค้งอันงดงาม เท้ากลมมนดั่งหยก
เซียวชูหรันถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยสายตาอันรุ่มร้อนของเขา รีบพูดไปด้วยความโมโหว่า: “มองอะไร ไม่เคยเห็นหรือไง มีอะไรน่ามอง”
เย่เฉินหัวเราฮาฮาพูดว่า: “มีภรรยาสวยขนาดนี้ ผมมองไม่เคยเบื่อหรอก”
เซียวชูหรันมองค้อนขวับ ดวงตาอันงดงามของเธอส่องประกายระยิบระยับต่างจากปกติ
วันนี้ที่เย่เฉินแสดงออกมาทำให้เธอถึงกับประหลาดใจ ก่อนหน้านี้คิดว่าเย่เฉินเป็นแค่คนดูฮวงจุ้ยเล็ก ๆเท่านั้น รู้ศิลปะการต่อสู้แค่ผิวเผิน คิดไม่ถึงฝีมือของเขาเก่งกาจได้ถึงเพียงนี้
ช่วงเวลาคับขัน ยังช่วยชีวิตเพื่อนสนิทของตนเองอีกด้วย ไม่ธรรมดาจริง ๆ!”
เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า: “เย่เฉิน คุณบอกฉันมา คุณทำไมถึงร้ายกาจขนาดนี้? แม้แต่นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนานยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”
เย่เฉินยิ้มอย่างมีนัยว่า: “นี่เป็นความลับ นอกเสียจากคุณจะให้ผมหอมคุณหนึ่งที ไม่งั้นผมไม่บอก”
เซียวชูหรันร้องแหยะ หน้าแดงพูดว่า: “คุณฝันไปเถอะ”
เย่เฉินมองดูท่วงท่าของอิสตรีเช่นนี้ ภายในใจถึงกับรุ่มร้อน รีบหันหลังกลับ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาผ้าห่ม แต่เมื่อเขาเปิดตู้เสื้อถึงกับตะลึงงัน
ภายในตู้เสื้อผ้ากลับว่างเปล่า ที่นอนที่เขานอนเป็นประจำ ก็หายไปเช่นกัน
“ที่รัก ผ้าห่มของผมล่ะ?”
เย่เฉินหันหลังกลับไปถาม
เซียวชูหรันเอียงคอกลับมาพูดว่า: “เมื่อกี้ฉันเอาออกไปซัก”
เย่เฉินเงียบไปครู่นึง แม้แต่ที่นอนก็ไม่มี ทำอะไรไม่ถูกถามกลับไปว่า: “ไม่มีที่นอนจะนอนพื้นแข็ง ๆ เหรอ งั้นผมไปนอนที่โซฟาแล้วกันนะ”
“ช่างโง่เหมือนหมูจริง ๆ” เซียวชูหรันแบะปาก หยิบที่นอนส่วนตัวของตนออกจากตู้เสื้อผ้า ยื่นให้กับเย่เฉินและพูดว่า: “คุณใช้ของฉันไปก่อนเถอะ”
ที่นอนสีขาวสะอาดตา ยังมีกลิ่นหอมบาง ๆ อีก จิตใจของเย่เฉินถึงกับเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว ลำคอแห้งผากพูดไปว่า: “ที่รัก คุณดีกับผมมาก”
เซียวชูหรันมองเย่เฉินด้วยสายตาขุ่นเคือง พูดว่า: “รีบนอนเถอะ”
เย่เฉินตอบรับคำ กอดที่นอนของเซียวชูหรันไว้ ได้กลิ่นหอมบาง ๆ จิตใจอดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ตนเองจะต้องขึ้นไปนอนกับภรรยาเป็นแน่?”
ในเวลานั้น เซียวชูหรันพูดกับเขาว่า: “สองวันมานี้ฉันยุ่งเรื่องราวในที่ทำงาน ปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน ต้องรีบไปหาใบเสร็จนั่น คุณอยู่เป็นพ่อฉันที่บ้าน อย่าให้เขาออกไปหลับหูหลับตาซื้อเครื่องลายครามพวกนั้น เข้าใจมั้ย?”
เย่เฉินรีบพูดว่า: “ที่รัก ฉันไปช่วยคุณทำงานที่ออฟฟิศได้ไหม? ไม่เอาเงินเดือน เช็ดโต๊ะกวาดขยะ เสิร์ฟน้ำชาอะไรพวกนั้นก็ได้นะ!”
เซียวชูหรันยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้อง เวลานี้ที่ออฟฟิศไม่มีอะไรจะให้ทำ มีงานก็แค่วาดภาพออกแบบอะไรพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วย คุณอยู่ที่บ้านทำงานบ้านก็พอแล้ว”
……