ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1716
“ฉันรู้” นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มน้อยๆและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เคยแต่งงานแล้วไง? คุณแต่งงานแล้ว แต่นานาโกะก็ยังชอบคุณอยู่ดีไม่ใช่หรือ? ดังนั้น ไม่ว่าจะสำหรับฉันก็ดี สำหรับนานาโกะก็ดี พวกเราล้วนไม่สนใจอดีตและปัจจุบันของคุณ สิ่งที่เราสนใจ ก็คืออนาคตของคุณ!”
พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ หลังจากผ่านเหตุการณ์ในวันนี้ ผมก็มองเห็นชีวิตมนุษย์อย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว ยามคนเรามีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนมีความหมาย ความร่ำรวยก็มีความหมาย ความยากจนก็มีความหมาย แต่เมื่อคนตายไปแล้ว ไม่ว่าจะร่ำรวยหรือยากจน ทั้งหมดล้วนกลายเป็นเพียงกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า”
“หากเป็นช่วงเวลาก่อนวันนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของผมแต่งงานกับผู้ชายต่างชาติแน่นอน แต่ในเวลานี้ สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกแล้ว สิ่งที่สำคัญก็คือ ทำอย่างไรถึงจะสามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีความสุข สิ่งที่สำคัญก็คือทำอย่างไรถึงสามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีชีวิตที่ดีที่สุด!”
“คุณเย่มีความสามารถ มีความแข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีเสน่ห์ของผู้ที่แข็งแกร่ง นานาโกะได้รับการฝึกอบรม มีภูมิหลัง มีภายนอกก็ย่อมมีภายใน อีกทั้งเธอก็ชอบคุณมาก ฉันเชื่อว่าในใจของคุณเองก็ต้องมีความรู้สึกกับนานาโกะอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้น คุณคงไม่มีทางเดินทางไกลมาถึงญี่ปุ่น แล้วยังตั้งใจเดินทางไปถึงที่เกียวโตเพื่อพบเธอ ช่วยชีวิตเธอ และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ อีกทั้งยังกระทั่งขับรถตลอดคืนเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อส่งเธอมายังโตเกียวเพื่อพบฉัน”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณอิโตะ ต้องยอมรับว่า นานาโกะเป็นหญิงสาวที่ดีอย่างมากคนหนึ่ง แต่ว่าผมยังคงเอ่ยคำเดิม ผมแต่งงานแล้ว”
นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือและพูดว่า “อย่ามัวแต่เอาเรื่องการแต่งงานแล้วของคุณมาเบี่ยงประเด็นผม แต่งงานแล้วก็หย่าได้ ต่อให้ไม่หย่า คุณก็สามารถแต่งงานกับนานาโกะที่ญี่ปุ่นได้ ขอแค่คุณไม่กลับไปอีกก็ไม่มีปัญหา”
เย่เฉินส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอิโตะ ผมนั้นชื่นชมในความล้ำค่าบนตัวคุณหนูนานาโกะอยู่บ้างจริงๆ แต่ว่าเรื่องที่คุณพูดนั้นยังคงไม่มีทางเป็นไปได้”
เย่เฉินชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก “อีกทั้งผมก็ไม่มีทางรั้งอยู่ที่ญี่ปุ่น วันนี้ อย่างช้าที่สุดพรุ่งนี้ ผมจะกลับไปประเทศจีน”
นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ พวกคุณชาวจีนมีคำโบราณที่ว่านกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน ผมเคยตรวจสอบภูมิหลังของคุณแล้ว ยกโทษให้ผมที่ต้องพูดตามตรง ภรรยาของคุณตอนนี้ ไม่คู่ควรกับคุณ!”
เย่เฉินมองไปที่นางาฮิโกะ อิโตะอย่างไม่ใส่ใจและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณอิโตะดูคล้ายจะทำความเข้าใจกับวัฒนธรรมจีนได้อย่างลึกซึ้ง เมื่อครู่ยังสามารถเอ่ยคำว่า ‘ขุดหลุกลึก สะสมเมล็ดพืช’ ออกมา มาตอนนี้ก็ยังมี ‘นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน’ ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นผู้เชี่ยวชาญประเทศจีนคนหนึ่งเช่นกัน!”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างจริงจัง “เมื่อผมยังเด็ก ผมนับถือโทโง เฮฮาจิโร ผู้นำกองทัพเรือญี่ปุ่นที่นำพาญี่ปุ่นเอาชนะกองทัพเรือรัสเซียในสงครามยุทธนาวีช่องแคบสึชิมะ ว่ากันว่าโทโง เฮฮาจิโรนั้นพกป้ายเอวที่มีอักษรตัวใหญ่เจ็ดตัวสลักอยู่: ชั่วชีวิตบูชาหวังหยางหมิง ในเวลานั้นผมถึงค่อยรู้ว่า ที่แท้โทโง เฮฮาจิโรนั้นได้รับอิทธิพลมาจากปราชญ์ชาวจีนหวังหยางหมิงมาตลอดชีวิต ดังนั้นผมเองก็เริ่มเดินตามรอยเท้าของเขา อ่านหนังสือประวัติศาสตร์จีน เรียนรู้วัฒนธรรมจีนและวรรณกรรมคลาสสิกมากมาย”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอิโตะเรียนรู้ได้ดีขนาดนี้ ช่างทำให้คนนับถือจริงๆ แต่ว่าผมยังคงต้องยืนยันกับคุณว่า ผมจะไม่หย่ากับภรรยาของผม! ดังนั้น คำพูดเมื่อครู่นี้ ได้โปรดคุณอิโตะอย่าได้พูดขึ้นมาอีกเลย”
จากนั้นเย่เฉินก็เอ่ยอีกว่า “นอกจากนี้ ผมจะไปจากญี่ปุ่นในเร็วๆนี้ ดังนั้นได้โปรดคุณอย่าได้พูดถึงเรื่องนี้กับนานาโกะ เพื่อไม่ให้เกิดผลเสียต่อเธอ”
นางาฮิโกะ อิโตะมองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ พวกคุณคนจีนให้ความใส่ใจกับวัฏจักรของชีวิต คุณเห็นไหม ว่าเวลาก่อนหน้าคืนนี้ นานาโกะได้รับบาดเจ็บและนั่งอยู่ในรถเข็น ในเวลานั้นแพทย์เองก็ยังสาบานออกมาว่า ชั่วชีวิตของเธออาจจะไร้หนทางที่จะสามารถยืนหยัดขึ้นมาได้อีก แต่ว่าแล้วตอนนี้ล่ะ?”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดพลางเอื้อมมือไปตบเข่าที่ถูกตัดขาออกไปของตน และเอ่ยเยาะเย้ยตัวเอง “ตอนนี้ นานาโกะที่เคยถูกแพทย์ประกาศออกมาว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง กลับลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งแล้ว แต่กลับเป็นผมที่สูญเสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว ดังนั้นถึงได้พูดว่า ชีวิตของคนเรานี้ก็คือกับวัฏจักรแบบหนึ่ง!”
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “คุณอิโตะ ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าที่คุณพูดหมายถึงอะไร”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม “ความหมายของผมก็คือ ต่อให้วันนี้คุณจะไปจากญี่ปุ่น อีกทั้งยังบอกว่าไม่มีวันหวนกลับมา เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาหมุนไปเมื่อไหร่ มันก็อาจจะส่งคุณกลับมาที่นี่อีกครั้ง แม้กระทั่งคุณเองก็ทำอะไรไม่ได้!”
“สำหรับภรรยาของคุณ ก็เป็นหลักเหตุผลเช่นเดียวกัน แม้ว่าคุณจะคิดว่าคุณจะไม่มีทางหย่ากับเธอ แต่กงล้อแห่งโชคชะตาก็อาจจะแยกพวกคุณออกจากกัน สักวันหนึ่งในอนาคตก็เป็นได้!”
“ทุกสิ่งในโลกล้วนซับซ้อนและสับสน คุณเย่ยังคงหนุ่มแน่น มีหาทางแห่งชีวิตที่ต้องเดินไปเป็นเวลาอีกหลายสิบปีในอนาคต แล้วทำไมคุณถึงจำเป็นต้องเอ่ยคำพูดที่มั่นใจขนาดนั้นออกมากันเล่า?”