ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 333

บทที่ 333

เซียวไห่หลงเองก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย？

ฉันแค่เห็นหลิวหมิงโดนตำรวจจราจรถูกใส่กุญแจมืออยู่ข้างถนน ก็เพียงแค่ต้องการเดินมาทักทายให้กำลังใจ คาดไม่ถึงเลยว่าชายคนนี้จะลุกขึ้นมาด่า แถมยังมาถ่มน้ำลายใส่หน้าอีก นี่มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว！

เขาพูดอย่างโกรธแค้นว่า “คุณชายหลิว นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ！ฉันมาเพราะว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันแค่จะมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายถึงทำแบบนี้？”

หลิวหมิงยังด่าต่อว่า “ใครให้แกมาเป็นห่วงวะ？อีกอย่างนะ คนจนแบบนายจะมาเป็นเพื่อนกับฉันงั้นเหรอ？ไอหน้าโง่ น่าดูแคลน ไอคนจน ยังคิดจะมาอยู่ใกล้ฉันอีกเหรอ？ ไสหัวไป！”

“ฉัน…” เซียงไห่หลงรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

แต่เขาเองก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับหลิวหมิง ตระกูลหลิวนั่นแข็งแกร่งกว่าตระกูลเซียว แข็งแกร่งกว่ามาก การทำให้เขาขุ่นเคืองใจคงจะทำให้ตนเองจบไม่ดีแน่ๆ

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงใช้แขนเสื้อเช็ดเสมหะที่อยู่บนใบหน้าของเขาและกล่าวอย่างโกรธๆว่า “คุณชายหลิว ผิดที่ผมหลงใหลคุณมากไป ขอโทษด้วย”

เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังกลับแล้วขับรถออกไป

เวลานี้ เขารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในใจเป็นอย่างมาก

นายว่า นี่มันเกี่ยวอะไรกับมันวะ…..

นี่มันน่าโมโหเสียจริง！

ที่นี่ หลิวหมิงเองก็รู้สึกไม่ค่อยดี

เขาถอนหายใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน？เดิมทีอยากกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะกลายเป็นนิทรรศการอยู่กลางสี่แยก

มีหลายคนเข้ามาถ่ายรูป บางคนก็โพสต์ลงในติ๊กต็อก สิ่งดีๆก็คือตอนนี้เขามีชื่อเล่นแล้ว ชื่อว่า “คนจนอันดับหนึ่งในจินหลิง”

เรื่องราวของหลิวหมิง นั้นถูกแพร่กระจายออกไปทั่วจินหลิง

……….

คืนที่อยู่ช็องเซลิเซียนสปา สำหรับเย่เฉินนั้นมันช่างเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เดิมที่เขาจะลองหน้าด้านหน้าทนไปนอนเตียงเดียวกับเซียวชูหลันภรรยาของเขา

แต่ท้ายสุดไม่รู้ว่าต่งรั่งหลินนั้นตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ เธอยืนยันที่จะนอนกับเซียวชูหลันให้ได้ เรียกว่าเป็นเวลาของเพื่อนสาว

ดังนั้นเย่เฉินจึงต้องอยู่คนเดียวในอีกห้องหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น เดิมทีต้องเช็คเอาท์แล้วกลับเข้าเมือง แต่สองสาวนั้นอดใจไม่ได้กับบ่อแช่น้ำพุร้อนส่วนตัว ช่วงสายๆเลยไปแช่กันอีกรอบ แอบเสียดายที่เย่เฉินจะคืนห้องแล้ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ทำการแช่น้ำพุร้อนแล้ว มันทำให้หญิงสาวทั้งสองนั้นดูผิวพรรณเปล่งปลั่งสวยงามเหลือเกิน

เมื่อถึงตอนเช็คเอาท์ เฉินจื๋อข่ายก็มาหาด้วยตัวเอง

เขารีบไปขอโทษเย่เฉินกับเซียวชูหรัน นอกจากนี้ยังตักเตือนพนักงานทุกคนในช็องเซลิเซียน หากครั้งมีการปฏิบัติกับลูกค้าไม่เท่าเทียมกัน ทำด้อยกว่าล่ะก็ จะถูกไล่ออกทันที

ในที่สุด พนักงานทุกคนในช็องเซลิเซียนก็ตระหนักได้ถึงความสำคัญในการปฏิบัติกับลูกค้า

จากนั้นเฉินจื๋อข่ายก็พาเย่เฉินไปชั้นบน ส่งเย่เฉินและคนอื่นออกไปอย่างสุภาพ

เดิมทีเฉินจื๋อข่ายต้องการที่จะไปส่งเย่เฉินที่ลานจอดรถเลย แต่เย่เฉินมองไปที่เขาแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เดี๋ยวพวกเราจะไปที่จอดรถรถและขับเข้าเมืองเอง เฉินจื๋อข่ายคุณไม่ต้องมาส่งหรอก”

เฉินจื๋อข่ายก็เข้าใจทันที เขารู้ว่าเย่เฉินคงไม่ต้องการให้เขาตามมา ดังนั้นเขาจึงกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านอาจารย์เย่เดินทางดีๆนะครับ”

เมื่อออกมาแล้ว ต่งรั่งหลินก็บิดเอวอย่างมีเสน่ห์แล้วพูดว่า “แช่น้ำร้อนนี่มันสบายจริงๆ ชูหรัน ถ้าพวกเธอสองคนไม่ได้มีเรื่องอะไร ถ้าพักที่นี่อีกสองสามวันคงจะดีมากเลย！”

เซียวชูหรันยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันเพิ่งเปิดบริษัท มีงานเยอะมากเลย จะมาพักที่นี่หลายวันได้ยังไงกันล่ะ……..”