ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 64
บทที่ 64 คุกเข่าให้ท่านอาจารย์เย่
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างคิดว่าเย่เฉินพูดความจริง แต่ละคนพากันอดกลั้นเอาไว้ อยากจะรีบกลับบ้านไปดูอู่เหลินเฟิง
ฉินเอ้าตงที่ยืนนิ่งค้างอยู่ด้านข้าง ในที่สุดเวลานี้ก็ดึงสติกลับมา สีหน้าของเขาหน้าเกลียดมาก
นี่มันขายหน้าขายไปจนถึงวงศ์ตระกูลแล้ว！
ตนเองจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อจ้างบอดี้การ์ด ซึ่งล้วนเป็นอาจารย์ศิลปะการต่อสู้อาวุโสในสถาบันศิลปะการต่อสู้ คิดไม่ถึง…..
คิดไม่ถึงว่าจะถูกเจ้าเด็กที่เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากทีวี จับทุ่มเพียงชั่วพริบตา?
ฉินเอ้าตงไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ เขามองไม่ออกว่าความสามารถของเย่เฉินอยู่ในระดับไหน แต่บอดี้การ์ดของเขาไม่ใช่คนโง่
ผู้เชี่ยวชาญลงมือ ก็รู้ว่ามีหรือไม่มี！
พวกเขาเพียงแค่มองก็รู้ทันที เย่เฉินไม่ได้พูดโอ้อวด เขาไม่ได้ออกแรงทั้งหมดเสียด้วยซ้ำ
เป็นคนที่พวกเขาไม่มีปัญญาหาเรื่อง！
ด้วยเหตุนี้ เหล่าบอดี้การ์ดจึงไม่กล้าขึ้นหน้า มองดูเย่เฉินด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เซียวฉางควนมองดูอยู่ด้านข้าง เขาไม่มีความรู้ด้านการต่อสู้แม้แต่น้อย คิดว่าเย่เฉินเพียงแค่ต่อสู้ธรรมดาๆเท่านั้น เพียงแค่จับข้อมือ แล้วจับทุ่มอะไรทำนองนี้ เพียงแต่แรงเยอะไปหน่อยเท่านั้น ไม่รู้ว่านี่เป็นวรยุทธ์ที่แท้จริง
เวลานี้เย่เฉินส่งยิ้มอ่อนๆให้กับฉินเอ้าตง：“นายจะมาเอง หรือจะให้ฉันไปหา?”
“แก แกอย่าเข้ามา”
ฉินเอ้าตงตกใจจนเหงื่อเย็นเต็มหน้าผาก ก้าวถอยหลังหลายติดต่อกันหลายก้าว
มองดูท่าทีหวาดกลัวของเขา เย่เฉินหัวเราะในลำคอ เดินไปหาเขา
ฉินเอ้าตงมองดูเขาด้วยความหวาดกลัว รีบก้าวถอยหลัง
ถ้าตนถูกเขาจับทุ่ม ต้องเข้าไปนอนในโรงพยาบาลนานครึ่งเดือนอย่างแน่นอน！
ในเวลานี้เอง รถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำขับมาช้าๆ จอดอยู่ไม่ไกล
คนขับรถรีบเปิดประตูรถ แล้วเชิญคนลงจากรถ
ฉินเอ้าตงเห็นภาพนี้ ดีใจขึ้นมาทันที หันไปด้านนั้นพร้อมกับร้องเรียก ：“พี่สาว！ ผมถูกคนทำร้าย！ พี่รีบมาช่วยผมเร็ว！”
เย่เฉินเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงกลุ่มคนหลีกทางให้อัตโนมัติ หญิงสาวสวมชุดออกกำลังกายรัดรูปสีดำทั้งตัว เดินมาทางนี้
ชุดออกกำลังรัดรูป ทำให้เห็นหุ่นที่สมบูรณ์แบบของหญิงสาว ใบหน้าที่มีความโกรธเคืองของเธอ มีความแข็งแกร่งแผ่ออกมา
“นั่นคือพี่สาวของคุณชายฉิน ฉินเอ้าเสวี่ยน！”
ในกลุ่มคนมีคนร้องตะโกนขึ้นมา จากนั้นฝูงชนก็เกิดเสียงดังระงมทันที
ฉินเอ้าตงร้องเรียก：“พี่ เจ้าเด็กนี่มันทำร้ายผม พี่ช่วยผมจัดการมันให้เข็ดหลาบ！”
หลังจากฉินเอ้าเสวี่ยนเดินเข้ามาใกล้ กวาดตามองเหล่าบอดี้การ์ดที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นมองเย่เฉินด้วยแววตาเย็นยะเยือก：“นายเป็นคนทำร้ายคนพวกนี้?”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ：“ใช่ ผมเป็นคนทำเอง มีอะไรรึเปล่า?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนหัวเราะลำคอ พูดขึ้น：“ไม่มีอะไร รีบขอโทษน้องชายฉันเดี๋ยวนี้！”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะตีนายจนกว่านายจะขอโทษ！”
ยังไม่ทันพูดจบ เท้าแส้ของฉินเอ้าเสวี่ยน พุ่งไปตรงหน้าเย่เฉินทันที
ภายในใจเย่เฉินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา เก่งกว่าบอดี้การ์ดก่อนหน้านี้มาก！
ฉินเอ้าตงเห็นภาพนี้ จึงลอบพูดในใจ：“ให้ตายสิ ดูสิว่าพี่สาวของฉันจะตีแกจนตายไหม！”
พี่สาวของเขาฝึกการต่อสู้มานานหลายปี เชี่ยวชาญการต่อสู้โบราณ และมีทักษะการต่อสู้ แม้แต่อาจารย์ศิลปะการต่อสู้บางคน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ
ทว่าวินาทีต่อมา ฉินเอ้าตงดวงตาเบิกกว้าง
“อ่อนเกินไป！”
ตามด้วยเสียงสบถของเย่เฉิน ตัวของเขาหลบเลี่ยงไปอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นยกเท้าขึ้น เตะไปที่บั้นท้ายงอนของฉินเอ้าเสวี่ยน จนเธอตัวปลิวไปไกล
ฉินเอ้าตงตกใจจนคางเกือบหลุดลงมา มองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เอ่ยพูดเสียงเบา：“นี่มัน……เป็นไปได้ยังไง！”
ทางด้านฉินเอ้าเสวี่ยนทั้งอับอายและโมโห ตั้งแต่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เธอไม่เคยถูกใครทำให้อับอายแบบนี้มาก่อน อีกทั้งที่ที่ฝ่ายนั้นเตะเธอ ก็น่าอับอายมาก！
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ คลานขึ้นมาแล้วพุ่งตัวไปาเย่เฉิน เธอตัดสินใจแล้ว วันนี้จะต้องให้ไอ้สารเลวนี่ชดใช้！
“เอ้าเสวี่ยน หยุดเดี๋ยวนี้！ ห้ามเสียมารยาทกับท่านอาจารย์เย่！”
ในเวลานี้เอง จู่ๆก็มีชายวัยกลางคนวิ่งมา คว้าตัวฉินเอ้าเสวี่ยนเอาไว้
ใบหน้าฉินเอ้าเสวี่ยนเต็มไปด้วยความอับอายและโมโห ร้องตะโกนเสียงดัง：“พ่อคะ พ่อถอยออกไป หนูจะตีมันให้ตาย！”
บั้นท้ายของฉันเป็นที่ที่นายสามารถเตะได้หรอ? นายไม่รู้จักการถนอมผู้หญิงเหมือนหยกหรือไง? ตอนนี้บั้นท้ายของฉันยังเจ็บแปล๊บๆอยู่เลย！
“หุบปาก！”
ชายวัยกลางคนถลึงตามองฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วพูดตำหนิ
จากนั้น เดินไปทางเย่เฉินด้วยความนอบน้อม สูดลมหายใจเข้า พูดด้วยความเคารพ：“ท่านอาจารย์เย่ เจอกันอีกแล้วนะครับ……ผมขอโทษแทนลูกสาวและหลานชายที่ไม่เอาไหน เดี๋ยวกลับไป ผมจะให้พวกเขาคิดทบทวนเรื่องนี้”
เฉินเอ้าเสวี่ยนและฉินเอ้าตงตะลึงงัน ไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า
พ่อเป็นถึงคนที่มีอำนาจสูงศักดิ์ในเมืองจินหลิง ทำไมถึงเกรงใจเจ้าเด็กคนนี้มากขนาดนี้ด้วย
เย่เฉินจำชายวัยกลางคนคนนี้ได้
ก่อนหน้านี้ ตอนที่ตนกับซ่งหวั่นถิงไปตรวจสมบัติ เคยเห็นเขามาก่อน ชื่อของเขาคือฉินกาง
ด้วยเหตุนี้ เย่เฉินจึงพยักหน้า แล้วเอ่ยพูด：“ประธานฉิน หลานชายคนนี้ของคุณ ควรที่จะสอนให้เข้มงวด”
ฉินกางพยักหน้า มองฉินเอ้าเสวี่ยทั้งสองด้วยความโมโห จากนั้นเอ่ยพูด：“รีบขอโทษท่านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้！”
“หนูไม่ขอโทษคนสารเลวที่มันเตะบั้นท้ายหนูหรอกค่ะ！”ฉินเอ้าเสวี่ยนเบ้ปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
ฉินกางตวาดด้วยสีหน้าโมโห：“ขอโทษ！เดี๋ยวนี้！ตอนนี้！”
ฉินเอ้าเสวี่ยนโมโหขึ้นมาทันที กัดฟันพูดด้วยความน้อยใจ เอ่ยพูดเสียงเบา：“ขอโทษ……”
ทว่าสีหน้าของฉินเอ้าตงกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พูดขึ้น：“ลุงรอง เจ้าเด็กคนนี้มันทำให้ผมอับอาย ทั้งยังเตะพี่สาวด้วย ลุงไม่จัดการเขาก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะให้ผมขอโทษ? ถ้าลุงไม่สามารถจัดการเขาได้ เดี๋ยวผมเรียกคนมา เอามันให้ตาย！”
เพี๊ยะ！
ฉินกางตบหน้าเขาอย่างแรง พูดด้วยความโมโห：“สารเลว！รีบคุกเข่าขอโทษท่านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้！”
ฉินเอ้าตงถูกตบจนหน้ามืดตาลายเห็นดาวเต็มหัว มุมปากมีเลือดไหลออกมา กุมหน้าเอาไว้ด้วยความตกใจกลัว ถูกตบจนเขาตะลึงงันไปแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้
แต่ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าสาธารณะ……
นี่เป็นการทำให้ตระกูลฉินอับอายขายหน้า นับตั้งแต่วันนี้จะพูดถึงความน่าเกรงขามในเมืองจินหลิงได้ยังไง?
ฉินกางกัดฟันกรอด พูดเสียงเหี้ยม：“เจ้าเด็กสารเลวนี่ แกรู้หรือไม่ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านอาจารย์เย่รู้ที่มาที่ไปจี้หยกชิ้นนั้นของแก ไม่เพียงแค่แก่เท่านั้นที่จะตาย ทั่วทั้งตระกูลฉินก็จะตายเพราะนาย！”
พูดจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นด่า：“ฉันก็ว่าทำไมพักนี้ตระกูลฉินมีแต่เรื่องซวยๆ เกิดเรื่องแล้วเกิดเรื่องเล่า ที่แท้ก็เป็นเพราะคนชั่วๆอย่างแกหาเรื่องมาให้ตนเอง ถ้าปู่ของแกรู้ ต้องตีแกจนขาหักอย่างแน่นอน！”
เมื่อเห็นลุงรองพูดร้ายแรงขนาดนี้ ภายใต้ความตกตะลึงและหวาดกลัวของฉินเอ้าตง เท้าทั้งสองข้างอ่อนลง “ตึก” คุกเข่าลงกับพื้น
ฉินกางพูดเสียงเหี้ยม：“ยังไม่รีบขอโทษท่านอาจารย์เย่อีก！”
“ขอ ขอโทษ……” ฉินเอ้าตงตกใจจนขวัญอ่อนหมดแล้ว พูดขอโทษเย่เฉินติดๆขัดๆ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ฉินกางจึงพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพ：“ท่านอาจารย์เย่ ไม่รู้ว่าจัดการแบบนี้ ท่านอาจารย์พอใจหรือไม่?”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ：“ช่างเถอะ ในเมื่อคุกเข่าลงแล้ว ผมก็ไม่ถือสาเขา”
ฉินกางโล่งใจเป็นอย่างมาก จากนั้นรีบเอ่ยถาม：“ท่านอาจารย์เย่ ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะถามท่านอาจารย์ หลังจากทิ้งหยกชิ้นนั้นไปแล้ว โชคชะตาของตระกูลฉินจะกลับมาปกติเหมือนเดิมหรือไม่?”
เย่เฉินยิ้มเยือกเย็น：“คุณคิดได้เพ้อฝันจริงๆ！หยกชิ้นนี้มีชี่พิฆาตรุนแรงมาก ไม่ได้เกิดขึ้นบนตัวของฉินเอ้าตงเพียงคนเดียวแล้ว จากที่ผมดู เวลาไม่ถึงหนึ่งปี ตระกูลฉินของพวกคุณต้องเกิดหายนะครั้งใหญ่ครอบครัวแตกสาแหรกขาดมีคนตายอย่างแน่นอน！”