ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 679
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 679
เซียวฉางควนสับสนกับคำถามของเถ้าแก่
เห็นชัดๆว่าตัวเองมาซื้อเฟอร์นิเจอร์ แล้วมาขายได้ยังไง?
ดังนั้นเขาจึงพูดกับเถ้าแก่ว่า: “ผมมาซื้อเฟอร์นิเจอร์ เข้าใจที่ผมพูดไหม?”
พนักงานแนะนำสินค้าก็รีบพูดขึ้นมาว่า: “เถ้าแก่ครับ คุณผู้ชายท่านนี้อยากมาซื้อชุดเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำ”
เมื่อพูดจบ ก็ชี้ไปที่เซียวฉางเฉียน แล้วพูดว่า: “คุณผู้ชายคนนี้ต่างหากที่จะขายเฟอร์นิเจอร์”
จู่ ๆเถ้าแก่ก็เข้าใจได้ และรีบพูดกับเซียวฉางควนว่า: “โธ่เอ๋ย ขอโทษจริงๆ ผมเข้าผิดใจแล้ว”
จากนั้นก็มองไปที่เซียวฉางเฉียน และถามเขาว่า: “คุณผู้ชายครับ คุณจะขายเฟอร์นิเจอร์เหรอ?”
เซียวฉางเฉียนได้ยินที่เซียวฉางควนบอกว่ามาที่นี่เพื่อจะซื้อเฟอร์นิเจอร์ เขาคิดอยากจะหันกลับและเดินออกไปตอนนี้จริงๆ
สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่อยากให้เซียวฉางควนมาเห็นเรื่องที่น่าอาย
แต่ว่า ร้านนี้ เป็นร้านขายเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจินหลิง และเป็นร้านค้าที่ราคาดีที่สุดสำหรับเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำมือสอง ของตลาดในตอนนี้ ถ้าตัวเองหันหลังและเดินจากไป บางทีไปร้านอื่นแล้วอาจขายได้น้อยกว่าเป็นแสน
ดังนั้น เขาก็ทำได้เพียงฝืนใจและพูดกับเถ้าแก่ว่า: “ถูกแล้ว ผมเอง ผมมีโซฟาไม้พะยูงไหหลำชุดหนึ่ง เก้าอี้ที่อยากจะขาย ล้วนแล้วเป็นของเก่าทั้งหมด”
เถ้าแก่รีบพูดและยิ้ม: “ดีเลย เราต้องการเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำ สินค้าของคุณอยู่ไหนเหรอ? สะดวกเอามาให้ดูหน่อยไหม?”
เซียวฉางเฉียนมองไปที่เซียวฉางควนอย่างเก้ๆกังๆแวบหนึ่ง และพูดเสียงต่ำ ๆว่า: “สินค้าอยู่บนรถ รถจอดอยู่ที่ลานจอดรถ คุณไปดูกับผมได้”
เซียวฉางควนเห็นเซียวฉางเฉียน แอบรู้สึกแปลกใจ
เพราะเรื่องที่เฉียนหงเย่นฮุบเงินหายไปทั้งหมด ช่วงนี้เซียวฉางเฉียนไม่พอใจมาโดยตลอด ในขณะเดียวกันก็กังวลเช่นกัน เพราะงั้นน้ำหนักก็เลยลดลงไปเยอะ ผมหงอกขาวของเขาขึ้นเยอะมาก ดูแล้วน่าเวทนา
เซียวฉางควนไม่เคยเห็นพี่ใหญ่โทรมขนาดนี้มาก่อน
และข้างกายของเซียวฉางเฉียน ตามมาด้วยนายหญิงใหญ่เซียวและลูกชายกับลูกสาวของเซียวฉางเฉียน
ทั้งสี่คนนี้ ดูโทรมอย่างมาก โดยเฉพาะนายหญิงใหญ่ ท่าทางดูแย่มาก
เมื่อคิดจะขายเฟอร์นิเจอร์ล้ำค่าที่สามีทิ้งไว้ นายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกเหมือนมีดบาดในหัวใจของเธอ ไม่ใช่แค่เจ็บปวดแต่กำลังมีเลือดหยด
จู่ ๆก็เห็นเซียวฉางควนอีกครั้ง รวมถึงครอบครัวของเซียวฉางควนก็อยู่ที่นี่ด้วย ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็ยิ่งแย่ลง
เซียวฉางควนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงเดินเข้ามา และเอ่ยปากถามคำหนึ่งว่า: “แม่ พี่ใหญ่ พวกคุณมาได้อย่างไร?”
“ฮึ!” เซียวฉางเฉียนพูดอย่างเย็นชาว่า: “ทำไม? เรามาที่นี่ไม่ได้เหรอ?”
เซียวฉางควนรีบพูด: “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่าจะขายชุดเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำคงไม่ใช่อันที่พ่อทิ้งไว้ให้ชุดนั้นหรอกนะ?”
ทันใดนั้นเซียนฉางเฉียนก็โมโหขึ้นมา และพูดว่า: “เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”