ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 708

บทที่ 708

ดังนั้น เธอเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 แล้วก็ลองเปิดประตูห้องนอนของเย่เฉินกับเซียวชูหรัน

ปรากฏว่าประตูห้องไม่ได้ล็อก ทำให้เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก!

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็เริ่มรื้อลิ้นชักและตู้ต่าง ๆ

แต่ว่า เย่เฉินกับเซียวชูหรันเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้ ในตู้ยังไม่ได้จัด และไม่มีของมีค่าอะไร

หม่าหลันหาแล้วครึ่งค่อนวัน ก็ยังไม่เจอกระเป๋าเงินและบัตรของเย่เฉิน ขณะที่อารมณ์เสียอยู่ ทันใดนั้นก็เห็นเสื้อคลุมของเย่เฉินแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอจึงรีบก้าวเดินไปข้างหน้า ควานหาในกระเป๋า พบว่ามีบัตรธนาคารสีแบล็กโกลด์อยู่ใบหนึ่ง

บัตรธนาคารเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยหม่าหลันเป็นคนใฝ่ต่ำไม่รักเรียน ผ่านมาหลายสิบปีเธอจึงลืมภาษาอังกฤษไปหมดแล้ว

ฉะนั้น เธอดูสักพักใหญ่ รู้เพียงแต่ว่าบัตรใบนี้เป็นของธนาคารซิตี้แบงค์ แต่ไม่รู้ว่าบัตรใบนี้มีความเป็นมาอย่างไร

แต่ว่า เมื่อมองดูอย่างละเอียด บัตรใบนี้ประณีตมากไม่เหมือนบัตรทั่วๆไป

เธอดีใจมากและรีบเก็บบัตรแบล็กโกลด์ไว้ในเสื้อของเธอ พลางคิดกับตนเองว่า เย่เฉินน่ะเย่เฉิน ถ้าแกไม่ให้เงินฉัน ฉันก็จะเอามันไปด้วยตัวเอง?

อีกอย่าง ถ้าแกทำตัวดีหน่อย ฉันอาจใจดีเหลือเงินในบัตรให้แกไม่กี่ร้อย

เมื่อสักครู่ทัศนคติของแกที่มีต่อฉันแย่มาก แล้วยังเอาเซียวฉางควนมาข่มฉันอีก แกล่วงเกินผิดคนแล้ว!

แกคอยดูน่ะ ขอแค่ฉันทายรหัสของแกได้ ถ้าฉันเหลือเงินไว้ให้แกแม้แต่แดงเดียว ก็ถือว่าฉันแพ้!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หม่าหลันจึงออกจากคฤหาสน์อย่างเงียบ ๆด้วยความตื่นเต้น และรีบไปยังธนาคารซิตี้แบงค์ที่ใกล้ที่สุด

……

เย่เฉินที่กำลังเก็บกวาดทำความสะอาด ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า หม่าหลันจะขโมยบัตรธนาคารของตนเองไป

เขาล้างถ้วยเสร็จ โทรศัพท์มือถือก็ได้ดังขึ้นมา

เขาหยิบมือถือขึ้นมาดู แสดงชื่อ “ป้าหลี่” เขารู้สึกดีใจทันที

พ่อแม่เสียตอนเย่เฉินอายุ 8 ขวบ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าป้าหลี่ที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ารับเขาไว้ เขาน่าจะอดตายอยู่ข้างถนนตั้งนานแล้ว

ดังนั้น เย่เฉินจึงรู้สึกขอบคุณป้าหลี่มาโดยตลอด และไม่เคยกล้าที่จะลืมบุญคุณนี้

นั่นเป็นเหตุผลที่เย่เฉินเอ่ยปากขอยืมเงินในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหญิงใหญ่เซียว เพื่อให้ป้าหลี่ทำการปลูกถ่ายไต

หลังจากนั้น ถังซื่อไห่ก็ปรากฏตัวออกมา ป้าหลี่จึงได้ถูกย้ายไปที่โรงพยาบาลเซี๋ยเหอในเมืองเย่นจิงเพื่อรับการรักษาที่ดีที่สุด

ช่วงเวลาที่ผ่านมา เย่เฉินรู้เพียงแต่ว่าการผ่าตัดของเธอราบรื่น ยิ่งไปกว่านั้นถังซื่อไห่ยังจัดเตรียมการฟื้นฟูที่ดีที่สุดให้กับเธอ ที่เย่เฉินไม่ได้ติดต่อป้าหลี่ เป็นเพราะไม่อยากรบกวนเธอ และหวังว่าเธอจะตั้งใจพักฟื้นร่างกายอยู่ที่เมืองเย่นจิง

เมื่อกดรับสาย เย่เฉินรีบกล่าวว่า “ป้าหลี่!”

ได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ฝั่งโน้นว่า “ใช่ ป้าเอง เย่เฉินช่วงนี้สบายดีไหม?”

เย่เฉินตอบอย่างตื่นเต้นว่า “ป้าหลี่ ผมสบายดีครับ แล้วร่างกายของป้าเป็นยังไงบ้างครับ?”

ป้าหลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ป้าฟื้นตัวได้ดีมาก และปฏิกิริยาการปฏิเสธไม่ได้รุนแรงมาก หมอบอกว่าอีกไม่กี่วันก็สามารถกลับไปที่จินหลิงได้แล้ว”

เย่เฉินรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก “มันเยี่ยมมาก ป้าหลี่กลับมาเมื่อไหร่ เดี๋ยวผมจะเลี้ยงต้อนรับเอง”

ป้าหลี่รีบกล่าวว่า “เย่เฉินเอ๊ย อย่าสิ้นเปลืองเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางพยาบาลหลุดปาก ป้าก็ยังไม่รู้ว่าคุณจ่ายค่ารักษาทั้งก่อนและหลังการผ่าตัดเป็นล้าน และป้าก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี….. ”

ขณะพูด ได้ยินเสียงสะอื้นของป้าหลี่อยู่ในสายโทรศัพท์

เย่เฉินรีบกล่าวว่า “ป้าหลี่อย่าร้องไห้เลย นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ ป้ายังจำได้ไหม ตอนผมอายุ 8 ขวบ ผมเดินเร่ร่อนอยู่ข้างถนนเป็นเวลาสามวันสามคืน หิวและผอมมาก ถ้าไม่ใช่ว่าป้าพาผมกลับไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมอาจจะอดตายข้างถนนไปนานแล้ว…..”