ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 723
บทที่ 723
หม่าหลันก็ตกใจกับเสียงที่ดังออกมา
พอจับจ้องมองไป ที่แท้ก็เป็นนายหญิงใหญ่เซียวนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น ชี้หน้าด่าตนเองอยู่
นายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่คิดเลยว่า จะได้พบกับหม่าหลันในเรือนจำ
อีกอย่าง หม่าหลันยังได้ใส่ชุดนักโทษเหมือนกับตนเองด้วย ดูไปก็รู้ว่า คงจะทำผิดอะไรแล้วโดนจับมา！
หลังจากที่หม่าหลันเห็นนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวย ในใจก็สับสนอย่างมาก
เธอไม่คิดเลยว่า ตนเองจะถูกจัดการให้มาพักห้องขังเดียวกับพวกเธอ
เมื่อครู่ยังคิดอยู่เลยว่า อย่าให้ได้อยู่กับพวกเธอเลย ไม่คิดเลยว่าจะซวยขนาดนี้
ดังนั้นเธอก็เลยอาศัยจังหวะที่ผู้คุมยังเดินออกไปไม่ไกล รีบตะโกนออกไปทางช่องเล็กๆ ของประตูเหล็กว่า “ผู้คุม ย้ายห้องให้ฉันได้ไหม ฉันไม่อยากพักอยู่กับพวกมัน”
ผู้คุมหญิงก็พูดอย่างไรสีหน้าว่า “คุณคิดว่าเรือนจำเป็นบ้านคุณรึไง? ที่อยากจะเปลี่ยนก็ได้? ถ้าไม่อยากอยู่ในเรือนจำ ก็อย่าทำความผิดสิ ทำผิดไปแล้วไม่ใช่รึไง?”
หม่าหลันรีบอธิบายว่า “ฉันบอกพวกคุณไปหมดแล้ว ว่าเรื่องนั้น ไอ้ลูกเขยตัวดีของฉันมันเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย พวกคุณก็ไปจับมันสิ ปล่อยฉันไป ขอร้องล่ะ”
ผู้คุมหญิงก็ไม่สนใจสายตาที่ขอร้องของหม่าหลัน และตอบไปว่า “อย่าพูดมาก ด้วยความผิดของคุณ ชีวิตนี้ก็อย่างหวังว่าจะได้ออกมาเลย”
พูดจบ ก็หันตัวเดินกลับออกไป
หม่าหลันเห็นเงาแผ่นหลังของผู้คุมไกลออกไป ในใจก็เริ่มค่อยๆ นิ่งลง
ตอนนี้เซียวเวยเวยก็หัวเราะพูดว่า “หม่าหลัน！แกเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์Tomson Riviera ยังไม่ได้นอนสักตื่น ทำไมถึงมาที่เรือนจำได้ล่ะ? เห็นผู้คุมบอกว่า โทษของแกก็หนักไม่เบาเลยนี่！”
หม่าหลันหันหน้าไป มองไปยังสองย่าหลาน ในใจก็คิดว่าซวยจริงๆ แต่ว่าไม่นานก็นิ่งลง
ยัยแก่คนหนึ่ง เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่ง ตนเองจะต้องกลัวอะไร?
พอคิดถึงจุดนี้ หม่าหลันก็พูดส่งเสียงไม่พอใจว่า “ทำไมล่ะ? บ้านแตกสาแหรกขาดอย่างพวกแก ยังจะอยากมาหัวเราะเยาะฉันรึไง? ต่อให้ฉันต้องเข้าเรือนจำ แต่ก็ยังเป็นคนที่มีบ้านอยู่ พวกแกล่ะ? ข้างนอกพวกแกมีที่ให้ยืนรึเปล่า? ไม่ใช่ฉันจะดูถูกหรอกนะ อย่างพวกแก2คน ออกไปก็ไปอดตายอยู่ตามถนน！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็โมโหพูดว่า “หม่าหลัน แกยังรู้ไหมว่าตัวเองแซ่อะไร? ถึงได้กล้ามาโอหังในเรือนจำนี้ได้อีก！”
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมรึ?” หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจว่า “ฉันโอหังมาไม่ใช่วันสองวันแล้ว แกไม่ยอมรึไง?”
พูดจบ หม่าหลันก็เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชด้านคำพูดของตนเอง พูดเสียงเย็นไปว่า “รอพวกแกออกไปแล้ว ยัยแก่อย่างแก ไม่เกิน3วันก็คงจะหิวตาย แต่เซียวเวยเวยไม่ต้องกังวลไปนะ อย่างน้อยแกก็ยังพอมีหน้าตาที่พอดูได้ ไปยืนโบกมือตามข้างทาง ก็ยังพอประทังชีวิตได้”
เซียวเวยเวยก็โมโห “หม่าหลัน แกว่าไงนะ？！”
“หม่าหลันเบะปากพูดว่า “ก็บอกว่าให้แกไปยืนขายตัวตามถนนไง ทำไมล่ะ? ไม่ยอมหรือ? ตัวเองเป็นอย่างไร ตัวเองก็ย่อมรู้ดีไม่ใช่รึไง? เซียวอี้เชียนกับเว่ยฉางหมิงเป็นยังไง หรือจะต้องให้ฉันเตือนสติแกห้ะ?”
ตอนนี้นายหญิงใหญ่เซียวก็โมโหจนตัวสั่น แล้วก็ตั้งใจมองไปยังจางกุ้นเฟิน จากนั้นก็ชี้ไปยังหม่าหลันแล้วพูดว่า “หม่าหลัน！ตระกูลเซียวของเรามีสะใภ้อย่างแก มันเป็นความอัปยศของตระกูล！”
พอคำพูดนั้นจบลง จางกุ้นเฟินที่อยู่ข้างๆ ก็โมโห
เธอลุกขึ้นพรวด ชี้หน้าหม่าหลันถามนายหญิงใหญ่เซียวไปว่า “นี่ก็คือลูกสะใภ้สารเลวของคุณน่ะหรือ?”