ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 735

บทที่735

เซียวฉางควนคิดไม่ถึงเลยว่า ชีวิตนี้จะได้รับสายจากหานเหม่ยฉิงอีกครั้ง

และยิ่งไปกว่านั้น หานเหม่ยฉิงกำลังจะกลับประเทศมาแล้วด้วย！

ปีนั้น เธอเรียนจบก็ไปอเมริกาเลย ต่อมาก็เรียนต่อที่นั่น ตั้งแต่นั้น ทุกคนก็ไม่ได้พบเธออีกเลย นี่ก็ผ่านไป20กว่าปีแล้ว

แต่ว่า ต่อให้ไม่ได้พบกัน20กว่าปี แต่เซียวฉางควนก็ยังคงใจเต้นกับน้ำเสียงของเธอ

เขาก็เลยรีบถามว่า “เหม่ยฉิง คุณ……..จะกลับมาจริงหรือ? แล้วจะกลับมาตอนไหนล่ะ？！”

หานเหม่ยฉิงก็ยิ้มพูดว่า “ฉันจะขึ้นเครื่องบินแล้วเนี่ย พรุ่งนี้เวลา11โมงเช้าก็จะถึงจินหลิง ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง วันมะรืนพวกเราก็มานัดกินข้าวกันหน่อย！”

เซียวฉางควนก็ตื่นเต้นมาก เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ไอหย๋า วันพรุ่งนี้……..คุณก็ถึงจินหลิงแล้วหรือ？！แล้วเอ่อ…คุณพักที่ไหนล่ะ?”

หานเหม่ยฉิงตอบว่า “ลูกชายฉันจองโรงแรมไว้แล้ว อยู่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง จากนั้นพวกเราก็คงจะพักที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงช่วงหนึ่ง แล้วก็ค่อยดูว่า ที่จินหลิงมีบ้านดีๆ ไหม ถ้ามีก็จะซื้อสักหลัง”

เซียวฉางควนก็แกล้งถามว่า “แล้วเอ่อ……..สามีคุณมาด้วยหรือเปล่า?”

“เปล่า” หานเหม่ยฉิงเริ่มมีน้ำเสียงเศร้าๆ “สามีฉันเสียไปแล้วล่ะ ดังนั้นฉันกับลูกก็เลยตัดสินใจกลับประเทศมา ไม่อยากอยู่เสียใจที่นั่นแล้ว”

ในใจเซียวฉางควนก็ดีใจจนเบ่งบาน！

ดังนั้นเขาก็เลยรีบพูดว่า “งั้น…..พอคุณมาถึงแล้ว พวกเรากินข้าวกันหน่อยไหม? เดี๋ยวผมไปรับ！ไปต้อนรับคุณเอง！”

หานเหม่ยฉิงก็นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ไอ้หยา เดี๋ยวหม่าหลันรู้เข้า คงจะไม่ให้คุณมากินกับฉันสองต่อสองแน่?”

หม่าหลันงั้นรึ?

เธอหายตัวไปแล้ว！

ฮ่าๆๆ ！เธอเพิ่งหายตัวไป หานเหม่ยฉิงก็กำลังจะกลับมา นี่มัน……ฟ้ามีตาใช่ไหมเนี่ย?

เซียวฉางควนก็ตื่นเต้น จนลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งกินปิ้งย่าง แล้วก็เดินไปมาพูดว่า “คุณไม่ต้องไปกังวลกับหม่าหลัน ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับหม่าหลันแตกหักกันไปแล้ว แยกกันอยู่แล้ว แล้วเธอก็ไม่ยุ่งเรื่องของผมแล้ว”

หานเหม่ยฉิงถามอย่างตกใจว่า “ทำไมคุณสองคนถึงได้แยกกันอยู่ล่ะ?”

“เฮ้อ…” เซียวฉางควนถอนหายใจพูดว่า “เรื่องมันยาวน่ะ”

พูดจบ เขาก๋รีบพูดว่า “เหม่ยฉิง เดี๋ยวเที่ยงวันพรุ่งนี้ผมไปรับคุณเอง คุณพักที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงใช่ไหม? งั้นพวกเราก็กินข้าวกันที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเลย！”

หานเหม่ยฉิงก็คิดๆแล้วพูดว่า “เอ่อ…..ฉันเอาลูกมาด้วย จะไม่เหมาะล่ะมั้ง?”

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย！” เซียวฉางควนรีบพูดว่า “เดี๋ยวผมเอาลูกเขยไปด้วย ลูกเขยผมน่าจะอายุไล่เลี่ยกับลูกชายคุณ ให้วัยรุ่นมันคุยกันไป ส่วนเราก็คุยกันเอง”

“งั้นก็ได้” หานเหม่ยฉิงยิ้มพูดว่า “งั้นพวกเราเจอกันที่สนามบินเลยนะ ไม่เจอกัน20กว่าปี คุณอย่าลืมเขียนป้ายมาว่ามารับฉันล่ะ ไม่งั้นฉันกลัวเราจำกันไม่ได้！”

เซียวฉางควนก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ได้ๆๆ ！เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเขียนป้ายไป”

หานเหม่ยฉิงพูดว่า “ฉางควน งั้นแค่นี้ก่อนนะ จะขึ้นเครื่องแล้ว ต้องบิน20กว่าชั่วโมง พรุ่งนี้เจอกันที่จินหลิง10โมงเช้านะ”

“ได้เลย！” เซียวฉางควนก็ยิ้มโง่ๆ พูดว่า “พรุ่งนี้เจอกันที่สนามบิน！”

พอวางโทรศัพท์ เซียวฉางควนก็กระโดดโลดเต้นที่พื้น ราวกับตนเองเป็นเด็กอายุ15-16ปี

เย่เฉินเห็นแล้วก็น่าตลกดี แล้วก็ถามมาว่า “พ่อครับ คนรักแรกพบของพ่อ จะกลับมาแล้วหรือครับ?”