ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 794
บทที่ 794
พูดแล้ว ตำรวจก็พูดอีกว่า : “ลูกเขยของคุณเป็นคนที่ตรงไปตรงมามาก และเป็นคนที่ใจกว้างมากๆ ไม่ใช่คนโลภ หลังจากที่เขาได้รับเงินแล้ว เช็คยอดเงินคงเหลือในบัตรใบนี้ ก็รีบแจ้งตำรวจเลยทันที เดิมทีเราเตรียมจะให้เขาอย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น ผลสรุปกลับคิดไม่ถึงว่า จู่ๆคุณจะขโมยบัตรใบนี้ไปอย่างไม่ลืมหูลืมตา แถมยังเอาไปถอนเงินที่ธนาคารซิตี้แบงค์ด้วย！”
หม่าหลันอุทานออกมาอย่างตกใจ พูดอย่างเสียใจไม่น้อยเลยว่า : “ไอ้หยา！ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่ามันเป็นแบบนี้ แม้ว่าจะตีฉันให้ตาย ฉันก็ไม่มีทางขโมยบัตรใบนี้ของเขาแน่นอน！”
หม่าหลันพูดแล้ว คนทั้งคนก็ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลออกมา ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงเลย จู่ๆตัวเองจะไม่ระวังจนถูกหลอกลวงเช่นนี้！
ที่แท้บัตรใบนี้ก็เป็นอาชญากรที่ขโมยข้อมูลส่วนตัวของเย่เฉินไป จากนั้นการสร้างบัตรปลอมขึ้นมาส่งมาให้เย่เฉินเลย！
พวกเขาเพื่อที่จะล่อลวงเย่เฉิน ให้เย่เฉินเกิดความโลภเงินคงเหลือจำนวน 21.9 พันล้านหยวนในบัตรใบนี้
แล้วให้เย่เฉินเป็นเหมือนกับตัวเอง ไปธนาคารเพื่อโอนเงินก้อนนี้ออกมา โอนไปยังบัญชีของตัวเขาเอง！
หากทำเช่นนั้น เย่เฉินก็ช่วยเหลือพวกเขาดำเนินตามกระบวนการทั้งหมดในการหลอกธนาคารได้สำเร็จ พวกเขาก็จะสามารถหลุดพ้นจากโทษฐานโดยสิ้นเชิง และหลีกเลี่ยงความเสี่ยงทั้งหมด！
รอหลังจากที่เย่เฉินโอนเงินไปยังบัญชีของตัวเขาเอง พวกอาชญากรเหล่านี้ก็จะไปหาเย่เฉินโดยตรง ข่มขู่เรียกเงินก้อนนี้ออกมาจากเขา แล้วก็ฆ่าเย่เฉินทิ้ง ให้เย่เฉินเป็นแพะรับบาป……
คิดมาจนถึงตรงนี้ หม่าหลันก็เหงื่อตกไปทั้งตัวแล้ว
เธอไม่ได้สงสัยทุกอย่างนี้ที่ตำรวจบอกกับเธอ แม้แต่นิดเดียว
ในเวลานี้เธอถึงจะตระหนักได้ ตอนนั้นที่ตัวเองเตรียมจะโอนเงิน 21.9พันล้านออกไป ก็เกือบจะเดินเฉียดไหล่กับยมราชแล้ว！
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจำหน้าที่ตำรวจมาได้ทันเวลา พาตัวเองไป ตอนนี้ตัวเองก็อาจจะโดนคนของกลุ่มอาชญากรฆ่าทิ้งแล้ว！
เมื่อคิดถึงว่าตัวเองมีอันตรายเกือบถึงตาย แต่กลับว่าโชคดีมีชีวิตรอดกลับมาแล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกยินดีปรีดาอย่างมาก！
แม้ว่าจะถูกทรมานอย่างไม่ใช่คนแบบนั้นในห้องขัง แต่เพียงครู่เดียวกลับว่าคุ้มค่าแล้ว
โชคดีที่ไปห้องขังถูกนายหญิงใหญ่เซียวและจางกุ้ยเฟินทรมานเพียงช่วงหนึ่ง ไม่เช่นนั้น เกรงว่าตัวเองจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนแล้ว
หลังจากที่รู้สึกโชคดีที่เหตุการณ์ไม่เกิดขึ้นกับตัวเอง หม่าหลันก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้พูดกับตำรวจว่า : “คุณตำรวจคะ ในเมื่อพวกคุณต่างก็รู้แล้วว่าฉันถูกกล่าวหา งั้นพวกคุณช่วยปล่อยตัวฉันไปเถอะนะ！”
ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า : “ปล่อยคุณไป ถ้าปล่อยคุณไป แล้วคุณปากมากแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป แหวกหญ้าให้งูตื่น งั้นต่อไปเราจะจับกุมผู้ต้องสงสัยในการก่ออาชญากรรมได้อย่างไรละ？”
หม่าหลันรีบร้อนพูดว่า : “คุณวางใจ ขอแค่คุณปล่อยตัวฉันไป ฉันจะไม่มีทางพูดเรื่องนี้กับใครอย่างแน่นอน！”
ตำรวจคนนั้นถามว่า ： “คุณสามารถไม่พูดเรื่องนี้กับคนอื่นได้จริงๆเหรอ？แม้ว่าจะเป็นลูกสาวและสามีของคุณ คุณก็ห้ามพูดแม้แต่คำเดียวนะ！”
หม่าหลันพยักหน้าราวกับว่าโขลกกระเทียมพร้อมพูดว่า ： “ฉันทำได้！ฉันทำได้จริงๆ！ฉันทำได้อย่างแน่นอน！”
ตำรวจคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็นว่า : “ผมไม่เชื่อคุณ เรื่องนี้หากคุณพูดเล็ดลอดออกไปแม้แต่คำเดียว มันอาจนำมาซึ่งผลที่ตามมาที่ไม่อาจจะแก้ไขได้ ถึงตอนนั้นคุณจะรับผิดชอบไหวเหรอ？”
หม่าหลันร้องไห้พร้อมพูดว่า : “คุณตำรวจคะ คุณวางใจได้ค่ะ ถ้าฉันตายก็จะต้องเอาเรื่องนี้ลงโลงศพไปพร้อมกับฉัน ไม่พูด แม้แต่คำเดียว！”