ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1904
ดังนั้น ในใจของหล่อนรู้ดีว่า คนที่สามารถอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ซีรี่ส์Aได้ ล้วนมีความสามารถมากกว่าตนหลายเท่า
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนตบนายหญิงใหญ่เมื่อสักครู่นี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ตกใจจนฉี่เกือบราดแล้ว
ในใจของหล่อนเวลานี้ครุ่นคิดอย่างร้อนใจว่า：“หมดกัน หมดกัน หมดกัน！คราวนี้ก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว！ใครจะไปคิดว่านายหญิงใหญ่จะมีคีย์การ์ดจริงๆ！เมื่อกี้นี้ฉันยังตบเธออยู่เลย ถ้าหากหล่อนหาเรื่องฉัน ถ้างั้นฉันก็ต้องแย่แน่ๆ？！”
ในเวลานี้พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ตกใจจนตัวสั่น
“เกิดอะไรขึ้น？นายหญิงใหญ่คนนี้เป็นผู้อยู่อาศัยของคฤหาสน์ในTomson Rivieraจริงๆ？ทำไมถึงได้ไม่คุ้นกับเธอเลยล่ะ？”
“อีกอย่าง คนที่สามารถอาศัยอยู่ชุมชนคฤหาสน์แห่งนี้ได้ แต่ละคนล้วนเป็นเศรษฐีมีฐานะทั้งนั้น ในเมื่อนายหญิงใหญ่คนนี้มีเงินทอง มีความสามารถมากขนาดนี้ทั้งยังมีแบล็คกราวน์ที่ดีขนาดนี้ด้วย ทำไมถึงได้ถือถุงที่เต็มไปด้วยเศษอาหารแบบนี้กลับมายังTomson Rivieraล่ะ？”
“หรือว่าตอนนี้คนรวยนิยมกินเศษอาหารกัน？？”
ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่เซียวถามผู้หญิงคนนั้นด้วยความโมโหว่า：“เบิกตาเฮงซวยของคุณดูชัดเจนแล้วใช่ไหม？ตอนนี้คุณจะบอกได้หรือยังว่าฉันเป็นผู้อยู่อาศัยของคฤหาสน์เลขที่A04หรือเปล่า？！”
ผู้หญิงคนนั้นตกใจจนขีดสุด！
ในขณะที่หล่อนตัวสั่นอยู่นั้น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี ในเวลานี้เซียวฉางควนก็กลับมาจากเดินเล่นข้างนอกพอดี
แม้ว่าเขาจะเห็นเงาของนายหญิงใหญ่เซียวแล้ว แต่ยังไม่ทันดูให้ชัดเจน ก็ได้กลิ่นของเศษอาหาร
พร้อมทั้งบีบจมูก วางแผนที่จะเดินอ้อมไป
พอเซียวฉางควนเดินมาถึงด้านหน้าของเครื่องกั้นประตู เมื่อรูดบัตร เครื่องอัจฉริยะก็พูดขึ้นว่า：“สวัสดีผู้อยู่อาศัยคฤหาสน์เลขที่A05ยินดีต้อนรับคุณกลับมาบ้าน！”
เครื่องกั้นประตูเปิดออกพร้อมกับเสียง เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินว่าหมายเลขA05ก็รีบหันออกไปมอง เหลือบมองครู่เดียวก็จำเขาได้ จึงรีบตะโกนขึ้นว่า：“ฉางควน！ฉางควน！”
เซียวฉางควนหันกลับมา เมื่อพบว่าเป็นแม่แท้ๆของตน จึงพูดขึ้นด้วยความกระอักกระอ่วนใจว่า：“แม่ แม่กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ？”
คำเรียกแม่ของเซียวฉางควน ทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกใจจนเกือบฉี่ราดกางเกง
ในใจของเธอครุ่นคิดอย่างสับสนวุ่นวาย：“ตายแน่ๆ วันนี้ฉันตายจริงๆแน่！นายหญิงใหญ่คนนี้มีความเป็นมายังไงกันนะ？！ตนเองอาศัยอยู่คฤหาสน์หมายเลขA04 ส่วนลูกชายอาศัยอยู่คฤหาสน์หมายเลขA05 นี่…นี่ ดูก็รู้ว่านี่คือตระกูลชั้นสูง！ฉันกลับตบคนในตระกูลใหญ่ นายหญิงใหญ่ ครอบครัวของพวกเขาจะฆ่าฉันตายไหมเนี่ย…”
ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียว ชี้ไปที่ผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้า และพูดกับเซียวฉางควนด้วยความโมโหว่า：“ฉางควน！ผู้หญิงคนนี้ตบแม่！ลูกรีบสั่งสอนหล่อนให้แม่ที！”
ในใจของเซียวฉางควนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ดังนั้นจึงกระซิบกระซาบกับตัวเอง：“ประการแรก แม่ผมคนนี้หาเรื่องได้ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นตบเธอจริงไหม หรือถึงแม้ว่าจะตบเธอจริงๆ ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเพราะเธอเป็นคนก่อเรื่องก่อน”
“ประการที่สอง เธอปฏิบัติต่อผมแย่ขนาดนี้ ผมคงไม่ออกหน้าช่วยเธอหรอก ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่ Tomson Rivieraล้วนเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวย หากไปล่วงเกินคนที่มีหน้ามีทางสังคม นั้นก็หมายความว่าหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ？”
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาจึงพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า：“แม่ครับ เรื่องแบบนี้ควรที่จะโทรศัพท์แจ้งความกับตำรวจ อีกอย่างตอนนี้อยู่ในช่วงฉลองตรุษจีน แม้แต่กรรไกรก็ไม่สามารถที่จะหยิบโดยพลักการได้ แล้วจะไปทะเลาะกับคนอื่นได้ยังไง แม่ว่าใช่ไหมครับ？”
นายหญิงใหญ่เซียวยังคงโกรธอยู่เต็มอกและกำลังคิดที่จะใช้ศีลธรรมในการผูกมัดเขา เซียวฉางควนก็เอ่ยปากขึ้นก่อนว่า：“แบบนี้ดีไหมครับแม่ แม่ไปแจ้งความก่อน หากแจ้งความแล้วยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ แม่ค่อยมาหาผม เอาแบบนี้ดีไหมครับ？”
เมื่อพูดจบ ยังไม่ทันรอให้นายหญิงใหญ่ตอบกลับ ก็พูดขึ้นอีกว่า：“ถ้างั้น แม่ครับ ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย ผมขอตัวไปก่อนนะครับ”
ยังไม่ทันพูดจบ ก็ก้าวเท้าจากไป
เขาไม่อยากถูกนายหญิงใหญ่รั้งไว้และก็ไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับนายหญิงใหญ่
อย่างน้อยพรุ่งนี้ก็เป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว ในเวลานี้ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดก็คือฉลองตรุษจีนอย่างสงบกับครอบครัว เรื่องอื่นนั้นไม่สำคัญ