ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1916
หลังจากพูดจบ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้กล่าวอีกว่า “นายหญิงใหญ่ ถ้าลูกสะใภ้ของคุณขโมยเงินของคุณไปแค่สองร้อยหยวนแล้วก็ ในเรื่องนี้พวกเราไม่สามารถยื่นเรื่องตั้งคดีได้จริงๆ หากจะโทษก็ต้องโทษว่าสิ่งที่เธอขโมยไปมันน้อยเกินไปจริง อย่างน้อยถ้าเธอแอบขโมยเอาทีวีในบ้านของคุณไปขาย พวกเราก็ต้องคำนวณตามราคาตอนที่ซื้อทีวี ก็พอที่จะตั้งคดีได้ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ได้ขโมยทีวีของบ้านคุณไปเลย!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจก็แค่ใช้ทีวีมาเป็นการเปรียบเทียบเท่านั้น แต่นายหญิงใหญ่เซียวกลับนึกถึงเรื่องที่ตัวเองแอบขายทีวีในบ้านพักวิลล่าของอู๋ตงไห่ ร่วมกับเซียวไห่หลง และเซียวฉางเฉียนขึ้นมาทันที เธอรู้สึกตกใจด้วยความกลัว และถามอย่างประหม่าว่า “เจ้าหน้าที่ตำรวจ ถ้าขโมยทีวีที่มีมูลค่าหนึ่งแสนหยวน จะถูกพิพากษาอย่างไรเหรอ?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอย่างจริงจังว่า “หากทีวีเครื่องนี้มีมูลค่าเกินหนึ่งแสนจริงๆ จำนวนเงินนั้นก็จะถือว่าค่อนข้างเยอะมาก ตราบใดที่มูลค่าการโจรกรรมถึงหกหมื่น งั้นบทลงโทษขั้นพื้นฐานก็คือสิบปี จากพื้นฐานนี้ มีการเพิ่มขึ้นทุกๆ สี่พันสองร้อยหยวน บทลงโทษก็จะเพิ่มขึ้นหนึ่งเดือน ตามไปด้วย และถ้าทีวีหนึ่งเครื่องมีมูลค่าหนึ่งแสนหยวนจริงๆ ก็จะถูกตัดสินจำคุกประมาณสิบเอ็ดปี”
“อะไรนะ!” นายหญิงใหญ่เซียวตกตะลึงไปเลย!
“ขโมยทีวีเครื่องเดียว ก็จะถูกตัดสินจำคุกสิบเอ็ดปี?!นี่มันช่างน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า!”
“โชคดีที่อู๋ตงไห่ไม่ได้แจ้งตำรวจในเวลานั้น! มิฉะนั้นฉันก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ถึงเวลานั้นเกรงว่าฉันคงอาจจะต้องตายอยู่ในคุกโดยตรงก็ได้…….”
ในห้องนั้น เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงที่นอนอยู่บนเตียงก็ตกใจกับคำพูดนี้เช่นกัน
เซียวไห่หลงตกใจกลัวจนตัวสั่นไปทั้งคน ทันทีหลังจากนั้น เซียวฉางเฉียนที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกถึงความเปี่ยกชื้นที่มีไออุ่นมาจากผ้าปูที่นอน และพูดโพล่งออกมาว่า “ไห่หลง…….คุณ……ทำไมคุณฉี่ราดใส่บนเตียงล่ะ!”
เซียวไห่หลงกระซิบด้วยใบหน้าขมขื่นว่า “พ่อ ผมกลัว…….การขโมยทีวีจะถูกตัดสินจำคุกตั้งสิบเอ็ดปี นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว…….”
เซียวฉางเฉียนรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเป็นพิเศษ และถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เฮ้!มันน่ากลัวก็จริง แต่คุณก็ไม่ควรฉี่ราดใส่เตียงเลย!ดูสิตอนนี้ กางเกงของพ่อก็เปียกไปหมดเพราะคุณเลย……..”
เซียวไห่หลงเม้มปาก และเสียงของเขาก็สำลักและพูดว่า “คุณพ่อ……ผมขอโทษ…..แต่ผมอั้นไม่อยู่จริงๆ ……ผมสัญญาว่าจะไม่เป็นอีกต่อไป……”
เซียวฉางเฉียนพยักหน้าอย่างขมขื่น และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ลองฟังสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ข้างนอกพูดก่อน…… คุณย่าของคุณก็จริงๆ เลย เงินสองร้อยหยวนจะไปแจ้งตำรวจทำไม! ทำเพื่ออะไร! หากว่าไม่ทันระวังและเปิดเผยเรื่องที่แอบขายทีวีออกไปอีกแล้วก็ ดีไม่ดีอาจจะทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนไปด้วยก็ได้…….”
ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย
เธอคาดไม่ถึงจริงๆ ว่า เฉียนหงเย่นขโมยเงินสองร้อยหยวนของตัวเองไป ซึ่งยังไม่เพียงพอสำหรับการตั้งคดีฟ้องร้องเลย
แต่ทั้งครอบครัวของตัวเองแอบขายทีวีของอู๋ตงไห่ กลับเพียงพอที่จะถูกตัดสินจำคุกมากกว่าสิบปี ซึ่งทำให้เธอรู้สึกตกใจมากจริงๆ ในเวลานี้
ในเวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นว่าสีหน้าของนายหญิงใหญ่ผิดปกติ และยังคงคิดว่านายหญิงใหญ่เพียงแค่รู้สึกโกรธเคืองเท่านั้น เขาจึงเอ่ยปากกล่าวว่า “ในเรื่องนี้ คุณก็ลองจัดการแบบภายในครอบครัวกันเถอะ บอกตรงๆ เงินสองร้อยหยวนสำหรับในสังคมปัจจุบันแล้ว เอาไว้ที่ไหนมันก็ไม่ได้ถือว่าเยอะ คุณก็ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับมันให้มากหรอก คนในครอบครัวเดียวกันไม่ว่าจะยังไงก็ต้องมีความรักต่อกันอยู่บ้าง ไม่ถึงกับต้องหักหน้ากันเพราะเงินสองร้อยหยวนคุณว่าถูกไหม? ”
นายหญิงใหญ่เซียวถอนหายใจอย่างหดหู่ และพูดว่า “เอาล่ะ งั้นก็เอาตามนี้เถอะ ปล่อยให้ยัยตัวแสบคนนี้รอดตัวไปได้ง่ายเกินไปแล้ว!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้า “คุณรู้สึกสบายใจได้ก็โอเคแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้ว พวกเราก็จากไปก่อนแล้ว”
ในเวลานี้ เซียวเวยเวยก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบจดทะเบียนสมรส และพูดว่า “คุณตำรวจ นี่คือใบจดทะเบียนสมรส”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ยังจะเอาใบทะเบียนสมรสมาทำอะไร รีบส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจลงไปข้างล่างกันเถอะ!”