ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1957

บทที่ 1957

ในขณะที่ซ่งหวั่นถึงรอดพันจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิดที่เขตนิชิทามะโตเกียวในญี่ปุ่น ทางด้านเย่เฉินกำลังเตรียมตัวแช่น้ำพุร้อน
อยู่ที่คฤหาสน์น้ำพุร้อนช็องเซลี

คนที่อยู่ในสระด้วยกัน ยังมีเซียวชูหร้นกรรยาของเขา

เย่เฉินใส่แค่กางเกงตัวเดียว ส่วนเชียวชูหนใส่ชุดว่ายน้ำวันพืซ เหมือนตอนที่พวกเขาเคยแช่ด้วยกันกับต่งรั่งหลิน
หุ่นอรชรเปิดเผยต่อหน้าเย่เฉิน ทำให้เชียวชูหร้นรู้สึกเขินอาย

ความจริงแล้ว พวกเขาสองสามีภรรยาไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อแช่น้ำร้อนด้วยกันเลย

เย่เฉินคิดจะให้เซียวชูหร้นมาแช่ก่อนด้วยซ้ำ ในตอนที่เชียวชูหรันเดินเข้ามาในชุดคลุมอาบน้ำ หม่าหลันก็เห็นเข้าพอดี จึงบอกให้เย่เฉิ
นกับเซียวชูหร้นมาแช่ด้วยกัน

เซียวชูหรั่นก้าวลงไปในน้ำร้อนก่อน เย่เฉินวางโทรศัพท์ของเธอและเขาเอาไว้ขอบสระ จากนั้นก็เตรียมก้าวลงไปในน้ำ
ขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ส่งเสียงขึ้นมา

เป็นข้อความจากวีแชท

เขาเปิดดูจึงพบว่าเป็นข้อความจากซ่งหวั่นถึง

อีกอย่าง ยังเป็นข้อความเสียงอีกด้วย

มันทำให้เขารู้สึกอึดอัด

ส่งข้อความเสียงมาแบบนี้ ไม่เปิดฟังก็คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเปิดฟังตรงนี้ แล้วอีกฝ่ายพูดอะไรที่ทำให้ภรรยาของเขาเข้าใจผิด
เบบนั้นจะทำยังไง?

ถ้เสียบหูฟังอาจจะปลอดภัยหน่อย แต่แบบนั้นก็อาจทำให้เซียวชูหร้นคิดมากได้

ดั่งนั้น เย่เฉินจึงทำได้เพียงกดแปลงเสียงข้อความเป็นตัวหนังสือ

สำเนียงของซ่งหวั่นถึงดีมาก ขวกกับความอัจฉริยะของโปรแกรมแปลงเสียง ดังนั้นจึงสามารถถ่ายทอดสิ่งที่เธอพูดออกมาได้อย่าง
สมบูรณ์

เมื่อเย่เฉินได้อ่านข้อความเหล่านั้น ก็นิ่งอึ้งไปในทันที!

ทำไมจู่ๆซ่งหวั่นถึงถึงส่งข้อความเสียงมาบกรักล่ะ? ทำไมต้องบอกว่าถ้ามีโอกาส ชาติหน้าขอเกิดเป็นคนรักของเขา?!
หรือว่า เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย?!

คิดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็รีบพูดกับเซียวชูหรันว่า “ที่รัก คุณแช่น้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปเอาอะไรมาให้ดื่ม”

เซียวชูหรันพยักหน้า เอ่ยกำชับว่า “คุณใส่เสื้อคลุมไปด้วยนะ เดี๋ยวมั่นจะหนาว”

“ครับ”

เย่เฉินพูดพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมตัวหนามาใส่ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เซียวฉางควานกับหม่หลั่นต่างพากันกลับไปพักผ่อนห้องใครห้องมันแล้ว เย่เฉินจึงเดินมาเปิดฟังข้อความเสียงในห้องรับแขก

ต่อมา เสียงเศร้าๆและสิ้นหวังของซ่งหวั่นถิงก็ดังขึ้นมา “”อาจารย์เย่ ฉัน…ฉันรักคุณมากนะ! ถ้ายังมีโอกาส ชาติหน้าหวั่นถึงขอเกิดเป็น
คนรักของคุณ….”

ในข้อความเสียง นอกจากเสียงของหวั่นถึงแล้ว ยังมีเสียงโลหะกระทบกันจนเกิดเสียงแสบหู และเสียงโครมครามของเครื่องยนต์ดังขึ้น
มาด้วย…

ใจของเย่เฉินกระตุกวูบ

ฟังจากเสียงแล้ว ซ่งหวั่นถิงกำลังมีเรื่องแน่ๆ!

เขารีบกดโทรหาซ่งหวั่นถิง แต่ปลายสายกลับขึ้นว่าไม่สามารถติดต่อได้!

เขารีบส่งข้อความไปหาซ่งหวั่นถึง แต่ผลลัพธ์ก็คือไม่มีการตอบกลับ!

ในใจของเย่เฉินเริ่มกระวนกระวาย

เขารู้ว่าซ่งหวั่นถึงอยู่ที่ญี่ปุ่น ตอนนี้ยังไม่กลับ ดังนั้นจึงพอจะคาดเดาได้ว่า มีเรื่องเกิดขึ้นกับซ่งหวั่นถึงอยู่ที่ญี่ปุ่น

ตอนนี้เขาไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย สิ่งแรกที่เย่เฉินนึกได้ อโทรไปถามสถานการณ์กับคุณท่านซ่ง

ดังนั้น เขาจึงรีบกดโทรไปหาคุณท่านซ่งในท้นที