ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1965

บทที่ 1965

ส่วนลึกในภูเขาของเขตนิชิทามะโตเกียว

ซ่งหวั่นถิงยังคงเดินด้วยความระมัดระวังผ่านหุบเขาอย่างช้าๆ

ถึงแม้จะเป็นฤดูหนาว แต่ภายในหุบเขามีต้นสนและไซเปรสจำนวนมาก ดังนั้นพืชในหุบเขาจึงหนาแน่นสูงมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ในหุบเขามีอากาศหนาวและเย็นยะเยือก ไม่มีร่องรอยของมนุษย์เลย ดังนั้นจึงไม่มีถนนคดเคี้ยวเล็กๆแม้แต่เส้นเดียวเลย
ดังนั้นการเดินอยู่ในสถานที่แบบนี้จึงเป็นเรื่องยากมากๆ

อย่าว่าแต่ซ่งหวั่นถึงที่เป็นผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการสำรวจก็แทบจะไม่สามารถเพิ่มความเร็วในการเดินได้

โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว เสื้อผ้าของซ่งหวั่นถึงก็หนาเช่นกัน ร่างกายส่วนบนของเธอเป็นเสื้อโค้ตขนเกาะกันลม ร่างกายส่วนล่างของ
เธอเป็นกระโปรงยาวสีดำและกางเกงรัดรูปสีดำ และรองเท้าบูตหนังสีดำ ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บจากต้นสนและกิ่งไม้แห้งๆ

ตอนนี้ซ่งหวั่นถึงคุ้นชินกับความมีดใต้หุบเขาแล้ว อันที่จริงเธอสามารถใช้โทรศัพท์ที่หน้าจอแตกๆเพื่อเปิดไฟส่องสว่างมริเวณโดยรอบ
ถ้าทำแบบนี้จะช่วยเธอประหยัดแรงได้มากขึ้น

แต่เธอกลั่วว่าคนที่คิดร้ายกับเธอจะไม่ยอมตัดใจ และยังคั่นหาร่องรอยของตัวเองอยู่ ดังนั้นเธอก็เลยไม่กล้าเปิดไฟโทรศัพท์

บางครั้งเธอต้องการดูว่โทรศัพท์มีสัญญาณหม เธอก็จะเอาโทรศัพท์ซ่อนไว้ในเสื้อโค้ตกันลม และคลุมศีรษะและโทรศัพท์ไว้ในเสื้อโค้
ตกันลม เพราะเธอกลั่วว่แสงไฟจะเล็ดลอดออกไป

หลังจากเธอคลำหาและเดินอยู่ในหุบเขาสองสามชั่โมง ถึงแม่ร่างกายของซ่งหวั่นถิยังคงแข็งแรง แต่มือและหน้าของเธอถูกกิ่งไม้และ
ใบสนบาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอมีรอยแผลเล็กๆจำนวนมาก และบางส่วนก็มีเลือดสีแดงไหลออกมา

แต่ซ่งหวั่นถิงในเวลานี้ไม่สนใจความเจ็บปวดใดๆอีก ความคิดเดียวของเธอคือกัดฟันและเดินออกจากหุบเขาให้ได้ เธอต้องการรอดชีวิต
ในเวลานี้ เครื่องบินส่วนตัวที่ซ่งหรงวี่นั่งมา ลงจอดที่สนามบินโตเกียวแล้ว

เมื่อเครื่องบินลงจอด เขาก็ไม่ลั่งเลและรีบตรงไปที่กรมตำรวจนครบาลโตเกียวทันที

เขาคิดไว้ก่อนแล้ว ครั้งนี้ที่เขามาโตเกียว เพื่อเสแสร้งให้คุณท่านเห็นเท่านั้น

เมื่อพบศพของซ่งหวั่นถิง ตัวเองก็จะแสดงความโศกเศร้า จากนั้นก็มอบเรื่องนี้ให้กรมตำรวจนครบาลโตเกียวไปตรวจสอบ ตัวเองก็จะ
สามารถนำศพหรือเถ้ากระดูกของซ่งหวั่นถึงกลับไปเมืองจินหลิงเพื่อจัดพิธีงานศพ

ขณะนั่งรถยนต์เพื่อเดินทางไปยังกรมตำรวจนครบาลโตเกียว ซ่งหรงวี่ได้รับโทรศัพท์จากอเมริกา

เขากดรับสาย และในสายโทรศัพท์ก็มีเสียงของซ่งเทียนหมิงผู้เป็นพ่อดังขึ้น

“ฮัลโล หรงวี่ ตอนนี้คุณสะดวกคุยไหม?”

ซ่งหรงวี่รีบตอบทันที และพูดเบาๆ”รอบตัวของฉันล้วนแต่เป็นลูกน้องคนสนิท คุณพ่อไว้ใจได้”
ซ่งเทียนหมิงถามว่า:”คุณถึงโตเกียวแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ครับ คุณพ่อ ฉันมาถึงแล้ว”