ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 1990

บทที่ 1990

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเข้ามายุ่งเรื่องนั้น ไอ้แก่คนนั้นก็คงไม่เปลี่ยนความคิด ให้ผู้หญิงอย่างซ่งหวั่นถึงขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูล!”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็คงไม่อยากจะเอาชีวิตของเธอ!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของซ่งหรงวี่เต็มไปด้วยความโกรธ พูดพึมอย่างเย็นชา”เเฉิน เรื่องของซ่งหวั่นถึง ถ้าให้ดีคุณอย่างได้เข้ามา
ยุ่งและสร้างปัญหาให้ฉัน มิฉะนั้น ฉันก็ไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร ฉันจะหาวิธีฆ่าคุณอย่างแน่นอน!”

เมื่อพูดจบ ซ่งหรงวี่ก็สงบสติอารณ์ตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาเย่เฉินทันที

ทันทีที่เขารับสาย ซ่งหรงวี่ได้ยินคำพูดของเย่เฉินผ่านโทรศัพท์:”ฮัลโล สวัสดีครับ”

เขาจึงรีบพูดทันที”อาจารย์เย่ใช่ไหม? ฉันคือซ่งหรงวี่!”

เย่เฉินพูด:”อ้อ คุณซ่งเหรอ”

ซ่งหรงวี่รีบพูดทันที:”อาจารย์เ คุณรียกฉันว่าเจ้าซ่งก็ได้ คุณปู่โทรมาหาฉัน บอกว่าคุณมาโตเกียวเพราะเรื่องของหวั่นถึง คุณปู่ให้ฉัน
ฟังคำสั่งทุกอย่างจากคุณ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเหรอ?”

เย่เฉินพูด”ฉันพักอาศัยอยู่ที่บ้านของเพื่อน”

ซ่งหรงวี่ก็ไม่ได้คิดมากและพูดทันที!”อาจารย์เย่ พกที่บ้านเพื่อนอาจจะไม่ค่อยสะดวก และที่พักก็อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณมาพักที่
โรงแรมไหม ฉันพักอยู่ที่โรงแรมบุรีในโตเกียว ถ้าคุณต้องการมาพักที่โรงแรม ฉันจะให้ลูกน้องไปจองห้องพักที่ดีที่สุดไว้ให้คุณ”
เย่เฉินพูดเบาๆ:”ไม่เป็นไร ฉันพักที่บ้านเพื่อนสะดวกและสบายดี”

ขณะพูด เย่เฉินจงใจใช้น้ำเสียงของเจ้านายพูดกับลูกน้อง และสั่งว่า:”เจ้าซ่ง ฉันอยากจะเจอคุณ คุณมารายงานเรื่องทั้งหมดของหวั่นถึง
ต่อหน้าฉัน และความคืบหน้าทั้งหมดของเรื่องนี้ด้วย”

ซ่งหรงวี่รู้สึกไม่พอใจมากๆ แต่เขาก็ยังพูดด้วยความเคารพว่า:”ได้ครับ ครูเ คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะรีบไปพบคุณเดี๋ยวนี้เลย!”
เย่เฉินจงใจแสดงอำนาจต่อซ่งหรงรี่และพูดเบาๆว่า:”ไม่ต้อง คุณพักอยู่ที่โรงแรมบุใช่ไหม? คุณรออยู่ที่โรงแรมสักครู่ ฉันจะส่งคนไปรับ
คุณ ถ้าเขาถึงแล้วก็จะโทรหาคุณเอง”

ซ่งหรงวี่ยังคงพูดด้วยความเกรงใจ:”อาจารย์เย่ ฉันไม่คู่ควรขนาดนั้น ไม่คู่ควรให้คุณส่งคนมารับ ฉันไปหาคุณเองดีกว่า….
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา”ไม่ต้องพูดมาก รอสายโทรศัพท์กี้พอ”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็วางสายโทรศัพท์ทันที

ซ่งหรงวี่ที่อยู่ปลายสาย ในเวลานี้ เขาโกรธจนเป็นฟินเป็นไฟ

เขาโยนโทรศัพท์ไปที่พรมและตะโกนด้วยความโกรธ”แม่งเอ๊ย! คุณกล้าเรียกฉันว่าเจ้าซ่งเหรอ? ที่ฉันบอกให้คุณเรียก คุณก็กล้าเรียก
จริงๆเหรอ? เจ้าซ่งคือชื่อที่คุณมีสิทธิ์เรียกเหรอ?”

เมื่อพูดจบ เขาก็ตะโกนอย่างหงุดหงิด:”แม่งเอ๊ย! บอกให้ฉันไปเจอคุณ? คุณวางมาดมากเกินไปแล้ว? อย่าคิดว่ามีเพื่อนที่โตเกียวและพักที่
บ้านของเขา ก็รู้สึกว่าตัวเองเจ๋งมากเลยเหรอ? แม่งนำโดนกระทืบจริงๆ!”

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ซ่งหรงรี่จะด่าอยู่ แต่เขาก็มองเรื่องนี้ออกอย่างชัดเจน

“ถึงแม้ฉันจะไม่พอใจเย่เฉินมากๆ ฉันก็ต้องไปเจอเขาและเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่างของเขา อย่างน้อยก็ต้องเสแสร้งทำเป็นให้ความร่วมมือกับ
เขาอย่างเต็มที่

“มิฉะนั้น ถ้าเขาเห็นความผิดปกติของฉัน ฉันคงจบเห่อย่างแน่นอน?”

“เย่เฉินโด่งดังว่าเป็นคนที่อารมณ์ไม่ดี เขากับน้องสาวของฉันมีความมพันธ์ไม่กล้าเปิดเผย ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นคนทำร้ายน้องสาว บางที
เขาอาจจะฆ่าฉันที่ญี่ปุ่นก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างก็จบเห่แล้ว….

ในเวลานี้ ที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ

ซ่งหวั่นถิงนอนพักผ่อนอยู่ อิโตะนานาโกะอยู่กับเย่เฉินตลอดเวลา

เมื่อเย่เฉินวางสายโทรศัพท์จากซ่งหรงรี่ เขาก็พูดกับนานาโกะที่อยู่ข้างๆ:”านาโกะ ฉันต้องรบกวนคุณอีกหนึ่งเรื่อง”
อิโตะนานาโกะรีบพูดทันที “เย่เฉินซั่ง ถ้คุณต้องการอะไรก็พูดมาได้เลย!”

เย่เฉินหัวเราะเบาๆและพูด:”ฉันอยากรบกวนคุณส่งขบวนรถยนต์ไปรับคนๆหนึ่งมาที่นี่หน่อย ขอขบวนรถยนต์ที่อลังการหน่อย ยิ่ง
อลังการมากๆก็ยิ่งดี! “