ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2048
บทที่ 2048
แม้ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้และไม่เก่งมากพอ แต่ความเก่งกาจของผู้ชายตรงหน้าเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ มันเกินขอบเขต
ความรู้ที่ตัวเองมีต่อการต่อสู้ไปมากโข
เย่เฉินแสยะยิ้ม แล้วหันไปมองทางฝั่งเรือตรงข้าม
นักฆ่าที่ถือหน้าไม้อยู่ในมือพลันสะดุ้งโหยงเพราะสายตาของเขา
เขาลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยพูดกับกัปตันเรือเสียงเบาว่า “ครั้งสุดท้ายนี้ ไม่ว่าฉันจะยิ่งถูกหรือไม่ก็ตาม สิ่งแรกที่นายต้องทำคือปล่อย
แรงม้าของเรือออกให้เร็วที่สุด ผู้ชายคนนั้นเก่งกาจเกินไป เราอยู่ให้ไกลเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
กัปตันเรือรีบยื่นมือออกไปวางไว้บนชุมสตาร์ทเครื่องยนต์ พร้อมกันนั้นก็เอ่ยพูดกับลูกน้องข้างๆว่า “หลังจากที่คุณสวียิงลูกดอกหนำาไม่
ดอกที่สองออกไป แกรีบคุมหางเสือซ้าย ส่วนฉันจะปล่อยแรงม้าออกให้แรงที่สุด เข้าใจไหม?”
ต้นเรือขานรับออกมาทันที “เข้าใจครับ! “
“ดี!” กัปต้นเรือพยักหน้า จากนั้นก็มองไปที่คุณสวีด้วยใบหน้าเครียดๆ
คุณสวีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ ยกหน้าไม่ขึ้นมาแล้วยิงออกไปทันที!
ต่อมา เขาก็รีบตะโกนว่า “ถอย! เร็วเข้า!”
กัปตันเรือและต้นเรือเริ่มลงมือ ควบคุมหางเรือซ้ายเตรียมตัวหนีด้วยความเร็ว
ในวินาที่ที่เขายิงลูกดอกหน้าไม้ออกไป ทางด้านเยเฉินก็รับรู้ได้ว่าลูกดอกกำลังพุ่งเข้ามา
ตอนแรกเขากำลังจะยื่นมือออกไปจับเอาไว้ แต่จู่ๆเขาก็หยุดการกระทำนั้น
เพราะเขาสั่งเกตเห็นว่า ลูกดอกหน้าไม้ดอกนั้นไม่ได้กำลังพุ่งมาที่เขา!
แต่กำลังพุ่งไปที่ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆ!
วินาทีต่อมา ชูรั่วหลีก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณต้นขา
เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อก้มหน้ามอง ก็พบว่าขาซ้ายของตัวเองถูกลูกดอกหน้าไม้แทงทะลุ!
“ทำไม? ทำไมต้องยิงใส่ขาฉัน?! “
คิดมาถึงตรงนี้ได้ไม่ทันไร เธอก็สัมผัสได้ว่า บริเวณบาดแผลมีพลังงานบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในเส้นเลือดทั่วร่างกายของเธอ
เธอเป็นคนมีวิชาต่อสู้ และมีพลังในที่แน่นอน ชั่ขณะก็รับรู้ได้ว่า พลังงานชนิดนี้ไมใช่สิ่งใด แต่เป็นยาพิษที่สามารถฆ่าคนตายได้!
สีหน้าของเธอพลันขาวซีดในทันที!
แต่ว่า ผ่านไปสำกพักเธอก็รู้สึกปล่อยวาง “ตัฉัน ตอนนี้อยู่ในกำมือของผู้ชายตรงหน้า ขอชีวิตไม่ได้ ขอตายก็ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ว่ายังไง
อีกไม่นานฉันก็คงถูกยาพิษเล่นงานจนตาย ถ้ป็นอย่างนี้ ตัวตนของฉันก็จะไม่ถูกเปิดเผยออกไปตลอดกาล และก็จะไม่เป็นปัญหากับคุณพ่อ
ด้วย….”
คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆใบหน้าของเธอก็เปี่ยมไปด้วยความโล่งใจ
เมื่อเย่เฉินเห็นแบบนี้ ก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ เอ่ยพูดเสียงเย็นขึ้นมาไม่ได้ “อยากตายขนาดนั้นเลย? เธอไม่ต้องห่วงนะ ยิ่งเธออยาก
ตายเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งไม่มีทางปล่อยให้เธอตายง่ายๆ!”
พูดจบ ก็รีบจับข้อมือของเธอขึ้นมาแตะปลายนิ้วลงบนชีพจรถ่ายทอดปราณทิพย์เพื่อขับพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอ พร้อมกันนั้นก็ปิด
เส้นลมปราณทั้งหมดของเธอ ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้โดยสมบูรณ์
ต่อมา เขาก็เอาลูกดอกหน้าไม่ดอกแรกที่อยู่ในมือปาไปทางเรือที่กำลังเตรียมหนีไป
ด้านคุณสวีกำลังจ้องมองมาที่เขาทั้งสองคน เพื่อดูว่าซูรั่หลีจะตายเพราะษออกฤทธิ์เมื่อไหร่ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเบื้องหน้าจะมีเงา
ดำพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน!
จากนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณหน้าผาก วินาที่ต่อมา ลูกดอกหน้าไม้ก็ยิงทะลุกลางกะโหลก จนทำให้เขาตายคาที่!
เมื่อกัปตันกับลูกเรือคนอื่นๆในเรือเห็นภาพเบื้องหน้า แต่ละคนต่งก็ตกใจขวัญกระเจิง กัปต้นตื่นกลัวจนร่างกายหดเกร็ง ดันคันบังคับ
เรืออย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมกับตะคอกออกมาว่า “ทำไมเรือถึงช้าขนาดนี้!”
ต้นเรือกอดหางเสือเรือเอาไว้ แล้วตะโกนออกไปเสียงแหบเสียงแห้งว่า “กัปต้น! คุมหางเสือซ้ายแล้ว! เร่งเครื่องหมุนรอบค่อนข้างยาก ถ้า
หมุนไปได้ก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว!”
ในตอนที่เรือกำลังจะหมุนเปลี่ยนทิศเพื่อหนีไป เย่เฉินก็ออกตัววิ่งอยู่บนดาดฟ้าเรือ จากนั้นก็ทะยานตัวขึ้นสูงแล้วทิ้งตัวลงบนดาดฟ้าของ
เรืออีกลำ!
ในตอนนี้เอง ลูกเรือคนหนึ่งตกใจจนร่างซักเกร็ง “กัปน…เขา…กระโดดขึ้นมาบนเรือของเราแล้ว!”