ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2049

บทที่ 2049

ทุกคนบนเรือ สะดุ้งกับคำพูดนี้พร้อมกับโหยหวนออกมาอย่างน่าเวทนา

ในตอนนี้ บนเรือไม่มียอดฝีมือที่สามารถสู้กับเย่เฉินได้เลยสักคน

ซูรั่วหลีถูกยิงด้วยลูกดอกอาบยาฟิษ เกรงว่าอีกไม่นานก็คงจะตาย ลูกน้องของตระกูลซูก็ถูกเย่เฉินโยนลงทะเลไปหมดแล้ว บางคนก็
จมลงไปในน้ำเพราะไม่มีแรงเหลือ

คนที่เหลืออยู่ ก็คือคุณสวีอะไรนั่น

เขาถือเป็นท่ไม้ตายสุดท้ายที่ซ่อนตัวอยู่บนเรือ ขนาดซูรั่วหลียังไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

ทว่า ในตอนนี้เขากลับตายลงอย่างสมบูรณ์แบบ

คนที่เหลืออยู่บนเรือ นอกจากกัปต้นกับต้นเรือ ก็มีลูกเรืออีกไม่กี่คน

ซึ่งพวกเขาไม่เคยเรียนต่อสู้มาก่อนเลยแม้แต่นิด ดังนั้นจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับเย่เฉินแน่นอน

ในตอนที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไรดี ประตูบานใหญ่ของห้องขับเรือก็ถูกถีบเข้ามาอย่างกะทันหัน
วินาทีต่อมา เย่เฉินก็ก้าวเดินเข้ามาด้านใน

ลูกเรือตกใจจนขาอ่อน หนึ่งในนั้นถึงกับร่วงตุบลงกับพื้น แล้วร้องห้อ้อนวอนออกมาว่า “ไว้ชีวิตผมเถอะ! ผมเป็นแค่ลูกเรือของตระกูล
ชู ไม่เคยทำเรื่องอะไรร่ายแรงเลยนะ!”

คนอื่นๆต่างก็ทยอยคุกเข่าโขกหัวกับพื้นพร้อมกับอ้อนวอนว่า “ใช่ครับ พวกเราก็แค่ลูกเรือธรรมดา พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยครับ!”
เย่เฉินไม่สนใจคำพูดวิงวอนของคนพวกนี้ แต่เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “ใครคือกัปตันเรือ?”

ทุกคนต่างชี้นิ้วไปที่คนเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง

กัปตันเรือยกมือสั่นๆขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผม..ผมคือกัปตันเองครับ….”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “หันเรือกลับไป แล้วก็ดับเรือซะ! “

“ได้ครับ….” กัปต้นเรือไม่กล้าหุนหันพลันแล่น รีบออกคำสั่งกับต้นเรือว่า “คุมหางเสือซ้าย!”

ต้นเรือรีบทำตามคำสั่ง ทั้งสองนำเรือกลับไปเทียบเคียงกับเรือที่เย่เฉินนั่งมาอีกครั้ง

จากนั้น เย่เฉินก็ออกคำสั่งเสียงเย็นยะเยือกว่า “ทุกคน เอาสองมือกุมหัวเดินต่อแถวขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ แล้วปีนข้ามไปยังเรืออีกลำ!”
เมื่อเห็นคนตายไปเยอะขนาดนี้ ทุกคนจึงไม่กล้ำาขัดคำสั่งของเยเฉิน ดังนั้นจึงยกสองมือกุมหัวเดิต่อท้ายกันออกไปจากห้องขับเรือแต่
โดยดี

ทุกคนเดินข้ามที่กั้นปืนไปยังดาดฟ้าของเรืออีกลำอย่างระมัดระวัง โดยมีกัปตันเรือเป็นฝ่ายนำไปก่อน

ด้านซูรั่วหลิยังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สามารถขยับไปไหนได้

แต่โชคดีที่มีปราณทิพย์ของเย่เฉินช่วยเอาไว้ ด้งนั้นเธอจึงไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิตแม้แต่อย่างใด

ในตอนนี้เอง เย่เฉินก็กระชากกัปตัเรือคนนั้นมาอยู่ตรงหน้าชูรั่หลี เอ่ยพูดว่า “มานี่ ไหนพูดมาซิ ว่าทำไมเมื่อกี้ไอ้หมอนั่น ถึงได้ยิง
ลูกดอกหน้าไม้หมายฆ่าผู้หญิงคนนี้?”

กัปตันเรือมีสีหน้าอึกอัก จากนั้นก็เอ่ยปากพูดว่า “อันนี้….ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…บางที่…อาจจะเผลอยิงพลาดก็ได้….
เย่เฉินแสยะยิ้ม “เผลอยิงพลาด? ดอกแรกเขาเล็งเป้ามาที่ขมับของฉัน แม่นเสียจนแบไม่มีเยงเบน แล้วทำไมดอกที่สองถึงจะเผลอยิง
พลาดได้ล่ะ?”

แม้ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจเธอเองก็อยากรู้คำตอบอยู่เหมือนกัน

กัปตันเรือรีบเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำอย่างนั้นทำไม….ผมเป็นแค่คนที่สั่งให้ออกเรื่อ เรื่องอื่นผมไม่รู้อะไร
เลยจริงๆ…”

เย่เฉินพยักหน้า “ไม่รู้ใช่หม ได้ งั้นก็ลงไปเป็นอาหารฉลามในทะเลเถอะ!”

พูดจบ เย่เฉินก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปคว้าคอเสื้อของเขา แล้วยกเขาชึ้นสูงจนสองขาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ