ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2095
บทที่ 2095
เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ คนทั้งคนก็ตกตะลึงเล็กน้อย และเอ่ยปากถามว่า: “เก้าว้นแล้วทำไมยังไม่ปล่อยเธอไปอีก? บอกว่าเจ็ดวันไม่ใช่เห
รอ?”
หงห้าก็พูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า: “อาจารย์เย่ ผมคิดว่า เรื่องนี้ต้องรอคุณออกคำสั่งทางผมถึงจะปล่อยคนได้ ผมไม่สะดวกที่
ตัดสินใจเอง…”
เฉินจี๋อข่ายที่อยู่ข้างๆก็อุทานว่า: “หงห้า นายทำไมยังไม่ปล่อยคนอีก? คุณหนูใหญ่คนนี้เจ้าอารมณ์มาก นายถึงเวลาไม่ปล่อยเธอไป ระวัง
เธอย้อนกลับมาแก้แค้นนายนะ!”
หงห้าหัวเราะแฮะ เกาหัวแล้วพูดว่า: “เอ่อ…ผมแค่คิดว่า หลายวันก่อนอาจารย์เย่ช่วยคุณซ่งอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นโดยตลอด ต่อมาก็นั่งเรือก
ลับมาตลอดทาง คงจะยุ่งมากแน่ๆ ดังนั้นผมก็เลยไม่ได้โทรขอคำสั่งเรื่องนี้กับอาจารย์เย่ รอคุณกลับมาค่อยบอกกับคุณ”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “เอาล่ะ งั้นก็ปล่อยเธอเถอะ”
หงหารีบพูดว่า: “ได้ครับอาจารย์เย่ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
ในเวลานี้เฉินจี๋อข่ายก็พูดกับเย่เฉินว่า: “คุณชาย ผมว่าคุณไปสักหน่อยจะดีกว่า บอกกับคุณหนูใหญ่ให้ชัดเจนว่า ที่ปล่อยเธอช้าไปสอง
เป็นเจตนารมณ์ของคุณ ไม่อย่างนั้น เกิดเธอกลับไปที่เย่นจิงแล้ว จะต้องมาแก้แค้นหงห้าแน่ๆ”
หงห้าพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “แก้แค้นผมงั้นเหรอ? ให้เธอรีบมาเดี๋ยวนี้เลย! ผมหงห้าก็เป็นคนที่ตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่กลัวเธอ
หรอก!”
เฉินจี๋อข่ายโบกมือ และพูดอย่างเคร่งขรึม: “นายไม่เข้าใจสไตล์การทำเรื่องของคุณหนูใหญ่ เธอเป็นคนอาฆาตแค้นมาก ยิ่งไปกว่านั้นวิธี
การก็มากมายหลายอย่าง ถ้หากป็นคุณชายทำให้เธอขุ่นเคืองใจ เธอคงจะไม่สามรถทำอะไรคุณชายได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าหากนายทำให้
เธอขุ่นเคืองใจ งั้นเธอไม่เพียงแค่หาเรื่องนายเท่านั้น เป็นไปได้สูงมากที่จะไม่ปล่อยแม้แต่คนในครอบครัวกับเพื่อนของนายด้วย”
เมื่อหงห้าได้ยินคำพูดนี้ คนทั้งคนก็ค่อนข้างรู้สึกประหม่า
แต่เขาก็ไม่อยากให้เย่เฉินดูถูกตัวเอง และจำใจต้องพูดว่า: “ไม่เป็นไร ผมหงห้าก็ไม่กลัว!”
เฉินจี๋อข่ายอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เขารู้จักนิสัยของเย่ฉางหมิ่นมากเกินไป
เดิมที่เย่เฉินให้เย่ฉางหมิ่นอยู่ที่นี่เป็นเวลาเจ็ดวัน ปรากฏว่าหงห้าให้เธออยู่เก้าวัน ถ้าอย่างนั้นจะต้องเกลียดหงห้าเข้ากระดูกอย่างแน่นอน
เย่เฉินมีความแข็งแกร่ง แล้วก็มีความลำเยงของคุณท่าน เธอคงจะไม่กล้าทำอะไรเย่เฉินอย่างแน่นอน แต่เธอไม่มีทางปล่อยหงห้าไป
อย่างแน่นอน
ไม่อย่างนั้น ความแค้นที่เธอได้อยู่ที่เมืองจินหลิง ทั้งหมดก็จะไม่มีที่ระบาย
ดั่งนั้น เขาก็เป็นห่วงหงห้า ถึงได้แนะนำให้เย่เฉินช่วยเขาเป็นแพะรับบาปนี้
ท้ายที่สุดแล้ว เย่เฉินก็ทำให้เย่จางหมิ่นขุ่นเคืองใจจะตายแล้ว หม่าหลันแม่ยายของเย่เฉินยังทำร้ายเย่ฉางหมิ่น ความแค้นมากมายอยู่ที่นี่
กักขังเย่ฉางหมิ่นไว้สองวันเรื่องเล็กแค่นี้ก็เห็นชัดได้ว่าเล็กน้อย
ในเวลานี้เย่เฉินหัวเราะฮ่าๆ และเอ่ยปากพูดว่า: “ถึงยังไงคนเคยกัดจนชินแล้ว ฉันไปดูอาคนนั้นของฉันด้วยตัวเองดีกว่านะ!”
เมื่อหงห้ได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าเย่เฉินเตรียมตัวที่จะช่วยตัวเองรับเรื่องนี้ไว้แล้ว ในใจก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากในทันที
ดังนั้น เขารีบโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความเคารพว่า: “ขอโทษด้วยอาจารย์เย่ หงห้าสร้างความลำบากให้กับคุณแล้ว”
เย่เฉินโบกมือ: “โธ่เอ๊ย อย่าพูดแบบนี้! พูดกันตรงๆนายก็ช่วยฉันทำงานทั้งนั้น พูดออกมาได้ยังไงว่าสร้างความลำบากให้กับฉัน”
จากนั้น เย่เฉินก็พูดกับเฉินจี๋อข่ายว่า: “เหล่าเฉิน เตรียมรถ พวกเราไปด้วยกัน!”
“ได้ครับคุณชาย!”
ในเวลานี้เย่ฉางหมิ่นกำลังตะโกนด่าทอด้วยวาจาที่หยาบคายลบหลู่อยู่ในห้องเช่า
“เย่เฉิน! แกไอ้สารเลวไม่รักษาคำพูด! เวลาเจ็ดวันผ่านไปตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ปล่อยฉันออกไป!”