ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2195

บทที่ 2195

ได้ยินว่าเย่เฉินจะหลอมยาอีก ฉินเอ้าเสวี่ยนก็เบิกบานใจเป็นที่สุด

ที่เธอดีใจ กลับไม่ใช่พราะยาวิเศษที่มีแต่คนต้องการของเย่เฉิน แต่เป็นเพราะพ่อให้ตนไปส่งยาให้เย่เฉินต่างหาก แบบนี้ก็จะมีโอกาสพบ
หน้าเย่เฉินแล้ว

ระยะนี้ช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวฉินเอาเสวี่ยนอยู่แต่บ้านตลอด นอกจากเวลาฝึกฝนในยามปกติอย่างเช่นทุกวัน เวลาอื่นๆ ก็ไมมีเรื่อง
อะไรให้ทำ พูดได้ว่าวันเวลาฝุ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายเลยก็ว่าได้

เธออยากจะหาโอกาสพบหน้าเย่เฉิมาก ถึงขั้นเชิญเย่ฉินมาชี้แนะให้ตัวเองอีก แต่ได้ยินว่าพักนี้เย่เฉินค่อนข้างยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นจึงไม่
ได้สนใจจะมาเยือนที่นี่เช่นกัน

พอดีเลย ฉวยโอกาสที่ไปส่งยา ได้พบหน้าเย่เฉินสักครั้งหนึ่ง และหาโอกาสเชิญเยเฉินมานั่งที่บ้านเสียเลย

ฉินกางทำตามที่เย่ฉินต้องการ หลังจัดเตรียมวัตถุดิบยาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็นำทั้งหมดใส่ลงในลังยาลังหนึ่งแล้วมอบให้ฉันเอ้าเสวี่ยน
พร้อมกำชับว่า “เอ้าเสวี่ยน นำวัตถุดิบยาเหล่านี้ส่งไปให้อาจารย์เย่ที่ Tomson Riviera”

ฉินเอาเสวี่ยนพูดอย่างดีใจหันที “ได้เลย พ่อ หนูจะขับรถไปบ้านอาจารย์เยเดี๋ยวนี้!”

ฉินกางพยักหน้า กล่าวว่า “แกรอเดี๋ยว”

กล่าวจม เขาก็ยืนขึ้น หยิบกล่องไม้จื่อตั้นที่ดูประณีตใบหนึ่งออกมาจากในตู้ซฟ วางลงในมือของฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วมอบหมายว่า “นี่เป็น
โสมม่วงล้ำค่อายุสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง ยังดีกว่าโสมม่วงล้ำคำสามร้อยปีที่อาจารย์เยประมูลมาได้ในงานประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก แกช่วยพ่อนำ
ไปมอบให้อาจารย์เย่ที บอกว่าเป็นของที่พ่อมอบให้เขาด้วยความเสื่อมใส”

ฉินเอาเวี่ยนรับกล่องไม้มาอย่างระมัดระวัง พูดอย่างจริงจังว่า “ทราบแล้วค่ะพ่อ วัตถุดิบยาเหล่านี้พร้อมกับโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ หนูจะต้อง
ไปส่งที่บ้านอาจารย์เย่ก้บมือ”

“อิ่ม!” ฉินกางพยักหน้า เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “คราวก่อนตอนอยู่ที่มหกรรมการแพทย์แผนจีน อาจารย์เย่ยอมสูญเงินมหาศาล เพื่อซื้อ
โสมม่วงล้ำค่สามร้อยปีต้นนั้น หลังผ่านไปไม่นานนัก อาจารย์เยก็นำยาอายุวัฒนะออกมา ดังนั้นพ่อจึงเดาว่า โสมม่วงล้ำค่านี้ ก็คือวัตถุดิบยาที่
จำาเป็นต่อการหลอมยาายุวัฒนะ มีโสมม่วงต้นนิ้แล้ว บางที่อาจารย์เย่อาจยังสามารถหลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้อีกชุดหนึ่ง”

ฉินเอาเสวี่ยนรีบร้อนกล่าวว่า “ฟอ! หนนี้หนูไม่ไปช่วยพ่อขอยากับอาจารย์ยแล้วนะ! คราวก่อนอาจารย์หลอมยาวิเศษ พ่อให้หนูบากหน้า
ไปขอยากับอาจารย์เย่ ในใจหนูอับอายอย่างมากมาตลอด..”.

ฉินกางรีบพูดว่า “แกวางใจ หนนี้พ่อแค่จะเอาโสมม่วงต้นนี้มอบให้อาจารย์เเท่านั้น ที่เหลือก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีก พ่อเชื่อว่าหากอาจาร
ย์เยใช้มันหลอมยาอายุวัฒนะจริง ก็น่าจะไม่ลืมตระกูลฉินของพวกเรา”

คราวนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนถึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วกล่าวว่า “พ่อ งั้นหนูไปที่นั่นก่อนนะ!”

“ได้ แกไปเถอะ”

ฉินเอาเสวี่ยนเปิดประตูรถตัวเองออก จากนั้นก็ขับบึ่งไปยัง Tomson Rivieraอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่โมงให้หลัง ฉินเอ้าเสวี่ยนก็มาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ของเย่เฉิน

ตอนที่เธอกดกริ่งประตู หม่าหลันกำลังนอนกลางวันอยู่ในห้องที่ชั้นสาม

เย่เฉินลงมาจากชั้นสอง แล้วเปิดประตูบ้น เมื่อเห็นว่าเป็นฉินเฮาเสวี่ยน ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เอาเสวี่ยน ลำบากให้เธอต้องวิ่งมาที่นี่แล้ว”

ฉินเอาเสวี่ยนเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เฉิน มักจะควบคุมความเยินอายเอาไว้ไม่อยู่ นำพาให้เกิดความประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย พูดอย่างตะกุกตะก้ก
ว่า “อะ…อาจารย์เย พักนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ?”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “สบายดีมาก ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?”

ฉินเอาเสวี่ยนรีบอธิบายว่า “หนูได้ยินว่าระยะนี้คุณยุ่งมาก แถมเพื่อเรื่องของพี่หวั่นถึงทำให้ต้องไปญี่ปุ่นเที่ยวหนึ่ง กลัวว่าคุณจะ
เหน็ดเหนื่อย….”

เย่เฉินโบกมือ “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยแค่นี้สำหรับฉันแล้วไม่นับเป็นอะไร”