ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2217

บทที่ 2217

ในเวลานี้ ณ แผนกผู้ป่วยในโรงพยาบาลชุมชนจินหลิง

ในฐานะที่เป็นโรงพยาบาลทั่วไปที่ถือว่าดีที่สุดทั้งมณฑล ที่นี่ไม่ว่าจะเวลาใด ก็จะมีผู้คนเต็มไปหมด

ไม่ว่าจะเป็นแผนกไหน เตียงผู้ป่วยก็ไม่เคยได้ว่างเลย

ไม่เพียงแค่ที่นี่ที่มีผู้ป่วยพักเต็มไปหมด ยั่งมีอีกหลายรายที่กำลังเข้าคิวรอเตียงว่างเพื่อเข้ามารักษาอยู่ที่บ้าน

ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษอายุรศาสตร์โรคต มิชายผู้หนึ่งนอนสลบไสลอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีชอระโยงระยางเสียบเต็มทั่วร่าง อายุราวๆ 50
กว่าปี

ข้างๆ เตียงผู้ป่วย มีหญิงวัยกลางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งอยู่ หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ มีความคล้ายคลึงกับหวังตงเสวี่ยน
ภายนอกห้องผู้ป่วยพิเศษมีอีกห้อง ซึ่งเป็นห้องรับแขกและพื้นที่พักผ่อนสำหรับญาติห้องเล็กๆ เพราะว่าเป็นห้องผู้ป่วยพิเศษที่ดีที่สุด ดัง
นั้นลักษณะการจัดรูปแบบภายในจึงคล้ายกับห้องสวีทของโรงแรมเป็นอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ภายในห้องรับแขกมีชายหนุ่มและหญิงสาววัยรุ่นสองคนยืนอยู่

หญิงสาว ก็คือรองประธานของตี้หากรุ๊ป หวังตงเวี่ยน และผู้ที่อยู่ข้างหน้าเธอ คือชายหนุ่มผิวสีขาวผมทองจมูกโด่งปลายงุ้ม
หวังตงเสีวี่ยนเพิ่งจะวางสายจากเย่เฉิน ชายหนุ่มจมูกงุ้มเอ่ยกับหวังตงเสวี่ยน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มด้วยภาษาจีนกลางที่ไม่ค่อยซ้ด
เท่าไรว่า “ตงเวี่ยน ผมเห็นว่าอาการป่วยของคุณลุงคงปล่อยต่อไว้นานไม่ได้แล้ว กฎหมายของหัวเซี่ยสั่งห้ามไม่ให้ซื้อขายอวัยวะ ตอนนี้
นอกจากผม ก็ไม่มีใครที่จะสามารถช่วยหาอวัยวะที่เข้ากันให้คุณลุงได้แล้ว”

หวังตงเสวี่ยนมองหน้าเขา เอ่ยวิงวอนเสียงต่ำปนเศร้า “Walter ฉันขอร้องนายล่ะ เห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนกัน ช่วยฉันติดต่อหน่อยนะ ไต
บริจาคที่นายติดต่อที่อเมริกาต้องใช้งินเท่าไร ฉันจะออกให้สองเท่า ที่เกินมาถือซะว่าเป็นค่าแนะนำของนาย ได้ไหม?”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า Walter ยิ้มอย่างถากถาง “ตงเสวี่ยน เธอคงไม่คิดจริงๆ หรอกใช่ไหมว่าฉันทุ่มแรงไปเยอะขนาดนั้น ก็เพื่อต้องการ
ได้เงินส่วนต่างเพียงเท่านั้นจากเธอน่ะ?”

ขณะที่เอ่ย เขาก็ได้เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ตงเเวี่ยน อันที่จริงตอนที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันฉันซอบเธอมาก เพียงแต่ตอนนั้นฉัน
ยังไม่มีอิสรภาพทางการเงิน และยังไม่ได้รับช่วงกิจการจากตระกูลต่อ คนที่บ้านไม่อนุญาตให้ฉันคบหากับผู้หญิงต่างชาติ ฉันก็ไม่กล้าตามจิบ
เธอต่อหน้าพวกท่าน….”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะขึ้นมา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยความลำพองใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ว่าตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว แถมยังถูกส่งตัวมาหัวเชี่ย
เพื่อรับผิดชอบธุรกิจที่หัวเชี่ย พวกเขายุ่งอะไรกับฉันไม่ได้อีกแล้ว!”

“อีกอย่าง ความมุ่งมั่นที่จะเข้าตลาดหัวเซี่ยเพื่อทำธุรกิจของตระกูลมีมาก ฉันอาจจะต้องอยู่ที่หัวเซี่ยอย่างน้อยสิบกว่าปี…”

หวังตงเสวี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยถามเขา “Walter นายอยากจะพูดอะไรกันแน่?”

Walter เอามือกุมหน้าอก แสร้งทำาทางเจ็บปวดใจ เอ่ยว่า “ตงเสวี่ยน ในสิบปีข้างหน้า ถ้าไม่ได้เธอมาครอบครอง ฉันจะต้องโดดเดี่ยว
แค่ไหน ต้องเหงาแค่ไหนกันนะ..”

หวังตงเสวี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นซา “Walter! เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันสักครั้ง ฉันขอร้องนาย เคารพกันหน่อย!”

Walter ฉีกยิ้มขึ้น เอ่ยว่ “ขอโทษด้วยนะ คนอย่างฉันก็ชอบพูดไม่อ้อมค้อมแบบนี้แหละ!”