ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2258
เย่เฉินจับหมัดของเขาแน่น ดูแคลนถามว่า “ไง? สู้ไม่ได้แล้วขี้ขลาดเหรอ? นี่คือสไตล์พฤติกรรมของตระกูลHorowitzของพวกแกอะไรนั่นเหรอ?”
Walterไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะกล้าเหยียดหยามตระกูลของตัวเอง ในใจก็เกรี้ยวกราดถึงขีดสุดเป็นธรรมดา
แต่ เขารู้ดีมาก ว่าฝีมือของตนกับเย่เฉินต่างกันมากจริงๆ ในตอนนี้ทำได้เพียงขี้ขลาดจึงจะลงความเสียหายลงได้มาก
ส่วนเกียรติที่เสียไป ไม่ต้องซีเรียสอะไร มากสุดรอให้มีโอกาสก็ค่อยเอาคืนร้อยเท่าพันเท่าก็ได้!
นึกถึงจุดนี้ เขายิ้มให้กล่าวทันทีว่า “อาจารย์เย่ครับ อย่างที่คุณว่า ที่สหรัฐอเมริกาตระกูลHorowitzมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ที่นี่คือหัวเซี่ย คือเมืองจินหลิง ไม่ใช่ที่ๆผมจะทำอะไรตามอำเภอใจได้…”
พูดจบ เขาอ้อนวอนอย่างแสร้งทำเป็นจริงใจว่า “อาจารย์เย่ครับ ได้โปรดเห็นแก่การทำผิดครั้งแรกของผม และเห็นแก่การที่ได้ถูกคุณตบไปสองครั้ง ครั้งนี้ปล่อยผมไปเถอะครับ…”
เย่เฉินเห็นท่าทีที่หน้าของเขาบวมเป่งเป็นหัวหมู จึงได้ดูแคลนว่า “แกไม่ได้ตระหนักถึงความผิดที่ยิ่งใหญ่ของแกเลยว่าคืออะไร!ดังนั้น การขอโทษอย่างผิวเผินแบบแก ฉันมองว่า ก็เป็นแค่เทคนิคที่จะหลุดพ้นจากความยากลำบากก็เท่านั้น ไม่มีความจริงใจใดๆ!”
Walterตกใจจนหน้าซีด กล่าวว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณเข้าใจผิดผมอยู่จริงๆนะครับ…ผม…ผมรู้สึกผิดแล้วจากใจจริง ขอโทษด้วยความจริงใจอย่างมหาศาลเลยครับ…”
เย่เฉินดูแคลน จากนั้นมือขวาบิดอย่างแรง ได้ยินเพียงเสียงแกร็ก ข้อมือของWalterเกิดเป็นเสียงแตกหักขึ้น
Walterเจ็บปวดจนร้องออกมาทันที แทบจะตะโกนร้องอย่างแตกสลาย “มือของฉัน! ทำ…ทำไมก็ต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย! ฉันขอโทษแกแล้วแท้ๆ!”
เย่เฉินมองเขา กล่าวเย็นชาว่า “คนที่แกควรจะขอโทษมากที่สุด ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นตงเสวี่ยน! แกบีบเธอด้วยไต เพื่อให้บรรลุเป้าหมายสกปรกที่ไม่อาจบอกใครได้ หรือแกไม่คิดจะขอโทษเธอหน่อยเหรอ?!”
เมื่อWalterได้ยิน รีบมองไปยังหวังตงเสวี่ยนที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าว “ตงเสวี่ยน…ผมผิดไปแล้ว! ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆครับ! กรุณาอย่าถือสาเลยนะครับ อีกอย่างช่วยขอร้องอาจารย์เย่ให้ผมด้วยนะ…ได้โปรด…”
นาทีนี้หวังตงเสวี่ยน มีจิตใจที่เห็นอกเห็นใจขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย
แม้เธอจะรู้ว่าWalterพฤติกรรมสกปรก แต่เธอมองว่า ความสกปรกของWalterเป็นเพียงความต้องการของเขาเองฝ่ายเดียว ตนไม่ได้ตอบรับเขา และไม่ได้ถูกเขากดดัน
และเมื่อเห็นWalterตอนนี้ ถูกเย่เฉินต่อยจนแย่แล้ว แม้แต่ข้อมือก็หัก ก็ถือว่าพอประมาณแล้ว
ด้วยเหตุนี้เอง เธอได้พูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ ไม่งั้นปล่อยเขาไปมั้ยคะ เพราะฉันก็ไม่ได้เสียหายอะไร”
เย่เฉินพยักหน้า
เขาก็ไม่อยากถือสาWalter
คนรุ่นหลังของนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หนึ่งของสหรัฐอเมริกา ทรัพย์สินหมื่นล้านดอลลาร์ เป็นที่หัวเซี่ยไม่อยู่ในสายตาเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือเมืองจินหลิง
ดังนั้น เพียงแค่Walterไสหัวไปให้ไกลในตอนนี้ ตนก็ขี้เกียจจะถือสาเขาแล้ว
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจ้องWalter แล้วเตือนอย่างชัดเจนว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปอย่าให้ฉันเห็นแกอีก และอย่าให้ตงเสวี่ยนเห็นแก่อีก เข้าใจมั้ย?” Walterได้ยินคำนี้ ก็โล่งอกในทันที!
เขามองเย่เฉิน กล่าวอย่างพยักหน้าเหมือนไก่จิกกล่าว “อาจารย์เย่สบายใจได้ครับ ต่อไปผมจะไม่มีทางปรากฏกายต่อหน้าคุณและตงเสวี่ยนอีกแล้วครับ…”
ตอนพูดคำพูดนี้ ในใจของWalterกลับคิดว่า “ได้ไอ้แซ่เย่ มึงแม่งกล้าต่อยกู แล้วยังกล้าหักข้อมือของกูอีก ถ้ากูไม่ฆ่ามึง กูแม่งจะไม่ใช่สกุลHorowitz!
ตอนนี้เย่เฉินกลับขี้เกียจจะฟังเขาพล่าม ผ่อนมือลง กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “รีบไสหัวไปซะ! ไสหัวไปอย่าหยุด!”
Walterพยักหน้ารัวๆ “ครับๆๆ…ผมจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้แหละครับ! ไปเดี๋ยวนี้…”
พูดพลาง ได้หันไปจะออกไปด้านนอก
ในขณะเดียวกันนี้ เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้น จู่ๆก็ตวาดเรียกเขา “เดี๋ยว! ฉันถามอะไรแกหน่อย!”