ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2283
“เมอร์คิวรีคลอไรด์？！”
เมื่อWalterได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดลงมาทันที！
เขาคุกเข่าลงกับพื้น ศีรษะโขกกับพื้นคำนับเฉินจื๋อข่าย พลางพูดแล้วร้องไห้ไปด้วยว่า“ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ขอร้องล่ะ ช่วยไปเรียกหมอมาล้างกระเพาะให้ฉันหน่อยเถอะ ถ้าขืนช้าไปแม้แต่นิดเดียวจะไม่ทัน……”
“ล้างกระเพาะให้แก？”เฉินจื๋อข่ายหัวเราะพลางพูดอย่างเย็นชา“Walter แกรู้จักกลัวแล้วหรอ？ตอนที่แกทำร้ายคนอื่น ทำไมแกถึงไม่คิดไตร่ตรองถึงความรู้สึกคนอื่นดูล่ะ？ตอนนี้พอมาเจอกับตัว แกกลัวจนสารภาพเองงั้นหรอ？แกคิดว่าสารภาพแล้วจะแก้ไขปัญหาอะไรได้งั้นหรอ！ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ไม่มีทาง”
Walterสิ้นหวังเป็นอย่างมาก เขาร้องไห้พลางตะโกนพูดไปด้วยว่า “ขอร้องล่ะนายช่วยโทรหาคุณชายเย่ให้หน่อยเถอะ บอกว่าฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ชาตินี้ฉันยอมเป็นวัวเป็นม้า ขอแค่เขายอมปล่อยฉันไปสักครั้ง”
เฉินจื๋อข่ายพูดอย่างดูแคลนไปว่า“เป็นวัวเป็นม้าให้คุณชายของเรา แกคิดว่าแกมีสิทธิ์นั้นหรอ？”
“จริงด้วย！”หงห้าเบะปากอย่างดูถูก แล้วพูดอย่างเย็นชาออกมาว่า“คนเหี้ยอย่างแก อย่าว่าแต่เป็นวัวเป็นม้าให้คุณชายเลย ถึงเป็นหมาให้หงห้าคนอย่างฉัน กูยังรับไม่ได้เลย！เป็นใครมาจากไหนกัน！”
Walterไม่ยอมย่อท้อ เขาร้องไห้ตะโกนอย่างเจ็บปวด “ขอร้องพวกนายล่ะช่วยพูดกับคุณชายเย่หน่อยเถอะ！ขอแค่เขายอมให้หมอล้างกระเพาะให้ฉัน จะขังฉันในนี้ตลอดชีวิต ฉันก็ยอม！ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันชอบทำงานอยู่ในนี้ตลอดชีวิตเลย ใช้การทำงานมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อชดใช้กับความชั่วที่ฉันทำลงไป……”
พอWalterพูดออกมา ชายหนุ่มที่ทำความสะอาดกวาดกรงเหล็กอีกห้องอยู่นั้น พูดตำหนิอย่างเย็นชา“นี่！ไอ้คุณชายอเมริกาพูดเหี้ยอะไรในนี้ไม่ทราบ！แกล่วงเกินอาจารย์เย่ ยังหวังให้อาจารย์เย่ปล่อยแกไปงั้นหรอ？แกมันเพ้อฝันอะไรที่มันงี่เง่า！อีกทั้ง ฟาร์มสุนัขของท่านห้า มีโคบายา ชิจิโร่คนอย่างฉันแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีหมาอย่างแกหรอก！”
คนที่พูด ก็คือโคบายา ชิจิโร่ น้องชายของโคบายา ชิอิจิโร่
นับตั้งแต่ที่ถูกเย่เฉินส่งตัวมาให้มาเลี้ยงสุนัขอยู่ที่นี่ เขาก็ได้แต่ฝันว่าสักวันจะสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้
แต่ว่า ฟาร์มสุนัขของหงห้า มีการป้องกันอย่างแน่นหนาและเข้มงวด เขาหวังอยากพึ่งพากันหลบหนีเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ดังนั้น ถ้าเขาอยากหนีออกไปจากที่นี่ มีสองทางที่เป็นไปได้
“ความเป็นไปได้ประการแรกของการหนีออกจากที่นี่ นั่นก็คือความปิดที่โคบายา ชิอิจิโร่ผู้ซึ่งเป็นพี่ชายของฉันเป็นคนทำ ถูกเย่เฉินปล่อยไป ดังนั้นเย่เฉินจึงใช้เขามาแลกตัวฉันออกไป……”
“แต่ว่า ฉันยังคงจำท่าทางที่พี่ชายของฉันประจบเย่เฉินได้ดี ประกอบกับฉันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีในฟาร์มสุนัขแห่งนี้ ดังนั้นตอนนี้พี่ชายน่าจะเหมือนกำลังเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ไม่มีทางทำผิดพลาดเด็ดขาด……”
“เพราะฉะนั้น เหลือแค่ความเป็นได้ที่สองเท่านั้น！”
“นั่นก็คือ เย่เฉินยอมปล่อยฉันไปเอง！”
“แต่ความเป็นไปได้แบบนี้มันแทบจะมีน้อยมาก เท่ากับศูนย์……”
“เนื่องจากในทุกวันฉันทำงานอยู่ในฟาร์มสุนัขอย่างหนัก อยู่ในสถานะที่ต่ำมากๆ กระทั่งสู้สุนัขที่นี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้แต่โอกาสที่จะเจอหงห้ายังไม่ค่อยมีเลย นับประสาอะไรกับการเจอตัวเย่เฉินล่ะ？”
“ด้วยเหตุนี้นี่เอง ฉันจึงตั้งใจทำงานทุกวัน อดทนต่อความยากลำบากและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หวังว่าลูกน้องของหงห้าจะเห็นถึงความพยายามของฉัน เพื่อรายงานความประพฤติของฉันต่อท่านห้า……”
“ตอนนี้ ในที่สุดท่านหงห้าก็มาที่ฟาร์มสุนัขด้วยตัวเองสักที โอกาสดีๆในการแสดงความจงรักภักดี โคบายา ชิจิโร่คนอย่างฉันไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างเสียเปล่าหรอก！”
ท่านหงห้าคิดถึงว่า โคบายา ชิจิโร่ที่กำลังทำงานอยู่ในคอกสุนัข จะตำหนิ Walterด้วยความโมโหในเวลานี้
แต่ทว่า หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจความคิดของโคบายา ชิจิโร่ในทันที