ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2348
ในเวลานี้ เฉินจื๋อข่ายที่อยู่ข้างๆถามว่า:”คุณชาย สองแม่ลูกนี้จะเอาไงดี? รอให้พวกเธอฟื้นตัวก่อนแล้วค่อยให้พวกเธอออกไป หรือว่า……”
เย่เฉินปัดมือ:”ถ้าให้พวกเธอออกจากที่นี่โดยไม่ได้รับอันตราย และทำให้สาธารณชนเห็นโดยตรง วิดีโอที่ฉันเพิ่งถามเมื่อกี้ก็จะไม่มีความหมายอะไรมาก ตราบใดที่ผู้คนยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย และไม่เป็นอะไรมาก ในสายตาของคนธรรมดา ตระกูลซูก็จะไม่ได้แย่ขนาดนั้น”
หลังจากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง:”เอาแบบนี้แล้วกัน พาไปที่โรงแรมของคุณและขังไว้ เช่นเดียวกับซูรั่วหลี ให้กินดีอยู่ดีดูแลให้ดี แต่ไม่อนุญาตให้ติดต่อกับโลกภายนอก และไม่อนุญาตให้ออกจากห้องสักก้าวเด็ดขาด!”
“ได้ครับ!”เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าและถามว่า:”แล้วจะเอาพวกเธอออกไปอย่างไร?”
เย่เฉินไม่พูดอะไร เอนตัวลง และใช้มือแยกพนักพิงของที่นั่งสองแถวที่บีบสองแม่ลูกอยู่ให้ออกจากกัน
เฉินจื๋อข่ายมองจนอึ้งก่อน จากนั้นถึงจะดึงสติกลับมาได้ เขาแอบหัวเราะเยาะตัวเองว่า:”ฉันรู้น้อยเห็นน้อยจึงเห็นเรื่องธรรมดาเป็นเรื่องประหลาดจริงๆ ตอนนั้นคุณชายเชิญสายฟ้ามาฆ่าราชาบู๊ทั้งแปดแห่งตระกูลอู๋ บนภูเขาฉางไบ ราวกับปาฏิหาริย์ เรื่องตรงนี้แค่นี้มันไม่ใช่อะไรเลย……”
ในตอนที่เฉินจื๋อข่ายหัวเราะเยาะตัวเอง เย่เฉินก็ได้ดันที่นั่งที่บีบสองแม่ลูกอยู่ออก
หลังจากนั้น เขาอุ้มตู้ไห่ชิงออกจากก่อน วางลงบนพื้นอย่างระมัดระวังข้างอุโมงค์ แล้วกลับไป อุ้มซูจือหยูออกมา
ในเวลานี้ ซูจือหยูอยู่ในสภาพที่วุ่นวายมาก
ในความวุ่นวายนี้ สมองของเธอยังคงทำงานตามปกติ แต่ว่า ก็เกือบจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก
โลกของเธออยู่ในความมืดแล้ว เหลือเพียงความคิดเท่านั้น
และความคิดของเธอก็ถูกฝังอยู่ในจิตสำนึกของเธอเองอย่างสมบูรณ์
เธอจำได้ไม่ชัดว่าก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอได้ยินคนพูด และดูเหมือนว่ามีคนอื่นปรากฏตัวที่นี่
ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นมาก
“เสียงนั้นดูเหมือนกับเสียงที่ฉันได้ยินตอนที่ พี่ชายกับฉันถูกลักพาตัวในญี่ปุ่นและกำลังจะถูกฆ่า!”
“และเจ้าของเสียงนั้นคือผู้มีพระคุณที่ฉันตามหา!”
“แต่ว่า ก่อนที่ฉันจะหลับตา สติของฉันก็พร่ามัวไปแล้ว และไม่รู้ว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอนจากการได้ยินรึเปล่า…..”
“เพราะไม่ว่ายังไง เสียงของผู้มีพระคุณ ก็ไหลเวียนอยู่ในใจของฉันทุกวัน เป็นเรื่องปกติที่จะมีอาการประสาทหลอนในการได้ยินในกรณีฉุกเฉิน……”
“ตอนนี้ลองคิดดู…… อาจารย์ที่ปู่กำลังหามาตอนนั้น ดูแม่นจริงๆ……”
“เขาบอกว่าดวงชะตาของผู้มีพระคุณของฉันนั้นแข็งเกินไป และฉันไม่ควรตามหาผู้มีพระคุณต่อไป ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นการรนหาที่ตาย ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นแค่การพูดจาส่งเดช……”
“แต่ว่าฉันกำลังจะตายในจินหลิง แต่กลับยังไม่มีโอกาสพบผู้มีพระคุณเลย พระเจ้าให้ฉันรนหาที่ตาย หรือว่าไม่ให้โอกาสฉันเจอทางสักครั้งเลยเหรอ?”
“ลองคิดดู หากต้องตายที่นี่อย่างไม่มีผลลัพธ์ คงจะไม่ยอมจริงๆ……”
ในความคิดของซูจือหยู เมื่อเธอรู้สึกไม่ยอมให้กับความตายที่ใกล้เข้ามา จู่ๆเธอก็รู้สึกว่า ร่างกายของเธอดูเหมือนจะขาดการติดต่ออะไรบางอย่าง
หลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามีคนเอามือมาประคองร่างกายเธอไว้ใต้รักแร้ และออกแรงดึง
ในตอนนี้ เธอรู้สึกตื่นตระหนกและไม่สบายใจ เพราะเธอไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเธอไม่สามารถบอกได้ว่าความรู้สึกนี้เป็นจริงหรือลวง
เธอรู้สึกว่านี่อาจเป็นจิตวิญญาณของเธอ กำลังพยายามจะออกจากร่างของเธอ
ในเวลานี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมตา และหลังจากพยายามหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็เห็นลำแสงในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
เธอค่อยๆเห็นหน้าผู้ชายๆ!
เธอรู้สึกประหลาดใจและมีความสุขในหัวใจ เธอจดจ่อกับแรงทั้งหมดของเธอไว้บนเปลือกตา และพยายามตา
ในวินาทีต่อมา ใบหน้าที่ถวิลหาค่ำเช้า ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ!
ทันใดนั้น ซูจือหยูก็อดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ:”คือเขา! คือเขาจริงๆ!”