ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2454

บทที่ 2454

แต่ว่า เธอก็มีความกังวลของเธอ

เธอกลัวว่าอิโตะ นานาโกะไปเมืองจีนหลัง เจอกับคนที่ตัวเอง รัก แล้วจะสุขจนลืมหน้าที่

บางครั้ง หลายคนที่มีความสามารถ รวมถึงมีอนาคต มักจะลืม ปณิธาน และความปรารถนา เพราะคนที่ตัวเองรัก

ดังนั้นเธอจึงกลัวว่าหลังจากอิโตะ นานาโกะไปเมืองจินหลิง จะ ไม่อยากกลับมาญี่ปุ่นอีก

แต่คาวาน่า เรย์ ไม่กล้าพูดความกังวลของตัวเองออกมา เพราะเธอกลัวว่าหลังจากที่พูดออกมา จะทำให้อิโตะ นานาโกะ รู้สึกถึงความคาดหวังที่คนอื่นมีต่อตัวเธอ ดังนั้นจึงพูดว่า “คุณ หนูใหญ่ งั้นฉันขอไปจัดการเรื่องโมโมทาโรก่อนนะคะ ไว้ฉัน จัดการอะไรเสร็จเรียบร้อย แล้วฉันจะมาหาคุณอีกที

อิโตะ นานาโกะดูเวลา จากนั้นจึงพูดว่า “เธอไม่ต้องมาหาฉัน แล้ว อีก 20 นาทีเฮลิคอปเตอร์จะขึ้นบิน เราเจอกันที่ลานจอด แล้วกัน”

“ได้ค่ะคุณหนูใหญ่ งั้นฉันไปก่อนนะคะ!”

หลังจากคาวาน่า เรย์ออกไป อิโตะ นานาโกะกำลังเก็บของ นางาฮิโกะ อิโตะ พ่อของเธอ บังคับรถเข็นไฟฟ้าเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเธอกำลังเก็บกระเป๋าเดินทาง จึงเอ่ยถามว่า “นานาโกะครั้งนี้ไปเมืองจีนหลังนานแค่ไหน

อิโตะ นานาโกะรีบวางเสื้อผ้าในมือ และพูดอย่างไม่เป็น

ธรรมชาติ “โอโต้ซัง ครั้งนี้ฉันไปประมาณสิบวันค่ะ” “สิบวันเหรอ” นางาฮิโกะ อิโตะอุทานออกมา และถามว่า “ทําไมถึงนานจัง”

อิโตะ นานาโกะหน้าแดง “โอโต้ซัง ฉันอยากอยู่ที่เมืองจีนหลัง นานสักหน่อย ถือโอกาสพักผ่อนด้วย ช่วงนี้ทำงานหนักตลอด จึง รู้สึกเหนื่อยค่ะ”

นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เหนื่อยเหรอ พ่อว่า เหนื่อยน่ะเรื่องโกหก แต่อยากไปหาเยเงินเร็วๆ นี่เรื่องจริงใช่ ไหม”

“โอโต้ซัง..” อิโตะ นานาโกะหน้าแดงและพูดว่า “ในเมื่อโอ โต้ยังรู้อยู่แล้ว ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องถามเลย…

นางาฮิโกะ อิโตะเห็นลูกสาวตอบอย่างเขินอาย เขาจึงพูด อย่างเอ็นดู “นานาโกะ โอโต้ซึ่งไม่ขัดขวางที่ลูกชอบเย่เฉิน แต่ ลูกต้องรับปากโอโต้ซัง อย่าถลำลึกจนเกินไปเด็ดขาด อย่าง น้อยๆ อย่าให้เรื่องที่ลูกกับเขา ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้มา ทำให้ลูกเสียเวลาในอนาคต”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า “หนูทราบค่ะโอโต้ซัง วางใจได้เลย” นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า เขาบิดขี้เกียจแล้วพูดว่า “โอ๊ย ช่วง นี้ฉันอยู่แต่ในบ้านจนอึดอัด ถ้าลูกไม่รังเกียจ พาโอโต้ซังไปเมืองจินหลิงด้วยหรือเปล่า

หาอิโตะ นานาโกะตกใจ “โอโต้ซังไปเมืองจีนหลิงเหรอ

“ใช่แล้ว” นางาฮิโกะ หัวเราะเอ่ยขึ้น มีลูกสาวเดียว ลูกไปนั่น คุณเมืองหลิงด้วย ไม่โอกาสขอบคุณเขาเลย ไม่ ว่ายังไงครั้งต้องกับเขาได้ พอดีโอโต้มีวิสกี้เก็บนานกว่า 50 ปี

อิโตะ รีบพยักหน้า จังเลยค่ะโอโต้ซัง เราไป ด้วยนะคะ”

พูดกระอักกระอ่วน แต่โอโต้ครั้งฉันกับคุณซึ่งเอาไว้ แล้ว ว่าจะพักบ้านเธอ โอโต้ซึ่งอยู่บ้านเธอ

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ แล้วพูดว่า ต้องร้อนใจ ลูกกับวาน่าบ้านคุณซึ่งนั่นแหละ โอโต้ซังกับทานากะโรงให้อาของลูกด้วยกัน”

อิโตะ นานาโกะรีบถามทันที

ใช่นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจ ตั้งโดนตัดขา ทานา อาลัยตายอยากตลอด อีกอย่างยังหนุ่ม คงรับอะไร หนักหนาแบบไม่ไหว ฉันเลยตัดสินใจพากับด้วย ตอนว่าจะทำให้เขาร่าเริงได้หรือเปล่า”

อิโตะ นานาโกะอดหดหู่ใจไม่ได้ พ่อกับทานากะ โคอิจิ เจ้า นายและคนรับใช้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองเหนียวแน่นมาก ช่วย เหลือกันมาตลอด ไม่ทิ้งกันไปไหน ทำให้เธอรู้สึกประทับใจมาก

ดังนั้นเธอจึงรีบพูดว่า ” ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นโอโต้ซังกับทานากะซังเตรียมตัวได้เลย!”