ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2561

บทที่ 2561

เย่เฉินกับไฟซาล เดินตามหลั่งคนนั้น เข้ไปยังห้องใต้ดิน เขาพบว่าห้องใต้ดินนี้ ขุดลงมาลึกมาก แค่บันไดลึกอย่างน้อยก็ 5-6 เมตรแล้ว
ความสูงประมาณตึกสองชั้น

เพราะฤดูหนาวในซีเรีย เป็นช่วงฝนตก น้ำฝนจึงเยอะมาก ทำให้บันไดค่อนข้างขึ้น ดิ้นโคลนทั้งสองด้าน ถึงขนาดส่งกลิ่นดิ้นออกมา
อย่างรุนแรง

ระหว่างที่เดินลงมา คนนำทางคนนั้น พูดด้วยสีหน้าประจบประแจง “หัวหน้าไฟซาล ผมขออะไรเรื่องหนึ่งได้ไหม”
ไฟซาลถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องอะไร”

คนนั้นรีบพูดว่า “ห้วหน้าไฟซาล ผมอยากขอเข้าทีมยานเกราะของคุณ ผมใช่ปืนกลหนักได้ครับ!”

ไฟซาลแสยะยิ้ม แล้วถามว่า “ฉันว่านายกลัวตายมากกว่า เลยอยากเข้าทีมยานเกราะใช่ไหม”

“ไม่ใช่ครับๆ” คนนั้นพูดอย่างตื่นตระหนก “ผมแค่อยากเข้าไปฝึกในทีมยานเกราะ…”

ไฟซาลหัวเราะ แล้วพูดว่า “ฉันขอคิดก่อน แล้วค่อยบอกนาย”

คนนั้นพุดด้วยสีหน้าซาบซึ้ง “ขอบคุณครับหัวหน้าไฟซาล!”

พูดพลาง เขาก็เดินลงมาจนถึงพื้นด้านล่างของห้องใต้ดิน

ด้านล่างห้องใต้ดินมีประตูเหล็กบานหนึ่ง มีหน้าต่างบานเล็กๆ อยู่บนประตูเหล็ก เห็นว่ามีแสงสว่างอยู่ด้านใน

ขณะนั้น คนนำทางใช้มือตบไปบนประตูเหล็ก แล้วพูดว่า “เปิดประตู หัวหน้าไฟซาลมา!”

คนช้างในรีบเปีดกลอนประตู ชายผมหยิกโผล่หัวออกมา เขาโบกมือให้ไฟซาล จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “หัวหน้าไฟซาล คุณมาได้ยังไง”
ไฟซาลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผู้บัญชาการให้ฉันแวะมาดู และให้ฉันคุยกับตัวประกันตัวย”

คนนั้นรีบเปิดประตู แล้วพูดว่า “เชิญครับหัวหน้าไฟซาล!”

ไฟซาลคุยกับคนที่นำทางมา “นายกลับไปได้แล้ว เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ฉันจำได้ ถ้ามีอะไรบหน้า ฉันจะแจ้งนายทันที”

“ขอบพระคุณหัวหน้าไฟซาลมากครับ เชิญคุณทำธุระได้เลยครั่บ ผมขอตั๋วขึ้นไปก่อน! เดี๋ยวผมเหลือขาแกะย่างเอาไว้ให้ คุณค่อยขึ้นมา
กินนะครับ!”

คนนั้นหันหลังเดินออกไป ไฟซาลกวักมือเรียกเย่เฉิน ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปในห้องใต้ดิน

เดิมที่เย่เฉินคิดว่าห้องใต้ดินเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่คิดไม่ถึงว่าจะน่าอัศจรรย์เช่นนั้น

ในห้องใต้ดินมีทั้งหมดสองห้อง ห้องต้านนอกประมาณ 20 ตารางเมตร มีทหารยามเฝ้าอยู่สี่คน ข้างในยังมีกำแพงและประตูเหล็กบาน
ใหญ่ ที่ไม่มีหน้าต่างสักบาน เยเฉินสัมผัสได้ว่าข้างในมีคนแปดคน ต้องเป็นพวกเฮ่อจื่อชิวแน่นอน

ตอนที่เพิ่งเข้ามาไฟซาล ให้คนปิดประตูใหญ่ จากนั้นเขามองเย่เฉิน ไม่รู้ว่าเยเฉินจะสั่งอะไรต่อ

ทหารยามที่เฝ้าอยู่ทั้งสี่คน ไม่มีท่าทีระแวดระวัง พวกเขายินถือปีนเอ้อระเหยลอยชายอยู่ด้านข้าง หนึ่งในนั้นยังใส่หูฟัง เหมือนกำลังฟัง
เพลงอยู่

ขณะนั้น ทหารคนที่เปิดประตู เดินเข้ามาข้างไฟซาล และพูดเบาๆ ว่า “ห้หน้าไฟซาล จอมพลจะลงมือตอนไหนกันแน่ครับ ผมว่า รีบฆ่า
พวกคนอเมริกันนี่ดีกว่า อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ต้องให้พวกเรามาเฝ้าอยู่ในนี้ ที่นี่ทั้งขึ้นทั้งเหม็น อยู่ไปนานๆ ทำให้รู้สึกระคายเคืองผิวและไม่
สบายตัว!”

ไฟซาลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เรื่องของพวกเขา ผู้บัญชาการมีแผนอยู่แล้ว พวกนายทำตามคำสั่งของผู้บัญชาการไปเกอะ เรื่องอื่น
ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม!”

“ครับ” คนนั้นถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วพูดว่า “ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ หัวหน้าไฟซาล ช่วยเราพูดด้วยนะครับ ช่วยจัดคนมาผลัดเปลี่ยน
เวร อยู่แต่ในห้องใต้ดิน มันทรมานจริงๆ ครับ”

ขณะนั้นเย่เฉินเดินมาตรงหน้าคนนั้น และตบไหล่เขาเบาๆ แล้วพูดว่า “สหาย ทุกคนทำเพื่อจอมพล อย่าบ่นมากสิ!”

พูดพลาง ปราณทิพย์แทรกซึมเข้าไปในร่างกาย และวิ่งไปที่สมองของอีกฝ้าย

จากนั้น คนนี้โดนเย่เฉินสะกดจิตเหมือนไฟซาล เมื่อได้ยิน เขาจึงรีบพูดว่า “คุณพูดถูกอย่างยิ่ง!”